Η ζωή με τη Δραχμή…

  Επειδή, ακόμη δεν ξεκαθάρισε και σίγουρα και να υπάρξει συμφωνία, αυτή δεν θα αφορά στο διηνεκές και στην σε βάθος επίλυση του μεγάλου χρηματοοικονομικού προβλήματος της Ελλάδας, εκτός αν διευθετηθεί ο βραχνάς του ασήκωτου χρέους, επειδή λοιπόν, για χρόνια θα παλαντζάρουμε με σεκόντο τη σχετική τρομολαγνεία, μεταξύ Δραχμούλας και Ευρώ, θεώρησα καλό να θυμηθούμε οι παλιοί και να γνωρίσουνε οι νέοι, τη ζωή μας με την Ηρωική Ελληνοπρεπέστατη Δραχμή.

  

  Σίγουρα, δεν είμαι ο πιο κατάλληλος και καθόλου ειδικός, κι έγκυρος αναλυτής, της «κατάρας» ή του «παραδείσου» της Δραχμής, αφού ο μικρό μου γιός λέει χαρακτηριστικά …καλά, εσύ θα μπορούσες να ζήσεις και σε μια σπηλιά…

  Βέβαια, σε σπηλιές μπορεί να μην ζήσαμε επί βασιλείου της Δραχμής, τότε που έτρεχε η ανάπτυξη στην φθισική Ελλαδίτσα (1955 – 1970), με ρυθμούς διψήφιους –σημερινής Κίνας- αλλά σίγουρα, ήμασταν έτη φωτός πίσω σε σχέση με τη σημερινή ευμάρεια και το επίπεδο ζωής, όσο κι αν ακούγεται περίεργο αυτό!

  Το 1968 που πήγα Σαλονίκη, ακόμα πουλούσαν πάγο, για τις πάμπολλες τότε παγωνιέρες των σπιτιών!

 Την Ελλάδα της τοτινής Δραχμής, την βλέπουμε παραστατικά στις παλιές ελληνικές ταινίες, όχι του ’55 αλλά του ’66 – ’68, με κείνο το πολυτελές αυτοκινητάκι της Βουγιουκλάκη.

  Με κείνες τις μίζερες βίλες των εργοστασιαρχών, όταν σήμερα έχουν καλύτερα σπίτια οι μικροαγρότες.

  Μεταπολεμικά, η ανάπτυξη κι η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, στο σύνολο τους, υπήρξε θεαματική και μοναδική στην ιστορία μας.

  Ίσως γι’ αυτό αντεπιτίθεται σήμερα το κεφάλαιο και οι Τράπεζες, με αιχμή του δόρατος, στυφούς νεοφιλελεύθερους Σοϊμπλιστές και βάζουν όχι μόνο φρένο, αλλά όπισθεν με πατημένο γκάζι και χαλασμένα φρένα, στις κατακτήσεις των εργαζομένων, κι όχι μόνο στην Ελλάδα.

  27 δραχμές, μετ’ επιστροφής, ήταν το εισιτήριο του τραίνου Σαλονίκη – Αμύνταιο, στα φοιτητικά μας χρόνια και μείς, οι πλείστοι, ερχόμασταν στους δικούς μας 3 φορές το χρόνο, όχι γιατί δεν υπήρχαν λεφτά, αλλά γιατί τότε όλα είχαν άλλα μέτρα και σταθμά.

  Σχεδόν όλοι οι φοιτητές, τα πρώτα ιδίως χρόνια των σπουδών τους, μέναμε σε νοικιαζόμενα δωμάτια, σε οικογένειες.

  Το ίδιο φυσικά γινόταν στο Αμύνταιο, με τους καθηγητές και υπαλλήλους της εποχής.

  …Δύο νομά, σ’ ένα δωμά… με τον φίλο μου τον Γιωρίκα τον Γίγα, σε διαμέρισμα της Αγίου Δημητρίου –τότε είχε καλντερίμι ακόμη- σε διαμέρισμα 5μελούς οικογένειας, πού νοίκιαζαν και οι ίδιοι!

