Η πρόσφατη Αλλαγή και πόσο η ιστορία, κύκλους κάνει…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Χωρίς ν’ αναλωθούμε σε αναζητήσεις στο βάθος του χρόνου και σε συγκρίσεις παρόμοιων ή παραπλήσιων αλλαγών, ανάλογα με τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής (αστικοφιλελεύθερη του Βενιζέλου, Εαμοκρατία, Αστικοδημοκρατική του Γέρο Παπανδρέου), νομίζω, ότι η σημερινή πρώτη στην ουσία Αριστερή εκλεγμένη διακυβέρνηση της χώρας, έχει πάμπολλες ομοιότητες με την Πασοκική Αλλαγή του ’81.

  

  Αυτό το μυστήριο, όμορφο συναίσθημα της Εθνικής Περηφάνιας, ικανοποίησης, ελπίδας, αυτοπεποίθησης του απλού ανθρώπου, που πάντοτε με τα συναισθήματα, την αισθητική, τα οράματα, το μύθο τους, τα προγράμματα και τη πρακτική τους, καταφέρνουν να φτιάχνουν –τουλάχιστον τον πρώτο καιρό- τα κινήματα της Αριστεράς, όταν κατακτούν ή κερδίζουν τη καρέκλα της εξουσίας.

  Άσχετα με τους όποιους δικαιολογημένους φόβους, τα ερωτηματικά, τις αμφισβητήσεις, την ανησυχία που εύλογα μια Αλλαγή, συγκρουσιακή με τα κατεστημένα συμφέροντα, εμφιλοχωρεί στο λογισμό των νοικοκυραίων, που ψιλοφοβούνται –αν δεν τρέμουν- τις ανατροπές…

  Η εικόνα του αγέρωχου ΤΣΕ, είναι η πιο πετυχημένη και διαδεδομένη αναφορά της Αριστεράς, στο όνειρο, τη νιότη, την αθωότητα, τη νίκη, την παγκόσμια Επανάσταση, που προσδοκούν οι ονειροπόλοι και ολίγον ουτοπιστές, αριστεροί και ποιητές…

  Τότε, το ’81, η αλλαγή για τον πολίτη, σήμαινε το βάθεμα της Δημοκρατίας και λιγότερο τον έκαιγε η οικονομική παράμετρος μιας καλύτερης σε αποδοχές ζωής.

  Η υπεσχημένη κατάργηση της εξουσίας του βλοσυρού χωροφύλακα, που βρισκόταν πανταχού παρών, με το φορτίο της κακής προϊστορίας του, τροφοδοτούσε με νέους ψηφοφόρους το ορμητικό ποτάμι της επερχόμενης ανατροπής του παλιομοδίτικου και πολυφορεμένου δεξιο – συντηρητικού καθωσπρεπισμού, που μύριζε έντονα …ναφθαλίνη.

  Τα ζιβάγκο του Ανδρέα και των παράφορων εραστών του, είναι τα ανοιχτά πουκάμισα των χαμογελαστών Συριζαίων, που ανατρέπουν το πρωτόκολλο και γίνονται μόδα και για τον πριν λίγο γραβατωμένο και κουστουμαρισμένο μικροαστό. Μέχρι ο Κ. Καραμανλής ορκίστηκε βουλευτής χωρίς γραβάτα!

  Οι άπειροι κι εν πολλοίς άγνωστοι υπουργοί του Αλέξη, θυμίζουν τους τότε αρειμάνιους μυστακοφόρους υπουργούς του Ανδρέα, που με μόνα εχέγγυα μιας αντιχουντικής – αντιστασιακής προϊστορίας, χωρίς ίχνος κυβερνητικής εμπειρίας, διάβαιναν αγέρωχοι, τις εισόδους των υπουργείων που αναλάμβαναν.

  Με σβησμένα τα τζάκια των πλείστων, κυρίαρχων επί δεκαετίες επαγγελματιών της πολιτικής και τότε και τώρα, απολαμβάνει ο πολίτης μ’ ενδιαφέρον τα νέα πρόσωπα, τον νέο λόγο, το νέο ύφος και ήθος, τις άλλες ιδέες, το άλλο στυλ στην αισθητική και τη πολιτική λογική.

