Ένας Βλαχο – Πόντιος ΧοΤσι Μινχ…

Του Α.Θ.Ρ. (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Για όσους –ιδίως τους νέους- αγνοούν τον μικροκαμωμένο Βιετναμέζο Χο Τσι Μινχ, πρόκειται παρά την εμφάνιση του, για έναν κορυφαίο παγκόσμια ηγέτη και στρατηγό, που ανέτρεψε δεδομένα που έμοιαζαν για χρόνια παγιωμένα, στη διεθνή κονίστρα της Ανατολής.

  Πρώτα οι Γάλοι αποικιοκράτες, που ξεπάτωσε απ’ την πατρίδα του και μετά 30 χρόνια, οι πανίσχυροι κοσμοκράτορες Αμερικανοί, που μετά από φοβερές απώλειες σε δολάρια και αίμα …τα μάσαν σαν βρεγμένες γάτες και ξεκουμπίστηκαν απ’ την Ινδοκίνα, και ηρέμησε η όμορφη αυτή γωνιά της γης.

  Σήμερα, στο Βιετνάμ και την Ινδοκίνα ξανάρθαν σαν ειρηνικοί επενδυτές, εργοστασιάρχες, κεφαλαιούχοι, που δίνουν θέσεις δουλειάς στους εργατικούς Ινδο-Κινέζους… έστω και με μισθούς «πείνας» για μας, τους Ευρωπαίους – ανέργους.

  Θα προσπαθήσω στο κείμενο μου ν’ αποκρυπτογραφήσω την συντριπτική (5%) νίκη του Θεοδωρίδη κόντρα στον Ιωσηφίδη, που έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι για άλλη μια μάξι θητεία…

  Χωρίς φανατισμό καλογερίστικο και μονομέρεια και τα γνωστά σε όλους τα-ρα-τα-τζουμ. Όσων ξιφουλκούν τη Δευτέρα των εκλογών και γίνονται τσατσόνια και Βασιλικότεροι του Βασιλέως, σε αφοσίωση και αγωνιστικότητα…

  Πιθανόν, το φτωχό μου πόνημα, να χρησιμεύσει σαν μίνι μπούσουλας, σε μελλοντικούς επίδοξους πολιτευόμενους, στον ζωηρούλη Δήμο του Σόροβοτς.

  Ξεκινώ με κάποιες κοινές παραδοχές.

  Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί –ακόμα κι ο φίλος μου ο Γούλης- ότι ο Θεοδωρίδης είναι το τέρας ευφυΐας, ότι είναι άφθαρτος, ότι είναι ο πιο αγαπητός άνθρωπος του Δήμου μας…

  Απ’ την άλλη μεριά, κι ο πιο τσιμενταρισμένος αντίπαλος του –μην πω εχθρός του- μπορεί να του αρνηθεί ότι είναι παράδειγμα εργατικότητας, μεθοδικότητας, συστηματικού σχεδιασμού, που ξεφεύγει παρασάγγας απ’ τα χαρακτηριστικά προσόντα των αντιπάλων του.

  Κανείς δεν του αρνείται ότι κατέχει στη κάθε λεπτομέρεια, το θέμα Αυτοδιοίκηση, στη μακροχρόνια θητεία του σ’ αυτήν.

  Ότι μπορεί να βρίσκει κοινά σημεία και να φτιάχνει φίλους, με ανθρώπους που κινούνται στα δημόσια πράγματα, επ’ ωφελεία του εκάστοτε ρόλου του, στη πολιτική πραγματικότητα.

  Χωρίς να ‘ναι οπορτουνίστας ή χαμαιλέων, τώρα που γέμισε ασφυκτικά η χώρα, από τέτοια φρούτα.

  Δεν υπήρξε συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου ή άλλης Δημοτικής Επιτροπής που συμμετέχει, χωρίς να ξεσκονίσει στη κάθε λεπτομέρεια της, ένα προς ένα, τα υπό συζήτηση θέματα, σαν σπασίκλας μαθητής Λυκείου.

