Η κατάρρευση των μύθων και των «κλισό»…

Γράφει ο ΑΘΡ (στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Όταν κτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης απ’ τους τρομοκράτες, όλοι πίστευαν, ακόμη και η πιο οργανωμένη πυροσβεστική του κόσμου που έχασε τελικά εκατοντάδες ηρωικούς άνδρες της, ότι η καταστροφή αφορούσε έναν – δύο ορόφους των ουρανοξυστών που φλέγονταν θεαματικά μετά την πρόσκρουση των αεροπλάνων.

  Κανείς δεν φανταζόταν ότι οι δύο κολοσσοί –σήμα της Νέας Υόρκης- θα κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα και σήμερα ο χώρος τους θα είναι, ένα ισοπεδωμένο οικόπεδο, το «Σημείο Μηδέν».

  Η οικονομική μας κατάρρευση, που συνεχίζεται ακάθεκτη 3-4 χρόνια τώρα, συμπαρασύρει και κατακρημνίζει στην καταστροφική της πορεία μύθους και «κλισέ», που κτίστηκαν αλλοτινές εποχές σε τελείως διαφορετικές συνθήκες.  

  Μύθους και «κλισέ» που μοιάζαν αδιαμφισβήτητα, αδιαφιλονίκητα, παρουσιάζονταν σαν «δόγμα», κατέρρευσαν και καταρρέουν στην ορμή του χειμάρρου της οικονομικής κρίσης.

  Α. …Του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει…

  Μωρέ και υπομένει και χειροκροτεί και καλοδέχεται, κι αν δεν ήταν εκείνος ο Παναγούλης, οι τρακοσαριά ηρωικοί αντιστασιακοί και μετέπειτα δεσμώτες στα κολαστήρια του ΕΑΤ – ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας κι εκείνοι οι 2-3000 δημοκράτες του Πολυτεχνείου, η μόνη εικόνα που θα ’χαμε απ’ την χούντα, θα ήταν τα   αστεία  τσάμικα  των Παπαδοπουλο-Πατακέων, με μαύρα κουστούμια και μαύρα γυαλιά, όλη η συμμορία, να τσουγκρίζει πασχαλιάτικα αυγά με ευτυχισμένους φαντάρους.

  Κι ακόμα χειρότερη εικόνα, με τον Παπαδόπουλο στο βήμα της Ακαδημίας Αθηνών, μ’ εκείνο τον παραληρηματικό λόγο, να κάνει κήρυγμα σε ασπρομάλληδες φασιστο-δειλούς καθηγητές πανεπιστημίου, που χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό στ’ ακατάληπτα που τους εκσφενδόνιζε!!!

  Κι αν για τα τοτινά υπήρχε μια μικρή έστω δικαιολογία για φασιστο-ιστορίες, αφού ο εμφύλιος είχε μόνο 20 χρόνια τελειωμένος, ο αντικομουνισμός κι ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο ζενίθ τους και το παρακράτος ήταν περίπου θεσμοθετημένη εξουσία. Τώρα, με ποια δικαιολογία βρέθηκαν μισό σχεδόν εκατομμύριο Έλληνες, να θέλουν και να προσμένουν λύση στο πρόβλημα τους απ’ τον Καιάδα, τον Κασιδιάρη, την Ζαρούλια και τον Ναζιστο-θαυμαστή Μιχαλολιάκο;

  …Εγέρθητω!! Μάρς…  εν .. δυό.. εν δυό…

  Το δολοφονικό μαχαίρι κατευθείαν στην καρδιά εκείνου του άτυχου νέου, του Παύλου Φύσσα, απ’ το χέρι ψυχρού εκτελεστή της Χρυσής Αυγής, μακάρι να συνεφέρει τους αφελείς, απολιτίκ «αγανακτισμένους» και τους ψιλο-φασίστες, που κρυμμένοι πίσω από ένα δήθεν αθώο εθνικισμό, κατέληξαν συνοδοιπόροι εγκληματικής οργάνωσης.

