Χριστούγεννα τα χρόνια του μνημονίου…

(Γράφει ο Α.Θ.Ρ. στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Η θειά Αχτίτσα, η «Σταχομαζώχτρα» του θεϊκού Παπαδιαμάντη,  τουλάχιστον τη μέρα των Χριστουγέννων, είχε φορεμένη «άδολη μαντίλα» και ο Γέρος και η Πατρώνα καθαρά καινούργια υποκάμισα και υποδήματα, με το γραμμάτιο του χαμένου της ξενιτεμένου γιου που ήρθε την Άγια μέρα, για να ‘χει ευφρόσυνο τέλος το θλιβερό περιεχόμενο της ιστορίας, μιας Ελλάδας πριν από 130 χρόνια.

   …Επείνον τα κακόμοιρα… έλεγε η γνωστή «ατάκα» του κοσμοκαλόγερου Σκιαθίτη, μοναδικού μάστορα της γλώσσας και του χρώματος μιας εποχής.

  Μιας εποχής, που όλοι πιστεύαμε ότι ανήκε στο μακρινό μας Βαλκάνιο παρελθόν.

  Τουλάχιστον, το φτωχικό της θειάς Αχτίτσας είχε παραγώνι, έστω και μισόσβηστο, όπου ζέσταιναν τα ξυλιασμένα κορμάκια τους ακίνδυνα κι έφτιαχνε το σκηνικό, της παρουσίας της θεάς Εστίας, στο χαμόσπιτό τους.

  Το χαμόσπιτο της 13χρονης Σάρας δεν είχε ούτε παραγώνι, ούτε λυχνάρι να διαβάζει τα μαθήματα της. Με κερί διάβαζε εδώ και τρεις μήνες, που η (Κοινωφελής Επιχείρηση) ΔΕΗ τους έκοψε το ρεύμα, για απλήρωτο λογαριασμό.

  Σκάλες και διαμερίσματα καθάριζε η Σέρβα μητέρα της Σάρας, που είχε για πατρίδα της –έστω δεύτερη- την Ελλάδα. Και τελευταία δεν έβρισκε μεροκάματο εύκολα.

Σχεδόν είχε μάσει το ποσό που χρωστούσε στην αφιλότιμη ΔΕΗ, που θα φώτιζε το φτωχικό τους τις άγιες μέρες, αν δεν τους πρόφταινε το κακό…

  Το αναμμένο μαγκάλι, που στήνονταν τις βραδιές να ζεστάνει την παγωμένη τους ζωή, τους φαρμάκωσε μια νύχτα, ύπουλα. Η μάνα γλύτωσε, η όμορφη Σάρα χάθηκε χαμογελαστή προς τον ζεστό παράδεισο των ορθοδόξων.

  Τώρα οι συμμαθήτριες αφήνουν αναμμένα κεράκια τις νύχτες έξω απ’ την πόρτα της χαμοκέλας της, να βλέπει από ψηλά η Σάρα και να χαίρεται για την αγάπη του κόσμου που της δείχνει.

  Μόνο, που αυτή η αγάπη και η συμπαράσταση δίνεται απ’ όλους μας, σχεδόν, πάντοτε καθυστερημένα.

  Καημένη μάνα, καημένη Σάρα, καημένοι φοιτητές της Λάρισας, πέρυσι, θύματα ενός ακήρυχτου ύπουλου πόλεμου χαρακωμάτων με δηλητηριώδη αέρια.

  Το ωραίο είναι ότι, στον αληθινό πόλεμο τα «αέρια» απαγορεύτηκαν εδώ και 100 χρόνια.

  Ποτέ άλλοτε, εκτός απ’ τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, σ’ αυτόν τον αιώνα, δεν σκίαζε τον ορίζοντα μας τόση καταχνιά.

  Η γιορτή των γιορτών, που είναι δεμένη με τη χαρά, την ελπίδα, την προσμονή του καλού, πλησιάζει σαν μια αγχωτική καθημερινότητα.

  Δεν ξέρω πως την προσμένουν τα μάτια των παιδιών.

  Και μακάρι τα Χριστούγεννα γι’ αυτά, να ‘χουν το νόημα και τη χαρά παλιότερων – δικών μας Χριστουγέννων.

