Πολυπολιτισμικός θησαυρός…

  Χωρίς, επ’ ουδενί να θέλω να θίξω τα πολιτισμικά μουσικοχορευτικά ακούσματα και δρώμενα κάποιας άλλης Ελλαδικής περιοχής, που έχει έναν συμπαγή, ομοιογενή τοπικό πληθυσμό, όλοι νομίζω θα συμφωνήσουμε ότι, η εναλλαγή, η ποικιλομορφία μελωδίας και εικόνας στο πανηγύρι του χωριού, το γάμο, το γλέντι, φτιάχνει ένα καλύτερο ομολογουμένως σκηνικό και κλίμα, πολύ πιο ευχάριστο για τους συμμετέχοντες.

  

  Εκείνο το επαναλαμβανόμενο Πελοποννησιακό …στου Παπαλάμπρου την αυλήηη… Παπαλάμπραινα καημένη… πόσες φορές αλήθεια μπορείς να το αντέξεις όλη νύχτα;

  Το Θρακιώτικο, το γοργοπόδαρο …στο χωρίο Μεταξάδες, Γιάννης δήμαρχος… στα πόσα καίγεται;

  Το Ποντιακό, σε γλέντι στο Κιλκίς, με το ατελείωτο κλαψούρισμα του κεμεντζέ, πόσο να το αντέξει ένας, έστω και φίλος των Ποντιακών;

Του Α.Θ.Ρ. (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ 

 

 

που κυκλοφορεί)

  Το δυσκολοχώνευτο περίτεχνο Κρητικό; Το Κυκλαδίτικο βιολί του νησιώτη, σ’ ένα ίδιο επαναλαμβανόμενο μπάλο, που μπορεί στην αρχή να σ’ αρέσει, πόσο μπορεί να γοητεύει ολονυχτίς το ίδιο μοτίβο;

  Τα λεβέντικα, βουνίσια Βλάχικα και Αρβανίτικα, που εντυπωσιάζουν με την περήφανη κίνηση τους, σε πόσες ώρες κουράζουν;

  Στη Δυτική Μακεδονία έχουμε έναν θησαυρό πολύ-πολιτισμικό σε μουσική, χορούς και εικόνα, που σπανίζει η πολυμορφία του σ’ όλη την άλλη χώρα.

  Και φυσικά, δεν μιλάω για φτιαχτά φολκλορικά φεστιβάλ, με φερμένα από αλλού χορευτικά και μουζικάντηδες, που κι αυτά έχουν την θέση τους σ’ όλη την επικράτεια, αλλά για το κλασικό πανηγύρι του χωριού, το αυθόρμητο γλέντι, το γάμο, το γιορτάσι των απλών ανθρώπων.

  Ένας πολιτισμός άγραφος, λαϊκός πολιτισμός, που κουβαλάει τυπωμένο στον ήχο του τη κίνηση του, τη χαρά, τον πόνο, τον έρωτα, τον πόλεμο, τη ξενιτειά, τη καταστροφή, τον ξεριζωμό, τη νίκη, την ομορφιά, την ιστορία όλη, μ’ όλο της το βαρύ φορτίο στα ταραγμένα Βαλκάνια.

  Πως το είπε ο Τσόρτσιλ κάποτε… Τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορούν να καταναλώσουν!!!

  Ένα γόνιμο χωνευτήρι ανθρώπων γηγενών και προσφύγων, μ’ όλο το φορτίο τους.

  Μακεδόνων, Βλάχων, Αρβανιτών, Ποντίων, Καυκασίων, Μικρασιατών, ο τόπος μας με τον αυτόχθονο και φερμένο πολύτιμο πλούτο τόσο ξεχωριστών παραδόσεων είναι επόμενο να διαφέρει τόσο θετικά στην πιο ανθρώπινη αυθόρμητη εκδήλωση του. Τη μουσική και το χορό.