  Γνωστός μου, οπαδός φανατικός της Χρυσής Αυγής, μισοαστεία – μισοσοβαρά όταν τον ρωτούσα γελώντας «…και τι θα κάνετε ρε Τ…, όταν πάρετε την εξουσία;», μου έλεγε όλο υπονοούμενο, που μέχρι τη δολοφονία του Π. Φύσσα έμοιαζε για αστείο, ενώ τώρα ανατριχιάζεις «…κομ – κομ, κύριε Ρακόπουλε… (Έλα εδώ)».

  Είναι πλέον κοινοτυπία να πούμε ότι, η μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων της Χ.Α. είναι απλά «αγανακτισμένοι» με την οικονομική κρίση και θέλαν να τιμωρήσουν το «σάπιο πολιτικό σύστημα». Και πιθανώς κάποιοι να προχώρησαν πιο βαθειά, στο απροχώρητο, που κρύβονταν πίσω από ελληνικές σημαίες για καμουφλάζ.

  Μόνο, που κάπως έτσι, κάποιοι, το ’44-’45, κρυμμένοι πίσω από κόκκινες σημαίες της ΟΠΛΑ, ιδίως στην Αθήνα, σκέφτηκαν κι έδρασαν… κι είναι μια μαύρη σελίδα για τους αγώνες της Αριστεράς, με τις ακρότητες κάθε λούμπεν στοιχείου που προσχώρησε στις τάξεις της κι απέδιδε δήθεν «λαϊκή δικαιοσύνη», κόβοντας λαιμούς, επί δικαίων και αδίκων, στα σκοτεινά.

  Δικαιοσύνη στις Δημοκρατίες αποδίδει μόνο η Δικαιοσύνη κι ας μην την αποδέχονται ούτε ο Τσοχατζόπουλος, ούτε ο Μιχαλολιάκος.

  Την αποδέχεται με εμπιστοσύνη, η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.

  Ούτε βέβαια και με τον αχυρώνα, για να καούνε μαζί του τα ποντίκια…

  Εκείνο το δήθεν αυθόρμητο κι αθώο, …να καεί να καεί, το μπουρδ… η βουλή, αποδείχτηκε ότι πίσω του έκρυβε σκοτεινούς ινστρούχτορες.

  Όπως διόλου αθώες δεν ήταν οι φωτιές της Αθήνας το ’65-’66. Απλά ζέσταιναν τις μηχανές των τανκς, που τα αφιλότιμα, έως τα τώρα, ευτυχώς ή δυστυχώς, μόνο Έλληνες έχουν στον στόχο τους…

  Τανκς τότε, ξιφολόγχες ακονισμένες στα πεζοδρόμια τώρα (κατά Μιχαλολιάκο)… Μια χαρά περνάμε στην Ελλάδα. Μπρρρ…

  Β. …Ο Έλληνας, δεν είναι ρατσιστής…

  …Απλά πιστεύει ότι ανήκει στον περιούσιο λαό του θεού και ως εκ τούτου, πρέπει όλοι να τον αγαπούν, να τον θαυμάζουν, να τον κανακεύουν …και να του δίνουν… δανεικά! (Μακεντόντσι, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Πακιστανοί και Αφγανοί).

  Αυτό βέβαια, χωρίς να υπολογίζουν τα δικά του αισθήματα απέναντί τους, που είναι έμπλεα αγάπης, φιλίας, κατανόησης κτλ, με μπροστάρηδες τους πλείστους των ιεραρχών μας.

  Ρατσιστής σίγουρα δεν ήταν, όταν για να δεις μαύρο –όπως εγώ στα ‘68-, έπρεπε να πας στο πανεπιστήμιο.

  Αλβανούς είδαμε στα τέλη δεκαετίας του ’80, κάποιους απόμακρους οδηγούς φορτηγών που κάναν στάση στη βρύση προς Κλειδί και στο ζαχαροπλαστείο των Αφών Γεωργίου, που τους μιλούσαν αρβανίτικα και τους φίλευαν και κανά γλυκό.

  Ο πιο γνωστός μαύρος ήταν ο Βουτσάς, σ’ εκείνη τη σαχλή φαρσοκωμωδία της εποχής.

  Και για να σοβαρευτούμε.

