Οπτασία…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κρατούσα στα χέρια μου μια κακοτυπωμένη φωτοτυπία (να αντικαταστήσει κάποιος εκεί στην οδό Νικολαΐδη τον γραφίτη στο φωτοτυπικό!) και προσπαθούσα να καλέσω τον αριθμό 15383 γραμμή πολίτη, εγώ ο …πολίτης.

  Εδώ στη σκήτη της Φιλελλήνων δύσκολα πιάνεις γραμμή, αν δεν μετακινηθείς πέρα – δώθε. Μετακινούμενος βρέθηκα πάνω από τη σχάρα του κατ’ ευφημισμόν υπονόμου. Και το λέω αυτό διότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται ακριβώς περί υπονόμου, αλλά περί ανοιχτού αποπάτου στάσιμων βοθρολυμάτων. Κι αυτό το ξέρουν όλοι όσοι διετέλεσαν αυτοδιοικητικοί παράγοντες και είναι ακόμη εν ζωή.

  Απλώς το ξέρουν. Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Εγώ σου γράφω ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, για το θαύμα που συνέβη σε μένα τον αμαρτωλό δημότη.

   Εκεί πάνω από τις αναθυμιάσεις, κι ενώ το τηλέφωνο κουδουνίζει, βλέπω να αναδύεται από τη σχάρα μια οπτασία, που σιγά – σιγά παίρνει μια πατριαρχική μορφή γεμάτη καλοσύνη. Κάποιον μου θυμίζει, αλλά και πάλι σίγουρος δεν είμαι. Είναι πελώριος, αλλά τα πόδια του τσαλαβουτάνε στα βοθρολύματα εκεί κάτω από τη σχάρα. Πάνω που ξεκινάω να ψελλίσω τ’ όνομα του, μου λέει χαμογελώντας: «Ναι, καλά με κατάλαβες, είμαι ο Ρεούφ – πασάς, ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης κάποτε του Σόροβιτς, αλλά δεν είμαι ένας, είμαι πολλοί μαζί, γι’ αυτό και δυσκολεύτηκες να μ’ αναγνωρίσεις με την πρώτη».

   Είπα μέσα μου: «Πάει τρελάθηκα!».

  Κι ενώ η οπτασία κοίταζε προς την αδιάνοιχτη ακόμη Φιλελλήνων, τσίμπησα κρυφά το μάγουλό μου και το δεξί μου χέρι μ’ ενωμένα τα τρία δάχτυλα ανασηκώθηκε δειλά προς το μέτωπο.

  Τότε γύρισε και μου είπε προστατευτικά: «Μη τρελαίνεσαι! Μουσουλμάνος είμαι΄ εσείς οι γκιαούρηδες δεν έχετε υπομονή΄ άκου να μαθαίνεις. Εμείς εδώ στο μουσουλμανικό παράδεισο, όταν μαζευόμαστε πολλοί Δήμαρχοι, ο Αλλάχ για λόγους χωροταξικούς μας κάνει κομποστοποίηση και από το υλικό εκατό Δημάρχων δημιουργεί ένα μοναχά, που τον λέμε, ο Δήμαρχος. Έτσι, χωρίς ονοματεπώνυμο. Τα ρέστα γίνονται πέλετ για εξοικονόμηση ενέργειας. Γι’ αυτό δεν σου έμοιασα απ’ την αρχή ως Ρεούφ – πασάς. Δεν είμαι πια εκείνος. Είμαι όλοι μαζί οι συγχωρεμένοι Δήμαρχοι Σόροβιτς».

   Κοίταζα αποσβολωμένος όπως ο Μωυσής τη Φλεγομένη βάτο, αλλά καταλάβαινα πολύ καλά τι μου έλεγε, σαν να άνοιξε στο μυαλό μου κι άλλη πόρτα. Γι’ αυτό πήρα το θάρρος και τον ρώτησα: «Και με τους υπόλοιπους τι γίνεται»;

  Η οπτασία - Δήμαρχος χαμογελώντας πατρικά μου είπε: «Κλείσε την άλλη πόρτα γιατί μπάζει και άκου. Σου το είπα και πριν, αλλά μου φαίνεται ότι από οικολογία είσαι ακόμη στην Οθωμανική εποχή. Ο Αλλάχ κομποστοποιεί χίλιους Προέδρους και Αντιδήμαρχους και ξαναφτιάχνει ένα και μόνο, χωρίς όνομα. Έχει μόνο τίτλο, τον λέμε ο Πρόεδρος, αλλά μεταξύ μας, λίγα πράγματα κάνει. Όλη η λάντζα περνάει απ’ τα χέρια μου».

