Το τέλος του ονείρου …κι η αέναη ανάσταση του…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Χρόνια τώρα, πάνω από 100, πορευόμαστε σαν Έθνος και Λαός, στο κυνήγι ενός ονείρου. Ένα ιδανικό, έναν παράδεισο, μια ιδέα, που φαντάζει άλλοτε να το πλησιάζουμε, να το αγγίζουμε, κι άλλοτε ν’ απομακρύνεται… κι είναι ωραίο, αυτό το κυνήγι του ονείρου…

  

  Εκείνο το ποιητικό κι άκρως αντιμνημονιακό …Σύνταξη στα δεκαοκτώ, στράτευση στα εκατό!!! που ακουγόταν σαν όμορφο ανέκδοτο, να κραυγάζουν στο τέλος της διαδήλωσης του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ με αρχή του μπλοκ των μαυροφορεμένων αναρχικών, κάποια Αναρχο – Συνιστώσα του απλωμένου τότε ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πλέον να το ξεχάσουμε...

  Τώρα μεγαλώσαμε ξαφνικά, ωριμάσαμε πρόωρα, σοβαρέψαμε, προσγειωθήκαμε, ξυπνήσαμε…

  Μόνο το ανοιχτό – χαμογελαστό πουκάμισο, το αγρεβάτωτο μας έμεινε απόκτημα. Αυτό που έγινε μόδα τώρα, κι από καραδεξιούς, πρώην γρεβατωμένους πολιτικάντηδες!

  Απ’ τα μεγαλο-ιδεάτικα του γίγαντα Βενιζέλου, που διπλασίασε την Ελλάδα, ονειρεύτηκε την Ιωνία, την Πόλη, τη Θράκη και τελικά προσγειώθηκε στη διαχείριση της Μικρασιατικής καταστροφής, με το 1,5 εκατομμύριο εξαθλιωμένους πρόσφυγες που κατάφερε να σώσει απ’ τον αφανισμό του αφυπνισμένου Νέο – Τουρκικού δράκοντα, που κράδαινε χατζάρι.

  Το πορτρέτο του Βενιζέλου, 1 Χ 1 μέτρο, με κορνίζα, κατέβηκε από το σαλόνι του πατρικού μου στο υπόγειο –όπου βρίσκεται ακόμη σκονισμένο-, στο φόρτε του ανθρωποφάγου εμφυλίου.

  Τώρα, στο σαλόνι μπήκε, πολύ μικρότερη όμως, ο Παπάγος κι ο Παύλος με τη Φρίκη να χαμογελούν άχαρα.

  Μαγαζάτορας στην αγορά, ο συνετός παππούς Άγγελος, που κάθισε στο σκαμνί μ’ όλη την οικογένεια του στο Γερμανικό Στρατοδικείο της Σαλονίκης, κι από τύχη την γλύτωσαν –δικάζονταν τη μέρα των γενεθλίων του Χίτλερ και δόθηκε χάρη σε όλους-, στο στρατοκρατούμενο – ρουφιανοχώρι Αμύνταιο, που έχασε πιο πολλούς πατριώτες στο στρατοδικείο το Ελληνικό, της Φλώρινας, απ’ ότι απ’ τους Γερμανούς, το κλίμα ήταν βαρύ κι επικίνδυνο ακόμα και για έναν ακραιφνή Βενιζελικό, πρόσφυγα απ’ τη Θράκη.

  Όμως, όμως, όμως, το κουρδιστό χάλκινο ρολόι, που τώρα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου, έπαιζε τον ύμνο του Βενιζέλου… Και εγώ μικρός, του έλεγα …βάλτο ξανά παππού, βάλτο ξανά… και χαιρόμουν τον μεταλλικό ήχο, συνοδεία με τα λόγια που τραγουδούσε σιγά ο παππούς μου…

  Αμυδρά θυμάμαι τις εκλογές «βίας και νοθείας» του ’61, τότε που ψήφισαν και νεκροί και πάμπολλα δένδρα…

  Το βράδυ των εκλογών, σιωπηλά, ακούγαμε την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, που με τον τότε στόμφο, ανακοίνωναν οι εκφωνητές… 351^ο εκλογικό τμήμα ανδρών Άνω Πλατανορέματος. Εγγεγραμμένοι τόσοι. Εψήφισαν τόσοι, Άκυρα – λευκά τόσα. ‘Ελαβον: Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση 76, Ένωση Κεντρώων 18, Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά 52…

  Μέσα στο κλίμα της εποχής της φοβέρας, μόλις 10 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου, με ακόμη γεμάτα κουφάρια νεκρών ανταρτών ο Γράμμος και το Βίτσι, σιωπηλά, πεισματικά, ο αντιδεξιός, αντιφασίστας, αριστερός πολίτης, έδειχνε τη ψυχή του, τη βουλή του, το θέλω του…

  Βούιξε ο τόπος… πω, πω, πω αξιωματική αντιπολίτευση ο Πασαλίδης, ο Ηλιού, ο Γλέζος, ο Κύρκος… οι κατσαπλιάδες. Αλλοίμονο, τι θα πει ο κόσμος, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι –τότε δεν ακουγόταν καθόλου, ούτε φτουρούσαν οι Γερμανοί-.

