Στη χώρα του παραλόγου…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Ο Γ. Λογαράς, που ήταν ένας ξεχωριστός καθηγητής φαρμακολογίας, έλεγε ότι, μισό κιλό L.S.D., το διάσημο συνθετικό παραισθησιογόνο των Χίπηδων της δεκαετίας του ’70, αρκούσε να ριχτεί στο υδραγωγείο της Νέας Υόρκης, για να βρεθούν σε «παράκρουση», για κάμποσες ώρες, οι κάτοικοι της μεγαλούπολης!

  Φαντάζομαι ότι οι δήμαρχοι μας, που έχουν την ευθύνη των υδραγωγείων της Ελλάδας, να μην δοκιμάσουν τη συνταγή του Λογαρά… γιατί, αν κρίνω απ’ τα λεγόμενα των περισσότερων, σίγουρα πιστεύουν ότι τα απευθύνουν σε υπηκόους που είναι βαριά χαπακωμένοι και σε τσακίρ – κέφι.

  Σε μια χώρα, που σε ένα – δυο χρόνια θα «ριχτεί» απ’ το ασφαλές έως τα τώρα καράβι της γραμμής (εξασφαλισμένα δάνεια – δόσεις απ’ την Τρόικα που μας συντηρούν σαν κράτος) στον ωκεανό των αδηφάγων αγορών και το κολύμπι, χωρίς «μπρατσάκια» άλλων, στον ξέφρενο ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης, σ’ αυτή τη χώρα, τη μυστήρια, κάποιοι – πάμπολοι δήμαρχοι, εν όψει των εκλογών του ’14, σφυρίζουν σαν ερωτευμένοι κανταδόροι άλλων εποχών.

  Όχι, να μην απολυθεί κανένας υπάλληλος του Δήμου μας κι ας έγλειφε χρόνια- τώρα τον Δημοτικό τενεκέ με το μέλι.

  …Άρχοντα Παπαγεωργόπουλε, εκεί στο Σαλόνικα το παρακάνατε στη σιγουριά του ακαταδίωκτου, λόγω του ότι «φυλάτε Θερμοπύλας» απ’ τα Σκοπιανά σκυλιά, φάγατε και τον τενεκέ!!

  Όχι, είναι ελάχιστο, παντού το προσωπικό, …αφού μπαίνεις σαν οδοκαθαριστής και στην πορεία φτάνεις λίγο πιο κάτω απ’ τον «αιχμάλωτο» Δήμαρχο…

  Όχι αυτούς, τους άλλους, τους τέτοιους, τους αλλιώτικους, τους πέτσινους, είναι όλοι τους απαραίτητοι…

  Αλίμονο, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι, θα ζήσουνε μαύρες μέρες οι δημότες αν απολυθεί ο λουφαδόρος της υπηρεσίας.

  Όχι, είναι άριστοι οι πάντες, λες και μας προέκυψαν από σπάνιο υλικό μετεωρίτη του γαλαξία.

  Η εύκολη πεπατημένη, η σίγουρη, η ανέξοδη, η ακίνδυνη, η ψηφο-δεής λογική των εκλεγόμενων (κι εγώ είμαι μέσα σ’ αυτούς), που σίγουρα άλλα πιστεύουν κι άλλα εκφράζουν.

  Ομόφωνα δεκάδες ψηφίσματα στήριξης, χλωρών και ξερών, σ’ ένα τσουβάλι όλοι, όπως ποτέ δεν θα ‘καμνε κάποιος στην προσωπική του επιχείρηση, αν ήταν να διαλέξει για απόλυση κάποιον.

  …Με συγχωρείς φίλε μου, οι δουλειές δεν πάνε καλά, το βλέπεις κι εσύ, δεν ήσουν άλλωστε κι ο καλύτερός μου υπάλληλος, απολύεσαι… έτσι απλά και λογικά, όσο σκληρό κι αν είναι.

