Το αιώνιο σαράκι της Αριστεράς και το καλογερίστικο πείσμα…

Του Α.Θ.Ρ. (ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ)

  Γνωρίζεται εσείς, κι εγώ μαζί σας και το 99,99% των Ελλήνων, ποιες οι ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές μεταξύ του μ-λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ μ-λ;

  Διαφορές, που δεκάδες χρόνια συντηρούν την ύπαρξη και δραστηριοποίηση αυτών των «ηρωικών» κομμάτων;

  

  Κι όμως για το χατίρι τους, έπεφτε το «ξύλο της αρκούδας» μεταξύ των μετρημένων οπαδών τους στα Πανεπιστήμια και τις διαδηλώσεις, με τη βεβαιότητα ότι κατέχουν στα πιστεύω τους, το «αλάθητο του Πάπα».

  Το ’74, η πιο δυναμική φοιτητική παράταξη σε παρουσίες στις συνελεύσεις στα Πανεπιστήμια, ήταν η ΠΠΣΠ. Μάλιστα κάποτε πήρε και το σύλλογο φοιτητών του Πολυτεχνείου της Σαλονίκης.

  Οι του ΠΠΣΠ ήταν Μαοϊκοί, απ’ τα στελέχη της, ο πατριώτης μας φιλόλογος, Αντώνης Τσ., τέλειο παιδί και καλός φίλος.

  Σφόδρα πολέμιοι κι αντίπαλοι της πανίσχυρης τότε ΚΝΕ του ΚΚΕ. Με τους καλύτερους, λαλίστατους ρήτορες στις συνελεύσεις η ΠΠΣΠ.

  Τους ακούγαμε να τιτιβίζουν –ακατάληπτα για μας- σαν πολυβόλα, όταν τα πράγματα ήταν ήσυχα και δεν τους ξυλοφόρτωνε η ΚΝΕ.

  Όταν ορφάνεψαν με τον Μάο, κι ο (προδότης) Ντενγκ Σιάο Πινγκ έκανε στροφή προς τον Σοσιαλιστικό καπιταλισμό, οι φίλοι μας –μαζί τους κι ο Αντώνης- έγιναν διαπρύσιοι προπαγανδιστές της Αλβανίας του Χότζα! …Σαν το πιο ελεύθερο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο; αδούλωτο κράτος ισότητας του κόσμου! …Ένας παράδεισος –συρματοπλεγματοκλεισμένος- δίπλα μας… Ούπς…

  Έβγαζαν και διαλαλούσαν κι εφημερίδα, τον «Λαϊκό Δρόμο»… Ο Αντώνης τη πουλούσε μπροστά στο «Ανατόλια» στη Καμάρα.

  Βρίζαν τον Στάλιν και το ΚΚΕ, κι ήταν σε μόνιμο στόχο των κονταριών της πανίσχυρης τότε ΚΝΕ.

  Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, τα έζησε τότε από μέσα…

  Στα μπουντρούμια των Μεταξικών και μετεμφυλιακών φυλακών και στρατοπέδων, κρατήθηκαν απαράβατα, απ’ τους κομμουνιστές των διάφορων αποχρώσεων, οι ιδεολογο – πολιτικές διαφορές, που γεμίζουν βιβλία για τους μύστες των εσωτερικών τους.

  Μίσος απροσπέλαστο, μεταξύ Σταλινικών και Τροτσκιστών, Μαοϊκών, Αναρχικών, Αρχειομαρξιστών. Αδυσώπητοι εχθροί, μέχρι θανάτου…

  Σταλινικοί, εναντίον Ευρωκομουνιστών.

  Τιτοϊκοί, εναντίων Σταλινικών.

  Μαοϊκοί, εναντίων Σταλινικών.

  Ζαχαριαδικοί, εναντίων Κολιγιαννικών.

  Χρουτσωφικοί με Σταλινικούς… και δεν έχει τέλος ο κατάλογος της αντιπαλότητας.

  Σε τελευταία έκδοση, σίγουρα, σε πολύ πιο λάιτ στυλ… Λαφαζανο – Κωνσταντινο – Βαρουφικοί, κόντρα στον Τσίπρα, τον χθεσινό σύντροφό τους.

