Επιμνημόσυνη προσευχή…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Αγαπητό Περισκόπιο,

  Στα τελευταία σου φύλλα, πολύ συχνά διαβάζουμε διάφορα νεκρολόγια, επιμνημόσυνα, επαινετικούς λόγους για εκλιπόντες προσφάτως ή στο απώτερο παρελθόν και γενικώς, διάφορα μωβ και μαύρα.

  Δεν λέω, όσο να ‘ναι μια θανατίλα έχει ψιλοπέσει στα πέριξ κι εσύ σωστά πράττεις και συντονίζεις τον βηματισμό σου μ’ αυτό της κοινωνίας. Αλλά και πάλι μου φαίνεται υπερβολικό. Λες και κάποιοι περιμένουν πότε θα τα τινάξει κανείς για να γράψουν. Σαν τις Μανιάτισσες μοιρολογίστρες που είναι πάντοτε έτοιμες για θρήνους.

  

  Τις προάλλες είδα κάποιον να περπατά δήθεν αδιάφορος εκεί στον Αη Νικόλα, ανάμεσα στα μνήματα και να σημειώνει κάτι σ’ ένα μπλοκάκι και ανατρίχιασα. Είπα μέσα μου, να δεις που θα το διαβάσουμε στο Περισκόπιο. «Μέγα το του θανάτου μυστήριο» λένε οι άγιοι πατέρες.

  Εμ κι αυτό που γίνεται με τους συγγραφείς τέτοιων λόγων, δεν είναι επίσης « μέγα μυστήριο»;

  Ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε εν θερμώ ένα αριστούργημα για τον μεγάλο μας ποιητή Κωστή Παλαμά. Ο Γιάννης Ρίτσος τον ανατριχιαστικό του Επιτάφιο. Ο Θουκυδίδης μας αναφέρει αυτόν του Περικλή κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, που απ’ ότι λέγεται του τον έγραψε η εταίρα Ασπασία.

  Πέραν αυτών, η μετριότης μου εκτιμά τον Επικήδειο του Ιωάννη Κονδυλάκη, επειδή έκανε γενιές Ελλήνων ν’ αποκτήσουν χαμογελαστή σχέση με το …μυστήριο. Πάντες οι λοιποί …μακριά από μας.

  Έτσι κι εγώ, αγαπητή εφημερίδα, είπα να σου στείλω κάτι σε επιμνημόσυνο της δημοτικής ύδρευσης. Για να ξορκίσουμε τη θανατίλα.

  Η ιστορία μου ξεκίνησε από παλιότερα, επί απελθούσης δημοτικής αρχής. Πάνω που τελείωσε το έργο και μας συνδέσανε με το νέο δίκτυο και χαιρόμασταν με την κυρά Μάρθα την αυξημένη και ζωογόνο πίεση του νερού επί των σωμάτων και επί αγγουριών και ντοματών (καλλιεργούμε και ένα κηπάριο στην αυλή, για όσους δεν κατάλαβαν), γίνεται ένα πραφ και γέμισε η κατάξερη Καραολή, με άφθονο κελαρίζον δροσερό νερό. Όμως μιλάγαμε για πολύ νερό. Η κιβωτός έλλειπε για να γίνει σκηνικό κατακλυσμού.

  Ως νομοταγής, φορολογούμενος, δημότης, ψηφοφόρος, πρόστρεξα στις δημοτικές υπηρεσίες. Οι σημερινοί νέοι που έχουν πιο λιτό και ελλειπτικό λόγο, εκφράζουν όλους τους προηγούμενους χαρακτηρισμούς συνθετικά, με μια μόνη λέξη, που αν την έλεγα εγώ στην ηλικία τους θα μου γέμιζε η μάνα μου το στόμα με μπούκοβο.