  Τότε που ήμασταν πολύ φτωχότεροι, αλλά ήταν γεμάτη η καρδιά μας…

  Τότε που η ελπίδα, για τις καλύτερες μέρες που θα ‘ρχονταν, κυριαρχούσε στη ζωή μας.

  Το νοιώθαμε, το φανταζόμασταν, το βλέπαμε το φωτεινό μας αύριο, που είχαμε μπροστά μας.

  Ανεβαίναμε τη σκάλα χρόνο – χρόνο όλοι. Άλλοι λίγο πιο μπροστά, πάντως όλοι ανεβαίναμε.

  Και χαμογελούσαμε. Κι ελπίζαμε. Και ήμασταν βέβαιοι για το καλύτερο που έρχονταν.

  Υπάρχει σήμερα κάποιος που πιστεύει στον ερχομό ενός καλύτερου αύριο;

  Κινητήριος δύναμη της ζωής είναι η ελπίδα. Σε σπρώχνει, σε σηκώνει, σου δίνει δύναμη, νόημα, σε απογειώνει.

  Έσβησε, χάθηκε, πέθανε, για το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας, η ελπίδα.

  Ιδίως στη νεολαία, που θα σηκώσει και το μεγαλύτερο σταυρό στον μακρύ της δρόμο.

  Και είναι ό,τι χειρότερο για την προοπτική ενός τόπου, να χάσει την ελπίδα της η νεολαία του, που απ’ τη φύση της είναι ελπιδοφόρα.

  Είναι παραπλανητικό, επίπλαστο το «γκλαμουρέ» επίπεδο διαβίωσης για τον πλείστο πληθυσμό –ιδίως τη νεολαία- που φαίνεται να απολαμβάνει ακόμη σήμερα, είναι το παραισθησιογόνο μας, που σήμερα μπορεί να μας στηρίζει, σύντομα όμως, όταν καταρρεύσει, θα μας οδηγήσει στην απόγνωση.

  Το τούνελ που μπήκαμε, έγινε σκοτεινός λαβύρινθος – αδιέξοδος.

  Ψαχουλεύοντας στα τυφλά, τρώμε τις σάρκες μας, μέχρι την οριστική μας κατάρρευση, που δεν αργεί.

  Σε αντίθεση με τα καθησυχαστικά και παρηγορικά που μας απευθύνει εκείνος ο ακούραστος Ρουμελιώτης Στουρνάρας, (όνομα και πράμα, ως προς τις αντοχές του).

  Το μπλοκ των μνημονιακών (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ κι ολίγον ΔΗΜΑΡ) μας απέκλεισε τη δυνατότητα άλλου δρόμου διαφυγής από την κρίση, πλην του συγκεκριμένου παράδρομου.

  Στις εύλογες και βολικές για όλους μας κατάρες του «σάπιου πολιτικού συστήματος» που μας οδήγησε στο πάτο, παραβλέπουμε σιωπηλά ότι, μέρος αυτού του συστήματος (έστω μικρό εξάρτημα του) υπήρξαμε και οι ίδιοι.

  Εμείς, που θέλαμε και απαιτούσαμε επιτακτικά περισσότερη απολαβή με λιγότερη δουλειά.

  Σ’ έναν κόσμο όλο και πιο ανταγωνιστικό, με όλο και περισσότερη εντατικοποίηση, εμείς κατακτούσαμε μεγαλύτερη χαλαρότητα, κεκτημένα κι ευδαιμονία, κόντρα, και ειρωνευόμενοι το κλίμα των ανταγωνιστών μας στις αγορές του κόσμου.

  Τζίτζικες, που τραγουδούσαν ανέμελα και ευτυχισμένα, χειμώνα – καλοκαίρι…

  Κι αν υπήρχαν κάποιοι που ξέφευγαν απ’ αυτή τη λογική, ήταν εξαίρεση ενός γενικευμένου κανόνα. Κι ο αγρότης ακόμη, έγινε αφεντικό Αλβανών, Βουλγάρων, Πακιστανών.

  Γνωστά και χιλιοειπωμένα. Διαπιστώσεις, σαν Ιατροδικαστική μετά θάνατον διάγνωση…Τώρα τι γίνεται; Εδώ είναι το ζήτημα που καίει.

