Νεόπτωχοι…

Γράφει ο Α.Θ.Ρ. (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Νεόπτωχοι… Μια νεολεξία – νεολογισμός, που φωτογραφίζει τραγικά τις συνέπειες μιας αιφνίδιας κι αναπάντεχης καταρρέουσας Ελλάδας.

  Χωρίς να ‘χει προηγηθεί πόλεμος, εισβολή αλλοφύλων, ξενική κατοχή, καταστροφικός σεισμός, … καταποντισμός, λιμός, μαχαίρα… όπως εύστοχα απεύχεται η εκκλησία μας…

  

  Μια θεομηνία, που ξέρασε απ’ τα έγκατα της μια νέα θλιβερή τάξη ανθρώπων.

  Άνεργοι, οικονομικά εξαθλιωμένοι, κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, χωρίς ελπίδα προοπτικής κι ανάκαμψης, στον ορατό ορίζοντα της άχαρης ζωής τους.

  Ένα νέο – περιθώριο πρώην νοικοκυραίων, οικογενειαρχών, δημιουργών, αγωνιστών, ενεργών πολιτών, που ξαφνικά βρέθηκαν στην ανέχεια, τον δρόμο, τη ζητιανιά, τα δανικά κι αγύριστα, τη μίζερη καθημερινότητα τους, με την αγωνία του επιούσιου.

  Βουτηγμένοι στο ψέμα, τη κακομοιριά, τον χαμένο αυτοσεβασμό, τη ντροπή, την αξιοπρέπεια, που χαρακτηρίζει τον ορισμό του ανθρώπινου πολιτισμένου ατόμου.

  Μια νεολαία που βολοδέρνει στην αβεβαιότητα της ανεργίας και του κλειστού γι’ αυτούς ορίζοντα για τη ζωή τους.

  Το κρυμμένο, φοβισμένο και φυλακισμένο στο υποσυνείδητο ζώο του πρωτογονισμού, που απομόνωσε αυστηρά μέσα του ο εκπολιτισμένος άνθρωπος, σηκώνει κεφάλι και ξυπνάει.

  Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, της πείνας, του κινδύνου, του φόβου, της ανασφάλειας, ξεπερνάει την επικάλυψη «ευγενών» χαρακτηριστικών όπως η ντροπή, η καλή συμπεριφορά, ο καθωσπρεπισμός, που μας χάρισε ο εκπολιτισμός μας.

  Γυρίζω το κεφάλι μου αυτόματα αλλού, από ντροπή και θλίψη, όταν βλέπω ανθρώπους που διόλου δεν μοιάζουν με ζήτουλες, να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων, ή να μαζεύουν τα απομεινάρια των λαϊκών, στη Σαλονίκη.

  Στη πόλη ιδίως, συναντάς αμέτρητα νωχελικά κι ευτυχισμένα αδέσποτα ζώα και πάμπολλους δυστυχισμένους, απελπισμένους, πεινασμένους ανθρώπους – πατριώτες μας.

  Μια περίεργα αντιστραμμένη εξίσωση, που προέκυψε έτσι, στα ξαφνικά κι ανέλπιστα.

  Ίσως, δεν έχουν προλάβει ακόμη οι νέο – παρίες αυτοί συνέλληνες, να προσαρμοστούν – εγκλιματιστούν στα προκύψαντα νέα τραγικά δεδομένα, πράγμα που από πολλά πριν χρόνια, έχουν κάνει τα αδέσποτα.

  Μια τριτοκοσμική προοπτική, με εξαφανισμένη – σμικρυμένη την μέχρι πρόσφατα ευημερούσα από 50ετίας, πολυάνθρωπη Μεσαία Τάξη.

  Σίγουρα, εξυφαίνεται για τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες, της αλλοτινής ενιαίας Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  Ένα σίγουρα σχεδιασμένο παιχνίδι παγκόσμιας ανακατάταξης της ευημερίας, του πλούτου, της εργασίας, των ευκαιριών, που μέσα στην ομιχλώδη Ελληνοκεντρική μας αφέλεια, αργήσαμε τραγικά ν’ αντιληφθούμε και να γίνουμε, έστω μικρό μέρος, του σατανικού αυτού σχεδίου που κινεί η άρχουσα πλανητική πλουτοκρατία.

  Επιστροφή λοιπόν, στο «ένδοξο» μας παρελθόν.

  Μόνο που τότε υπήρχε ελπίδα για το μέλλον.

  Υπήρχε βεβαιότητα, αισιοδοξία, προσμονή ενός καλύτερου σίγουρα κόσμου, στο ορατό μέλλον.

  Κι η αισιοδοξία, κι η άσβεστη ελπίδα, είναι η κινητήρια δύναμη για την πρόοδο.