  Η ποικιλία, το πάντρεμα, η εναλλαγή ήχων και ρυθμών, αμέτρητων σε ποιότητα και ποσότητα ειδών, χορευτικών κινήσεων, που κινεί η δύναμη της μελωδίας, κάνουν το άκουσμα και το θέαμα του τοπικού γλεντιού μια ευχάριστη γιορτή.

  Είναι φυσικό, στο γλέντι του ντοπιο-Μακεδόνα, του Βλάχου, του Αρβανίτη, να κυριαρχεί το κλαρίνο και τα χάλκινα. Στου Μαυροθαλασσίτη η λύρα και το νταούλι, ποτέ όμως δεν λείπει στη κορύφωση του γλεντιού και το πάντρεμα μελωδιών και χορευτικών, του ενός με τους άλλους, σε μια αγαστή ομοφωνία στην απόλαυση ενός αληθινά όμορφου σκοπού, κι ενός ωραίου χορού, που ενώνουν ανθρώπους μα άλλες εκ των πραγμάτων βαθιές καταβολές, σε μία ευφρόσυνη ανάταση ψυχής και κορμιού.

  Εκείνες οι τόσο εκφραστικές φιγούρες του πρωτοχορευτή του σλαβο-Μακεδονικού «Πουστσένο», το ευζωνικό καμάρι του Βλαχο-Αρβανίτικου «Μπεράτι», το τρέμουλο σύγκορμο του Ποντιακού «Τικ», το κεφλίδικο Μικρασιάτικο «αντικριστό», δίνουν ζωή κι ομορφιά σε χορευτές και θεατές που συμμετέχουν με τη ψυχή και το σώμα.

  Εκείνος ο μοναδικός, θλιμμένος σκοπός του σλαβο-Μακεδονικού «Γιοβάνε», ο καλύτερο ύμνος στη μητέρα του Ποντιακού … η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν!!

  Ο θαλερός Λεχοβίτικος «Λούκας» που μοσχομυρίζει οξιές και κλεφτουριά, η γοργοπόδαρη Γεωργιανή «καζάτσκα» των Καυκάσιων, ο ελληνοτουρκικός «καρσιλαμάς» των Μικρασιατών, γίνονται ποιήματα απόλαυσης για τον απλό άνθρωπο.

  Όποιος σκανδαλίζεται, θυμώνει, ψάχνει υπόπτους και ένοχους και στήνει «μπάρες» και σύνορα, στον αέρα, τη μουσική, τα πουλιά, τον ήλιο, έχει συρματόπλεγμα γύρω απ’ το μυαλό και τη ψυχή του.

  Η μουσική, ο αέρας, ο ήλιος, τα πουλιά, οι ελεύθεροι άνθρωποι, δεν χαμπαριάζουν φτιαχτά σύνορα και συρματοπλέγματα.

  Αυτά, δένουν τους ανθρώπους για να τους προστατέψουν, να τους φανατίσουν και να τους σκοτώσουν.

  Η θανατηφόρα περίκλειστη – ματωμένη ΓΑΖΑ, είναι ο ορισμός των συνόρων που στήσανε φανατικοί, μισαλλόδοξοι, μισάνθρωποι «πατριώτες»! που ξέχασαν το άδικο μακελειό των γονιών τους και ζήλεψαν τον ρόλο των SS. Αλλοίμονο…

  ΥΓ: Καλή αρχή, καλή 5ετία στη νέα μας Δημοτική Αρχή.

  Κώστα, ψηλά το κεφάλι και …χαμηλά τη μπάλα, κι όλα θα παν καλά.

  Ο Λαός μας έχει και μνήμη και κρίση τελικά… και ακόμη πιο έμπειρη κρίση οι …διαβασμένοι νομικοί…

  Τέλος καλό, όλα καλά. Και πάμε γι’ άλλα.

  Και …να σκάσουν οι εχθροί μας! Γιατί έγιναν εχθροί κι όχι αντίπαλοι…