  Εκείνη η σκοτεινή σελίδα της ιστορίας της κατοχικής Σαλονίκης, που έχασε από τους Ναζί το 1/3 του πληθυσμού της (45.000 Εβραίους), στο Νταχάου και στο Άουσβιτς, πότε αλήθεια θα φωτιστεί σε βάθος, να γνωρίσουμε τον αντι-ρατσίστα, τον αντι-Ναζί, τον φιλεύσπλαχνο Έλληνα;

  Πόσο τραγικά – ρεαλιστικά τα γράφει ο Σαλονικιός πεζογράφος Γ. Ιωάννου στο «Κρεβάτι», για το ξεκλήρισμα των γειτόνων του Εβραίων.

  …Πριν χαθούνε στη γωνιά του δρόμου οι τραγικοί Οβριοί, οι γείτονες του χίμηξαν στο πλιάτσικο του σπιτικού τους, πρώτα οι πιο μακρινοί και μετά οι κοντινοί γείτονες τους…

  Ακόμα και ο ίδιος πήρε λάφυρο, το σιδερένιο κρεβάτι του συμμαθητή του Ιζζου (ΙΖΖΟΥ).

  Τι απέγιναν αλήθεια οι περιουσίες, τα υπάρχοντα, τα σπίτια, τα μαγαζιά των κυνηγημένων και χαμένων Σαλονικιών Εβραίων;

  Ναιαιαι, βέβαια, σίγουρα, τις άρπαξαν οι συνεργάτες, οι ταγματαλήτες, οι μαυραγορίτες, οι Γερμανοί.

  Ποιοι αλήθεια είναι αυτοί; Ονόματα δεν έχουν; Δεν έχουν απογόνους να τους θαυμάσουμε;

  Ποιοι Έλληνες πλούτισαν απ’ το Ναζιστικό έγκλημα; Το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας είναι θρονιασμένο πάνω στα κόκαλα του συλημένου Εβραϊκού νεκροταφείου…

  Τα μάρμαρα των τάφων, ντύσανε όμορφα την τεράστια αυλή του Αη Δημήτρη!

  Τον Ρατσισμό και την ιεροσυλία την καλύπτει ένοχη – βρόμικη σιωπή και ατιμωρησία. Γι’ αυτό και θεριεύει και γιγαντώνεται, όταν οι συνθήκες των πραγμάτων το επιτρέπουν.

  Η ιστορία των βιβλίων των Σχολείων, μέχρι το Γυμνάσιο, θα πρέπει να διαφέρει απ’ τις αλήθειες της ιστορίας για μεγάλους. Δεν φταίει μόνο ο Μιχαλολιάκος…

  Η κάθαρση της Τραγωδίας ήταν ανακάλυψη σωτήρια, εκείνων των μυστήριων Ελλήνων, αυτούς ξέρετε…

  Είναι εύκολο ν’ αποφύγεις τους πειρασμούς, τα «γούστα», τη βία, αν ζεις ασκητής στην Έρημο του Σινά ή σ’ ένα ειρηνικό, δημοκρατικό, πλούσιο κράτος. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις την αξιοπρέπεια και την τιμή σου μέσα στο γενικό χαλασμό, αν είσαι «τραγουδιάρα» κι όμορφη σε σκυλάδικο ή ρημάζει ο τόπος γύρω σου απ’ την παρανομία.

  Φυσικά, όλοι μας ανακαλύψαμε σαν Ρατσιστές τους Χρυσαυγίτες κι αγανακτήσαμε με την προκλητική, την ορατή, την εγκληματική τους συμπεριφορά απέναντι στους ξένους αρχικά και στους δικούς μας τώρα, σ’ όσους δηλώνουν την απέχθεια τους στις αφεντομουτσουνάρες τους. 

  Η δική μας, στην πρώτη ευκαιρία, δουλική εκμετάλλευση του ανίσχυρου ξένου, περνάει στο απυρόβλητο.

  Οι υστερικές υπερβολές των ΜΜΕ για τη «Βαγδάτη» του κέντρου της Αθήνας απ’ τους παράνομους μετανάστες, ξεχάστηκαν τώρα, αλλά φτιάξαν κάποτε το «κλίμα».