  Στα ακαταμάχητα όπλα του είναι οι ορκισμένοι πιστοί φίλοι και υποστηρικτές του, που τον ακολουθούν 20 σχεδόν χρόνια παντού.

  Η διάρκεια αυτής της μακρόχρονης σχέσης, είναι αστείο –να ισχυρίζονται κάποιοι- ότι στηρίζεται σε αμοιβαία συμφέροντα, τόσα χρόνια.

  Τότε θα ‘πρεπε να μιλάμε για μια μυστική Μασονική Στοά ή μια μαφιόζικη οργάνωση, που δρα και βασιλεύει υπόγεια, τόσα χρόνια στο μικρό μας Δήμο. Πράγμα που είναι δύσκολο, ακόμη και για την σύγχρονη Σικελία.

  Κανέναν δεν διόρισε ο Θεοδωρίδης στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, το ΕΣΥ, το ΙΚΑ, το ΔΗΜΟ, τη, τα, τότε που γίνονταν το πάρτυ των διορισμών, από Πασόκους και ΝεοΔημοκράτες.

  Άλλοι κάναν πρωταθλητισμό στο σπορ αυτό και χρόνια βρίσκονται απέναντι του…

  Είναι λογικό κι ανθρώπινο, όποιος πολιτεύεται χρόνια, σ’ ένα μικρό τόπο με επιτυχία, να δημιουργεί αντιπάλους ακόμα κι εχθρούς, μέσα στην οξύτητα της αντιπαράθεσης. Πολλοί όμως απ’ τους αντιπάλους του ξέφευγαν άπαυτη την κατανοητή θέση και φτάναν στη μικροπρέπεια ενός «κατινισμού», επαρχιώτικου…

  …Γιατί αυτός, κι όχι εγώ;

  …Τι παραπάνω έχει;

  …ποιος είναι αυτός;

  Αλλά, αλλά, αλλά …δεν τολμώ να κάνω το βήμα στο προσκήνιο της κρίσης, που κάνει αυτός…

  Απλά ξιφουλκώ, όλος οίστρο, στη καφετέρια κι εξαπολύω «φονικούς» μύδρους εναντίον του, κι όσων τον περιβάλλουν…

  Γνωστά κι ανθρώπινα, κι εν μέρει …κατανοητά.

  Εγώ, παραδέχομαι αυτούς που ξεσπαθώνουν ανοιχτά και καταβαίνουν στον ανοιχτό στίβο και μετράνε τα κουκιά και το μπόι τους… τα’ άλλα είναι να ‘χουμε να λέμε.

  Όταν πριν 30 χρόνια, κατέβηκα με Νίκο Νικολαϊδη στις Δημοτικές στο Αμύνταιο, εγώ, ο Ελευθεριάδης, ο Τατσίδης, ο Λιάσης. Κυμανθήκαμε από 17 ψήφους εγώ, μέχρι τριανταριά ο Λιάσης, όταν ο μακαρίτης ο Μόρτης έπαιρνε 180!! 300 πήρε όλος ο συνδυασμός μας!!!

  Και βέβαια δεν σημαίνει ότι όποιος νικάει είναι …κι ο πιο μάγκας! Και ωραίος…

  Μάγκας είναι αυτός που τολμάει να μετρήσει το …έτσι του, φανερά.

  Τι έκανε λοιπόν ο δικός μας …Βλαχο-Πόντιος Χο Τσι Μινχ και κέρδισε τον πληθωρικό, αν όχι υπερβολικό Ιωσηφίδη, που έμοιαζε κυρίαρχος κι αμετακίνητος;

  Ο Χο Τσι Μινχ, ακολουθώντας το δόγμα του άλλου μεγάλου ηγέτη Μάο, ξεκίνησε τον αγώνα του από την ύπαιθρο.

