Ο Ανθυπολοχαγός Ονόντα…

  Πέθανε στο Τόκυο σε ηλικία 91 ετών, ο τελευταίος μαχητής του αυτοκρατορικού στρατού της Ιαπωνίας, που επί 29 χρόνια κρύβονταν μαχόμενος στη ζούγκλα του νησιού Λουπάγκ των Φιλιππίνων, αρνούμενος να πιστέψει ότι ο πόλεμος τελείωσε το 1945, μέχρι που εντοπίστηκε, το 1974!

  

  Έζησε στη ζούγκλα με μπανάνες και καρύδες και κάποτε σκότωνε χωρικούς, που θεωρούσε εχθρούς.

  Ο μικρόσωμος ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα, ήταν ένας σκληρός άνδρας με αξιοπρεπείς τρόπους, στρατιωτικό παράστημα και φρόνημα.

  Επί 29 χρόνια διατήρησε φορώντας την, έστω και μισολειωμένη, τη στρατιωτική του στολή!

  Η τελευταία διαταγή που πήρε ο Ονόντα απ’ τον Ταγματάρχη του, ήταν να παραμείνει πολεμώντας στη θέση του, με τους λιγοστούς στρατιώτες του, μέχρι νεωτέρας…

  Οι στρατιώτες του αποδεκατίστηκαν από αρρώστιες και κακουχίες, κι έμεινε για χρόνια μόνος του να πολεμάει για τον Αυτοκράτορα και την Ιαπωνία, σαν τους παλιούς Σαμουράι, που ήξερε απ’ την ιστορία της πατρίδας του.

  Πιστός πάντα στον κώδικα της στρατιωτικής του τιμής, που όριζε ότι …ο θάνατος, είναι προτιμότερος απ’ την προδοσία…

  Συνέχισε τον προσωπικό του πόλεμο για 30 χρόνια, αρνούμενος να πιστέψει την ήττα της πατρίδας του που διάβαζε στα φειγ – βολάν που έριχναν στη ζούγκλα οι Αμερικάνοι για να παραδοθούν κι άλλοι απομονωμένοι μαχητές Ιάπωνες. Πίστευε, ότι ήταν για προπαγάνδα – παγίδα του εχθρού!

  Πιθανότατα –εύλογα- πολλοί θα θεωρήσουν ότι ο Ονόντα σίγουρα παραφρόνησε, κι επέμενε στον πόλεμό του…

  Το δημοσίευμα όμως μιλάει για έναν λογικότατο άνθρωπο, που παντρεύτηκε αργότερα, ταξίδεψε, έδινε διαλέξεις και συνεντεύξεις, χωρίς ίχνος παράνοιας και παραδοξότητας.

  Κι είναι φυσικό, να θεωρούμε –ιδίως οι Έλληνες- παρανοϊκό τον ανθυπολοχαγό Ονόντα…

  Στον βόρβορο της Ελληνικής κλεπτοκρατίας των μιζών, της σαπίλας, της αρπαγής, αυτός ο μικρόσωμος γίγαντας Γιαπωνέζος, που πίστευε σε ιδανικά, στο καθήκον, στην πατρίδα, τον Αυτοκράτορα, το Λαό του, είναι είδος σε ανεπάρκεια, εδώ και δεκαετίες, στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας».

  Μοιάζει μ’ ένα αστέρι φωτεινό, μακρινό, μοναχικό, μέσα σ’ έναν μαύρο ουρανό.

  Το καθήκον, είναι έννοια που χρόνια τώρα, δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά. Ούτε στην οικογένεια, ούτε στο σχολείο, τη κοινωνία, τον στρατό.

  Δεν γνωρίζω, αν στα Μοναστήρια μας είναι κυρίαρχο. Σίγουρα, το έχουν για οδηγό τους κάτι μυστήριοι – άγιοι εθελοντές, που τρέχουν και συμπαραστέκονται στον αυξημένο σήμερα ανθρώπινο πόνο, την απόγνωση, την ανέχεια, την εγκατάλειψη, τη μαυρίλα, την εξαθλίωση.

  Χάθηκαν, ή είναι σε ανεπάρκεια, η συνέπεια, η αφοσίωση, ο υψηλός στόχος, ο ευγενής σκοπός, η αγάπη, το μεράκι, το φιλότιμο, ο επαγγελματισμός, ακόμη κι από ομάδες, που θα ‘πρεπε να ‘ναι το κυρίαρχο τους χαρακτηριστικό.