  Οι Δίκες της Μόσχας του ’39, που οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες πρωτεργάτες της Ρούσικης Επανάστασης και συνεργάτες του Λένιν (Μπουχάριν, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ), σαν προδότες της Επανάστασης, είναι ότι τραγικότερο στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια.

  Το τσακισμένο με σκεπάρνι κρανίο του Τρότσκι που ζούσε εξόριστος στο Μεξικό, από άνθρωπο της ασφάλειας του Στάλιν, δείχνει τη βαρβαρότητα και το μίσος, που μπορεί να οδηγήσει πρώην συντρόφους, ο φανατισμός κι η σκοπιμότητα της πολιτικής εξουσίας.

  «Προδότης» ο Βελουχιώτης, ο Σιάντος, ο Ζαχαριάδης, ο Βαφειάδης, ο Γιαννούλης, ο Καραγιώργος, για το ΚΚΕ, ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες της…

  Κι έρχεται ύστερα κι ανακαλεί τη «κατάρα» …όχι δεν ήταν προδότης… αυτόν που οδήγησε προηγούμενα στον θάνατο… Φρίκη, ανθρωποφαγία!

  Αλλά και στον συγγενή χώρο της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ, το ’77, ο Ανδρέας ήταν «προδότης» για τα κορυφαία τότε στελέχη, της πιο μαζικής αντιδικτατορικής οργάνωσης, τη «Δημοκρατική Άμυνα» (Κωνσταντόπουλος –πατέρας της Ζωής-, Καράγιωργας, Ζάννας, Φλέμιγκ, Νέστορας), που βλέπανε στροφή απ’ τα «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ, έξω από ΕΟΚ» του ρεαλιστή Ανδρέα που του διέγραψε, με κόστος για το κόμμα, άμεσα.

  Όμως, για να μη φορτώσουμε άδικα κι ανιστόρητα όλη αυτή τη φρικτή παθογένεια της «ανθρωποφαγίας», στη φύση των «άγριων» κομμουνιστών και των παραφυάδων τους, θα θυμίσω στον αναγνώστη, τη βαρβαρότητα και τη τραγικότητα αντίστοιχων, αν όχι, πιο θανατερών διώξεων «διαφωνούντων», «αιρετικών», «μαγισσών», «εθνικών», «ειδωλολατρών», «άθεων», απ’ τους εκφραστές κι εκπροσώπους επί γης, τον Ιησού που κήρυξε τη «αγάπη και την ειρήνη».

  Η «Ιερή Εξέταση» του καλογερίστικου φανατισμού, που όμως πίσω της έκρυβε τεράστια εξουσιαστικά άνομα συμφέροντα, απ’ άκρου σ’ άκρον του πλανήτη, διανθισμένα –για τους πάμπολλους αφελείς- με «τσιτάτα» αναφορών σε δήθεν ιερές παρακαταθήκες, είναι απ’ τις πιο σκοτεινές ιστορίες της ανθρώπινης πορείας ανά τους αιώνες.

  Ο κομματικός φανατισμός, η αδιαλλαξία και η τυφλή θρησκοληψία, όταν έχουν εξουσία και τις κατάλληλες συνθήκες, γίνονται ανθρωποφάγα όπλα καταστροφής, ανυπολόγιστης ισχύος.

  Οι σημερινοί Τζιχαντιστές που σφάζουν και ρημάζουν όχι μόνο χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους που δεν πιστεύουν, στην εγκληματική τους παράνοια, είναι ότι πιο επίκαιρο παράδειγμα της κατάρας της φανατίλας, της διχόνοιας, της μισαλλοδοξίας, της αντιδημοκρατικής δοξασίας, της αδιαπραγμάτευτης μοναδικής αλήθειας, αυτού, που κρατάει χαντζάρα…

  Στη μονάδα μου στον Έβρο, το ’76, (τάγμα Μηχανικού), τα 2/3 των στρατιωτών ήταν «χαρακτηρισμένοι» με τα τοτινά αλήστου μνήμης συνθηματικά κοινωνικών φρονημάτων, που είχε στα ντουλάπια της η Καραμανλοκρατία, από Α έως Γ.

  Το 1/3, έπαιζε μεταξύ Ε1 (σούπερ εθνικόφρων), Ε2 (απλά εθνικόφρων) σε μια μονάδα, άνω των 300 στρατιωτών.

  Υπήρχαν και οι Χ (απροσδιορίστου φρονήματος).