  Το 1963 ήρθε γρήγορα, με τον «ανένδοτο αγώνα» που ξεκίνησε ο χαλκέντερος, κλασικός, κεντρώος πολιτικός Γέρο – Παπανδρέου, που μισούσαν οι αριστεροί, περισσότερο από τους δεξιούς. …Παπανδρέα που θα πάς, το κεφάλι σου θα φας… φώναζαν στις συγκεντρώσεις τους.

  Του χρέωναν ότι τους παρέσυρε στη «Βάρκιζα» και τους έπεισε ν’ αφοπλιστούν. Τότε, που κατείχαν όλη την Ελλάδα, πλην από το κέντρο της Αθήνας…

  Ο Γερο – Παπανδρέου το ’63, ξεκίνησε έναν γνήσιο αντιδεξιό, δημοκρατικό, έντονο, αποκαλυπτικό αγώνα ενάντια στο παρακράτος, το παλάτι (μόνο αιχμές) και τη σκληρή απολυταρχία του τότε Καραμανλή.

  Στην περιοχή μας κυριαρχούσε ο ομορφάντρας τότε, κι απέθαντος σήμερα, Δήμος Θεοχαρίδης. …Σού σκινάτο πάλτο… (με σκισμένο παλτό) λέγαν όλο αγάπη για τον αγώνα του οι ντόπιοι, που τότε τρέμαν το κράτος της αυθαίρετης δεξιάς.

  Ο αγώνας, η δράση του ανελέητου παρακράτους (δολοφονία Λαμπράκη), το αφήγημα των μετριοπαθών Κεντρώων και ολίγον Αριστερών στη πλειοψηφία Ελλήνων, που τότε ήταν «Δημοκρατία», «Δικαιοσύνη», «Ελευθερία», ήταν λογικό να συγκινεί τρομαγμένους, καταπιεστικούς πολίτες.

  Ούτε κατάργηση ΕΝΦΙΑ, ούτε ΦΠΑ, ούτε λιγότερους φόρους. Να μην παρανομεί αυθαίρετα ο Χωροφύλακας, ο Αγροφύλακας, ο Διμοιρίτης των ΤΕΑ, ο έμμισθος ή εθελοντής ρουφιάνος, που τρέμαμε πάνω απ’ όλους.

  Ο Τάκος Μακρής, δεξί χέρι τότε του Καραμανλή, από πλευράς δεξιάς, υπουργός εσωτερικών, κι ο καλοσυνάτος Γιώργος Ανδρεάδης, βουλευτής, κυρίαρχοι στο νομό.

  Είν’ αλήθεια ότι μέχρι το ’63, είχαν αποφυλακιστεί οι πλείστοι πολιτικοί κατάδικοι, κι είχαν κλείσει τα στρατόπεδα Μακρονήσου, Λέρου, Γυάρου, για τους εκτοπισμένους, κι άρχισαν να επαναπατρίζονται οι φευγάτοι στο «παραπέτασμα».

  Βέβαια, οι αποφυλακίσεις συνοδεύονταν από … «ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων»…

  Θυμάμαι ακόμα, σαν βαθειά πληγή, τον δάσκαλο που, παρουσία μου -απολάμβανα υποβρύχιο βανίλια που με κέρασε ο παππούς μου- στο καφενείο του Μπόλιου, διέκοψε τη κουβέντα –πολιτική- του παππού μου, με τη φοβερή φράση …Τι μιλάς εσύ, αφού δεν ψηφίζεις!!!

  Κάθε μέρα, ο παππούς Αργύρης, αφού ξεκοκάλιζε τη «Μακεδονία», την έστελνε την άλλη μέρα με το λεωφορείο στο καφενείο του Μπούφη στο Σκλήθρο, που ήταν το στέκι των Δημοκρατικών.

  Τα χρόνια εκείνα και σε κείνο το κλίμα, αυτό, ήταν μια έντονα θαρραλέα κι ενοχλητική, για το πανθορόν τότε ρουφιανο – κράτος του τρόμου.