  Υπάρχει κατ’ αρχάς μαγική λύση του προβλήματος μας, να ξαναβγούμε στον αφρό και τον ήλιο, μιας γαλανής Ελλάδας, χωρίς να ματώσουμε;

  Υπάρχει κάποιο σχέδιο ανατροπής των δεδομένων, που κάποιος φωστήρας κρατάει στο συρτάρι;

  Μπορεί ένας καταχρεωμένος μπατίρης, χωρίς ν’ αλλάξει η ζωή του, χωρίς να ανασκουμπωθεί για τα καλά, πέφτοντας με τα μούτρα στη δουλειά, να ξεφύγει απ’ την διαφαινόμενη καταστροφή του;

  Σήμερα, με πάνω από 70% το μπλοκ των αντιμνημονιακών, είναι ευκαιρία ν’ αναδυθεί –εάν υπάρχει- αυτός ο γίγαντας, τιμονιέρης και σωτήρας μας. Έστω, μικρογραφία ενός Τενγκ – Ξιάο Πινγκ, που πήρε πριν 15 χρόνια μια τριτοκοσμική πεινασμένη Κίνα και την έκανε κυρίαρχη υπερδύναμη του κόσμου, μ’ ένα ατέλειωτο μέλλον μπροστά της.

  Πιστεύετε πραγματικά ότι υπάρχει αυτός που θα μας οδηγήσει στην Ελλάδα του 2000, που φάνταζε στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου;

  Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ξαναγυρίσουμε στο θαυμαστό μας κόσμο, μιας Ελλαδάρας αθάνατης, όπου κάποιοι πολλοί συνταξιούχοι απ’ τα πενήντα τους θα απολαμβάνουν σύνταξη 2-3000 ευρώ;

  …Βεβαίως, βεβαίως δικά μας είναι… έγιναν κρατήσεις για εφάπαξ πάνω από 100.000 για κάποιους… σίγουρα, μας πείσατε…

  Χίλια Ευρώ, με 35 χρόνια δουλειά, ο Γερμαναράς δυνάστης μας, 2-3000 οι υποτελείς του, εμείς…

  Τέτοιες χειροπέδες κατοχής πολύ γουστάρω, όχι μόνο απ’ τους Ευρωπαίους Γερμανούς, αλλά …κι από τους Ερυθρούς Χμέρ του Πολ Ποτ.

  Θα ξαναγυρίσουμε στους 14, 16 για κάποιους, μισθούς το χρόνο;

  Στο να δηλώνεις εισόδημα κατά βούληση – αν δεν είσαι μισθωτός;

  Στο να ασφαλίζεις σε Τράπεζες, χωρίς κανένα κίνδυνο να σε μαγκώσουν, το «μαύρο» χρήμα σου από «φακελάκια», ψεύτικες επιδοτήσεις, μαύρα φροντιστήρια, ψεύτικα τιμολόγια, αρπαγή του ΦΠΑ;

  Εγώ πιστεύω ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο ευχές και ανεδαφικές μπουρδολογίες για έναν κρυμμένο – στοχοποιημένο απ’ τους πάμπολους εχθρούς μας, θησαυρό (πετρέλαιο, αέριο) στο Αιγαίο …Για αμύθητης αξίας κοιτάσματα βωξίτη ή κάποιο άλλο σπάνιο μετάλλευμα, κάτι σαν τον κρυμμένο θησαυρό του Αλή Πασά ή του Λήσταρχου Νταβέλη, που ψάχνουν χρόνια κάποιοι ελαφροΐσκιωτοι. Να ‘χουμε να λέμε δηλαδή.

  Σ’ αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί κι εξαθλιωμένοι, που κάποιες συνθήκες, ευκαιρίες, ιδιαιτερότητες, νοοτροπίες, τους δημιούργησαν ή τους κατάντησαν έτσι.

  Πολύ δύσκολα αλλάζει η κατάσταση ενός εκάστου απ’ αυτούς.

  Στα Αραβικά Εμιράτα ζούσαν σε έσχατη φτώχεια μέχρι πριν 50 χρόνια. Με την αξία του πετρελαίου να ανεβαίνει, από κακομοίρηδες γίναν Εμίρηδες. Αλλ’ αυτό συμβαίνει τόσο συχνά, όσο να κερδίσει κάποιος τριπλό τζακ ποτ στο ΛΟΤΤΟ.