  Τέλος πάντων, μετά από επανωτά τηλεφωνήματα στους «αρμόδιους», άκρη δεν βγήκε. Ο Δήμος δεν ήταν αρμόδιος και υπεύθυνος ακόμη, επειδή το έργο δεν είχε παραληφθεί από τον εργολάβο ο οποίος είχε φύγει και κατασκεύαζε κάτι άλλο, κάπου αλλού και δεν μπορούσε να έρθει για μία μόνο βλάβη και θα έπρεπε να συμβούν κι άλλες πολλές βλάβες για να τι επισκευάσει με μια μετάβαση.

  Η φουσκονεριά πλημύριζε τις παρακάτω γειτονιές που βλαστημούσαν και τα θεμέλια του σπιτιού μου που σιωπούσαν. Εγώ ανήμπορος να λέω: Να! Η θεία Δίκη με τιμωρεί που δεν εκτιμώ τους θεσμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης.

  Εκεί που προσευχόμουν ν’ ανέβει κι άλλο η στάθμη του νερού για να με πνίξει να γλυτώσω, εμφανίστηκε όπως στα αρχαία δράματα ο από μηχανής θεός. Είχε την μορφή εργολάβου. Εγώ ξεφώνησα: Να ο Άγιος Φανούρης! Κι αυτός εργολάβος και φίλος του εργολάβου του έργου. Αυτός ανέλαβε να «καθαρίσει».

  Πράγματι η δουλειά έγινε και ενισχύθηκε η εμπιστοσύνη μου προς την θεία πρόνοια, κι ας μου ‘λεγε ένας παππούς που ανηφόριζε τον βρεγμένο ακόμη δρόμο, «θάρρος τέκνον μου, η δεύτερη φορά είναι χειρότερη από την πρώτη». Ουστ γρουσούζη, είπα από μέσα μου.

  Πέρασαν οι μήνες, έγινα διαφόρων ειδών εκλογές προς δόξαν της Δημοκρατίας, ο δήμαρχος άλλαξε και από απερχόμενος, έγινε απελθών και ήρθε ο ερχόμενος και έγινε επελθών.

  Επήλθε και ο χειμώνας και πάνω που λέγαμε ν’ ανάψουμε τη σόμπα στη σκήτη να έρθουν οι αδελφοί να μας πουν πως τα πήγαν με τις διακονίες τους στις άλλες σκήτες και να δοκιμάσουμε τι σόι κρασί βγάλανε φέτος, να σου ο παρακάτω χειμώνας. Ύφος με πέπλο ευγένειας, που αν του σηκώσεις λίγο την ούγια θα διακρίνεις τις πραγματικές διαθέσεις, και μου λέει: «Τι θα γίνει ρε γείτονα! Ακόμα θα πλένεις αυλές και πεζοδρόμια χειμωνιάτικα! Φτάνει πια, μας έπνιξες!».

  Η αρχική μου απορία μετατράπηκε γρήγορα σε ανησυχία. Είχα να πιάσω λάστιχο βρύσης από το πανηγύρι που ξέπλενα το πεζοδρόμιο από τα τελευταία ούρα των πανηγυριστών. Έτρεξα αμέσως στο φρεάτιο του μετρητή ύδρευσης. Ξεχείλιζε γάργαρο νερό που, αφού γέμισε την οδό Καραολή, στράφηκε στην οδό Φιλελλήνων. Ευτυχώς που οι απελθόντες δήμαρχοι την άφησαν διάνοικτη.

  Να ξανά το σημάδι της Θείας Δίκης. Το είπε και ο παπάς «…ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω». Τώρα όμως ήξερα την οδό της Σωτηρίας από την προηγούμενη φορά.

  Μετά από μερικά αποτυχημένα τηλεφωνήματα, (μέχρι και μια εφοριακός μου απάντησε σε αριθμό της τεχνικής υπηρεσίας και μου είπε πιο νούμερο να πάρω, άκου πόσα ξέρουν οι εφοριακοί!). Μου έστειλα έναν ευγενέστατο τεχνίτη, που έτρεξε αμέσως στο φρεάτιο που ξεχείλιζε. Πρώτα είπε ένα «ωχ!», που μου έκοψε την ανάσα. Σχεδόν μονολογώντας είπε καθησυχαστικά: «Τα οκτώ στα δέκα παρουσιάζουν το ίδιο πρόβλημα». Τον ρώτησα με αγωνία: «Δηλαδή πλημυρίζουν δύο φορές κάθε χρόνο;». Και αντί απάντησης με ρώτησε: «Γιατί εσύ δεύτερη φορά την πατάς;». κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, μη έχοντας φωνή να βγάλω. Ο υδραυλικό μου έδωσε θάρρος: «Φέρε έναν κουβά ν’ αδειάσουμε το νερό για να δούμε από που χάνει, αν είναι από το τεφλόν, κάτι θα κάνουμε».

