Πως τον πίνεις τον καφέ σου;

(Του Γιώργου Μπέλτση, από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Εντάξει, τέλος. Δεν μπορεί ένα κράτος να προχωρήσει μπροστά αν δεν το θέλουν οι πολίτες του. Αυτό είναι μια καθολικά αναγνωρισμένη αλήθεια.

 

Όλες οι αλλαγές που μένουν και αποδίδουν σε μια κοινωνία είναι αυτές που πρώτα απ’ όλα έχουν γίνει αποδεκτές από το μεγαλύτερο μέρος αυτής, ειδάλλως είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

  Στο δια ταύτα λοιπόν. Όλοι οι πολιτικοί και γενικά οι δημοσιολογούντες, μιλούν για την λεγόμενη Ανάπτυξη. Όλοι προσδοκούν την Ανάπτυξη, ελπίζουν στην Ανάπτυξη, ορκίζονται στην Ανάπτυξη. Εμείς οι υπόλοιποι όμως, τι κάνουμε για να βοηθήσουμε να έρθει αυτή η έρμη η Ανάπτυξη;

ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!

  Έτυχε το τελευταίο διάστημα να βγαίνω για περπάτημα στην υπέροχη ελληνική ύπαιθρο, αλλά και στις παλιές γειτονιές της μικρής μας πολίχνης. Είδα λοιπόν μουριές, μηλιές, κορομπουλιές, κληματαριές, ατρύγητες. Τα φρούτα να πέφτουν κάτω και να τα τρώνε οι μύγες. Αλλά εκείνο που κυριολεκτικά με σόκαρε ήταν ότι βλέπω τώρα, μέσα Οκτώβρη, χιλιάδες αμυγδαλιές και καρυδιές με τους καρπούς μαυρισμένους πάνω και κάτω από τα δέντρα και κανέναν να τους μαζεύει. Ποια; Τα αμύγδαλα και τα καρύδια που τα αγοράζουμε στο παζάρι 14 ευρώ το κιλό και στο σούπερ μάρκετ πολύ ακριβότερα! Τα αμύγδαλα και τα καρύδια που κοστίζουν 200 - 300 ευρώ το χρόνο σε κάθε σπίτι! Τα αμύγδαλα και τα καρύδια που στην συντριπτικά μεγαλύτερη ποσότητα είναι εισαγόμενα και αμφίβολης ποιότητας! Που οι νέοι αγρότες ψάχνονται οι καημένοι να τα φυτέψουν.

  Δεν λέω ότι δεν έχουμε κρίση. Λέω ότι δεν κάνουμε τίποτα για να την πολεμήσουμε εμείς οι απλοί πολίτες από την μεριά μας.

  Είδα λοιπόν ελάχιστους κήπους σε σχέση με τον πληθυσμό και τους ελεύθερους χώρους, και μέσα σε αυτούς είδα μόνο παππούδες. Ανθρώπους κάτω των σαράντα ετών: 0! Όλοι στα Ντενίρα και στα Σόσιαλ για τον τσιμπημένο στην τιμή φρέντο και καπουτσίνο. Κάθε μέρα. Όλο το καλοκαίρι. Εκτός από την περίοδο των διακοπών φυσικά. Ακόμα και όταν είχε εγκαίνια η βιβλιοθήκη γαμώτο, εκατό άτομα ήταν εκεί και τριακόσια στις καφετέριες!

  Κατά τα άλλα κρίση. «Δεν έχει δουλειές, λέω να φύγω στην Γερμανία, εκεί που το κράτος δουλεύει».

  Εκεί φίλε μου όμως και οι πολίτες δουλεύουν. Και βάζουν και το μυαλό τους να δουλεύει. Δεν περιμένουν να τους τρυγήσουν τα αμπέλια οι Βούλγαροι και αυτοί να πίνουν τα εσπρεσάκια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο και να παραπονιούνται μεταξύ τους για τις αποζημιώσεις και τις επιδοτήσεις. Να στήσουμε καμιά πρωτότυπη δουλειά ούτε λόγος.

  Έμαθα έκπληκτος από ξάδερφο στον Καναδά, μετανάστη δεύτερης γενιάς, ότι πληρώνει για να μπαίνει σε βιολογικούς κήπους στο Τορόντο και να κόβει τα ζαρζαβατικά του. Πού, στο Τορόντο! Που έχει ενάμιση μήνα καλοκαίρι. Και εδώ την βλέπεις την κοκέτα με τις γόβες καλοκαιριάτικα στο παζάρι, να αγοράζει ντομάτες. Και τον χειμώνα, «δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο, ούτε για φροντιστήριο, κόψτε κάτι γιατί δεν βγαίνουμε». Ναι, αλλά για καφεδάκο και τσιγαράκι βγαίνουμε! Το παραμύθι με τον τζίτζικα δεν το ξέρεις κυρία μου;

  Για να μην το κουράσω άλλο, ανάπτυξη χωρίς παραγωγή πρωτογενούς προϊόντος, με μία κοινωνία που τους θέλει όλους να δουλεύουν μόνο στην παροχή υπηρεσιών, απλά δεν γίνεται. Δεν θα σου δώσει κανείς πια λεφτά για να τα φας, αυτή η πρακτική θα μείνει στο παρελθόν. Κάθε ευρώ που μπαίνει στη χώρα, παρακολουθείται μέχρι το τελευταίο σεντ. Αν δεν λερώσουμε τα χεράκια μας και να έρθει η Ανάπτυξη θα την καρπωθούν οι ξένοι επιχειρηματίες που θα στήσουν σωστά δομημένες επιχειρήσεις οι οποίες δεν θα βασίζονται στην φοροδιαφυγή και στην εισφοροδιαφυγή για να επιβιώσουν, καθώς και οι ξένοι εργάτες.

  Οι κουτοπόνηροι του παρελθόντος και του παρόντος, που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει και ότι πρέπει να σηκωθούν τα μανικάκια, θα έχουν μεγάλο θέμα. Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένο το παρακάτω του Άρη Δαβαράκη και –όπως πάντα– με τις υγείες μας.

Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά

θα τη βρω την ευθεία τελικά.

Λίγο μαγικά, λίγο μάγκικα

θα τα βγάλω πέρα μια χαρά.

Λίγο αληθινά, λίγο ψεύτικα

θ’ αποκτήσω κι άλλα υλικά.

Λίγο ευαίσθητος, λίγο αναίσθητος

ασχολούμαι, παλεύω και ζω.

Λίγο ελεύθερος, λίγο δεύτερος

ερωτεύομαι, κάνω παιχνίδι

κι επιζώ.

Λίγο ανέντιμος, λίγο έντιμος

όπως όλοι οι άνθρωποι κι εγώ.

Γ.Μ.

παραΕκπαιδευτικός