Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Ο Γιατρός…



(Γράφει ο Α.Θ.Ρ. – Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…
  Τον θυμάμαι, τον κύριο Κατσάρκα, Επιμελητή Παθολογίας στο ΑΧΕΠΑ, γύρο στα ’70, να μας διδάσκει «κλινική διαγνωστική»…
  Ένας κοντούλης, καλοχτενισμένος με γυαλιά κι έξυπνο μούτρο, με μια σπάνια ικανότητα παιδαγωγικής μετάδοσης, για γιατρό.
  
  Έτσι μου έμεινε στη μνήμη τα’ όνομα του. Κι όταν βρέθηκα θολωμένος και με ραγισμένη τη καρδιά, στο Πανόραμα, μέσα σ’ ένα ξέφωτο στα πεύκα, κι είδα τα’ όνομα του κάτω απ’ τη φίρμα της ιδιωτικής Κλινικής, τον θυμήθηκα.
  Το 50% της διάγνωσης, έλεγε, -όπως και όλα τα παλιά βιβλία της ιατρικής-, βγαίνει απ’ ένα καλό «ιστορικό». Τα υπόλοιπα είναι μια καλή «κλινική εξέταση» του αρρώστου, μαζί με κάποιες χρήσιμες παρακλινικές εξετάσεις.
  Ήταν γιατρός – γιατρός, ο παλιός γιατρός!
  Έβλεπε καλά, έστω και πίσω από χοντρά γυαλιά. Άκουγε καλά, μύριζε, έπιανε – ψηλάφιζε τον άρρωστο, κι είχαν τα χέρια του μια ιερή τελετουργία και οι κινήσεις του μια μαγεία, τη μαγεία του θεραπευτή, του τέλειου μάγου.
  Θυμάμαι τον Χολέβα, του υφηγητή του Ιπποκράτειου, που με την «επίκρουση» στην επίσκεψη, μπορούσε να αποφανθεί στα σίγουρα, για υποχώρηση του υγρού της περικαρδίτιδας. Πράγμα που επιβεβαιωνόταν αργότερα, με την ακτινογραφία. Το «υπέρηχο» ακόμα ήταν νεοτερότητα, ακόμα και για πανεπιστημιακή κλινική!
  …Στο θάλαμο έχει «οξέωση», έλεγε στην επίσκεψη, μόνο με την ακατάληπτη για μας μυρωδιά της οξόνης, στον διαβητικό.
  Δεν πολυπίστευαν στα εργαστήρια και τις εξετάσεις τους. Δεν υπήρχαν κιόλας.
  Στη βαθειά γνώση, τη παρατήρηση, την λεπτομερή κλινική εξέταση στηρίζονταν.
  Σχεδόν, τελείως αντίθετα μ’ αυτό που γίνεται σήμερα, με τους σημερινούς Ασκληπιάδες.
Σου δίνουν χιλιάδες εξετάσεις, χωρίς σκοπό και νόημα πολλές φορές και δυσκολεύονται ύστερα, να εξηγήσουν ιατρικά, κάποιο μυστήριο εύρημα των αποτελεσμάτων…
  Έχει κάνει θαύματα η Ιατρική Τεχνολογία, χάνεται όμως σταδιακά, μια πανάρχαια τέχνη, που ήθελε μυαλό ξυράφι, γνώσεις, παρατηρητικότητα, επιμέλεια, μνήμη, υπομονή, ικανότητα στους χειρισμούς και μια μεγάλη καρδιά.
  Θυμάμαι τον μακαρίτη τον Καράντζα, όταν ερχόταν στη τακτική επίσκεψη, να δει τη γιαγιά μου, κατάκοιτη, 3 χρόνια μ’ εγκεφαλικό.
  Είχαν μια μαγεία για τα παιδικά μου μάτια οι κινήσεις του, πανομοιότυπες κάθε φορά, η μυρωδιά του οινοπνεύματος κι η φαρμακίλα που ανέδυε το κουστούμι του, το σοβαρό καλοξυρισμένο του πρόσωπο, κάποιοι πάντοτε ίδιοι μορφασμοί και ξεφυσήματα, που κατέγραφα σαν σημερινό βίντεο.
  Περισσότερη ώρα έπαιρνε το βράσιμο της σύριγγας για κάποια ένεση, κι όλο το ξεχωριστό τελετουργικό της μέτρησης της αρτηριακής πίεσης, μ’ εκείνο το περίεργο εργαλείο το «πιεσόμετρο», που μόνο οι γιατροί είχαν τότε, πράγμα που τους έκαμνε πιο χρήσιμους και ιδιαίτερους.