  Οι πλείστοι τη βολεύαμε από Α (αριστερών γενικά φρονημάτων, χωρίς ιδιαίτερη δράση), σαν την αφεντιά μου… Β (μέλος οργανωμένο κομμουνιστικού κόμματος), Γ (στέλεχος κομμουνιστικού κόμματος).

  Εκείνο το φρικτό ΞΦ (Ξένων Φρονημάτων) που υπήρχε μέχρι τότε, κι αφορούσε κυρίως Μουσουλμάνους της Θράκης και Σλαβόφωνους δικούς μας –ότι πιο επαίσχυντος χαρακτηρισμός- για Έλληνα πολίτη, που τον έκαμνε «πράκτορα» ξένης δύναμης, είχε ευτυχώς περάσει στη σκοτεινή ασφαλίστικη ιστορία, άλλων εποχών…

  Οι πλείστοι των στρατιωτών, ήμασταν της κατηγορίας Α, κι αυτό, οι λίγοι κατανοούσαν το γιατί, οι αθωότεροι το αγνοούσαν. Σίγουρα κάποιος παππούς τους φώναξε κάποτε «Ζήτω το ΕΑΜ», ή «κάτω ο Βασιλιάς»…

  Κουμάντο στη μονάδα, στην απρόσωπη βάση της, έκαμναν οι οργανωμένοι και δεμένοι μεταξύ τους, της κατηγορίας Β, που δρούσαν σαν αχτίδα βάσης του ΚΚΕ.

  Ο Ριζοσπάστης κι ο Οδηγητής, κυκλοφορούσε σχεδόν σε ημερήσια βάση, χέρι – χέρι. Τους έφερνε ο σιτιστής του τάγματος!

  Στο τέλος, κατέληγαν στο Ιατρείο, που ήταν και το ασφαλέστερο μέρος για τέτοιου είδους υπόγειες δουλειές…

  Τα κουπόνια του ΚΚΕ, ήταν μια συνήθης έμμεση φορολογία μας, αφού ήταν αδύνατον να αντισταθείς στη πίεση δραστήριων, ικανότατων φίλων μας, που δύσκολα θα χαλούσες το χατίρι τους.

  Οι οργανωμένοι του ΚΚΕ που οι πλείστοι ήταν μηχανικοί, σε μια μονάδα που έκαμνε έργα σ’ όλο τον Έβρο, δούλευαν στα γραφεία του τάγματος, γνώριζαν από πρώτο χέρι, μέχρι και τον φαντάρο που έρχονταν με μετάθεση, αφού πρώτα έρχονταν ο φάκελος του.

  Έτσι, ανάλογα είχε τη σχετική αντιμετώπιση, αφού είχαν πρόσβαση στις δουλειές, τις άδειες, τις μεταθέσεις, μέσω των αξιωματικών των γραφείων τους.

  Κάποτε λοιπόν, ήρθε φάκελος ενός υπό μετάθεση φαντάρου, με χαρακτηρισμό Γ. τον περιέγραφε σαν μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού, του Κύρκου, κάτι σαν σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.   Αμέσως το βράδυ, στο καφενείο – ταβέρνα του χωριού, που κάθε βράδυ βρισκόμασταν, σήμανε συναγερμός, κι άρχισε το σχετικό μπούρου – μπούρου…

  …Προσέχετε παιδιά, τώρα με τον «αναθεωρητή» που θα ‘ρθει, απομονώστε τον, σίγουρα είναι βαλτός απ’ την ασφάλεια να μας διαλύσει… και τέτοια σκοτεινά κι ασφαλίστικα, που εύκολα πείθουν ευαίσθητα αφτιά νεαρών, που ζουν την ημιπαρανομία.

  Ήρθε λοιπόν κάποτε, ένας μειλίχιος, χοντρούλης, χαμογελαστός, μαθηματικός και με την απορία και την ελευθερία του μη οργανωμένου και καθοδηγούμενου. Του ‘κανα παρέα και γνωριστήκαμε. Κάποτε τον ρώτησα πως βρέθηκε με χαρακτηρισμό Γ. …Από λάθος, μου είπε γελώντας…

  …Το ’74 στις εκλογές, οργάνωσα τη συγκέντρωση του Κύρκου στην Τρίπολη και προλόγισα στην ομιλία του. Έτσι, η ασφάλεια με βάπτισε «κορυφαίο στέλεχος».