  Εκεί που πράγματι θλίβεσαι κι απογοητεύεσαι και φαίνεται και το βάθος της σαπίλας, του ξεπεσμού, της απαξίας, κάθε έννοιας ηθικής, είναι η ολοσχερής απουσία, έστω ψηγμάτων καθήκοντος και τιμής, στους μιζαδόρους μεγαλο-στρατιωτικούς των διάφορων ΚΥΣΕΑ, επιτροπών αξιολόγησης και παραγγελιών των ολικών συστημάτων, που γίνονταν εννοείται για την άμυνα της χώρας, κι όχι την δική τους αρπαχτή!

  Κι αν ένα ελάχιστο ίχνος ελαφρυντικού υπάρχει για τους πολιτικούς της αντίστοιχης διαφθοράς, λόγω του ότι ανέκαθεν οι πολιτικοί είχαν εστίες διαφθοράς και αγαθές σχέσεις με το ψέμα και τη φαυλότητα, για τους ένστολους, που εννοείται το κυρίαρχο στοιχείο της αποστολής τους είναι το ΚΑΘΗΚΟΝ, καταρρέει κάθε στοιχειώδης δικαιολόγηση γι’ αυτούς.

  Αυτοί που είναι ταγμένοι, εννοείται, να δώσουν και τη τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την πατρίδα, την ξεζούμισαν στις μίζες, τη ρεμούλα, την απάτη, την κλεψιά…

  Επαγγελματίες της κονόμας, της λοβιτούρας, της αρπαγής, με στόχο το «εγώ», την τσέπη μου, την οικογένεια μου… και… γαία πυρί μειχθήτω…

  Καημένη Ελλάδα, καημένε άνεργε νεολαίε, με τα χίλια – δυό προσόντα και ντοκουμέντα…

  Ένα σάπιο κατασκεύασμα γυψοσανίδας κι αρτιφισιέ, γεμάτο κρεμασμένα – άκαπνα αλλά γυαλισμένα τζιριτζάντζουλα – παράσημα στο βρώμικο τους στήθος.

  Χαιρετούρες, ύφος, λεζάντα, τυπολατρία, γλείψιμο κι οσφυοκαμψία στους ανώτερους και καταδυνάστευση των υφιστάμενων και τσατσιλίκια στους επίσημους εμπόρους όπλων.

  Πάμπολλοι, μετά την σύνταξή τους, επισημοποιούσαν τον έως τότε αφανή ρόλο τους, με τον επίσημο πλέον ρόλο του μεσάζοντα κι έμπορου όπλων!

  Ποιο καθήκον, ποια αποστολή, ποια ευθύνη, ποια συνείδηση, ποιά ντροπή ψάχνουμε σε τέτοια υποκείμενα;

  Κάποτε αυτοκτονούσαν με το πιστόλι τους στον κρόταφο όταν χάναν τον πόλεμο, τώρα αγωνιούν στο άνοιγμα των λογαριασμών τους και τον εισαγγελέα στη πόρτα τους.

  Άλλες εποχές, άλλα ήθη …δυστυχώς…

  Καημένε και προδομένε άγνωστε στρατιώτη, που έχυσες το αίμα σου όταν το ζήτησε η πατρίδα!

  Που έδωσες τα πόδια σου στα βουνά της Αλβανίας… που καμάρωνες για κείνο το μπακιρένιο παράσημο σου, που σου ‘δωσαν για τον ηρωισμό σου, να φωνάζεις «αέρα» τρέχοντας μπροστά στα πολυβόλα!

  Ευτυχώς, οι πλείστοι μαχητές, στρατιώτες και αξιωματικοί, μιας άλλης απόμακρης κι άγνωστης Ελλάδας, έχουν πεθάνει ευχαριστημένοι και περήφανοι, με μόνο ότι έκαναν το αυτονόητο. Το ΚΑΘΗΚΟΝ τους, το ΧΡΕΟΣ τους! …έστω κι αν τους βασάνιζε χρόνια, το χαμένο τους πόδι, το τραύμα στο στήθος, τα χαμένα νειάτα τους…

  Πίσσα και πούπουλα στους ξεδιάντροπους πουλημένους ρεμπεσκέδες Ελληνέμπορους καραβανάδες της μίζας και της αρπαχτής, που μας πουλούσαν χρόνια ύφος και …διατάξτε και προσοχή και, τρέμαμε κάποτε μπροστά τους σαν μαθητούδια.

  Ούστ, κοπρόσκυλα ύπουλα! Βρωμεροί επαγγελματίες Ελληνέμποροι…

ΥΓ:

1. 28 μήνες φαντάρος και 20 μέρες φυλακή (20 μήνες στον Έβρο)…

2. πριν 70 χρόνια τέτοιες μέρες, μετά τον όλεθρο της ρίψης των βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, έληξε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, με την παράδοση της Ιαπωνίας.