  Σχεδόν πάντοτε, ο λιμενεργάτης πάτερ φαμίλιας, που σπούδαζε τότε δύο παιδιά κι είχε ένα τρίτο υποψήφιο για το Πανεπιστήμιο, πριν λήξει ο μήνας, μας παρακαλούσε να του προπληρώσουμε το νοίκι, για να μπορέσει να πληρώσει το δικό του…

  Από 300 δραχμές έκαστος, όταν ο ίδιος πλήρωνε λίγο πάνω από 600 Δραχμές! Χωρίς θέρμανση, χωρίς μπάνιο, ένα σκέτο δωμάτιο…

 Κάθε Σάββατο απόγευμα, πηγαίναμε στα λουτρά «Θέρμη», με σαπούνι και πετσέτα υπό μάλης, για το βδομαδιάτικο μας μπανιάρισμα.

  Και ήμασταν μια χαρά, κεφάτοι και χαρούμενοι, όπως όλοι οι νέοι της εποχής, κι ας έσκιαζε τα πάντα η χουντική βουβαμάρα

  Το αντι-χουντικό μένος των φοιτητών, άρχισε μετά το ’72. Η χούντα «χάιδευε» τα πρώτα χρόνια τους φοιτητές…

  80 λεπτά το αστικό (φοιτητικό), 150 δραχμές ολόκληρο, 1,50 για πολλά χρόνια οι εφημερίδες. 2 δραχμές η τυρόπιτα, 10 δρχ. ο πατσάς, στα πάμπολλα τότε πατσατζίδικα της Εγνατίας.

  Με 12,5 δρχ. τρώγαμε μπέικα, πατάτες τηγανιτές με μισή μερίδα συκωτάκια πουλιών, ή κότα με πατάτες φούρνου και ντοματοσαλάτα.

  Τα τοτινά πιάτα κι οι μερίδες φυσικά, ήταν μισές απ’ τις σημερινές…

  Η «ολίγη», έδινε κι έπαιρνε στα εστιατόρια της εποχής. Φώναζε το γκαρσόνι από μακριά …μια ολίγη από γιουβέτσι… μια ολίγη από κεφτέδες, πιλάφι μία, τας κεμπάπ ολίγη…

  Το «ολίγη», δεκαετίες τώρα, πουθενά στη χώρα δεν ακούγεται… δεν ξέρω, αυτό έχει ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του.

  Ο φίλος μας, ο Γιάννης Στ…., πάντοτε παράγγελνε …ολίγη από πατσά, σε δύο δόσεις όμως, …βάζουν περισσότερο όταν ζητάς «ολίγη», έλεγε…

  Πολλές φορές, όταν προγραμματίζαμε έξοδο για ταβέρνα, περνούσαμε προηγούμενα απ’ την Φοιτητική Λέσχη για …προεόρτιο δείπνο! Να ‘μαστε πιο χορτάτοι στη ταβέρνα, να παραγγείλουμε λιγότερα, στην ανελέητη τότε όρεξη μας.

   Ο «Πλάτανος» της Αετοράχης –υπάρχει ακόμα- έγραφε παρουσίες σε ώρες, φοιτητών, περισσότερες κι απ’ τα αμφιθέατρα!

  Με 12 – 13 δραχμές, με φαγοπότι, γλέντι και χορό, με το ηρωικό τζουκ – μποξ στο υπόγειο.

  Τα πάρτι, στις ονομαστικές γιορτές των φίλων, ήταν οι μεγάλες προγραμματισμένες έξοδοι μας, για το σχετικό «σερσέ λα φαμ»… Εκεί πλέκονταν γνωριμίες και ερωτικά τράβαλα, στο μισοσκόταδο, με συνοδεία τα παθιάρικα μπλουζ. Αυτό που γίνεται σήμερα στις καφετέριες, τα κλαμπ και το διαδίκτυο απ’ τους νέους.

  Ζήτημα αν είχε 10 – 15 καφετέριες τα χρόνια εκείνα η Σαλονίκη. Τώρα έχει 1.000 τουλάχιστον, γεμάτες φοιτητόκοσμο. 8 δραχμές σ’ αυτές ο τούρκικος!

  Οι φοιτητικοί Αποκριάτικοι χοροί, ιδίως της Αρχιτεκτονικής και της Ιατρικής, ήταν το ΤΟΠ κοσμικό γεγονός της πόλης, για τη νεολαία της.

  15,5 δρχ. το σινεμά πρώτης προβολής.