  Ε! όταν αργότερα μαθεύτηκε ότι κάνει φροντιστήριο μαθηματικά στα παιδιά του Διοικητή μας, τότε φούντωσε το αυταπόδεικτο… Είναι άνθρωπος της ασφάλειας, το λέγαμε εμείς… Τι περιμένεις από οπορτουνίστικο κόμμα του Κύρκου;

  Τώρα, οπορτουνιστής για τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τους δικούς τους, είναι ο Τσίπρας… Πρόδωσε το κόμμα, το Λαό, το πρόγραμμά μας…

  Μια ιστορία η Αριστερά γεμάτη «προδότες» με πιο τραγικό, εκείνο τον φυματικό δάσκαλο τον Πλουμπίδη, που την ώρα που τον καταδίκαζε το στρατοδικείο σε θάνατο το ’53, και τον εκτέλεσε χωρίς αυτός να πει κακιά κουβέντα για το ΚΚΕ, η «Φωνή της αλήθειας» απ’ το ασφαλές «παραπέτασμα», κραύγαζε ότι …ο προδότης Πλουμπίδης, φυγαδεύτηκε απ την Ασφάλεια στην Αμερική, να ξεκοκαλίσει τα αργύρια της προδοσίας του!!!

  Το «δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού», «σύντροφε» Λαφαζάνη.

  Πριν 25 χρόνια άδειασες το ΚΚΕ, στη πιο μεγάλη κρίση και καμπή, όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, προς ασφαλέστερες Ευρω – κομμουνιστικές θέσεις…

  Τώρα, τορπιλίζεις επικίνδυνα τη «Πρώτη Αριστερή κυβέρνηση» της Ελλάδας, πριν κλείσει έναν χρόνο εξουσίας, με πλώρη για άγνωστα – αχαρτογράφητα νερά…

  Όμως η ιστορία μας έχει δείξει, ότι παρά τι αποφάσεις επιτροπών και συνεδρίων, τις φραστικές κατάρες και τις επιθέσεις σκοπιμότητας, ο ψημένος Ελληνικός Λαός, ούτε τον Βελουχιώτη θεώρησε προδότη, ούτε τον Σιάντο, ούτε τον Ζαχαριάδη, ούτε τον Γιαννούλη, ούτε τον Βαφειάδη, ούτε τον Πλουμπίδη, ούτε προδότες ήταν οι 33 εκτελεσμένοι πατριώτες μας, τον 8/1949 απ’ το στρατοδικείο της Φλώρινας…

  Και φυσικά, δεν θεωρεί προδότη τον Τσίπρα που αγωνίστηκε κόντρα σε θεούς και δαίμονες και λαβώθηκε στη μάχη που έδωσε…

  Άλλωστε, αν γιορτάζαμε και πανηγυρίζαμε μόνο τις μάχες που κερδίσαμε, θα ‘πρεπε να διαγράψουμε τις Θερμοπύλες, τη Γραβιά, την Αλαμάνα, το Ρούπελ και… χαμένες μάχες είναι μόνο αυτές που δεν δόθηκαν…

  Καλή κάλπη, για μια Ελλάδα που ξέρει να δίνει μάχες και να γράφει ιστορία αντίστασης… τα άλλα θα τα βρούμε στη πορεία, με τον Αλέξη μπροστά…

  Ο Λαός μας, δεν πάσχει από αμνησία, είναι πολύπαθος και έχει πολιτικό ένστικτο, που τον οδηγεί.

  Δεν θα επιβραβεύσει αυτούς που μας οδήγησαν στη καταστροφή, τώρα που βγάζουν ξανά κεφάλι απ’ τις ποντικότρυπές τους…

  Και οι ολιγάρχες, μιντιάρχες και διαπλεκόμενοι, άρχισαν πάλι να χαμογελούν μ‘ ελπίδα για το μέλλον τους…

  ΥΓ. οι Ελληνικές σημαίες που ανεμίζουν στις συγκεντρώσεις της Νου – Δυο, είναι το κομματικό τους σήμα, ή υπονοούν –βλακωδώς- κάτι απ’ τα αλήστου μνήμης …περί Εθνικοφρόνων και Μιασμάτων;