Ο Δήμος των λιμνών…

(Γράφει ο Α.Θ.Ρ.)

  Οι 4 λίμνες μας, είναι μοναδικό πανελλήνιο προνόμιο και κεκτημένο, ενός μικρού – ακριτικού Δήμου, που θα ‘πρεπε να αποτελεί τη σημαία και τη ψυχή του.

  Ίσως όμως, αυτό που μας χαρίζεται άκοπα, δεν εκτιμάται στο μέτρο που του αξίζει και το δικαιούται…

  

  Είναι η λογική του απερίσκεπτα – κακομαθημένου παιδιού που δεν λογαριάζει το ακριβό δώρο που του χάρισαν και μαστορεύει τη καταστροφή του.

  Είμαι σίγουρος, ότι όταν οργανώνονταν η συνένωση των Δήμων και Κοινοτήτων, στα πλαίσια του «Καλλικράτη», αν αντιδρούσαν οι υπό συνένωση Δήμοι και Κοινότητες στο όνομα του νέου Δήμου –αφού κάποιες απ’ αυτές προϋπήρχαν σαν ιστορικοί οικισμοί- πολύ πριν του σχετικά νέου Αμυνταίου, όλοι, είμαι σίγουρος, θα συναινούσαν στην ονομασία «Δήμος των Λιμνών». Ονομασία που περιγράφει μοναδικά, παραστατικά, ποιητικά, οικολογικά, αναπτυξιακά, τέλεια, τη νέα οντότητα του Δήμου Αμυνταίου.

  Αυτή η συνήθης ονοματοθεσία, με ονόματα επωνύμων, μεγάλων ανθρώπων και ηρώων, είναι μια εύκολη δικαιολογία δήθεν απόδοσης τιμής, σε γίγαντες δυσθεόρατους, που στην ουσία υποτιμάμε με την απόδοση του ονόματος, σ’ έναν μικρό, άσημο και μίζερο οικισμό.

  Εκείνοι οι ημίθεοι στρατηγοί, Αντίγονος, Φιλώτας, Περδίκκας, όχι με δυο κιλά παράσημα φορτωμένοι, αλλά με δυο κιλά αποτέτοια, που κατέκτησαν το μισό γνωστό τότε κόσμο, μέσα σε 10 χρόνια, εκείνος ο ηγέτης Πτολεμαίος Φιλάδελφος, που έσωσε, ως τις μέρες μας, την Ελληνική γλώσσα, με την σχεδόν άγνωστη στους πολλούς –αφού τέτοια δεν διδασκόμαστε στο σχολείο-, φαεινή ιδέα του να αναθέσει σε 70 σοφούς Ελληνομαθείς Εβραίους, να μεταφράσουν την «Τορά» (Παλαιά Διαθήκη τη λέμε εμείς), στην Ελληνική.

  Εκείνος ο Αλέξανδρος, ο Φίλιππος, πόσο αντάξιες είναι στο όνομα τους και το μεγαλείο τους, οι μικρές ή μεγαλύτερες, άσημες και άχαρες τσιμεντουπόλεις, που έχουν το όνομα τους;

  Πολύ περισσότερο θα τους τιμούσαμε, αν διδασκόμασταν και ξέραμε σωστά την ιστορία τους και την αξιοσύνη τους, παρά με τα ντουβάρια και τα τσιμέντα, στο όνομα τους.

  Ίσως, ο πιο οικολόγος και λάτρης της φύσης και του περιβάλλοντος λαός, είναι οι Φιλανδοί. Ίσως γι’ αυτό έχουν και την καλύτερη παιδία του κόσμου, κοντά στα άλλα αγαθά τους.

  Μέσα στο Ελσίνκι, αλλά και στην ύπαιθρό τους, πολλές φορές ο δρόμος στρίβει απότομα και βλέπεις ότι η αιτία της στροφής είναι ένας μαύρος βράχος από βασάλτη, όχι πάντα ιδιαίτερα μεγάλος.

  Στην Ελλάδα, ένα κομπρεσέρ μ’ έναν Αλβανό εργάτη και δύο επιστάτες Έλληνες, σε λίγες ώρες θα τον εξαφάνιζαν και δεν θα ‘στριβε ο δρόμος… Απλά πράγματα…

  …Κύλησε εκεί, απ’ την εποχή των παγετώνων και του λιωσίματος τους… λέει σοβαρά, προς έκπληξη όλων μας, ο ξεναγός.