  Και μου ‘δειξε τα γεμάτα ρόζους χέρια του.

  Πιάστηκα απ’ την τελευταία του κουβέντα και σαν πονηρός προεκλογικά δημότης, σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ την παρουσία του.

  «Άκου πολυχρονεμένε μου Ρεούφ – πασά, εκεί κάτω στη λίμνη των Πετρών, τρέχει ένας ανοιχτός υπόνομος και βρωμίζει το νερό. Τι πρέπει να γίνει;»

  Σχεδόν θυμωμένος, μου απάντησε: «Δεν είμαι πια Ρεούφ – πασάς, πόσες φορές θα στο πω, είμαι απλά Δήμαρχος» και χαϊδεύοντας τη γενειάδα του συνέχισε: «Βαϊ – βαϊ, στα χρόνια μου το Σόροβιτς και το Πέτριτσκο πίνανε καθαρό νερό από τούτη τη λίμνη και τρώγαν ψάρια αμόλυντα και λέγαν μπιρ Αλλάχ. Κι εσείς οι σημερινοί την κάνατε απόπατο, τόσο αχμάκηδες που είστε! Θα στείλω τους αγάδες μου να κάνουν αυτοψία».

  Τ’ άκουσα και φχαριστήθηκαν τ’ αυτιά μου κι ας τον έβλεπα να κουνιέται άβολα εκεί στη σχάρα, σημάδι πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

  Πριν προλάβω να τον ρωτήσω αν χρειάζεται ένα στήριγμα, μου είπε κουρασμένα: «Πρέπει να φύγω γιατί τόσην ώρα σου μιλώ και στέκομαι στους ώμους του Προέδρου μου, τον κούρασα κι αυτόν μέσα στο απόπατο. Άσε που πρέπει να βρω τους αγάδες μου για τις τελευταίες οδηγίες, όταν πάνε για αυτοψία».

  Άρχισε σιγά – σιγά η οπτασία να καταδύεται. Μόλις προλάβαινα να ρωτήσω, τι οδηγίες θα δώσει στους αγάδες. Το κατάλαβε όμως (το ‘χουν αυτό οι οπτασίες) και μου απάντησε καθώς βυθιζόταν πάνω από τον Πρόεδρο: «Εκεί που θα πάνε, να προσέχουν που πατάνε, μη τύχει και μου λερώσουν τα σκατά! Αϊ σιχτίρ κενέφια!» Και χάθηκε, όπως εμφανίστηκε.

  Απόμεινα μοναχός να κοιτώ. Θαύμα και τούτο σήμερα, στη μέση της Σαρακοστής.

  Θυμήθηκα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η γιαγιά έκαιγε λίγο λιβάνι και γύριζε από δωμάτιο σε δωμάτιο, μέχρι και στο κελάρι, για να ξορκίσει τα δαιμόνια.

  Έψαξα όλη μου τη σκήτη, δεν βρήκα τίποτε. Νε θυμιατήρι, νε λιβάνι, που λέγανε στο Σόροβιτς.

  Βρήκα μόνο κάτι ψηφοδέλτια από προηγούμενες Δημοτικές εκλογές και τα έβαλα φωτιά. Βγάλανε αρκετό καπνό (ιλουστρασιόν βλέπεις), ικανό να ξορκίσει μια επιλαρχία δαίμονες, μαζί με τον επίλαρχο.

  Πέταξα τη στάχτη στη σχάρα του δήθεν υπονόμου. Χάθηκε τσιτσιρίζοντας, σαν να ‘τανε παράπονο του Ρεούφ – πασά που του καιγόταν το κεφάλι.

  Ξέρω, εσείς στο Περισκόπιο δεν πιστεύεται σε οπτασίες. Εγώ, για του λόγου το αληθές, σας στέλνω και τη φωτογραφία του Ρεούφ – πασά, που πρόλαβα κι έβγαλα καθώς πληκτρολογούσα τη γραμμή πολίτη μ’ ένα άϊφον πέμπτης γενιάς. Είναι καθαρά ζήτημα εφαρμογής.

  Εκ της σκήτης Φιλελλήνων

Ο αλλοπαρμένος αδελφός ΕΛΕ