Απόψεις, διευκρινήσεις, αντιρρήσεις και απαντήσεις στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ…

Επιστολή Διαμαρτυρίας για το… Βλα-χίας Εγκώμιο…

Αλληλογραφία: κ. Γ. Ελευθεριάδη. Ενταύθα…

Απάντηση του Γιάννη Λιάση…

Επιστολή Διαμαρτυρίας για το… Βλα-χίας Εγκώμιο… (Τεύχος 192)

  Αγαπητό Περισκόπιο,

δεν θα μπαίναμε καν στον κόπο να σου γράψουμε αυτό το σημείωμα, αν και μόνον απλώς αναφερόταν το όνομα μας στο Φύλλο σου 191/15-6-14. Μόνο σκοπό έχουμε την αποκατάσταση της αλήθειας.

  Είναι δικαίωμα του καθενός να γιορτάζει τη νίκη του με όποιο τρόπο θέλει, ακόμη και με στριπ-τηζ. Ο λαός μας αντιπαθεί αυτούς που τάχα μου είναι καθώς πρέπει και δεν το γιορτάζουν κραυγαλέα. Μάλιστα τους χλευάζει με τη φράση «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει».

  Ακόμη – ακόμη, είναι δικαίωμα σου να θεωρείς Βλάχο όποιον συμπαθείς ή αντιπαθείς, ανάλογα με τις διαθέσεις σου.

  Δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να γράφεις ψέματα για γεγονότα στα οποία συμμετείχαν άτομα που ζουν ακόμη και δεν υποφέρουν, ακόμη τουλάχιστον, από Αλτσχάϊμερ (για το μέλλον θα δούμε).

  Κατά μείζονα λόγο δεν έχεις το δικαίωμα του ψέματος όταν απευθύνεσαι ιδίως σε νέους (η φράση από το κείμενο σου). Μπορεί οι νέοι μας, τα παιδιά μας δηλαδή, να μεγάλωσαν με παραμύθια, αλλά δεν τρώνε πια παραμύθι. Δεν χρειάζεται να στο δηλώσουν. Στο δείχνουν με το βλέμμα της δυσπιστίας και ενίοτε μ’ εκείνο της ειρωνείας. Στο δια ταύτα.

  Στην τρίτη στήλη του άρθρου σου με τίτλο «Ένας Βλαχο-Πόντιος Χο Τσι Μινχ», γράφεις Περισκόπιο: «Όταν πριν 30 χρόνια κατέβηκα με Νίκο Νικολαΐδη στις δημοτικές εκλογές στο Αμύνταιο, εγώ, ο Ελευθεριάδης, ο Τατσίδης, ο Λιάσης, κυμανθήκαμε από 17 ψήφους εγώ, μέχρι τριανταριά ο Λιάσης κ.λπ.)».

  Το ξαναδιάβασα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Πάει είπα, έχασα τη μνήμη μου με τα ληγμένα που μας ταΐζουν.

  Έξυσα τον κρόταφο μου για να αναμοχλεύσω τη μνήμη μου. Πιάνει αυτό το κόλπο, το διάβασα στο Περισκόπιο.

  Μούφα η συνταγή, αποτέλεσμα μηδέν. Μ’ έπιασε τρόμος. «Μάγκα ως εδώ ήτανε» είπα μέσα μου «σ’ επισκέφτηκε κι εσένα ο Γερμανός. Από δω και πέρα θα περπατάς με μνημόνιο ενεργειών».

  Παίρνω τηλέφωνο τον Τατσίδη, λέω αυτός θα θυμάται. Του λέω για τις δημοτικές εκλογές του ’82 και ο αθεόφοβος μου αρνείται ότι ήταν γεννημένος τότε. Του υπενθυμίζω, «Ενωτικός συνδυασμός»! Και μου απαντά πλήρης βεβαιότητος: «Ενωτικός είπες; Ναι ήμουν κι εγώ εκεί».

  Επιτέλους αναθάρρησα, θυμάται! «Πες μου ρε Γιώργο, ποιοι ήμασταν τότε στον Ενωτικό;». Και μου απαντά: «Ε! να εμείς και ο Ιωάννης Παλαιολόγος ο Η’ στη σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας για την επανένωση των εκκλησιών» και συμπλήρωσε, έτσι για να μην έχω αμφιβολίες «Το 1438 όμως, όχι το ’82 που μου λες!».

