Η φανέλα της Γερμανίας στο Μουντιάλ…

Γράφει ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ (στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Φαντάζομαι ότι όσοι είδατε στο μουντιάλ τους αγώνες της Γερμανίας, θα αναρωτηθήκατε γιατί η φανέλα της δεν είχε τα συνηθισμένα χρώματα της σημαίας της Γερμανίας.

  Ενώ η σημαία της Γερμανίας έχει τα χρώματα μαύρο, κόκκινο και κίτρινο, στις φανέλες της Γερμανίας βλέπαμε τα χρώματα μαύρο, κόκκινο, άσπρο!

  

  Μπαίνοντας σε μια διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια (Wikipedia), ανακαλύπτουμε λοιπόν κάτι που αξίζει να αναφερθεί:

  Η σημαία της Γερμανίας σε παλαιότερες εποχές δεν είχε το κίτρινο χρώμα, αλλά το λευκό!

  Ας δούμε τις χρονολογίες όπου παρουσιάζονται οι δύο σημαίες.

  Μετά θα εξηγήσουμε και τους συμβολισμούς.

  Εκεί όπου κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες.

  Ας πάμε λοιπόν στην σημειολογική ανάλυση.

Η σημαία με το κίτρινο χρώμα (συν τα χρώματα μαύρο

και κόκκινο).

  Αν παρατηρήσετε, η σημαία που περιέχει κίτρινο ουσιαστικά υπήρξε στην Γερμανία σε περιόδους που είτε σημαίνουν κάτι αρνητικό.

  Το1848 όπου η σημαία υπήρξε για ένα χρόνο, είναι η περίοδος όπου χάλασαν τα σχέδια για ένωση όλων των γερμανικών φυλών σε μια μεγάλη Γερμανία.

  Ακόμα χειρότερα, το 1919, έχουμε την ταπεινωτική Δημοκρατία της Βαϊμάρης, της οποίας η σημαία με το κίτρινο, θυμίζει ταπείνωση.

  Επίσης, βλέπουμε πως η άλλη φορά που επιβλήθηκε αυτή η σημαία είναι το 1949, όταν και πάλι η σημαία με το κίτρινο εμφανίζεται και τους θυμίζει ήττα και ταπείνωση.

  Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εποχών (κυρίως στον 20ο αιώνα) είναι ότι η σημαία αυτή επιβλήθηκε λόγω ήττας από ξένες δυνάμεις. Συμβολίζει και θυμίζει την νικημένη Γερμανία.

Η σημαία με το άσπρο χρώμα (συν τα χρώματα μαύρο και

κόκκινο).

  Η πρώτη φορά που εμφανίζεται η σημαία είναι όταν εμφανίστηκε το 2ο Ράιχ (1867-1871 και 1871-1918).   

  Με την ήττα της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, παύει και η ύπαρξή της.

  Η δεύτερη φορά που εμφανίζεται είναι το 1933. Διαρκεί ως το 1935.

  Ταυτόχρονα όμως κάνει την εμφάνισή της το 1933 άλλη μια σημαία με τα χρώματα μαύρο, κόκκινο και άσπρο: Ο Αγκυλωτός Σταυρός.

  Το κοινό χαρακτηριστικό των όλων αυτών των περιόδων που υπήρξε η σημαία με το άσπρο χρώμα είναι περίοδοι που η Γερμανία ήταν δυνατή και είχε βλέψεις αυτοκρατορίας (Ράιχ). Συμβολίζει την δυνατή Γερμανία που ευελπιστεί να κατακτήσει την Ευρώπη. Σήμερα η Γερμανία ευελπιστεί να κατακτήσει οικονομικά τον κόσμο ενώ ήδη το έχει καταφέρει στην Ευρώπη.

  Η Γερμανία δεν έχει μετανιώσει για το παρελθόν της, και αυτό δεν φαίνεται μόνο στο ότι αρνείται να πληρώσει τις οικονομικές αποζημιώσεις σε κάμποσες χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, αλλά ούτε και το αναγκαστικό δάνειο στην χώρα μας.  

  Ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι η Γερμανία αρνήθηκε να τιμωρήσει αρκετά μεγάλο μέρος των Ναζί εγκληματιών πολέμου.

  Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, όπως και στην Ελλάδα, πίεσε για να απελευθερωθούν πρώην Ναζιστές που ήταν σε δίκη για εγκλήματα πολέμου. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που πολλοί νομίζουν ότι είναι εθνάρχης, απάλλαξε από δίκη εγκληματίες πολέμου, στέλνοντάς τους (μετά από πιέσεις των Γερμανών) να δικαστούν στην Γερμανία, όπου βέβαια δίκη δεν έγινε ποτέ, ή έγινε μια δίκη παρωδία και αθωώθηκαν ξεπλένοντας τις αμαρτίες των σφαγών τους στην ναζιστική γερμανική κολυμπήθρα του Σιλωάμ που συνέχιζε να υπάρχει για δεκαετίες.

  Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ίβιτσα Ντάντιτς, πρωθυπουργός της Σερβίας είπε το 2012 για την Γερμανία: «Σήμερα, μετά τις γενοκτονίες από τις οποίες επιβιώσαμε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, επειδή ήμασταν στο πλευρό της σωστής πλευράς της διεθνούς κοινότητας, η Σερβία δεν αξίζει να έχει άδικη αντιμετώπιση, επειδή ήταν πάντα στην πλευρά που αγωνιζόταν κατά του φασισμού. Οι ηττημένοι του Β' Παγκόσμιου Πολέμου πολεμάνε και εκδικούνται στην Σερβία».

  Και για όσους δεν έχουν πειστεί ότι η Γερμανία ποτέ δεν έχασε τον στόχο της, ο οποίος είναι η κατάκτηση της Ευρώπης, θα τους θυμίσω ένα άρθρο που γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης 9 Μαΐου 1995, τότε που λίγοι είχαν καταλάβει ότι η Γερμανία πρόκειται να κατακτήσει οικονομικά την Ευρώπη. Το κείμενο αποδίδεται στον Μάριο Πλωρίτη, κάτι που είναι πιθανότατα λάθος.