  Μόνο που εδώ τους πληρώνει απ’ την τσέπη του, ενώ στην άλλη περίπτωση, κάποιοι άλλοι. Εκεί χάνεται το πράγμα. Στην πληρωμή…

  Ναι, ναι, ναι, μπήκαν με ΑΣΕΠ, βέβαιαα… Μόνο που σε πάμπολες προκηρύξεις, όταν αφορούσαν μία, δύο, τρεις θέσεις, μόνο οι φωτογραφίες των υπό πρόσληψη δεν φιγουράριζαν στην προκήρυξη των θέσεων που στέλνονταν για έγκριση κι «ευλογία» στον ΑΣΕΠ…

  …Μπαίνω σαν «Συνοριοφύλακας», παρακάμπτοντας τη δύσκολη Αστυνομική Ακαδημία, με αποστολή να κυνηγώ λαθραίους μετανάστες και «χειροτονούμαι» αργότερα στον τόπο μου μόνιμος αστυνομικός, να προστατεύω τους πατριώτες μου δίπλα στο σπίτι μου.

  Τέλεια φτιάξη, κι άσε τους άλλους να «πηδιούνται» στο καμίνι της Αθήνας και …της «Χρυσής Αυγής». Κατακαημένε κι αδικοχαμένε Φλωρινιώτη Συνοριοφύλακα του Βροντερού…

  Το ίδιο τροπάριο, με άλλους ψαλτάδες, τραγουδιέται για τους γιατρούς, τους δασκάλους, τους κλητήρες, τους αγροφύλακες, τους ηθοποιούς, τους μαϊντανούς, τους, τους, τους τυχερούς του Δημόσιου Μαμουθο-τομέα.

  Μόνο για κείνους τους τραγικούς, καταμετρημένους 1.300.000 ως τα τώρα, απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, ούτε ψάλτης, ούτε παπάς, ούτε δεσπότης (κι αυτοί άλλωστε είναι κρατικοί υπάλληλοι!), δεν αφιερώνει κουβέντα συμπάθειας. Αλίμονο…

  …Ας πρόσεχαν, όταν το γκουβέρνο μοίραζε χουβαρντάδικα θέσεις…

  Σίγουρα αγνοούσαν ή δεν εκτίμησαν σωστά, την από ιδρύσεως του Νέο Ελληνικού κράτους διαχρονική ρήση, που αφορά τη σιγουριά του Δημοσίου, «Βρέχει, χιονίζει, η καραβάνα γεμίζει!!».

  Δεν ήθελε εργάτες, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες, αυτό το κράτος. Γι’ αυτό και βλέπουμε να σέρνονται με χειροπέδες σαν κακούργοι, άνθρωποι επιχειρηματίες, που χρωστάνε εκατό στο κράτος, ενώ αυτό τους χρωστάει διακόσια!!! Μέσα κάθαρμα, στο γκεζί…

  Δημόσιους υπαλλήλους ήθελε… Οσφυοκάμπτες, υποτακτικούς, γλειψιματίες, κουτοπόνηρους, καιροσκόπους στην πλειοψηφία τους.

  Ένα σκοτεινό, καφκικό, σάπιο Μπρεζνιεφικό γραφειοκρατικό καθεστώς, που αλληλοτροφοδοτείται, αυτοσυντηρείται, αλληλοστηρίζεται, δεκάδες χρόνια τώρα, χωρίς να παράγει στην ουσία σχεδόν τίποτε, έξω απ’ τη βιτρίνα του εαυτού του, ένα σαπρόφυτο που τρέφεται με τους χυμούς των άλλων, όμως αναρριχάται σε ύψος δισθεόρατο, να ‘χει θέα και ήλιο κι «αίρ κοντίσιον» μ’ ανοιχτά παράθυρα.

  …Επί υπέρθεν σχετικής… κι αέρα πατέρα…

  Η μισή Αθήνα είναι Δημόσιος τομέας ή συντηρείται απ’ τον Δημόσιο τομέα!

  Τα υπουργεία είναι το βασίλειο της πιο σάπιας καρεκλοκένταυρης νομενκλατούρας της μίζας, του γλειψίματος, της ρουφιανιάς, του βολέματος, της κοπάνας, της ξεφτίλας…

  Σκέτη κόπρος του Αυγεία, χωρίς Ηρακλή… (Ά ρε μεγάλε (μικρέ εννοώ) Καραμανλή, που άφησες στη μέση την «επανίδρυση του κράτους», προτιμώντας τα μεζεκλίκια στις ταβέρνες της Ραφήνας…), κανένας δεν ασχολείται με σένα τυχεράκια.

  Τι να σου κάνει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο τσακιρομάτης Μητσοτάκης, ο Βύρων Πολύδωρας (πρόλαβε ευτυχώς κι αποκατέστησε στη Βουλή τα δυο του κοριτσάκια) …και τώρα το παίζει ψιλο-αντιμνημονιακός.

