Γράφει ο Άγγελος Θ. Ρακόπουλος
(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)
Μια εμβληματική φυσιογνωμία της
μεταπολιτευτικής Αριστεράς στην περιοχή μας. Γνωστή σε φίλους κι εχθρούς.
Ιδίως, την προ 30 – 40 χρόνια εποχή.
Όταν, ένστολοι και κουστουμαρισμένοι
ασφαλίτες του νομού μας, είχαν για έργο τους –εθνοσωτήριο- την παρακολούθηση
του αεικίνητου Γκότσικα…
Γνωστή φυσιογνωμία, από χιλιόμετρα μακριά, με
το τζάκετ το στρατιωτικό, το κόκκινο κασκόλ, το μπλου τζιν, τα μποτάκια το
Μάρλμπορο στα δάκτυλα και τον Ριζοσπάστη υπό μάλης, άλλοτε σε ατελείωτο ωτοστόπ
στη διασταύρωση Ξινού Νερού – Αμυνταίου, άλλοτε στον κύκλο, στην έξοδο της
Φλώρινας.
Στέλεχος τότε του Κου-Κου-Ε και της ΚΝΕ και
καθοδηγητής στην περιοχή, φάνταζε στα μάτια των νοικοκυραίων, φοβερός…
Μουδιασμένοι ακόμη, απ’ το γύψο της χούντας,
που μόλις βγαίναμε με νομιμοποιημένο τώρα το ΚΚΕ, αλλά, αλλά, αλίμονο… όχι να
φτιάχνει και φεστιβάλ η ΚΝΕ στη Φλώρινα και το Ξινό Νερό… Είπαμε, Δημοκρατία…
Αλλά ακόμα ήμασταν πιασμένοι στις αρθρώσεις
και τις κινήσεις, απ’ το πολυετές γυψάρισμα, που χρειάστηκαν χρόνια …Δημοκρατικής
φυσιοθεραπείας, για να λευτερωθούμε οι περισσότεροι…
Αυτά τα φεστιβάλ ερέθιζαν πολύ τους
«αγανακτισμένους» πολίτες, που κύκλωναν όλο αγριάδα κι ειρωνεία τους 10 - 20 - 50
κουκουέδες, που γιόρταζαν –προκλητικά- ανοιχτά την εκδήλωση τους.
Ε! όχι και τέτοια ρεζιλίκια, μέρα μεσημέρι,
στην αιματοβαμμένη απ’ τους «κομουνιστοσυμμορίτες» Φλώρινα!!!
Τι έγινε αλήθεια Φλωρινιώτες και ξεχάσατε
εκείνο το λαϊκό – εθνικό παραλήρημα, για τη «Μάχη της Φλώρινας»; Τη «Μάχη του
Αμυνταίου»; Του, της, του;
Επαληθεύεται μάλλον, εκείνο το σοφό που λέει
ότι …ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος…
Ίσως, κι ο καλύτερος κριτής…
Η πρώτη προκήρυξη που ρίξαμε στο Αμύνταιο σαν
ΠΑΣΟΚ, το 1978, ήταν το «ΟΧΙ στις
γιορτές του μίσους» και μάλλον
πετύχαμε το στόχο, αφού χάθηκαν απ’ το προσκήνιο.
Ο Γκότσικας, πάντα μπροστά. Να τον σπρώχνουν,
να τον τραβούν, να τον ειρωνεύονται…
Αυτός ο αδύναμος, ο μισο – ανάπηρος σωματικά,
γίγαντας, με το παράτολμο κι αδιανόητο για τους πολλούς θάρρος και τη πίστη σ’
ένα όραμα, σ’ ένα είδωλο.
Κάποτε τον δίκασαν …γιατί είχε δεύτερο άτομο
στο ποδήλατο!!!
Καλά, οι δίκες για «ρύπανση» (συνθήματα σε
δημόσιους τοίχους και προκηρύξεις στο δρόμο), ήταν στην ημερήσια διάταξη των
δικαστηρίων της εποχής.
Τέτοια ευαισθησία για το περιβάλλοντα χώρο,
δεν ξαναείδε η χώρα…
Άσχετα αν οι πόλεις και τα εργοστάσια έριχναν
ανεπεξέργαστα τα βορθρολύματα τους σε θάλασσες, λίμνες, ποτάμια… Αυτοί εκεί,
κέρβεροι… Μη γραφτεί σύνθημα σε τοίχο σχολείου…
Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Όπως έχει και τη
παράνοιά της, που περνάει όμως απ’ τους πολλούς για λογική…
Έτσι πρέπει… να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά, βράδυ – πρωί… όπως τραγουδά ο
ρεμπέτης Μπίνης, για να μη πέφτεις
σε λούμπες βλακείας και παραλογισμού, που μετά χρόνια φαίνονται τόσο αστείες.