  9 – 10 δρχ. με δύο έργα, τα Β’ προβολής που επισκεπτόμασταν, τουλάχιστον δις εβδομαδιαία, 5 δρχ. ο Β’ εξώστης, του δραστήριου τότε Κρατικού Θεάτρου, που είδαμε δεκάδες κλασικά έργα.

  Τα σεξουαλικά μας γούστα, για χρόνια γίνονταν σε Βαρδάρη – Λαδάδικα, που σήμερα καλύπτουν τη διασκέδαση Σαλονικιών και τουριστών.

  Για χρόνια, υπήρχε σταθερό τιμολόγιο στην αγορά του έρωτα, με ταρίφα τις 60 δρχ. η δόση…

  Χριστούγεννα – Πάσχα, έμπαινε και δώρο 5 δρχ. για την «τσατσά»… Ε λοιπόν, εκείνο το τάλιρο μας πονούσε σαν σημερινό χαράτσι του ΕΝΦΙΑ…

  Πριν το άνοιγμα των συνόρων και την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, το εγχώριο δυναμικό ήταν λίγο για την κάλυψη του πεινασμένου τότε αντρικού πληθυσμού, γι’ αυτό, η τιμή του …σεξουαλικού ψωμιού… ήταν σε σχετικά ύψη.

  Τώρα, με την αθρόα προσφορά πλήθους αλλόφυλων και του σχετικού κορεσμού της σεξουαλικής πείνας του άρρενος πληθυσμού, οι αξίες στο χρηματιστήριο του έρωτα έχουν καταρρεύσει δραματικά, προς μεγάλη χαρά των επενδυτών του είδους…

  Μόνο που τώρα, που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, εμείς χάσαμε τα κουτάλια… Ας είναι…

  Οι διακοπές στη θάλασσα, ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Μονοήμερες δραπετεύσεις τις καθημερινές, με το αστικό, στη πλαζ της Ν. Κρήνης και τις Κυριακές, με το καραβάκι, στην …κοσμική Αγίας Τριάδας, κάτι σαν τη σημερινή Ψαρού της Μυκόνου!

  Πήγαμε βέβαια, 2 – 3 φορές στην μακρινή τότε Χαλκιδική, που ήταν παρθένα, αμόλυντη κι αθώα, σαν σημερινή 12χρονη.

  Στο Πανόραμα, που τώρα έχει το στριμωξίδι της Τσιμισκή, δίπλα στις βίλες, έβοσκαν αμέριμνα τα πρόβατα τους οι τσοπαναραίοι της Καψίδας (Πυλαία).

  Πήγαμε με το λεωφορείο κάποτε, με τον φίλο μου, μακαρίτη τώρα, Πέτρο Μυλωνά, σ’ έναν θειο του κτηνοτρόφο, στο Πανόραμα και πήραμε τυρί και βούτυρο και λαδώσαμε για μέρες το έντερο μας…

  Τότε περίπου κυκλοφόρησε στην Ελλάδα η Coca Cola, 7,5 δρχ. το 1½ λίτρο.

  Πίναμε καθημερινά ένα μπουκάλι, απ’ αυτό το εθιστικό και θερμιδογόνο σκουπιδοποτό. Τότε, τα χρόνια της αφελούς αθωότητας και της λατρείας του Αμερικανόφερτου.

  Ουίσκι υπήρχε μόνο το VAT 69, κανένα άλλο.

  Το ποτό των πάρτι μας, ήταν το Βερμούτ (Καλογιάννη), γλυκό ποτό, που χτυπούσε κατακέφαλα.

  Όνειρο μας ήταν τα τζίν Levis, τα Ray Ban, τα σακίδια, που βλέπαμε στις πλάτες των λιγοστών τότε ξέγνοιαστων τουριστών, τα λαγουδάκια του Play Boy, που βλέπαμε να κρέμονται στα μανταλάκια των περιπτέρων, τα Marlboro, οι ταινίες με την ημίγυμνη κουκλίτσα Λάσκαρη… Και φυσικά, η αχαλίνωτη φαντασία μας που κάλπαζε αεράτη, ακράτητη κι ασύδοτη, σε ακόλαστους νεανικούς παραδείσους.