  Χωριό – χωριό, έφτασε να περικυκλώνει τη Σαϊγκόν και να τρέχουν οι Αμερικάνοι να γλυτώσουν με τα ελικόπτερα. Η πρώτη τους, νομίζω και μοναδική, ήττα.

  Δεν άφησε λοιπόν ο δικός μας, απ’ την επόμενη των εκλογών του 2010, μέρα, να μην επισκεφτεί κάποιο χωριό, ένα καφενείο, κάποιους φίλους, κάποιους γνωστούς ή άσχετους, απλώς.

  Δεν άφησε γιορτή, πανηγύρι, εκδήλωση, γάμο, κηδεία, χωρίς να δώσει το παρόν του.

  Έγινε δέκτης και γνώστης των προβλημάτων, των αδυναμιών, των αβλεψιών, των λαθών, των υπερβολών, των παρεμβάσεων του αντίπαλου συνδυασμού, σε χρόνο 3ετίας, κι όχι μόνο προεκλογικά.

  Δέθηκε με το Δημότη προσωπικά, σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς μεσάζοντες και παρατρεχάμενους, σαν ίσος προς ίσον, πράγμα που κάνει τον δεσμό αδιάσπαστο, ειλικρινή, μακροημέρευτο.

  Άνοιξε δίαυλο επικοινωνίας και δεσμών με στελέχη του Ιωσηφίδη, που διαχώρισαν τη θέση τους απ’ αυτόν σε κάποια φάση.

  Ήρθε σε επαφή με ανθρώπους, που άλλοτε δεν υπήρχε σχέση και χτίστηκε αμοιβαία κατανόηση και συστράτευση σ’ ένα κοινό αγώνα, που διεύρυνε την έως τα τότε δυναμική του.

  Την ίδια στιγμή, ο Ιωσηφίδης, έτρεχε με Κινέζους Δημάρχους, πόλεων 20 εκατομμυρίων, σε Παγκόσμια συνέδρια, γα την ενέργεια!

  Συμμετείχε σε συνεδριάσεις ατέλειωτων περίεργων επιτροπών, που γέμιζαν αυταρέσκεια τις σελίδες του Ευρωφάγου «Δρώμενα του Δήμου», χωρίς να καταλαβαίνει «γρι» ο Δημότης, που δεν έβλεπε να «πέφτει» καρφί έργου στο χωριό του…

  Διεκήρυσσε πλειοδοσία «αυτόνομων τηλεθερμάνσεων» σ’ όλα τα χωριά μας, σαν το ευκολότερο και πιο λογικό πράγμα στον κόσμο! Σαν κάτι συνηθισμένο…

  Υποδέχονταν με επισημότητα αρχηγού κράτους, υδροπλάνο της συμφοράς, που κωπηλατούσαν οι πιλότοι για να φτάσει στην προβλήτα!

  Σκηνές απείρου κάλλους, που παρουσιάζονταν σαν «χρυσά αυγά» χρυσοτόκου όρνιθας.

  Καλούσε και πάμπολλοι υπέγραψαν, συμβάσεις θέσεων στις ανασκαφές, σε μια εργολαβία που δεν είχε ακόμα αναληφθεί από κανέναν.

  Ένας τελείως αντίθετος δρόμος προσέγγισης του Δημότη, του πολίτη, του Τράϊκου, του Κωστίκα, του Λιάκου, της Μάρως, που ήταν πρόσωπα σχεδόν άγνωστα ή τελείως άγνωστα μέχρι πρότινος γι’ αυτόν, που τώρα, τους χαμογελούσε φιλικά.

  Ακούστηκαν, σκόπιμα ή βλακωδώς, ότι θα «πέσουν» χοντρά λεφτά στο δεύτερο ιδίως γύρο…

  Πάπαλα… Πάντοτε κάποιοι εξαγοράζουν τη ψήφο τους, τίποτε το νέο δεν έπαιξε στη περίπτωση. Ή έλειψε το μπαγιόκο, ή κανείς δεν σκορπάει στον αέρα χρήμα, ιδίως σήμερα.

