Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Οι Αβράκωτοι και οι …Αγραβάτωτοι…



Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί…
  Ιστορική πολιτική αναφορά και όρος οι Αβράκωτοι, όπως ονομάστηκε ο εξεγερμένος Λαός των Παρισίων, που ανάτρεψε τελικά τον βασιλιά και την Αριστοκρατία, στην μεγαλειώδη Γαλλική Επανάσταση του 1789.
  
  Οι φτωχοί, που δεν φορούσαν τη κλασική «κυλόττα» (στενό άσπρο παντελόνι) των πλουσίων, ήταν σημαδεμένοι «Αβράκωτοι», με τα φαρδιά φτηνιάρικα παντελόνια, που καθιερώθηκαν τελικά αργότερα και σε μας και νίκησαν τη πλουμιστή αρβανίτικη φουστανέλα και τη νησιώτικη βράκα.
  Δεν είναι μόνο οι ιδέες, που σαν τον άνεμο δεν λογαριάζουν σύνορα και τελωνεία, αλλά και η μόδα και η οπτική εικόνα, η μουσική, που διαχέονται, περνούν τον ορίζοντα και κατακτούν, διψασμένους για αλλαγές και το καινούργιο κοινωνίες, που μοιάζουν μέχρι πριν από λίγο ν’ απέχουν παρασάγγες απ’ αυτά.
  Σήμερα ειδικά, εποχή της είδησης και της εικόνας, που τρέχει στον πλανήτη ακαριαία, διαμορφώνει καταστάσεις κι ανατρέπει δεδομένα.
  Το φτηνό εργατικό ρούχο, το Τζιν του Αμερικάνικου Νότου, είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα τις παγκόσμιας κυριαρχίας για δεκαετίες, ενός προϊόντος χωρίς επιβολή και βία.
  Το «Τζιν», υπήρξε πολύ πιο δυνατό όπλο, πιθανότατα χωρίς κάποιο σκοτεινό σχέδιο υπηρεσιών, στον «πόλεμο» της Δύσης, απέναντι στο τότε στιβαρό Σοβιετικό Μπλοκ.
  Το «Τζιν» κι η μουσική, δυο τελείως ειρηνόφιλα κι αντιπολεμικά μέσα.
  Τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ήμασταν όλοι οι νεολαίοι φορεμένοι με στρατιωτικά τζάκετ κι άρβυλα… σαν επίστρατοι. Τον πρώτο που είδα με τζάκετ στρατιωτικό –μάλιστα αμερικάνικο-, στο απόγειο της χούντας, ήταν ο φίλος Αντώνης Τσώκλης, ο  Μαοϊκός, ο συνεπής Αριστερός, ο φιλόλογος. …Ρε Αντώνη, του είπα σαν άσχετος …στρατιωτικά ρούχα φοράς;
  …Για γελιοποίηση, μου είπε …άσε που είναι και πολύ πρακτικά
  Το βρώμικο αμπέχονο και οι στρατιωτικές φόρμες του ΤΣΕ, διέβρωσαν τα βάθρα του ψυχρού, δεξιο-συντηρητισμού της Δύσης κι αποτέλεσαν μια αναίμακτη νίκη της Αριστεράς, σε πλανητικό επίπεδο.
Το σκίτσο στο περιοδικό L’ echo, δίνει απάντηση στο 
παγκόσμιο «γιατί οι Έλληνες υπουργοί και ο Αλέξης Τσίπρας 
δεν φορούν γραβάτα»...
  Δεν ξέρω τι θα καταφέρει στις συνομιλίες του, με τους Ευρωπαίους καρχαρίες, για το καλό της πατρίδας μας ο διάσημος πλέον Βαρουφάκης, όμως, η εικόνα του έξυπνου, άνετου, γνώστη, ακομπλεξάριστου, μοντέρνου νέου πολιτικού, μιας καθ’ ομολογία καταρρέουσας κι ημιθανούς χώρας, που στέκεται και συνομιλεί ψύχραιμα, σαν ίσος προς ίσον με τα μεγαθήρια της Ευρώπης, μόνο κακό δεν πρόκειται να μας κάνει. Όποιο και να ‘ναι το αποτέλεσμα.
  Χωρίς έπαρση, χωρίς ψευτονταηλίκια, με την σοβαρότητα του Επαΐοντα ακαδημαϊκού, αλλά και τη χαλαρότητα ενός προσωπικού μοναδικού στυλ, χωρίς σεμνοτυφία, καθωσπρεπισμό και Χατζηαβατισμούς, πέρασε μια μοναδική εικόνα, που έγραψε παγκόσμια.
  Γκρέμισε το κόμπλεξ της «ψωροκώσταινας».
  Της διαχρονικής, φτωχής ζητιάνας Βαλκάνιας Ελλαδίτσας, που «χατιρικά» μπήκε στο club των ισχυρών της Ευρώπης κι αποτελεί γι’ αυτούς μόνιμο αγκάθι με τα προβλήματα της…
  Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι αυτοί που διαχρονικά στα 200 χρόνια ελεύθερου κράτους, κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκάστοτε ισχυρούς, σαν ίσον προς ίσον συνομιλητές.