  Κι ήταν όλα τόσο όμορφα και νόστιμα και χαρούμενα και γλυκά και σε υπερθετικό βαθμό πιο sexy απ’ τα σημερινά ξέφρενα – λουσάτα πάρτι, των χορτασμένων της Μυκόνου.

  Έφταιγε η στέρηση; Η παίνα; Το «ολίγη»; Η φαντασία που οργίαζε; Ο καθαρός αέρας; Τα νιάτα που ξεχείλιζαν; Ίσως τα τελωνεία, που έβαζαν φραγή στο ξένο. Και το ‘κανε όνειρο άπιαστο και μακρινό.

  Η κατάργηση όμως του «χωροφύλακα – τελωνείου», που έφερε η είσοδος μας στην Ε.Ε. και μας έκαμνε κοινωνούς στον παράδεισο των καταναλωτικών αγαθών όλου του κόσμου, εξαφάνισε –χρόνο με το χρόνο- απ’ την αγορά, την Ελληνική βιομηχανία, τον Έλληνα τεχνίτη, τον παραγωγό, που τώρα έγινε εισαγωγές, έμπορος, μεσίτης της ξένης εταιρίας και με την πρόσφατη κρίση, άνεργος!

  Αμέτρητες παραγωγικές θέσεις και ικανοί άνθρωποι χάθηκαν απ’ το προσκήνιο της δημιουργικής οικονομίας, που είναι ο σκελετός που στηρίζει μια υγιή χώρα.

  Πλήγηκε μέχρι εξόντωσης η κτηνοτροφία, αφού το Γαλλο – Γερμανο – Ολλανδικό κρέας και τυρί έγινε πιο φτηνό, αφού έχουν ασύγκριτα μεγαλύτερες και οργανωμένες μονάδες παραγωγής.

  Έκλεισαν, χρόνο με το χρόνο, οι πόρτες της Ελληνικής βιομηχανίας, που έχανε τη στήριξη του κράτους και των τραπεζών και χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας παραγωγικές.

  Έβαλαν χέρι στις κραταιές – κρατικές ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, Πετρέλαια, βαριά ασημικά του κράτους…

   Ο Κινέζικος πλέον δράκος, στον οποίο επενδύουν οι πολυεθνικές, ασυγκράτητος, κατέκτησε τον πλανήτη με προϊόντα φτηνά, πρωτόγνωρα, γυαλιστερά, προσιτά, μαγικά, που ζάλισαν τα μάτια του διψασμένου για κατανάλωση Ευρωπαίου –πλέον- Έλληνα.

  Μπήκαμε αχόρταγοι, μισοζαλισμένοι, αφελείς, απροετοίμαστοι, επιπόλαιοι και μοιραίοι, σε αχαρτογράφητα για μας νερά, που όμως ήταν σχεδιασμένα και πασίγνωστα στους άλλους.

  Και βουλιάξαμε, στο έλλειμμα του ισοζυγίου του δούναι – λαβείν και στη σαγήνη του εύκολου δανεισμού, μέχρι που έκλεισε η στρόφιγγα κι έσφιξε η θηλιά, στον πλαδαρό πλέον λαιμό μας.

  Και τώρα …φταίω εγώ, …φταις εσύ, …φταίει ο Χατζηπετρής… που τραγουδά ο Κηλαϊδόνης…

  Και, η διαφαινόμενη επιστροφή στην ένδοξη δραχμή, που για άλλους είναι η καταστροφή και για άλλους η μόνη μας σημερινή διαφυγή, από το συντελούμενο εξανδραποδισμό μας.

  Πρωτόγνωρα κι αμείλικτα ερωτήματα που δύσκολα απαντιόνται από Νομπελίστες Οικονομολόγους, πόσο μάλλον απ’ τον …Χατζηπετρή, που βλέπει με δέος το μέλλον του, να διαγράφεται τελείως διαφορετικό απ’ ότι είχε ονειρευτεί, πριν 10 χρόνια…

  Μια βόμβα ενεργοποιημένη, έχει στα χέρια του ο Τσίπρας, που, ή θα τον εξαφανίσει, πρώτον αυτοί, κι όλους μας μαζί στην έκρηξη της, ή θα τον θεοποιήσει αν καταφέρει να την απενεργοποιήσει.

  Ο θεός να βάλει το χέρι του, έστω, το δάχτυλό του…