  Τώρα, ο ξερο - χείμαρρος που αγνοούσαμε με αφέλεια στην ορμή της μπόρας των καιρών, έγινε ασυγκράτητο ποτάμι, έχει σπάσει τα προστατευτικά φράγματα της κοινωνίας, κι έχει εισβάλει η καταστροφική πλημμύρα, κύρια στα ημιυπόγεια και τα ισόγεια της φτωχολογιάς, αλλά έχει κλονίσει και τα θεμέλια των ρετιρέ, που αισθάνονται ως τα τελευταία σίγουροι, άτρωτοι στην υπόλοιπη διαδρομή τους, για τους ίδιους και τους απογόνους τους.

  Θυμάμαι, λίγο μετά την χούντα, τότε που τα άφθονα νεόκτιστα των χωριών και οι πολυκατοικίες στις πόλεις είχαν όλα σχεδόν το ίδιο άχαρο αρχιτεκτονικό σουλούπι, σαν κουτιά μιας ίδιας συσκευασίας, στο Ξινό Νερό, ήταν το πρώτο νεόκτιστο με μια μοντέρνα αφαιρετική πινελιά στη πρόσοψη, πράγμα που παρέπεμπε σε «ψαγμένο» ιδιοκτήτη, πέρα απ’ τα στενά όρια του χωριού.

  Και πράγματι, ο ιδιοκτήτης του ήταν ένας έξυπνος έμπορας, που έβλεπε πέρα απ’ τα περιορισμένα σύνορα των υπολοίπων, ενός χωριού.

  Απ’ τους πρώτους που έφερε στη Σαλονίκη Κινέζικα κεντήματα, απ’ τη τότε «κλειστή» μακρινή Κίνα.

  Έφερε μηχανήματα, που έλειπαν απ’ την Ελλάδα.

  Φαινόταν να κινείται δυναμικά στις δουλειές του, πέρα απ’ τα συνηθισμένα για τους πολλούς.

  Ο γιός του, ο Παντελής, μεγάλωσε με άνεση, με καλό σχολείο, με μια ευγένεια σε χαρακτήρα, έκφραση και τρόπους, που τον έκαμναν να ξεχωρίζει, ακόμα και πριν λίγο, απ’ την ολοκληρωτική του κατάρρευση.

  Οι ατυχίες, κάποιες αστοχίες, η αρρώστια, η μοίρα (!!), του στέρησαν σύντομα πατέρα, μητέρα, αδελφή, κοντινούς συγγενείς, σε βίαιους ρυθμούς, που δεν του έδωσαν καιρό να προσαρμοστεί στη μοναχική, χωρίς δουλειά και κανένα εισόδημα πλέον, χωρίς ουσιαστικά καμία στήριξη, νέα διαμορφωμένη άγρια κατάσταση της ζωής του. Αυτός κι ο ευαίσθητος κι αδύναμος χαρακτήρας του.

  Ο ευγενικός, μοναχικός αυτός απόκληρος νέος άνθρωπος, βλέπαμε όλοι μουδιασμένοι, να καταρρέει, μέρα με τη μέρα.

  Με μόνη τη στήριξη απ’ την εκκλησία και τους γειτόνους, που αντιπροσώπευε ένα πιάτο φαγητό, ο ευγενικός Παντελής, ανίκανος, αδύναμος, απελπισμένος –χωρίς να το δείχνει-, με μόνη συντροφιά τη μοναξιά του και τις μαύρες αυτοκτονικές σκέψεις του, χωρίς διαμαρτυρίες, κατάρες ή ψευτο – επαναστάσεις, χωρίς παράπονα, ικεσίες, με σεμνότητα, με ευγένεια αριστοκρατική, πλημυρισμένη η καρδούλα του από το όπλο της απόγνωσης, έβαλε αθόρυβα –όπως έζησε- τραγικό τέλος, στην τόσο άδικη γι’ αυτόν θητεία του στη γη.

  Ένα ακόμη τραγικό θύμα, ενός ακήρυχτου, βάρβαρου οικονομικού πολέμου, που τρώει άδοξα τις σάρκες των πιο ευάλωτων κι ευαίσθητων πατριωτών μας.

  Κι επειδή, στο ηρώο του κάθε τόπου γράφονται μόνο τα ονόματα αυτών που έπεσαν σε πολεμικές επιχειρήσεις ενός κηρυγμένου πολέμου, έγραψα το άρθρο μου αυτό – μνημόσυνο, στο όνομα του άτυχου, ευγενικού Παντελή απ’ το Ξινό Νερό, που βρέθηκε τόσο μόνος κι αβοήθητος, στη λάθος εποχή, στη λάθος χώρα…