  Εμείς, από κάποιες συγκυρίες και ιδίως από ατέλειωτα δανεικά που απερίσκεπτα και χαβαλετζίδικα παίρναμε, αισθανόμασταν και ψιλοζούσαμε σαν μικρομεσαίοι Εμίρηδες, μέχρι που ξυπνήσαμε κακομοίρηδες απ’ το γλυκό μας όνειρο.

Μέχρι να καταλαγιάσει ο σηκωμένος κουρνιαχτός, κυβερνήσεις θ’ ανεβοκατεβαίνουν κάθε 6 μήνες. Φυσικά, προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ.

  Σωτήρες, φωστήρες, μάγοι και Βραχμάνοι, Ελληναράδες και πιστοί του Αγίου Σουλπίκιου, θα έχουν έτοιμη και πανεύκολη τη λύση της σωτηρίας μας, μέχρι να καθίσουν στην καρέκλα του Μαξίμου.

  Μετά θα αρχίσουν τα …ξέρετε, δεν περιμέναμε τέτοια χάλια, …θα προσπαθήσουμε, βάζοντας αυτόν τον σωτήριο φόρο, να σας σώσουμε… Πάπαλα δηλαδή.

  Εγώ βλέπω πρωθυπουργό μέχρι τον …Χαϊκάλη… Πιθανόν και κάποιον χειρότερο…

  Οι Βούλγαροι κάναν πριν χρόνια πρωθυπουργό, ένα ραμολιμέντο, τον πρώην βασιλιά τους!

  Ο Κοκός ο δικός μας σίγουρα γλείφεται… και με το δίκιο του δηλαδή…

  Σίγουρα θα δούμε με κουστούμι πρωθυπουργικό τον …Καιάδα (μπρρρ).

  Ίσως κάποιον απόστρατο λοχία των καταδρομών (άλλο μπρρρ) τρομάρα μας…

  Όταν ο κύκλος κλείσει, και εν τω μεταξύ θα τρέχουμε για δουλειά μαύρου σε FYROM, Αλβανία, γιατί η Ευρώπη θα μας έχει κλείσει τα σύνορα, τότε θα προσγειωθούμε κανονικά και με το νόμο …στα κιλά μας…

  …Εγώ καλά σου τα ‘λεγα, μα τα ‘κουγες παράλογα… Όπως παράλογα και τερατώδη μας φαίνονταν, πριν δεκαριά χρόνια, η προσπάθεια εκείνου του σεμνού συνεργάτη του Σημίτη, του Γιαννίτση, για το συμμάζεμα του ασφαλιστικού…

  Τα «κιλά» μας δυστυχώς, ακόμη και με προπονητή εκείνον των Κεντέρη – Θάνου, που τους είχε φλομώσει στα μοντέρνα αναβολικά, βρίσκονται λίγο πιο πάνω απ’ την κατηγορία «φτερού».

  Παρ’ όλα αυτά, «Καλά Χριστούγεννα» αδέλφια σε όλους. Η ζωή και η ιστορία κάνει κύκλους και οι κρίσεις έχουν ημερομηνία λήξης.

  «Καλά Χριστούγεννα» με Ελληνικότατο κοτόπουλο γεμιστό, αντί για Αμερικανόφερτη γαλοπούλα…

  Κότα λόγω κρίσης στο τραπέζι, αλλά κινητό smart phone των 500€ στον κανακάρη μας…

  Αυτή είναι η Ελλάς της κρίσης... και σ’ όποιον αρέσουμε…

  «Καλά Χριστούγεννα» ακόμη και στους κουκουλοφόρους του διαδικτύου που με σκυλοβρίζουν με κακότητα, επειδή δεν συμφωνούν με τα λεγόμενα μου.

  Σίγουρα, πιστεύουν ότι η δημόσια – ελεύθερη έκφραση γνώμης, πρέπει δια «ροπάλου» ν’ απαγορευτεί, για να λυθούνε τα προβλήματα μας…

  Το χειρότερο, όμως, όλων είναι ότι αυτοί οι τύποι, πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει Έλληνας …και φιλοπατρία.