  Λέω πάει, τα σκάτωσε κι αυτός. Διακτινίσθηκε σε λάθος εποχή. Σκέφτηκα να ρωτήσω τη Λίνα, που ήταν η μόνη γυναίκα του συνδυασμού. Την απέρριψα όμως, επειδή ο γιός της ήταν υποψήφιος με συνέπεια στο μεθαύριο και θα την έφερνα σε δύσκολη θέση.

  Και πάνω που έχανα την πίστη μου, πως θα βγάλω άκρη, τρώω μια φλασιά. Θα μιλήσω με τον Λιάση, που πήρε και τους περισσότερους σταυρούς προτίμησης. Αυτό τουλάχιστον θα το θυμάται.

  Αμέσως τηλέφωνο: «Πες μου ρε κουμπάρε, ποιοι ήμασταν οι έντεκα στον Ενωτικό συνδυασμό του ‘82;». Επίτηδες του είπα τον αριθμό των ατόμων που απαρτίζαν το ψηφοδέλτιο μας τότε, για να διευκολύνω τη μνήμη του. Τι το ‘θελα ο μαύρος; Μου απάντησε αργά – αργά: «Να εμείς οι τρεις που γράφει το Περισκόπιο, ο μακαρίτης ο Σάκης, ο Αλέκος και δεν θυμάμαι καλά αν στα χαφ είχαμε τον Ευγενιάδη, ίλι έπαιζε ο Πίρλο. Πάντως πίσω σίγουρα είχαμε Μπουφόν». Μ’ έστειλε. Πάνω που είπα καλά ξεκινήσαμε, μπερδεύτηκαν οι θυρίδες μνήμης. Δεν ήξερα από πού να πιαστώ.

  Πάνω στην απελπισιά, που λέει κι ο Τσιτσάνης, θυμήθηκα τον «θείο» που τον είχαμε υποψήφιο πάρεδρο Αμυνταίου, τον Χρήστο τον Φιλίππου. Τον βρήκα αριστερά στην Εδέμ με τους αγγέλους, παλιός ανταρτοεπονίτης γαρ, που αλλού θα έμενε! Του εξήγησα το πρόβλημα μου με τις αναλήθειες του Περισκόπιου και τον ρώτησα να μου πει ποιοι ήμασταν οι έντεκα του συνδυασμού. Αφού πρώτα άκουσα ένα μπάσο χο, χο, χο σαν του Αη Βασίλη, μου είπε: «Ρε ανιψιέ, γιατί δεν ρωτάς κανένα από τους αντιπάλους μας; Μας ξέρανε τόσο καλά, που σε λίγα χρόνια θα γράφουν στο Περισκόπιο ότι ήταν και μαζί μας!». Και κόπηκε η γραμμή.

  Άκου Περισκόπιο. Το μεγάλο μειονέκτημα του ψέματος είναι τα κοντά του πόδια. Το φτάνεις γρήγορα. Το ίδιο βράδυ της κυκλοφορίας σου, το ψέμα αποκαλύφθηκε. Και δεν αναφερόμαστε στα νούμερα των ψήφων που δήθεν πήραμε τότε. Αναφερόμαστε στο ανύπαρκτον της κατ’ επανάληψη τονιζομένης συμμετοχής. Δεν ήσουν καν εκεί, δεν ήσουνα μαζί μας. Για τους γνωστούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος να τους αναπτύξουμε.

 Και για να μην μπλέκουμε σε αντιδικίες και ατέρμονες διαλόγους, το σταματάμε εδώ.

  Και δια του λόγου το αληθές, σου στέλνουμε και το ψηφοδέλτιο του τότε συνδυασμού, ευχαριστώντας και τον επικεφαλής του συνδυασμού Νίκο Νικολαΐδη.

  Αν τελικά δημοσιεύσεις την διαμαρτυρία μας, σε παρακαλούμε να συνδημοσιεύσεις και το ψηφοδέλτιο, διότι μισή αλήθεια με ψέμα μοιάζει.

  Αν πάλι δεν τα δημοσιεύσεις, εσύ μεν θα έχεις την πλήρη κατανόηση μας, εμείς δε την ανυποχώρητη μαγκιά μας.

Οι ορθοδόξως διαμαρτυρόμενοι

Ιωάννης Ελευθεριάδης, Γιάννης Λιάσης,

Γιώργος Τατσίδης

ΥΓ: Το να σου κλέβουν τη νίκη το κατανοείς. Είναι η γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας (Ρίτα Σακελαρίου). Να σου κλέβουν όμως την ήττα και μάλιστα μετά από 32 χρόνια; Άβυσσος η ψυχή.