  Πρώτος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο μέγιστος, ο Γερο – Καραμανλής, κι ο Γερο – Παπανδρέου, ο Αντρέας, κι ο Βαρουφάκης με τον Τσίπρα. Χωρίς επαρχιωτισμό, χωρίς ηττοπάθεια χωρίς τσατσιλίκια και γραφικότητες, εικόνα που σέρνει πάντα σχεδόν την Βαλκάνια Ελλάδα, στις επαφές της με τους ισχυρούς του κόσμου.
  Ο Βαρουφάκης, είχε την δύναμη, την ελευθερία και τη πρωτοτυπία του ερασιτέχνη, που δεν στοχεύει σε μελλοντική καριέρα, ανέλιξη και αξιώματα, κι αποτολμά να ισορροπεί στο τεντωμένο σχοινί, χωρίς το φόβο ενός πιθανού στραπατσαρίσματος του.
  Αυτό ακριβώς που τρέμει, πρώτ’ απ’ όλα, ο κάθε «νουνεχής» επαγγελματίας της πολιτικής. 
…Ναι μεν αλλά… και σου – μου – του και γαλιφιές και κωλοτούμπες, πίσω από κλειστές πόρτες.
  Να πηδήξω προσωρινά το παλούκι που προέκυψε και μετά όλα τα’ άλλα…
  Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι όχι πολύ μακριά, θα τα βροντήξει με τη πολιτική, τραβώντας για άλλους δρόμους κι ενδιαφέροντα… Δεν χωράει, στο στενό κομματικό κοστούμι, του αιώνιου πολιτικού…
  Μια χώρα σαν τη δική μας, που το κύριο σχεδόν και μετρήσιμο ετήσιο έσοδο της είναι ο Τουρισμός, χρωστάει ένα τεράστιο ποσό, που θα ξόδευε ο ΕΟΤ για διαφήμιση στις TiVi του πλανήτη με καθημερινά δελτία και εικόνα, στον αρειμάνιο Βαρουφάκη και το «πακέτο – εικόνα» συνολικά, που εξέπεμψε.
  Η γραβάτα, ξεκίνησε γύρω στα 1700, απ’ τους μισθοφόρους στρατιώτες της Κροατίας, που υπηρετούσαν τον Λουδοβίκο 14ο.
  Άρεσε στον Βασιλιά το συμπλήρωμα της στολής τους, μ’ ένα μαντήλι γύρω στο λαιμό σαν πλουμιστός λαιμοδέτης και την καθιέρωσε στον Γαλλικό στρατό.
  Από εκεί, έγινε συμπλήρωμα του επίσημου ντυσίματος των ευγενών –πλουσίων της Ευρώπης, Αμερικής Ακόμα και στις διαδηλώσεις του μεσοπολέμου των κομμουνιστών, οι επικεφαλείς ήταν γραβατωμένοι…
  Στις δίκες τους στα στρατοδικεία, ο Πλουμπίδης, Μπελογιάννης κι όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς, ήταν γραβατωμένοι.
  Ο Κύρκος, ο Φλωράκης, πάντα φόραγαν γραβάτα. Ακόμα κι ο Μίκης, όταν δεν φορούσε τα μακριά πουκάμισα του, ήταν γραβατωμένος.
  Ο Ανδρέας, κι ενόσω ήταν στην αντιπολίτευση, μέχρι τα πρώτα χρόνια εξουσίας, φόραγε ζιβάγκο (’74 – ’81). Μόνο ο Μανώλης Γλέζος είχε πάντα ξεκούμπωτο – φιλικό – γελαστό, το πουκάμισο του κουστουμιού του. Πάντα πρωτοπόρος, ο πρώτος Αντιστασιακός της Ευρώπης κα Μέρκελ μου…
  Στο Πανεπιστήμιο, επί χούντας, ήταν αδιανόητο να πας σε προφορικές εξετάσεις χωρίς κουστούμι – γραβάτα… και το μοναδικό κουστούμι των πλείστων μας, ήταν χειμωνιάτικο… Και ιδροκοπούσαμε, αρχές Ιούλη, εκτός από την αγωνία της εξέτασης, κι απ’ την υπερθέρμανση της «κασμιροφανέλας» του χειμωνιάτικου κουστουμιού μας…
  Με γραβάτα ή χωρίς αυτήν, με φουστανέλα ή φραγκολεβαντίνικο παντελόνι, η εικόνα μικρό μέρος της ουσίας αποτελεί… Το …είναι έχει σημασία… όχι το φαίνεσθαι… Το ράσο δεν κάνει τον παπά, αλλά ο παπάς, με το ποιόν του, δίνει αξία στο ράσο.
  Σημασία έχει ότι είδαμε ανθρώπους ανοικτούς, χαμογελαστούς, αγωνιστικούς, καθαρούς, φρέσκους, ανθρώπους που μοιάζουνε με τους πολλούς, να έχουν ιδέες, να έχουν λόγο, να έχουν γνώση, επιχειρήματα και ακομπλεξάριστοι, ανοιχτά να συνομιλούν με τα Ευρωπαϊκά μεγαθήρια που μας έχουν γονατίσει, με τα «ευεργετικά» τους δάνεια…
  Νομίζω, είναι αυτό που αρέσει στη μεγάλη πλειοψηφία του Λαού μας –όπως δείχνουν τα γκάλοπ- που στηρίζει τη νέα κυβέρνηση, άσχετα αν την ψήφισαν ή όχι.
  Η ομοψυχία στην όποια μάχη που δίνεται, είναι ο πολλαπλασιαστής της δύναμης των όπλων σου. Κι αυτό –ευτυχώς- προσώρας ισχύει, στην πληττόμενη απ’ όλους (ακόμα κι απ’ τον ανεκδιήγητο υπουργό οικονομικών της Κύπρου), Ελλάδα μας.

2 σχόλια:

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.