  Όλοι τους μέχρι χθες διόριζαν σόγια και κολλητούς, στρατιές ολάκερες. Πάμπολλοι απ’ αυτούς τριγυρνάνε στους διαδρόμους χωρίς δική τους καρέκλα στα υπουργικά γραφεία.

   …Χε, χε, χε, 6.000 διόρισα σε μια βραδιά στην τρισκατάρατη ΔΕΗ, όταν έγινα πρωθυπουργός με υπουργό το κορίτσι μου, τη Ντορούλα, χε, χε, χε…

  Εγώ τα ‘λεγα αυτά… Εκείνο το κανάλι – φάντασμα της Βουλής, γιατί δεν το κλείνεται ρε μυστήριοι; Ποιος παρακολουθεί τις παρλαπίπες σας στο βήμα της Βουλής; Πόσο κοστίζει αυτό το σκουπιδο – κάναλο;

  Ο Κουβέλης την έκανε μ’ ελαφριά πηδηματάκια… μη και λερώσει τα χέρια του, με αίμα συγγενικό! Ναιαι, βέβαια, εμείς της ΔΗΜΑΡ…

  Είναι απάνθρωπο και σκληρό να διώχνεις ανθρώπους απ’ τη δουλειά τους, ότι και να ‘ναι… Είναι πολύ ευχάριστο, κι εύκολο, να διορίζεις,  ιδίως, αν τους φορτώνεις στο Δημόσιο κι όχι στην επιχείρηση του πατέρα σου.

  Σίγουρα, ο μέγας προστάτης – Άγιος του Δημοσίου είναι εκείνος ο αλλοτινά λαλίστατος, Προκόπης Παυλόπουλος. Μονιμοποίησε με μια απόφαση 220.000 έκτακτους υπαλλήλους!!

  Εικόνα στο εικονοστάσι θα τον έχουν τον καλό αυτόν άνθρωπο, που είναι και καθηγητής Πανεπιστημίου, τρομάρα του.

  Δεν υπάρχει πιο ωραίο και μεγαλειώδες απ’ το να διορίζεις κόσμο! Σκέτος άρχοντας, κιμπάρης, γαλαντόμος… Αφέντης και τσουτσουλομύτης… που λέει κι ο Νιόνιος!

  Άσχετο αν αργότερα, οι πλείστοι απ’ αυτούς που διόρισες, δεν θα σου λένε καλημέρα.

  …Γιάννη – φίλε μου, καλά να πάθεις… Λιάνη, το ίδιο… ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα.

  Συνήθως έτσι γίνεται στους διορισμούς σκοπιμότητας. Άλλωστε κι εσύ που διόριζες, σε κάτι αποσκοπούσες απ’ τη νταλαβέρα… Δεν το ‘κανες για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα σου…

  Τώρα όμως, έχει έρθει το αβγό στον κώλ… και …ναι μεν αλλά, όσες καινούργιες λέξεις απ’ το πλούσιο Ελληνικό λεξιλόγιο κι αν χρησιμοποιήσουν οι υπουργοί μας (διαθεσιμότητα, κινητικότητα), η ουσία είναι ότι πρέπει να φύγει κόσμος, για να επαρκούν οι καρέκλες και οι πόροι, γι’ αυτούς που πραγματικά χρειάζονται σ’ ένα σύγχρονο, Ευρωπαϊκό, συμμαζεμένο κι αποτελεσματικό κράτος, εργαλείο κι όχι δυνάστη του πολίτη.

  Εγώ, βλέπω να παίζεται το παιχνίδι των παπατζήδων της οδού Αθηνάς …εδώ παπάς, εκεί παπάς, που ειν’ ο παπάς;…

  Πολύ φασαρία κι αποτέλεσμα μηδέν, όπως συνήθως συμβαίνει, όταν θέλει κάποιος να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αβγά.

  Κι έως ότου δικά μας τζιμάνια έχουν τις σφραγίδες των υπουργείων, έτσι θα παίζει η σημαδεμένη τράπουλα.

  Όταν κάποτε –πράγμα που απεύχομαι, αλλά δεν το βλέπω μακριά- για να πάρουμε την επόμενη δόση μας, θα απαιτήσει η Τρόικα μόνιμο δικό της υφυπουργό ή γενικό γραμματέα στα υπουργεία, τότε σίγουρα το πράγμα θα ‘χει τελειώσει. Έως τα τότε έχουμε καιρό.