  

Αλληλογραφία: κ. Γ. Ελευθεριάδη. Ενταύθα (Τεύχος 193)

  Είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που σχολιάζεις γραφόμενα μου, πράγμα που δεν είναι κακό, όταν δεν βγάζεις μάτι από εμπάθεια και «κατινισμό». …(θέλει η πουτάνα να κρυφτεί…) κτλ.

  Και γιατί αλήθεια απευθύνεσαι στο «ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ» κι όχι σε μένα προσωπικά; Από σνομπισμό; Από απέχθεια;

  Στο προκείμενο τώρα…

  Φυσικά και πουθενά δεν αναφέρονται οι εκλογές του ’82 στο Αμύνταιο, αφού τότε έμενα Σαλονίκη για την ειδικότητα μου.

  Το έγκλημα καθοσίωσης που μου καταλογίζεις με την αναφορά στη ΜΗ συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του ’82, με το δεικτικό υπονοούμενο …για τους γνωστούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος ν’ αναπτύξουμε… ποιοί αλήθεια;

  Δεν αφορά λοιπόν του ’82 αλλά του ’86, στις οποίες κατεβήκαμε με ουσιαστικό αρχηγό τον Νικολαΐδη, αλλά στην προμετωπίδα επικεφαλή τον μακαρίτη Κόλιο Χατζηϊωάννου, τον Μίγκο, εμένα, τον μακαρίτη Φιλιππάκο, Λιάση, κόντρα στον πανίσχυρο τότε Στάϊο. (Λείπατε εσύ και ο Τατσίδης)…

  Κι επειδή αγαπάς και καίγεσαι για την αλήθεια των γραφομένων – που είναι μια τοπική ιστοριογραφία- να σου θυμίσω ότι προεκλογικά, Στάϊος – Τσίπας, διόρισαν τουλάχιστον 100 ανθρώπους σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΣΥ, ΙΚΑ για τη διαμόρφωση του κατάλληλου… σκηνικού. Όσους ήμασταν κόντρα στην επιλογή του κόμματος, μας διέγραψαν.

  Κι αφού επικοινωνείς με τον φίλο μας Χρηστάρα …στο υπερπέραν, αν τον ρωτήσεις για την απουσία σας απ’ το ψηφοδέλτιο μας, θα σου απαντήσει μ’ εκείνη τη μοναδική του ατάκα… ΚΟΥΤΑΛΕΕΕΣ!!!

Απάντηση του Γιάννη Λιάση στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ…  (Τεύχος 194)

Αγαπητό Περισκόπιο,

  Στο από 15/7/2014 με αριθμό 193 φύλλο σου (σελ.12), διάβασα:  «… στις δημοτικές εκλογές του ‘86 στο ψηφοδέλτιο με επικεφαλής τον μακαρίτη Κόλιο Χατζηιωάννου, τον Μίγκο, εμένα, τον μακαρίτη Φιλιππάκο, Λιάση κόντρα στον πανίσχυρο Στάϊο…».

  Καταρχήν με τιμά το γεγονός ότι με ξεχωρίζει από τους άλλους δύο (Ελευθεριάδη, Τατσίδη) και με περιλαμβάνει στο ψηφοδέλτιο. Το εκλαμβάνω ως «επίθεση φιλίας».

  Επειδή όμως κατά τους αρχαίους «φίλος εστί Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια», δηλώνω ότι δεν συμμετείχα μαζί τους ούτε το ’86.

  Και για να μη κουράζουμε και τους αναγνώστες διαψεύδοντας σε κάθε φύλλο σου και από μια εκλογική αναμέτρηση, δηλώνω ότι ποτέ δεν ήμασταν σε κοινό ψηφοδέλτιο με τον γράφοντα.

  Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ξεκαθαρίζω ότι δεν το θέτω αξιολογικά, αν ήταν δηλαδή καλό η κακό γεγονός η συμμετοχή μου στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Απλώς δεν υπήρξε ως γεγονός.

Αυτά για την αποκατάσταση της διπλοτραυματισμένης αλήθειας.

Γιάννης Λιάσης

Υ.Γ.1 Μεταξύ μας τώρα, ούτε και ο αναφερθείς Μίγκος ήταν. Είχε μπει η Ρένα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα…

Υ.Γ. 2 Στο Αμυντιώτικο σύμπαν υπάρχουν και ασύμπτωτες τροχιές…

Ο ίδιος

(Ένας Βλαχο – Πόντιος ΧοΤσι Μινχ)…

Σχετικός σύνδεσμος ΕΔΩ