  Φρεσκαδούρα και καθαρός αέρας φύσηξε.

  Εκείνοι οι καλο – σιδερωμένοι και φρεσκοξυρισμένοι Σταϊκούρες, Μηταράκηδες, Παναγιωτόπουλοι, Χρυσοχοϊδηδες, θα ‘χουν αμέτρητο χρόνο να προσπαθούν να ερμηνεύσουν την παντόφλα μούντζα που ‘φαγαν καταπρόσωπο, ενώ πίστευαν ότι μας σώζουν απ’ τον χαμό μας.

  Ο μπαφιασμένος και τσαλακωμένος πρώην ψηφοφόρος τους, χωρίς πτυχία από το LSE στα οικονομικά, έγινε πρύτανης στην ερμηνεία και την αιτία της κρίσης του.

  Η νοστιμιά και η αξία της Αστικής Δημοκρατίας μας, είναι αυτή η αλλαγή εικόνας, σκηνικού, πορείας, που φέρνει η δύναμη της Λαϊκής ψήφου, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και σαπίσει το παλιό και τον στρέψει σε μονοπάτια πέρα απ’ την πεπατημένη που τον αηδίασε, τον κούρασε, τον ξεζούμισε.

  Η επανάσταση, η αδιανόητη μέχρι χθες του αυτονόητου, ξαφνικά γίνεται αναίμακτη κι αναπόφευκτη προσφυγή.

  Χωρίς αγιαστούρες κι αυτοκρατικο – θρησκευτικούς Βυζαντινισμούς, με όρκο στη τιμή και τη συνείδηση τους, όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο, εκτός μόνο του Ιράν, ορκίστηκε χωρίς ν’ ανοίξει μύτη, η νέα μας κυβέρνηση!

  Ο πολιτικός γάμος που θέσπισε τη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας, είχε γίνει βόμβα για τη θητεία του, που δύσκολα άντεξε τους από άμβωνα μύδρους των πολιτικολογούντων δεσποτάδων.

  Το συναινετικό διαζύγιο κι η κατάργηση της ποινικοποίησης της μοιχείας, που παρέπεμπε κατευθείαν στον Μωσαϊκό Νόμο, ήταν ο εκσυγχρονισμός του Αστικού μας Δικαίου. Τότε φαίνονταν να ανατρέπουν και να δυναμιτίζουν τα θεμέλια της συντηρητικής Ελληνικής οικογένειας.

  Εκείνη η επιθεωρησιακή εικόνα να σέρνονται μισόγυμνοι, τυλιγμένοι στα σεντόνια της αμαρτίας τους οι μοιχοί της εποχής στο αυτόφωρο για να δικαστούν, θύμιζε τη διαπόμπευση των μοιχών στα χρόνια του Βυζαντίου, ή το σημερινό πετροβόλημα στο Αφγανιστάν.

  Να θυμηθούμε την επίθεση που δέχθηκε ο Σημίτης ο εκσυγχρονιστής, με κείνες τις ανεκδιήγητες λαοσυνάξεις του Χριστοδουλο – Χομεϊνί, όταν αποφάσισε να μην αναγράφεται στην ταυτότητα –ούτε στο κούτελο- το θρήσκευμα, του ανθρώπου – πολίτη.

  Βήματα που γίνονται προς τα μπροστά, τον εκσυγχρονισμό, τον εξορθολογισμό, τον εκπολιτισμό, τον εξανθρωπισμό, τον εξευρωπαϊσμό, τον εκδημοκρατισμό, την στήριξη των πιο αδυνάτων συνανθρώπων μας, είναι αναντίρρητα στον σωστό δρόμο.

  Πόσο βοήθησε η Θεία Χάρις, τον ευσεβή Σαμαρά, το είδαμε πρόσφατα…

  Πόσο θα τιμωρήσει για την περιφρόνηση της τον Τσίπρα που τον αγνόησε στην ορκωμοσία του, μόνο ο καιρός θα δείξει…

  Πάντως, στη φώτιση των έργων των ορκισμένων από χρυσοστολισμένους αρχιεπισκόπους, προηγούμενους ηγέτες μας, που μας φόρτωσαν με πάνω από 300 δίς χρέος, διόλου δεν βοήθησε είν’ αλήθεια.