  Αυτός ο πληθυντικός συμμετοχής, έστω συνοδευόμενος από προστακτική, μ’ έκανε να αισθανθώ σαν βοηθός πρωθυπουργού την ώρα που σκοτώνει την τρόικα.

  Έτρεξα να βρω κουβά, που όταν τον χρειάζεσαι ποτέ δεν είναι εκεί που πρέπει. Και όταν τον βρεις, πρέπει να ξεριζώσεις το φυτό που είχες την ατυχή έμπνευση να βάλεις μέσα, λες και χάθηκαν οι γλάστρες.

  Μέσα στην αγωνία μη θυμώσει ο υδραυλικός για την αργοπορία, τον πόνο για τον ξεριζωμένο βασιλικό, έκανα προσευχή στον θεό των υδάτων (και στον Αη Νικόλα και στον Ποσειδώνα για να σιγουρευτώ), να είναι η βλάβη όπως είπε ο τεχνίτης, στο τεφλόν. Μεταξύ μας, δεν ήξερα τι ακριβώς είναι το τεφλόν, αλλά προσευχήθηκα αρκετές φορές και με ύφος σίγουρο για την έκβαση, έδωσα τον κουβά στον αρχηγό για το τελικό κτύπημα. Αυτός άρχισε με γρήγορες κινήσεις να πετά το νερό έξω από το φρεάτιο. Του ξέφυγε ένα «το πούστικο δεν το προλαβαίνεις!». Το είπε όμως τόσο χαμογελαστά, που δεν πτοήθηκα. Εξάλλου σκέφτηκα, ένα κωλοτεφλόν είναι, σαν πόσο να μας παιδέψει, κι ας μην ήξερα τι είναι το τεφλόν. Πόσο να μας φοβίσει μια δισύλλαβη λέξη!

  Και αφού ο κουβάς (πλαστικούρα του κερατά) έσπασε, ο υδραυλικός ανασηκώθηκε από την ομολογουμένως άβολη στάση του «μουσουλμάνου προσκυνητή» και μου είπε με ύφος συμπαράστασης: «Κρίμα, δεν είναι από το τεφλόν. Χάνει από την ορειχάλκινη μούφα του ρακόρ!». Και επανέλαβα κι εγώ μηχανικά «κρίμα – κρίμα». Και δεν μ’ ένοιαζε καθόλου που εκτός από το τεφλόν αγνοούσα και το ρακόρ και τη μούφα. Μόνο για το ορειχάλκινο που είπε, κάτι θυμόμουν από τον φιλόλογο για τα όπλα των αρχαίων, αλλά και πάλι σίγουρος δεν ήμουν.

  Είχα καταρρεύσει. Ο υδραυλικός έβγαλε από τη φόρμα του ένα τηλέφωνο και μιλούσε με κάποιο που ήταν στα «γραφεία». Το ύφος του πρόδιδε τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Τον άκουσα να κλείνει την συνομιλία του με τη φράση «…Να το πεις στον Απόστολο ότι είναι η ορειχάλκινη μούφα και δεν έχουμε». Σκέφτηκα να συμβάλω κι εγώ με μια προσευχή, αλλά δεν άκουσα όνομα μικρό του Απόστολου. Σε ποιόν να αποταθώ προσευχόμενος; Είναι και πολλοί οι Απόστολοι που αν διάλεγα ένα όνομα στην τύχη, οι πιθανότητες να μου «κάτσει», θα ήταν ελάχιστες. Καλύτερα να έπαιζε δυάρι το Γιούβε – Ολυμπιακός.