  Ένας απλός βράχος, ένα δένδρο, μια λίμνη, ένας λόφος, ένα δάσος, αυτή είναι η χώρα τους, κι όλα έχουν την αξία τους, τη θέση τους αι τον σεβασμό, σαν «λείψανα αγίου»!

  Δεν είναι κατακτητές της χώρας τους, είναι ενοικιαστές, που θα παραδώσουν όπως την πήραν και καλύτερη, στους επόμενους…

  Αυτά, από έναν λαό, που βγήκε απ’ τα δάση, κι έμαθε να διαβάζει, πριν, μόλις 1000 χρόνια!!! και σήμερα ανταγωνίζεται το μέγεθος των πολυεθνικών της τεχνολογίας.

  Πιθανόν εμείς, κλείσαμε τον βιολογικό και ιστορικό μας κύκλο, σν τόσους άλλους λαούς (Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Φοίνικες, Αιγύπτιοι) και οδεύουμε, μοιραίοι και άβουλοι, στο περιθώριο και την εξαφάνιση της ιστορίας…

  Μέσα σε μισό αιώνα και σε χρόνια απόλυτα ειρηνικά, πράγμα σπάνιο για τη χώρα, καταφέραμε να καταστρέψουμε το φυσικό περιβάλλον, που δίπλα του και με κέρδος και λογική εκμετάλλευση, έζησε ο παλιός και αρχαίος άνθρωπος, χιλιάδες χρόνια.

  Στα χρόνια της κατοχής, που χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στις πόλεις απ’ τη θανατερή μάστιγα της, στον τόπο μας, κανείς δεν πείνασε!

  Οι λίμνες, ο βάλτος του Ρούδνικ, τα ποτάμια, ήταν γεμάτα εύγευστα, θρεπτικά ψάρια. Πρωτεΐνη άριστης βιολογικής και θρεπτικής αξίας.

  Οι λαγοί, οι πάπιες, οι χήνες, οι πέρδικες, βοσκούσαν σαν «κότες» στον κάμπο και με παγίδες, τάιζαν με κρέας τον πληθυσμό, αφού απαγορεύονταν το κυνήγι με όπλο, απ’ τον κατακτητή.

  Τα γριβάδια της Ζάζαρης πρώτα, κι ύστερα του Αγίου, είχαν μοναδική γεύση νοστιμιάς, ασύγκριτη με το όπιο σημερινό χαζο – γκουρμέ.

  Οι πιο αρχαίοι οικισμοί της ανθρωπότητας, σ’ όλον τον πλανήτη, στήθηκαν δίπλα ή πάνω σε λίμνες (λιμναίοι οικισμοί), που ανασκάπτονται σήμερα και κερδίζουμε ακόμη θέσεις εργασίας απ’ αυτούς.

  Λίγο πριν το ’60, πριν ανοιχτεί η ολέθρια σήραγγα της Άρνισσας, το νερό της λίμνης έφτανε λίγο κάτω απ’ τον σταθμό του τραίνου.

  Όταν ταξιδεύαμε για Σαλονίκη, μοσχομύριζε στη στάση της Άρνισσας, τηγανισμένες πλατίκες και ζεστό ψωμί, που πουλούσαν στους επιβάτες του τραίνου.

  Θυμάμαι, να χαζεύω απ’ το παράθυρο ευτυχισμένα μικρά παιδιά, να βουτάνε σαν παπιά στα πεντακάθαρα νερά και να παίζουν άφοβα μαζί της.

  Στη δική μας των Πετρών, με ομαλή κλίση και ατελείωτη παραλία, χωρίς ίχνος καλαμιού, με μοντέρνα ολόσωμα μαγιό –πολύ σπάνια μπικίνι- κάνανε τη λεζάντα τους οι μοντέρνες Αμυντιώτισσες, με γελάκια, με τσαλίμια, με υπονοούμενα ερωτικά, απέναντι στα ανοιχτά μάτια πεινασμένων κι αχόρταγων τότε ερωτιδέων.