  Και μόνο η ανυπόκριτη στάση του Τσίπρα στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, να διατρανώσει τη θέση του για τον όρκο τιμής, ανατρέποντας παγιωμένες αντιλήψεις και συνήθειες χρόνων, δείχνουν άνθρωπο ειλικρινή κι αποφασιστικό.

  Τι κέρδισε αλήθεια ο Ανδρέας, όταν τον γύριζε θλιβερά η «θεούσα» Μιμή, από Μοναστήρι σε εξωκλήσι, εκτός απ’ τη χλεύη κάθε σοβαρού ανθρώπου;

  Το αυτονόητο, πίσω από στημένους παραμορφωτικούς φακούς, γίνεται πάμπολλες φορές αδιανόητο. Κι έτσι βλέπουμε ακόμα και στα εγκαίνια σκυλάδικων να ψάλονται …νίκας τοις βασιλεύσει… με κάθε κατάνυξη.

  Δεν ξέρω πόσο θα πετύχει να πείσει τη Μέρκελ ο Αλέξης για τη λάθος ακολουθούμενη στην Ευρώπη κι ιδίως απέναντι μας πολιτική της ακραίας λιτότητας, έπεισε όμως μέχρι τώρα πολλούς από μας, ότι πρόκειται για έναν ειλικρινή, σοβαρό επαναστάτη, που θα γράψει σημαντική πορεία στα πράγματα της πατρίδας μας.

  Και σίγουρα, δεν ξέρουμε τι θα κοστίσει σε μας η 13^η σύνταξη των χαμηλοσυνταξιούχων, τα 751€ του κατώτατου μισθού και η επαναπρόσληψη των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων, που εξαγγέλλουν οι υπουργοί του, βάζουν όμως τη πυξίδα και δένουν το τιμόνι στην σωστή πορεία του καραβιού.

  Ο φίλος μου μακαρίτης, Μίμης Αθανασίου, που συνήθιζε φοβερές ατάκες, έλεγε …έτσι γίνεται παντού και πάντοτε Άγγελε. Οι Δεξιοί οι σωστοί μαζεύουν χρήματα (Γερο Καραμανλής – Σαμαράς), κι οι καλοί Αριστεροί τα σκορπάνε (Ανδρέας – Αλέξης)…

  Βέβαια, εκείνη η δεξιάντζα Θάτσερ, που στην κηδεία της είχαν στήσει πάρτι πολλοί στο Λονδίνο, όπως είδαμε στη TiVi, έλεγε άλλη παραπλήσια ατάκα. …Το κακό με τους σοσιαλιστές αρχίζει όταν τελειώνουν τα λεφτά των άλλων!

  Πιθανόν να ‘ναι αυτό, μια πολιτική ιδεολογική μανιέρα, που στην ουσία διαφοροποιεί τις δύο αυτές βασικές παρατάξεις.

  Κι επειδή ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή, ακόμα και με τις όποιες επιφυλάξεις, πήρε ο Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ την εντολή του Λαού, ν’ αλλάξει τη πορεία του σκάφους που εξόκειλε, βαρυφορτωμένο με μπάζα φόρων ασήκωτων, βάρη, υποχρεώσεις, αδιαπραγμάτευτες διαταγές των δανειστών μας και παράλληλα, ρεμούλα και μεγάλη φοροδιαφυγή από τους ισχυρούς.

  Κι όλα αυτά, χωρίς ορατή λύτρωση στο κοντινό μέλλον, για τον Λαό μας.

  Είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι ένας αγαθός θεός δεν ζητάει όρκους πίστης κι αφοσίωσης στ’ όνομα του.

  Περισσότερο είμαι σίγουρος, τον ενδιαφέρουν ιδέες και πράξεις, που στοχεύουν στην στήριξη κι ανακούφιση των φτωχο – Λαζάρων…

  Και τα τελευταία χρόνια, οι φτωχο – Λάζαροι αυξήθηκαν επικίνδυνα…