  Κρεμάστηκα από τα χείλη του υδραυλικού. Μου είπε ότι το έργο δεν έχει παραληφθεί ακόμη απο τον Δήμο και υπεύθυνος είναι ακόμη ο εργολάβος. Αυτό κάτι μου θύμιζε. Σκέφτηκα ότι πολλοί εργολάβοι ξενιτεύονται για εργασία στην Ασία ή την Αφρική.

  Ο υδραυλικός με καθησύχασε και μου είπε ότι αν σημειωθούν αρκετές βλάβες εδώ γύρω, μπορούν να τον φωνάξουν και ότι τα νερά θα πρέπει να κλείσουν πριν από τις Τράπεζες εκεί στις γραμμές.

  Αυτή η τελευταία δήλωση με αποτελείωσε. Ώρες είναι να τα βάλλω και με την ΟΤΟΕ και τον κύριο Πρωτόπαπα του ΠΑΣΟΚ, που είναι στέλεχος της κυβέρνησης της ΝΔ! Μύλος η υπόθεση. Βέβαια και το χωριό θα πει το νερό – νεράκι, αλλά ποιος νοιάζεται. Πρέπει να γίνουμε πολλοί, οι υδραυλικώς βλαβέντες, για να φέρουμε τον εργολάβο και μας βλέπω με σύλλογο Υδρόπληκτων Αμυνταίου «Ο Νώε».

  Αγαπητή εφημερίδα, αμέσως μετά την αναχώρηση του υδραυλικού προσεύχομαι ευλαβώς, διακαώς και μετά πίστεως, ώστε να πάθουν βλάβες τα τεφλόν, τα ρακόρ και οι ορειχάλκινες μούφες των συνδημοτών μου. Μάλιστα λέω τώρα που θ’ αρχίσει η Σαρακοστή των Χριστουγέννων, να κάνουμε και μια ολονυκτία στη σκήτη, για να «πιάσει» και να έρθουν οι εργολάβοι, απελθόντες, επελθόντες και επερχόμενοι. Ούτως ή άλλως, εδώ στη σκήτη ζούμε νηστεύοντες και προσευχόμενοι.

  Παρόλη την εμπιστοσύνη στη δύναμη της προσευχής, αντιστρόφως ανάλογη προς αυτήν της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχω τις αμφιβολίες μου. Δηλαδή για να επέμβει τελικά η Θεία Πρόνοια, θα μας υπολογίσει με βάση τα χαμένα κυβικά ή με βάση τον αριθμό των «Υδρόπληκτων»; Άγνωσται αι βουλαί της. Της πρόνοιας εννοώ και όχι της αυτοδιοίκησης, διότι ο αδελφός Ιωάννης ο Ορεσίβιος από την Άνω σκήτη της Νεβέσκης μου είπε: «Προσεύχου αδελφέ μετά πίστεως και θάρρους. Η Τρίτη φορά επέρχεται χείρων της δευτέρας. Εγώ ο αμαρτωλός κατά την Β’ οικουμενική σύνοδο, εξεφράσθην κατά των Αρειανών και υπέρ του επισκόπου Ιωσήφ του Αντιοχείας και τιμωρούμε έκτοτε ως αιρετικός με στέρηση από την δωρεά του αποχιονισμού».

  Αγαπητή εφημερίδα, ζητώ δημοσίως συγνώμη για τις επερχόμενες βλάβες και δηλώνω ότι προσεύχομαι στον Απόστολο μόνο για τεφλόν, ρακόρ και ορειχάλκινες μούφες. Κι ας μην ξέω τι είναι. Για τυχόν άλλου είδους βλάβες, στο δίκτυο ύδρευσης, ουδεμία ευθύνη φέρουμε η ταπεινότης μου και η προσευχή μου.

Από τη σκήτη της Φιλελλήνων

Ο αδελφός Ιωάννης ο ευχέτης

ΥΓ: Ακάκιε, μην ξεχάσεις μαγιό και βατραχοπέδιλα! Ναι πάλι!