  Κι απ’ το βάθος ακούγονταν ένα βραχνό με παράσιτα ραδιόφωνο, που έπαιζε στη ταβέρνα με καλαμωτή του Μπάμπη του Μάλλιου, με το δηλωτικό όνομα «Ο μαύρος γάτος»…

  Ρετσίνα, τηγανιτές πλατίκες για τους μερακλήδες και πορτοκαλάδα ΨΥΠΑΚΟ (Κοζανίτικη) του πάγου, για την πιτσιρικαρία, όταν φυσικά διαθέταμε την πανάκριβη τότε δραχμή, που τόσο υποτιμητικά σήμερα, την εκτιμούμε…

  Καλά, δεν υπήρχαν τότε ακτήμονες; Καταπατητές; Δικαιούχοι με χαρτιά αληθινά ή «πέτσινα» χρυσόβουλα; Όλοι κονομημένοι ήταν και δεν ζητούσαν κλήρο; Μήπως ήταν τεμπέληδες, κι ακαμάτηδες, που τη βγάζαν με τηγανητές πλατίκες;

  Όλοι, -εκτός σπανίων εξαιρέσεων-, ήμασταν απείρως φτωχότεροι από σήμερα. Κι ακόμα πιο φτωχοί, οι αγρότες της εποχής. Και σκοτωμένοι στη δουλειά, χωρίς Αλβανούς και τσιράκια.

  Η «ανάπτυξη», με ή χωρίς εισαγωγικά, με την μηχανοκαλλιέργεια και τα χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα, που χόρτασαν ψωμί και προϊόντα τον καταναλωτή και δώσαν χρήμα και δύναμη στον Αγρότη, χωρίς πρόνοια, μέτρα και τήρηση των νόμων που διέπουν τη προστασία του περιβάλλοντος, έφεραν την αλλοίωση, μέχρι την ανεπανόρθωτη καταστροφή του, μέσα σε μόλις 50 χρόνια!

  Φυσικά κι η απληστία, κι η ασυδοσία και το «Ελληνικό …δεν βαριέσαι…» και το πελατειακό κράτος και πάνω απ’ όλα η βλακεία και η αδιαφορία για το μέλλον και τις γενιές που έρχονται.

  Βέβαια, τη μεγαλύτερη ζημία την έκανε το κράτος και οι κρατικές δομές του (ΔΕΗ, ΑΕΒΑΛ, διυλιστήρια).

  Όταν το άμυαλο κι απερίσκεπτο αυτό μόρφωμα – κράτος, ξόδευε χρήμα για έργα «ανάπτυξης» σε χωριά και πόλεις, κι έριχνε τα λύματα των υπονόμων που έφτιαχνε, ανεπεξέργαστα σε λίμνες και θάλασσες, πίστευε σοβαρά ότι δεν θα βγούνε τα «σκατά» σε λίγα χρόνια στον αφρό;;;

  Πόση ευθύνη έχει ο αγρότης με τα 30 του στρέμματα, που αγόραζε με «πρόγραμμα» τρακτέρ 500 ίππων, που τον σπρώχνει, όχι τα παραλίμνια εδάφη να οργώσει, αλλά να ξεχερσώσει το Καϊμάκτσαλαν, μέχρι το ύψος του χιονοδρομικού;

  …Κι όλο και κάποιος φιλεύσπλαχνος πολιτικός –σε προεκλογική περίοδο- θα δώσει τίτλους, στους ατέλειωτους ακτήμονες…

  Εννοείται, ότι όλοι οι άλλοι Έλληνες, έχουν κτήματα και δεν έχουν την ανάγκη του χουβαρντάδικου αυτού κράτους…

  Η ιστορία του χρέους της χώρας και η γενικότερη κρατική και ιδιωτική οικονομική κατρακύλα τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ξεχωριστό κι άλλο ζήτημα. Όλα, απ’ το ύψος της στάθμης της λίμνης, μέχρι τη δανειακή μας σύμβαση, ίδιο πακέτο είναι.

  Έλλειψη πρόνοιας, προνόησης, προοπτικής για το μέλλον, τις επόμενες γενιές… ο ορισμός της απερισκεψίας… Ότι φάμε, ότι πιούμε, κι ότι αρπάξει ο κ….ς μας (για τους μερακλήδες).

  …Να κερδίσουμε τώρα τις εκλογές αυτές μοιράζοντας χωράφια, πρόωρες συντάξεις, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία (!!!) και βλέπουμε μετά… έχει ο θεός…

  Τα έσοδα απ’ το πετρέλαιο που εξορύσσεται εδώ και χρόνια στη Βόρεια θάλασσα, οι Νορβηγοί δεν τα βάζουν στον προϋπολογισμό της χώρας, αλλά τα επενδύουν σε τίτλους, που θα χρησιμοποιηθούν απ’ τις επόμενες γενιές.