  Στη σημερινή ισοπεδωτική εποχή μας, όλ’ αυτά τα «μαγικά», μοιάζουν ασήμαντες κοινοτυπίες κι αστειότητες.
  Τα φάρμακα απλά, λιγοστά και σχεδόν γνωστά σ’ όλους τότε, αντίθετα με τη πλημμυρίδα των χιλιάδων σημερινών σκευασμάτων, η πλειονότητα των οποίων μικρή βοήθεια προσφέρει στον άνθρωπο.
  Από το 1987 έχει να ανακαλυφθεί καινούργιο αντιβιοτικό στον κόσμο όλο. Παρ’ όλα τα εκατοντάδες ονόματα τους.
  Ο καταναλωτισμός κι η υπερπροσφορά δεν θα έλειπε από την δεύτερη σε κέρδη, μετά τα όπλα, βιομηχανία.
  Πλησίαζαν τα 6 δις, η δαπάνη μας για φάρμακα κατ’ έτος επί υπουργίας στο Υγείας τον Κακλαμάνη, που μέμφεται λαϊκίστικα τον Στουρνάρα, που την έριξε κάτω από 2 δις!
  Ο πατέρας μου έλεγε, ότι προπολεμικά, πήγε την αδελφή του στη Σαλονίκη, σε κάποιον μακρινό συγγενή τους απ’ την πατρίδα, καθηγητή Ιατρικής, για τις αμυγδαλές της που την συγχνοενοχλούσαν.
  Κι ο περισπούδαστος καθηγητής, που πήρε και βαρβάτη επίσκεψη, είπε με σοφία… επαλείψεις με βάμμα ιωδίου
  …Αυτό το ήξερα κι εγώ, μουρμούρισε φεύγοντας, ενοχλημένος κι απ’ την δαπανηρή επίσκεψη, ο πατέρας μου…
   Δεν ήταν λίγοι οι γιατροί και τότε. Κάθε κεφαλοχώρι είχε το γιατρό του.
  Το Αμύνταιο, είχε πάντοτε περισσότερους από δύο.
  Απ’ τους τελευταίους, ο ξεχωριστός, έξυπνος, ικανός, Κοσκοσάς.
  Ασταμάτητα, νύχτα – μέρα δούλευαν. Η νοσηρότητα ήταν αυξημένη. Το χτικιό, η Ελονοσία, η Διφθερίτιδα, η πολιομυελίτιδα, τα «κοιλιακά» (τυφο – παρατυφικά), ο κοκίτης, θέριζαν, ιδίως τα παιδιά.
  Κι ήταν ο γιατρός –σαν τον μάγο- μόνος του, χωρίς εργαστήριο, χωρίς νοσοκόμο, συγκοινωνία, για το βαρύ θανατηφόρο, ή ελαφρό περιστατικό.
  Βέβαια, ήταν άγνωστα τα καρδιο – αγγειακά, ο διαβήτης, τα τροχαία, που σήμερα μαζί με τον καρκίνο, θερίζουν.
  Αυτοπεποίθηση, κύρος, κρίση, γνώση, εμπειρία. Αυτός κι ο θεός. Κι οι συγγενείς να κρέμονται απ’ το ύφος του.
  Ο πατέρας μου έλεγε για δύο προπολεμικούς γιατρούς της πόλης μας, που ξεχώριζαν στο ύφος της πρόγνωσης για τον άρρωστο.
  Ο ένας νομίζω ο Τολίκας, κουνούσε όλο απογοήτευση, μετά την εξέταση, το κεφάλι του, παγώνοντας τους συγγενείς…
  Ο άλλος, ο Αιχμαλωτίδης, έδινε κουράγιο με το χαμόγελο του, κι ας ήτανε του θανατά ο άρρωστος.
  Άλλες εποχές, άλλα δεδομένα, άλλες πρακτικές.
  Τώρα, η Οδύσσεια της αρρώστιας σου αρχίζει στο σπίτι, φτάνει στο Κέντρο υγείας, πηγαίνει στη Φλώρινα, καταλήγει στη Σαλονίκη.
  Πάλι καλά, γιατί πριν 10 – 15 χρόνια, πάμπολλοι πήγαιναν στη Βουλγαρία!!! Δέκα λεωφορεία είχε κάθε μέρα ο Agelos Tours, Αθήνα – Σόφια, για γιατρούς!
  Ας ελπίσουμε, ότι τα καμώματα του πατριώτη Άδωνη, δεν θα μας στέλνουν για γιατρούς στα Bitola… που αναβαθμίζονται, μέρα με τη μέρα.
  Πρώτος των πρώτων –όπως σήμερα ο Καρδιοχειρουργός- ήταν προπολεμικά ο Φυματιολόγος κι ο Αφροδισιολόγος, λόγω χτικιού και σύφιλης.
  Δεν έλειπαν και τότε οι παραδόπιστοι κι εκμεταλλευτές. Όταν «στράγγιζε» και το τελευταίο «χρυσό» της οικογένειας, ο εκμεταλλευτής γιατρός, έσπρωχνε τον τελειωμένο πελάτη του στο «Σανατόριο» της Εξοχής, στη Σαλονίκη.
  Το ξεπούλημα του χωραφιού, για την εγχείρηση της αγρότισσας, ήταν μονόδρομος, αλλιώς …Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον
  Έτσι, για να μην ξεχνάμε και νομίζουμε ότι φτάσαμε στον Καιάδα, κι ότι παλιά έρεε μέλι και γάλα… Ο χάρος ήταν σε μόνιμη παγανιά, ιδίως για τα μωρά και τις επίτοκες.
  Το φάρμακο, πανάκριβο τότε. Μια λίρα χρυσή κόστιζε το ’46, μια στρεπτομυκίνη, που γλύτωνε τον φθισικό απ’ τις αιμοπτύσεις, τον πυρετό, τη μακαριότητα. Ασφάλεια, ταμεία, πουθενά.
  Είναι ξεχωριστός ο γιατρός, πάντα ήταν.
  Βέβαια κι αυτόν, σαν τον θεό, στην ανάγκη τον αναζητάμε και προστρέχουμε στη βοήθεια του…
  Όταν στάζει, σταγόνα – σταγόνα, ο ορό μέσα στο πονεμένο κορμί, όταν σε ζώνουν μύρια φίδια, για τον ύπουλο πόνο στο στήθος, όταν οι εξετάσεις δείχνουν κόκκινο… τότε, φέρτε μου τον καλύτερο γιατρό και δώστε του όσα θέλει…
  Άλλο αν αργότερα, στο καφενείο, όταν ξεχαστεί ο φόβος του, τον κατηγορήσουμε για «φακελάκι»…
  Ο πιο πλούσιος επιστήμονας από παλιά, στη πόλη, στο χωριό, ήταν ο γιατρός. Μ’ ελάχιστους –φιρμάτους- συμβαίνει τώρα αυτό.
  Το πιο ψυχοφθόρο και θανατηφόρο επάγγελμα, είναι του γιατρού, χωρίς διόλου υπερβολή.
  Πρώτοι σε πρόωρους θανάτους, οι Χειρουργοί, οι Μαιευτές κι Αναισθησιολόγοι, στατιστικά, απ’ όλα τα επαγγέλματα.
  Έχει δεκάδες θανάτους πριν τα 60 χρόνια τους σε γιατρούς τα τελευταία 30 χρόνια, το Νοσοκομείο Φλώρινας.
  Θάνατοι αιφνίδιοι, ή μετά θανατηφόρα νοσήματα και σίγουρα, πρέπει να διερευνηθεί κάποια πιθανή αιτία για όλα αυτά.
  Φυσικά, εκείνος ο φλογερός Αργεντινός, ο ΤΣΕ (Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα) δεν πήγε από κάποια περίεργη αιτία θανάτου που πλήττει τους γιατρούς, αλλά από τις σφαίρες των κεφαλοκυνηγών, της Βολιβιανής χούντας.
  Πολύ πριν γίνει ο Παγκόσμιος επαναστάτης, δούλεψε με τους λεπρούς, την εγκατάλειψη, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και κατέληξε Επαναστάτης, για ν’ αλλάξει τη μοίρα των καταπιεσμένων.
  Η πιο κοινωνική, η πιο ανθρώπινη, η πιο χρήσιμη ενασχόληση, η ΙΑΤΡΙΚΗ, κάνει τον μεγαλύτερο ποιητή του κόσμου, τον Όμηρο, να προσφωνεί τον ΓΙΑΤΡΟ… «Ιητρός γάρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων»

 ΥΓ.
α) Το άρθρο γράφτηκε χωρίς να δημοσιευθεί, στις 10/12/2013.
β) Σήμερα, 16/8/16, μετά 40 χρόνια άσκησης Ιατρικής, στο Δημόσιο (ΕΣΥ), ΙΚΑ και στρατό, βγαίνω σύνταξη. Ευτυχώς η δυστυχώς…
  Επειδή όμως πιστεύω, ότι η Ιατρική είναι ια ενασχόληση – επάγγελμα που τελειώνει, μέχρι το «νοκ – άουτ» του λειτουργού της, θα συνεχίσω σαν γνήσιος Σταχανοβίτης, στο ναρκοθετημένο, ελεύθερο στίβο.
  Κι ο θεός των γιατρών, βοήθειά μου…

1 σχόλιο:

  1. ΄Πολύ ωραίες ενθυμήσεις .Για όσους ορκισθέντες στον Ιπποκράτη που φυσικά δεν παίρναν ΜΙΖΕΣ !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.