  Άλλωστε, θα υπάρξουν οσονούπω και νέοι διορισμοί, εδώ σε μας (μετεκλογικά, φυσικά)…

  Ανοίγονται θέσεις απαραίτητες –αλίμονο- για τις «αυτόνομες τηλεθερμάνσεις» σ’ όλα τα Δημοτικά μας Διαμερίσματα, όπως εξήγγειλε πρόσφατα ο Δήμαρχος. (Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;).

  …Θερμαστές, ζυγιστές, σημειωτές, λογιστές, οδηγοί, ημιονηγοί, επικοινωνιολόγοι και γραμματικοί, φωτογράφοι και υδραυλικοί.

  Θερμοσυγκολητές, κολητές, επιτηρητές, ξανθιές – μελαχρινές, πέτσινες ή πραγματικές. Και δεκάδες άλλες που θ’ ανακοινωθούν εν καιρώ. Αναμονή λοιπόν… μέχρι τις εκλογές…

  Αυτά είναι τα ευχάριστα και μακάρι να ‘ναι έτσι…

  Η ΔΕΤΕΠΑ, προβλέπεται να γίνει «σύνταγμα υπαλλήλων τηλεθέρμανσης»… Εμπρός μάρς…

  Θα μου πείτε, πριν κάποια χρόνια ήμασταν λίγο υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας, αλλά πολλά πράγματα πετύχαμε ειν’ αλήθεια.

  Ζητούσαμε, ας πούμε, ανεδαφικά, «Διεθνές αεροδρόμιο Δυτικής Μακεδονίας»!!! Να μην ταλαιπωρούνται οι μετανάστες μας από Σαλονίκη μέχρι Φλώρινα, όταν έρχονται από Αμερική, Αυστραλία.

  Πήραμε όμως «σεισμοδάνεια» για ανύπαρκτο σεισμό. Φτιάχτηκαν γιαπιά, αλλά και τελειωμένα «Κλειστά Γυμναστήρια» σε κάθε κεφαλοχώρι.

  Ολυμπιακών διαστάσεων κολυμβητήριο (άσχετο αν δεν λειτουργεί στην ουσία τίποτε απ’ αυτά).

  Πήραμε επιδότηση γιατί οι Νατοϊκοί βομβάρδισαν το Βελιγράδι!! (Πόσα θαυμαστικά χρειάζονται…).

  Φτιάχτηκαν ΤΕΙ και Πανεπιστήμια σε κάθε επαρχιακή μας πόλη.

  Τα «μύρια όσα» έγιναν! Μόνο δρόμους ξέχασαν…

  Δεν δικαιούται και ο Ιωσηφίδης να ρίξει το λαμπερό, προεκλογικό του βεγγαλικό; Συνηθίσαμε πλέον στα φαντασμαγορικά…

  Θα φτιάξει, άλλωστε, έτσι και την πεσμένη λόγω κρίσης ψυχολογία του Δημότη.

  Μάκη μου, αντί για LSD στο υδραγωγείο, μια «τζούρα» ελπίδας, έστω και φρούδας, πάντα φτιάχνει τη διάθεση.

  Εκτός, εκτός, αν ο κολλητός και συνονόματος σου Γιοαχίμ Φούχτελ, σου ‘χει ταμένο ρουσφέτι…Τότε να με συγχωρείς, αλλά χάλασαν και οι Γερμανοί με το συγχρωτισμό τους μαζί μας – ευτυχώς για μας.

  …Με το μπουμπάρι άμα πας, στα σκατ… θα σε πάει… λένε οι ντόπιο-Μακεδόνες (μεταφρασμένο απ’ τα αρχαιοελληνικά Ομηρικά της Κέλλας, στα Νεοελληνικά).

  Καλή χρονιά σε όλους μας. Κι όλα να παν καλύτερα…

  Το 2014 άλλωστε, όπως το λέει κι ο πρωθυπουργός, θα είναι μια νέα αρχή για τον τόπο…

  Τα πιστεύεις αυτά ρε Αντωνάκη ή σου ξεφεύγουν;

  Δεν πειράζει, εμείς οι παλιότεροι περάσαμε και χειρότερα. Το πρόβλημα είναι στους νέους μας. Δυστυχώς.