  Εμείς, στην επόμενη γενιά (όχι στις επόμενες), δεν θ’ αφήσουμε καθαρό κι επαρκές ούτε πόσιμο νερό, σε μια επαρχία που βρέχει και χιονίζει…

  Φυσικά οι πλείστοι δεν θ’ αφήσουμε και σαν κληρονομιά περιουσίας σχεδόν τίποτε, αφού το πεινασμένο για φόρους κράτος, θα εξαφανίσει κάθε υστέρημα του προνοητικού πολίτη.

  Εκτός, εκτός, απ’ αυτούς που έξυπνα ακολούθησαν το γνωστό – λαδωμένο κι αθάνατο δόγμα …δούλεψε να φας, κι άρπαξε να ‘χεις…

  Μόνο, που κι αυτοί που θα χαίρονται τη βίλα με τη πισίνα και το Μερσεντές, δεν θ’ ακούν, ιδίως Απρίλη και Μάη, εκείνη τη θεϊκή συναυλία των βατράχων, που έφτανε στα σπίτια μας από τη λίμνη, το ποτάμι, τους κήπους, ούτε τη συγχορδία το καλοκαίρι των τζιτζικιών και τριζονιών, το ρυθμικό του κούκου. Ούτε θα βλέπουν σφετούλκες, πεταλούδες, χελιδόνια, πελαργούς, κότσυφες, καρδερίνες.

  Κάργες, κατσαρίδες, ποντίκια τεράστια και κουνούπια θα ‘χουν για συγκάτοικους και συγκυρίαρχους, στο κουρσεμένο – βιασμένο περιβάλλον τους.

  …Και φυσικά, τα’ αγροτικά προϊόντα που θα παράγουν, μ’ όλο και πιο πολλά λιπάσματα και φυτοφάρμακα, θα γίνονται όλο και πιο μη ανταγωνιστικά, απ’ αυτά που θα φέρνουν οι ασύδοτες πολυεθνικές, από Αφρική, Ασία, Αμερική, Αυστραλία…

  Τότε εμείς θα ψάχνουμε την εποχή που τρώγαμε φτηνές μοσχομυρωδάτες πλατίκες και τούρνες, απ’ τους εκατοντάδες τοπικούς ψαράδες των λιμνών μας, που αν τις σώζαμε μαζί με τα ποτάμια, θα είχαμε έτοιμο ένα ελκυστικό πακέτο για αειφόρο τουριστική εκμετάλλευση. Με παράλληλη παραγωγή καθαρών, επώνυμων βιολογικών προϊόντων.

  Όπλα, που κανένας πολυεθνικός κολοσσός δεν μπορεί ν’ ανταγωνιστεί και ν’ αγνοήσει, στον πόλεμο τον αδυσώπητο –που όλο και οξύνεται- της αγοράς.

  Η ιστορία μας και η αίγλη της παγκόσμια, η γεωγραφική μας θέση, ο ήλιος, το κλίμα, ο γεωφυσικός μας καταμερισμός κι η πολυμορφία του, η θάλασσα, οι λίμνες, τα ποτάμια, τα δάση, τα ανεκμετάλλευτα χωριά, είναι πακέτο, που μπορούν να σώσουν –έστω και τώρα- μια καταποντισμένη και παρακμιακή Ελλάδα, που και μέσα στη πρωτοφανή κρίση, δεν μπορεί να καταλήξει σοβαρά ακόμη στο ρόλο της, στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας του πλούτου, που ραγδαία και μεθοδευμένα συντελείται και θα καταπονήσει, απερίσκεπτα κι αφελή έθνη και λαούς.

 

ΥΓ. Τελικά, το θυρόφραγμα της Άρνισσας, καταλάβατε εσείς ποιος φορέας υπεύθυνα θα το χειρίζεται; Η πρέπει ν ‘αποφασίσει και γι’ αυτό, το Ευρωγκρούπ;

  Κι αν για τη ρύθμιση του θυροφράγματος χρειάζονται δεκάδες συσκέψεις σχετικών και άσχετων παραγόντων και παραγοντίσκων, τότε γιατί γκρινιάζουμε για καθυστέρηση 4 μηνών στη διαπραγμάτευση που κάνει ο Βαρουφάκης με τους τοκογλύφους Εταίρους;

  Εκτός, αν ισχύει στην περίπτωση μας, η έξυπνη ρήση …όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει…