Ξέρεις ρε, ποιός είμ’ εγώ;

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Η συνηθισμένη έκφραση φτηνής μαγκίτικης και αναμφίβολης αλαζονείας, που όλοι έχουμε ακούσει στο πρώτο στρίμωγμα του αμετροεπή φαφλατά συμπατριώτη, που αισθάνεται μέλος του ελληνικού Libro Doro. Ένας συνήθως τιποτένιος κι ανύπαρκτος, που νομίζει τον εαυτό και την γενιά του, απογόνους των Αλκμεωνίδων.

  

  Είναι μεγάλη κατάκτηση και ευτυχία, μια μικρούλα αδύναμη και σχετικά νέα χώρα μόλις 200 ετών, να μην έχει στις τάξεις της ευγενείς τιτλούχους, απομεινάρια μιας παλιάς φεουδαρχίας.

  Βασιλιάδες με τους παρακεντέδες τους, αριστοκράτες με τους πύργους και τους λακέδες τους και γαιοκτήμονες με τους μπιστικούς και τους κολίγους τους.

  Είναι μαγκιά και τελείως «προχό», που μας το άφησε η ευκαιρία της ανεξαρτησίας μας, μέσα στον απόηχο της κοσμοϊστορικής Γαλλικής και Αμερικάνικης επανάστασης, που στην ουσία ήταν το ξεσήκωμα της μεσαίας τάξης και των απόκληρων, εναντίων των φεουδαρχών, βασιλιάδων, αριστοκρατών.

  Φυσικά, και η ευκαιρία της χούντας, που συνέπεσε με το ξεπάτωμα των Γκλύξμπουργκ των δικών μας.

  Το οριακό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Σκωτίας απ’ την Αγγλική δυναστεία, έχει τη βάση του στην κατοχή μεγάλου μέρους της Σκωτσέζικης γης από Άγγλους φεουδάρχες και την βασιλική οικογένεια.

  Όχι ότι θα δήμευαν τους πύργους και τα αμέτρητα κτήματα των φεουδαρχών, αλλά θα περνούσαν το μήνυμα της κυριαρχίας του Σκωτσέζικου Λαού στην πατρογονική του Γη. Με το όποιο κόστος της απόσχισης από μια μεγάλη Δυτική χώρα, που για 300 χρόνια είχαν κοινή πορεία.

  Σίγουρα ο Εγγλέζος αριστοκράτης δεν ήταν δυνάστης του Σκωτσέζικου Λαού, η κυρίαρχη παρουσία του όμως στην Σκωτσέζικη γη, με τον πύργο, τα δάση και τα χιλιάδες εκτάρια γης, οδηγούσε εύκολα στο αυτονόητο, αν όχι ανόητο …ξέρεις ρε, ποιος είμ’ εγώ;

  Έστω κι αν, φαντάζομε, δεν το ξεστόμισε ο ευγενής και δημοκρατικός εγγλέζος, απόγονος των φεουδαρχών παππούδων του.

  Ένα πιο αθώο και λίγο δικαιολογημένο …Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ …ενός πιεσμένου ασφυκτικά νέο – Έλληνα, που πολλές φορές ξεφεύγει απ’ το ανεκτό, είναι η επίκαιρη αγωνία, θαυμασμός, καθημερινός σχολιασμός στα ΜΜΕ, επισκέψεις πρωθυπουργού, υπουργών, μέχρι και παρεπιδημούντων παραθεριστών της εγγύς περιοχής, στην ανασκαφή και το μυστήριο που κρύβει ο τάφος της Αμφίπολης.

  …Είναι αυτού; …Είναι εκείνου; …Είναι συλημένος ή ανέπαφος; Κι άλλες τέτοιες αγωνίες, με γεμάτα τα στήθη με περηφάνια για το μεγαλείο συγγενών μας προγόνων.

  Είναι όμως σ’ όλους γνωστή η υπόληψη στο περίγυρο που έχει, ο ξεπεσμένος απόγονος και συγγενής του πρώην αριστοκράτη, του διάσημου ηθοποιού, του μεγάλου τραγουδιστή, του πρώην εργοστασιάρχη, του πρώην πρωθυπουργού.

  Με δυσκολία τον καλημερίζουν, αν δεν γελούν πίσω απ’ την πλάτη του όταν τον συναντούν.

  Όσο μεγαλειώδες και επιθυμητό είναι να έχεις πλούσιους και διάσημους συγγενείς και προπάτορες, τόσο επικίνδυνο και υποτιμητικό γίνεται, όταν η αφεντιά σου καταντάει ζήτουλας της ευσπλαχνίας των ισχυρών…

  …Άντε …πάρτε να φάτε μετά τον εμφύλιο σας απ’ το Δόγμα Τρούμαν, φαρίνα, ασπροβούτυρο, τυρί ένταμ…

  …Άντε …πάρτε να κονομήσετε επιδοτήσεις απ’ τα πακέτα Ντελόρ, τα Μεσογειακά…

  …Άντε …να μην πτωχεύσετε, πάρτε PSI, δάνεια κι άλλα καλούδια, που έχουν όμως πίσω τους γυαλιστερές ατσάλινες χειροπέδες…

  …Είπαμε χαλάλι σας λόγω προγόνων, Παρθενώνα, Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Δημοκρατίας, Αλέξανδρου, αλλά… δεν χαρίζουμε, δανείζουμε…

  …Ευκολία σας κάνουμε, να ‘χουμε ανοιχτές ταβέρνες και ξενοδοχεία στο ατέλειωτο γαλάζιο σας, να μην ρημάξουν τα πάντα με τον ξεπεσμό σας…

  Γύρω στα ’75 - ΄76, σε μια επίσκεψή του στους Δελφούς, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, όταν του έδειξε η ξεναγός την πέτρα που θεωρούσαν οι αρχαίοι τον «ομφαλό» της γης, είπε με μια μυστήρια, σοφή κι ανεπανάληπτη ατάκα… «Καλά είναι, αυτή τη πέτρα να την ρίξουμε βαθειά στη θάλασσα, να εξαφανιστεί για πάντα». Σοφή, σοφότατη κουβέντα…

  Ναι, ναι, ναι, να δείξουμε, να αναδείξουμε, να προβάλουμε τα μνημεία ενός μοναδικού στην ιστορία πολιτισμού, αλλά το ουσιαστικό, το κυρίαρχο, το θλιβερό συνάμα είναι, εμείς πόσο πιστέψαμε, πόσο φροντίσαμε να γίνει πραγματικότητα εκείνη η Σπαρτιάτικη ελπιδοφόρα ρήση των νέων… «Άμμες δε γεσόμεθα, πολλώ κάρρονες»… όχι κάρρονες, αλλά ούτε κάρα με πατάτες δεν γίναμε…

  Το 1000μΧ, μάθαμε γραφή κι ανάγνωση από Ρώσους ιεραπόστολους, οι Φιλανδοί, που έως τα τότε ζούσαν στα δάση, με ψάρεμα και κυνήγια σαν τους άγριους της Αφρικής. Πρώτοι στην Παιδεία τώρα, σ’ όλον τον κόσμο. Και απο τους μεγάλους στα ηλεκτρονικά (ΝΟΚΙΑ), κυριαρχούν στις αγορές.

  Το 2000πΧ, το Ακρωτήρι της Σαντορίνης είχε δημόσιες κρήνες και νερό τρεχούμενο ζεστό, στα μπάνια των πλουσίων αρχόντων τους.

  Όταν το 1700μΧ στις Βερσαλλίες και τα’ άλλα Ευρωπαϊκά ανάκτορα, οι βασιλικοί κώλοι τα κάναν σε καθήκια, πορσελάνινα βέβαια, δεν είχαν δυνατότητα να φτιάξουν μέσα τουαλέτες οι μαστόροι τους…

  Δύο στρατηγούς κι έναν διάσημο ναύαρχο, τον Νέαρχο, γέννησε η γη της Αμφίπολης που κατάκτησαν με τον Αλέξανδρο όλη την Ασία, ο Νέαρχος περιέπλευσε στην Αραβική χερσόνησο, τον Περσικό κόλπο μέχρι τον Ινδό ποταμό, σε στενή συνεργασία με τα πεζοπόρα τμήματα του στρατού. Περιέγραψε όλη την ανθρωπογεωγραφία της άγνωστης, τεράστιας αυτής περιοχής.

  Αυτού απόγονοι είναι οι κάτοικοι της …Μεσολακιάς, που προβλέπουν μεταξύ τσίπουρου και καφέ, στο καφενείο του χωριού, την τουριστική ανάπτυξη με τα Let Room που θα φέρει ο σημαντικός νεκρός του τάφου της Αμφίπολης.

  …Ξέρεις ρε φίλε, ποιος είμ’ εγώ;

  Σε 10 χρόνια ο Αλέξανδρος κατέκτησε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, πλην Κίνας και Ινδίας, με συνεργάτες τον Νέαρχο, τον Πτολεμαίο, τον Αντίγονο, τον Φιλώτα, τον Περδίκα και κυριάρχησαν οι επίγονοί του για 300 χρόνια, στον τότε κόσμο, γράφοντας σελίδες ιστορίας.

  Δέκα Αλεξάνδρειες έκτισε στις αχανείς κατακτήσεις του μέσα στα 10 χρόνια ο Αλέξανδρος! 10 χρόνια κτίζω ένα σπίτι στο χωριό μου, εγώ, κι ακόμα δεν μπήκα να το χαρούμε!

  Άνθρωποι δικοί μας. Σάρκα απ’ την σάρκα μας. Αν όχι βιολογικοί; σίγουρα νόμιμοι κληρονόμοι είμαστε, με ντοκουμέντα αδιάσειστα.

  20 χρόνια πολεμάμε εμείς, να φτιάξουμε τηλεθέρμανση σε Αμύνταιο, Φιλώτα, Λεβαία …κι ακόμα σκάβουν δρόμους.

  …Χάσαμε στις εκλογές και τον Μάκη… που θα έκαμνε τηλεθέρμανση σε χρόνο DT, σε λόγγους και λαγκάδια του Δήμου.

  200 χρόνια ελεύθερο κράτος και μόλις τώρα –από απαίτηση της φρικτής τρόικας- κάναμε απογραφή Δημοσίων Υπαλλήλων και συνταξιούχων, ζωντανών πράγματι, αφού έως τα τώρα υπήρχαν ανάμεσα μας και αρκετοί πεθαμένοι απ’ αυτούς, να προσφέρουν με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους…

  …Ξέρεις ρε φίλε, ποιος είμ’ εγώ;

  Ξέρω ρε… ένας σκάρτος, ψιλονόθος απόγονος ενός μοναδικού κι ανεπανάληπτου στην ιστορία Λαού, που χάθηκε ανεπιστρεπτί σαν να ‘πεσε μετεωρίτης, όπως έγινε κάποτε με τους δεινόσαυρους, που κυριαρχούσαν στη γη εκατομμύρια χρόνια.

  Την ίδια φαντασίωση, σε πιο άρρωστο βαθμό και λίγο αλλοπρόσαλλο, έχει ο Γκρούεφσκι, των Φυρομαίων, που στήνει παντού αγάλματα της συμφοράς, στο όνομα ενός αρχαίου Λαού που έγραψε τη πορεία του και χάθηκε απ’ το προσκήνιο, όπως άλλοι δεκάδες αρχαίοι, μεγάλοι Λαοί.

  Για να γλυτώσουν οι γείτονες απ’ την Βουλγαρική αλλοτινή επικυριαρχία, πιάστηκαν από την ουρά του Βουκεφάλα και σέρνονται, μισο-αστεία μισο-σοβαρά, σε δρόμους αδιέξοδους. Περί ορέξως …κολοκυθόπιτα…

  Οι Βουδιστές πιστεύουν σοβαρά ότι ο Δαλάι Λάμα τους, είναι μετενσάρκωση του Βούδα…

  Οι Εβραίοι στο ημερολόγιο τους, φέτος, βρίσκονται στο 5774!! Τι λέτε ρε μεγάλοι; 3.760 χρόνια δηλαδή, προ Χριστού, υπήρχατε καταγραμμένοι σε κιτάπια, κι είχατε ιστορία, όταν αμφισβητούμε τον Όμηρο που έζησε 800 χρόνια προ Χριστού;

  Άλλο οι ιστοριούλες των ραβίνων σας, της Παλιάς Διαθήκης, για τον Αβραάμ και το σόι του –που και μείς δυστυχώς τις διδασκόμαστε σαν πραγματικά γεγονότα- κι άλλο η επιστήμη Ιστορία, με την τεκμηρίωση.

  Γιατί ο δικός μας Ηρακλής και ο Θησέας να ‘ναι μυθολογία, κι οι δικοί σας Σαμσών, Ιουδήθ, Σάρα – Μάρα, ιστορία; Ευτυχώς, δεν τρελαθήκαμε ακόμη τελείως…

  Τελικά, ότι δηλώσεις είσαι, όπως είπε, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, ο μεγάλος Τσαρούχης.

  Είναι ωραίο και σωστό να τιμάς και να προβάλεις τους προγόνους και την ιστορία σου. Να ‘σαι περήφανος, για τους έστω κι αμφισβητούμενους προπάτορές σου, αυτό όμως, όταν κι εσύ δείχνεις δείγματα γραφής σημαντικά, ή προσπαθείς να τους μοιάσεις, έστω και σε μικρογραφία…