Η μεγάλη στιγμή του Γκότσικα, ήταν, όταν στην
πλατεία του Ξινού Νερού, μπροστά αυτός μ’ όλη τη νεολαία, αγόρια – κορίτσια,
πιασμένοι απ’ τους ώμους, να χορεύουν τη παραγγελιά του, -που γνώριζαν οι
οργανοπαίχτες-, το «Ζάϊκο Κοκοράϊκο».
Τότε ήταν «θεός», αρχηγός, γίγαντας και
αετός… κι ήξερε να το χορεύει με ψυχή και ρυθμό, με το ‘να χέρι πίσω στο σβέρκο
και σκέρτσα και κουνήματα…
Κανένας, δεν θυμάμαι, μαγκίστικα, να του
χάλασε τη παραγγελιά του στο χορό.
Με τη διάσπαση μετά το ’89 του ΚΚΕ, όπως και
η πλείστη νεολαία, πήγε στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.
Πάλι μπροστά, πάλι δυνατά, απλά ο Ριζοσπάστης
έγινε Αυγή, χωρίς το άλικο κόκκινο χρώμα που έσερνε η βαριά ιστορία του ΚΚΕ.
Κι ανήκε στη προοδευτική συνιστώσα του
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, που αργότερα έγινε ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός, ο παλιός Κνίτης, που τον έστειλε το
κόμμα του για σπουδές στην Σοβιετία, ήταν ανοιχτός, συζητήσιμος, διαλλακτικός,
προσγειωμένος στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα, μιας αδιαπραγμάτευτης Αριστεράς.
Πριν λίγους μήνες, έζησε το όνειρο της νίκης
του ονείρου του. Νέα κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ!
Ο Γιώργος
έγινε ένας εξαίρετος οικογενειάρχης, κι ένας στοργικός πατέρας, για τον
μονάκριβο του Βαγγέλη.
Ένας σύγχρονος σημερινός Αριστερός,
προοδευτικός και Δημοκρατικός.
Πολλές φορές στη τριβή και τις εντάσεις μιας
30χρονης συνύπαρξης στη δουλειά, υψώθηκαν οι τόνοι μας. Ποτέ μας όμως δεν
κακιώσαμε.
Τελείως ξαφνικά, κι ανέλπιστα, ο Γκότσικας
μας άφησε πίσω, για πάντα.
Καλό σου ταξίδι φίλε μου…
«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού, και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του»
ΑπάντησηΔιαγραφήΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ.
ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ – ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις κλειστές αγροτοκτηνοτροφικές κοινωνίες οι άνθρωποι θρήσκευαν, σχεδόν όλοι. Οι άθεοι ηταν ελάχιστοι, διότι ο άνθρωπος της φύσεως έχει ανάγκη από τον Θεό· αν, π. χ., δεν βρέξη ο Θεός, καταστρέφονται τα πάντα.
Όταν, όμως, οι άνθρωποι πηγαν στην πόλη, λόγω βιομηχανικης επανάστασης, τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα δεν χρειάζεται να βρέξη για να φάει κανείς ψωμί. Πηγαίνει στον φουρνο ή στο σουπερ μάρκετ και αγοράζει (με τα χρήματα που βγάζει ως εργάτης ή υπάλληλος).
Έτσι, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Οι δεξιοί λένε «δόξα τω Θεω» έχουμε ψωμί και τρωμε, χωρίς να μας φυσάει ο αέρας, χωρίς να έχουμε χωράφια κλπ., ενώ οι αριστεροί ξεχνανε ότι έρχονται από την επαρχία, ξεχνανε πως βγαίνει το ψωμί (όργωμα, σπάρσιμο, θέρισμα, αλώνισμα, άλεσμα, ζύμωμα κλπ.) και το μόνο που κάνουν είναι να παραπονιουνται και να ζητανε περισσότερα χρήματα.
Οι δεξιοί θυμουνται το παρελθόν, την ιστορία του έθνους, τους ήρωες, ενώ οι αριστεροί έχουν δικούς τους ήρωες, τους ήρωες του προλεταριάτου που έδωσαν και την ζωή τους για να τρωνε οι εργάτες περισσότερο ψωμί.
Πατρίδα για τον δεξιό είναι τα χωράφια του, η οικογένεια, η γλωσσα, η θρησκεία κλπ., ενώ για τον αριστερό είναι το διαμέρισμά του, η δουλειά του, οι φίλοι του. (Σήμερα, με δεδομένο ότι το 4% του πληθυσμου είναι αγρότες, τι συμπέρασμα βγάζουμε για το μέλλον του εθνικισμου;).
Μέχρι χθές τα χρήματα τα μοίραζαν οι κυβερνήσεις, γι΄αυτό και οι αριστεροί έκαναν απεργίες, διαμαρτυρίες κλπ., ενώ σήμερα τα χρήματα τα δίνουν οι τράπεζες στα κράτη (ποιο είναι, λοιπόν, το μέλλον της αριστερας;).
Συμπέρασμα: ακροδεξιοί και αριστεροί να κάτσουν φρόνιμα, διότι η οικονομία πλέον είναι παγκόσμια και οι διαχειριστές της δεν φαίνονται.