  Αλλά, αν έχεις ένα «τρις εις θάνατον» και 11 χρόνια στα ανά την Ελλάδα μπουντρούμια, είναι αστεία υπόθεση. Μόνο η γιαγιά μου Θοδώρα φοβόταν και του γκρίνιαζε κάθε φορά …ντόστα μπρε Γκίρη, σου βα Μακεδονία τα… (φτάνει βρε Αργύρη, μ’ αυτή τη Μακεδονία…).

  Έτσι, τον Νοέμβρη του ‘63 πανηγυρίσαμε όλο χαρά τη νίκη του Γέρου της Δημοκρατίας, που μισο - έστεκε όμως -κι αυτός σαν τον Τσίπρα- χωρίς αυτοδυναμία στη Βουλή.

  Τέλη Φλεβάρη του ’64, με μεγάλη παγωνιά κι ένα Αμύνταιο χωμένο στα χιόνια, πήγαμε με τη μάννα μου στο Β’ Δημοτικό να ψηφίσει στις εκλογές που προσέφυγε ο Γέρος, για ενίσχυση της αυτοδυναμίας του.

  Το βράδυ, το ραδιόφωνο δεν σταμάτησε στη «διαπασών» …255^ο εκλογικό τμήμα ανδρών κάτω Παλαιοχώρας. Εγγεγραμμένοι τόσοι. Ψήφησαν τόσοι. Άκυρα – λευκά τόσα,. Έλαβον: Ένωση Κέντρου 256, Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις 122…

  Η ΕΔΑ, δεν κατέβασε συνδυασμούς σ’ όλους τους νομούς. Κι έτσι, ο Γέρος της Δημοκρατίας και μαζί του το όνειρο για μια Δημοκρατική Ελλάδα, κάλπασε απ’ άκρου σ’ άκρον της επικράτειας, μ’ ένα θριαμβικό 53%!

  Το αίτημα των αθώων τότε πολιτών ήταν απλό, «Δημοκρατία», «Δικαιοσύνη», «Ελευθερία». Τόσο λίγα, τόσο απλά και τόσα πολλά… Κι άρχισε σ’ ένα χρόνο το μπούρου – μπούρου των σημερινών Μερκελο – Σοϊμπλιστών της εποχής εκείνης (Παλάτι, παρακράτος, μεγαλοσυμφέροντα, Μητσοτακηδο – Νοβα – Στεφανοπουλο – Τσσιριμώκοι).

  Και ο διαφαινόμενος θρίαμβος, πάλι στις ορισμένες εκλογές του Απρίλη του ’67, ακυρώθηκε από τα άκαπνα τανκς των χουντικών του παρακράτους, που με τη στήριξη της CIA βγήκαν απ’ τον ρόλο για τα οποία τα πλήρωνε ο δουλοπάροικος Λαός.

  Πάτησαν, σύνθλιψαν το όνειρο που φούντωνε, που φάνταζε τόσο κοντά μας, για μια 7ετία… Πάλι τα κεφάλια μέσα, πάλι αρλούμπες από ανεγκέφαλους καραβανάδες, πάλι αναγκαστικά «ζήτω» κι «αποφασίζομεν και διατάσομεν»…

Και μόλις τα σκάτωσαν στη Κύπρο, γίναν λαγοί κι εξαφανίστηκαν…

  Το Νοέμβρη του ’73, ήδη απ’ τον Φλεβάρη του ’73, το όνειρο φούντωνε, μέχρι την εισβολή και το στραπατσάρισμα του στις αλυσίδες του τανκ που μπούκαρε στο Πολυτεχνείο. Πάλι το όνειρο χάνονταν…

  15 Ιούλη, σαν χεσμένοι λαγοί, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, και τώρα, τα υποκατάστατα τους, του Μιχαλολιάκου, βρίζουν σαν προδότες τους πολιτικούς. Τέλεια παράνοια για ζουρλομανδύα...

  Κάθε βράδυ, γύρω στις 9, ακούγαμε τη «Ντόϊτσε Βέλε» της τότε Σοσιαλδημοκρατικής Γερμανίας, που στάθηκε προστάτιδα κάθε Έλληνα κατατρεγμένου Δημοκράτη.

  Ακόμα θυμάμαι την αγαπημένη μας φωνή, του Παύλου Μπακογιάννη, συνεργάτη του Γερμανικού Ραδιοφώνου, να δονεί τις ψυχές μας.

  2 – 3 μέρες πριν την κατάρρευση της χούντας, ακούσαμε δήλωση του τότε υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ …ότι εντός των ημερών επίκειται πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα… Απλά ανακοίνωνε την …απόλυση των χουντο – υπαλλήλων του. Η γνωστή ιστορία με την προδοσία που …πολλοί αγάπησαν, αλλά τον προδότη ουδείς…

  Με την επιστράτευση της συμφοράς που έκανε η καταρρέουσα χούντα, περιμέναμε με κρυφή χαρά τον καταποντισμό της, που φαινόταν να έρχεται.

  Το όνειρο έβγαζε πάλι φτερά…

  24/7/74, αργά το βράδυ, ερχόταν ένας αλλαγμένος – Ευρωπαίος Καραμανλής.

  Το Αμύνταιο είχε κιόλας στις κολώνες του κέντρου του αφίσες του προ – χουντικού Καραμανλή, που είχαν στις αποθήκες τους οι μεταλλαγμένοι Καραμανλικοί, που έγινα 7 χρόνια χουντικοί, και πάλι Καραμανλικοί…

  Εμείς, ζούσαμε το φρενήρες όνειρο της Δημοκρατίας, με κείνες τις μνημειώδεις συναυλίες του Θοδωράκη και με την αναμονή του Ανδρέα, που ήρθε τέλη Αυγούστου, με υποσχέσεις για μια λεύτερη, ανεξάρτητη, κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα.

  Πάλι, ούτε ΕΝΦΙΑ, ούτε φόροι, ούτε αύξηση μισθού γυρεύαμε. Μόνο Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

  Στο Αμύνταιο, 25 ψήφοι το ΠΑΣΟΚ το ’74, 220 το ’77 σε τρία χρόνια, 850 το ’81, όταν η Ελλάδα έβγαζε 48%.

  Ζήσαμε για χρόνια τη μέθη του Πασοκικού κρασιού και του αδιαμφισβήτητου ηγέτη Ανδρέα, που διαχειρίζονταν σαν μαέστρος κι ενοποιούσε συνιστώσες, από τον Τροτσκισμό μέχρι τους κεντρώους.

  …Άκουσα σοβαρά, απόψεις και σχέδια συντρόφων της Φλώρινας, που σχεδίαζαν ν’ ανατινάξουν με δυναμίτη, γύρω στο ’77, το σταυρό του Καντιώτη, που δεσπόζει πάνω απ’ την Φλώρινα!!! Τύφλα να ‘χει η Συνιστώσα του Ρινάλντι του ΣΥΡΙΖΑ, που πήγε στον Λαφαζάνη …το τότε ΠΑΣΟΚ…

  Το όνειρο, απ’ το «έξω το ΝΑΤΟ», «έξω οι βάσεις», μετατοπίστηκε και μετουσιώθηκε σε επιτυχία, την είσοδο μας στην ΟΝΕ και το Ευρώ, σταδιακά, απ’ τον τωρινό πραγματιστή και πρώην βομβιστή Σημίτη, που σαν τη Κίρκη μεταμόρφωσε τους στόχους, για μια σύγχρονη, ευημερούσα Ευρωπαϊκή χώρα. Κι ήταν ένα όνειρο με μπόλικο Life Style, μέχρι και τον κάτοικο του Άνω Πλατανορέματος.

  Άλλαξε όντως η ζωή μας, τα σπίτια, τα ρούχα, τα ταξίδια, τις συνήθειες πρώην τριτοκοσμικών Βαλκάνιων, σε σύγχρονους Ευρωπαίους.

  Φυσικά, σε τίποτε δεν διαφωνούσε και μάλλον επικροτούσε ο μικρός Καραμανλής, που διαδέχθηκε το κλείσιμο της μακράς θητείας ΠΑΣΟΚ.

  Ξύπνησε και κοπάνησε, σαν τον Παναγή απ’ τα Μέγαρα, όταν κατάλαβε ότι έγινε βουνό κι ανεξέλεγκτο το έλλειμμα και φούσκωσε σαν τσουνάμι το χρέος.

  Εκεί, και λίγο μετά τα «λεφτά υπάρχουν» του αφελούς Γιωργάκη, έσβησε το όνειρό μας, για μια Ελλάδα –σαν αερόστατο- που ανέβαινε συνεχώς, μαζί με τα ευτυχή 10 – 11 εκατομμύρια κατοίκων της, χωρίς μέτρο, χωρίς γιατί, χωρίς φρένο, χωρίς λογική…

  Επειδή όμως το όνειρο είναι στη φύση του Έλληνα και κάθε ψιλο – αφελούς Λαού, άρχισε το μπαλόνι να φουσκώνει ξανά, με ήλιον τώρα Συριζαϊκό, που έταζε κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κατάργηση μνημονίων και μια Ελλάδα τσαμπουκαλού και αδιαπραγμάτευτη.

  Ήταν και ‘κείνο το παιδικό, όμορφο πρόσωπο του Αλέξη, που έβγαζαν την Αριστερά απ’ τα μουρτζούφλικα πρώην πρόσωπα της, που τα είχε κουράσει η τριτοκλασάτη τους πολιτική παρουσία για δεκαετίες, στα έδρανα τη πολιτικής.

  Το μπαλόνι, έγινε όμορφο τεράστιο αερόστατο που μας σήκωσε σχεδόν όλους, πέρα από τα «μπάζα» της πολιτικής, που το βλέπαν με απόγνωση και φθόνο για μια βόλτα στην καθαρή ονειρική στρατόσφαιρα.

  Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί σε μια τέτοια περιπέτεια γεμάτη ομορφιά, ελευθερία, δικαιοσύνη, αγαθά, ανεκτικότητα;

  Μόνο ο κολλημένος, ή όποιος τρέμει για το παράνομο μπαγιόκο του και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα του, που απειλούσε να χτυπήσει ο Αλέξης.

  Πρώην Πασόκοι, κρυφοδεξιοί, ψιλοφασίστες, αριστεροί, γίναμε αχταρμάς με τους ορθόδοξους Συριζαίους που βλέπαν ανέλπιστα κι αυτοί, την προοπτική της εξουσίας.

  Τίποτε κακό ως τα εδώ, κι όλα έμοιαζαν σαν παιδικό παραμύθι, με πρίγκιπα έναν όμορφο Αλέξη, που διεκδικούσε την καρδιά της βασιλοπούλας – εξουσίας.

  Δυστυχώς, αγνοούσαμε ή υποτιμούσαμε τη δύναμη των δοντιών του κακού λύκου Σόϊμπλε και της Γερμανικής νέο – φιλελεύθερης συμμορίας, που περίμενε με υπομονή στη γωνία, τα αθώα μέχρις αφέλειας σχέδια – όνειρα των όμορφων καβαλάρηδων, που με λιανοντούφεκα απειλούσαν τη σιδερόφρακτη Ντόϊτσε Μπάνκ και ζητούσαν κατανόηση, δικαιοσύνη, λογική, από αδίστακτους, ψυχρούς, σαράφηδες κι όχι πολιτικούς.

  Ένα Ρούπελ μετά 70 χρόνια, απέναντι στα Γερμανικά Πάντσερ, που είχαν ισοπεδώσει όλη την Ευρώπη.

  Όμως, πέρασαν κάποτε από πάνω μας τα πάντσερ και παρέλασαν στην Αθήνα, φτάσαν 30 χιλ. απ’ την Μόσχα, βομβάρδιζαν κάθε βράδυ το Λονδίνο, στην Καισαριανή στήναν στον τοίχο συνεχώς…

  Τι έγινε ρε μεγάλοι Τεύτονες και χάσατε τελικά; Και αποτολμάτε τώρα, έναν άλλο ύπουλο πόλεμο;

  Σταματήστε αν μπορείτε το όνειρο για ζωή των εκατομμυρίων απελπισμένων προσφύγων, που θα κατακλύσουν τη χώρα σας, σαν ορμητικό ποτάμι που φουσκώνει.

  Το όνειρο είναι άυλο, είναι ψυχή, είναι ιδέα, είναι ελπίδα, είναι πίστη, που δεν χαμπαριάζει από όπλα, ούτε συρματοπλέγματα, ούτε εξουθενωτικά τοκοχρεολύσια για 100 χρόνια, ούτε δουλοποιημένους σήμερα Λαούς.

  Το τέλος του ονείρου έχει μέσα του τη σπίθα, για το ξεκίνημα του καινούργιου.

  Ένα όνειρο πιο δυνατό, πιο ζωντανό, πιο χειροπιαστό. Έτσι προχώρησε αιώνες τώρα η ανθρωπότητα και δεν γυρίζει πίσω έστω κι αν κάποτε καθυστερεί, ή οπισθοδρομεί.

  Και πάντοτε, πίσω απ’ το όνειρο βρίσκεται ένας ηγέτης, που καλπάζει μπροστά και οδηγεί...

  Το όνειρο τώρα οδηγεί ο Αλέξης, κι η αγάπη κι η κατανόηση του απλού ανθρώπου, θα τον στηρίζει για χρόνια, στην καθημαγμένη Ελλάδα μας…

ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε πριν τη σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.