  Πάντως, σαν έρπουσα προπαγάνδα, έκανε τη δουλειά της όσο μπόρεσε. Και κάποιων δικών μας, ήταν πεσμένα τα’ αυτιά.

  Ένας έμπειρος επικοινωνιολόγος, μ’ αυτά τα δεδομένα, θα πόνταρε σε στοίχημα ένα εκατομμύριο υπέρ του Θεοδωρίδη…

  Είναι απλά τα πράγματα –όπως σχεδόν σ’ όλα τα ζητήματα- κι έχουν τις εξηγήσεις τους.

- Πολλή έγκαιρη δουλειά, διαχρονικό τρέξιμο, κι επαφή με τον Δημότη.

- Όχι παράλογες, ανεδαφικές, πολιτικάντικες κι εμφανώς αγχωμένες υποσχέσεις.

- Όχι υποτίμηση κι απαξίωση της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου, κι εκμετάλλευση της δύσκολης σημερινής συγκυρίας, προς όφελός σου.

  Κι επειδή στην Ελλάδα συνήθως καταδικάζουμε πολιτικές πρακτικές, παρά ψηφίζουμε νέες καινοτόμες απόψεις, δεν …του ‘κατσε του Μάκη…

  Υπήρξε μια εύλογη – υγιής αντίδραση – τιμωρία, σε ανθρώπους, κι ένα καθεστώς ευνοιοκρατίας, που ξεπερνούσε το μέτρο, που συνήθισε έως τα τώρα ο Δημότης.

  Πέρασε προκλητικά το μήνυμα, για 3,5 χρόνια, που έλεγε ότι …στηρίζω με έργα όποιον είναι δυνατά κοντά μου…

  Κι αυτό, σ’ ένα μικρό τόπο που γνωρίζουν οι πάντες σχεδόν τα πάντα, λειτούργησε αρνητικά για τον μέσο ουδέτερο Δημότη.

  Δεν έφερε, έδιωξε κόσμο, αφού πάντοτε η μεγάλη πλειοψηφία είναι έξω από τον λουφέ.

  Η ψήφος του πολίτη σε ανάλογες περιπτώσεις τιμωρεί την ύβρη και διδάσκει – αν διδάσκονται- τους επόμενους κουμανταδόρους… ότι η καρέκλα της εξουσίας, καλό είναι να μην είναι αναπαυτική… Ακόμα και για τον καταφερτζή, ή λαοπλάνο πολιτευτή.

  ΥΓ: 1) Το Λυσάρι – βοήθημα – λεξικό αυτό για φερέλπιδες μελλοντικούς σωτήρες, αλλά και στους προσφιλείς αποτυχόντες αντιπάλους μας (όχι εχθρούς μας), προσφέρεται δωρεάν από τον ΑΘΡ, μαζί μ’ ένα μαύρο καλσόν, κι ένα πακετάκι καφέ …για παρηγοριά!

  Άλλωστε, 5 χρονάκια ειν’ αυτά, δεν είναι η αιωνιότητα… κλαψ… κλαψ… κλαψ…

  …Και ζωή να ‘χουμε, να συνεχίζουμε…

2) Ακούσαμε ότι ο Ιωσηφίδης πήρε την εργολαβία της Αρχαιολογίας για ένα δίμηνο. Χαιρόμαστε αληθινά. Εμείς ήμασταν αντίπαλοι του στο ΔΗΜΟ, όχι στις μπίζνες του…

3) Κώστα, ο σπασμένος αγωγός των λυμάτων του Αγίου τρέχει ανενόχλητος στη Βεγορίτιδα…

  Πρώτη φροντίδα σου, να σταματήσει να βρωμίζει την βιασμένη λίμνη. Μετά ας λειτουργήσει η γραμμή «Πάτελι – Ραφίνα» των υδροπλάνων…