  Τώρα πουλάει το ξεκατίνιασμα της Χ.Α., που έως τα χθές ήταν, περίπου, κάτι σαν τα «κατηχητικά» της νιότης μας.

  Κι όλο αυτό το πλαίσιο ν ‘ απευθύνεται σ’ έναν λαό, που μεγάλο μέρος του, υπήρξε ο ίδιος μετανάστης…

  Γ. …Ο Έλληνας είναι φιλόπατρις…

      (Φυσικά μιλάμε για τον σύγχρονο).  

  Μπούρδα τεράστιας ισχύος.

  Φιλοτομαριστής, εγωϊστάκιας, καλοπερασάκιας… και …μακριά από μένα και την οικογένεια μου το κακό…

  Ποιος δεν φίλησε κατουρημένες ποδιές να μην υπηρετήσει ο κανακάρης του στον Έβρο, στα νησιά;

  Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του βολέματος, ακόμα και επαγγελματίες του στρατού, θεωρούν δικαίωμα τους αναφαίρετο, να υπηρετούν δίπλα στο σπίτι τους!

  Είμαι σιγουρότατος ότι το Επιτελείο του στρατού μας, περισσότερο χρόνο καταναλώνει στην αντιμετώπιση κι εξυπηρέτηση μεταθέσεων (βυσμάτων), παρά σε επιτελικά σχέδια άμυνας, για τα οποία και υφίσταται.

  Το πάρτυ το μεγάλο βέβαια, εκεί που το «γραδόμετρο» φιλοπατρίας πιάνει πάτο, είναι η ειλικρίνεια μας στη δήλωση των εισοδημάτων μας (αυτό βέβαια για όσους μπορούν).

  Κατά τα άλλα, στις συζητήσεις μας, ιδίως στα blog, «κόβουμε φλέβες» για την Ελλάδα… ιδίως κάτι «επαγγελματίες Έλληνες».

  Δ. Κατέρρευσαν «κλισέ» θεμελιωμένα, δεκαετίες τώρα, αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας.

  …Κανείς δεν έχασε απ’ την κατοχή γης και κτισμάτων (οικόπεδα, σπίτια, μαγαζιά).

  Στα τάρταρα και τα σπίτια και τα μαγαζιά και τα οικόπεδα, λόγω φόρων, αναδουλειάς, απενταρίας.

  Κανείς δεν αγοράζει, κανείς δεν πουλάει. Και μένουν με τον «μουντζούρη» στο χέρι, όσοι βρέθηκαν με μεγάλο σπίτι και μικρό εισόδημα.

  Σταυρόλεξο για δύσκολους λύτες, η κατοχή περιουσίας πλέον.

  Ε. Ο μύθος της «γερής μετοχής» κι   

αυτός στον πάτο.

  Μετοχές των Τραπεζών, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, μεγάλων επιχειρήσεων, που μοιάζανε δυνατά και χρυσοφόρα χαρτιά, γίναν κουρελόχαρτα.

  Και είν’ αλήθεια ότι, τέτοια πολλά – γερά χαρτιά είχαν οι οικονομικά ισχυροί κι όχι ο μέσος ή μικρομεσαίος πολίτης της χώρας.

  Υπάρχει, κακά τα ψέματα, μια διάχυση της κρίσης που πλήττει Πατρικίους και Πληβείους.

  ΣΤ. Ο μύθος της «άφεσης αμαρτιών», σ’ όσους κράδαιναν επιδεικτικά – μέχρι απειλητικά κι επαγγελματικά την έρμη την Ελληνική σημαία.

  Από μισο-παρανοϊκούς εθνικιστές –έτοιμους να εισβάλουν στην Αλβανία ή την FYROM-, την Τουρκία την αποφεύγουν σκόπιμα, μέχρι σκληρούς νέο-Ναζιστές και κατ’ επάγγελμα νονούς της νύχτας.

  Το δολοφονικό μαχαίρι που καρφώθηκε εν ψυχρώ στο στήθος του άμοιρου Παύλου Φύσσα, άδειασε την κολυμπήθρα του Σιλωάμ απ’ το καθαρτήριο νερό της, που εξάγνιζε κάθε εγκληματικό στοιχείο που κρύβονταν πίσω απ’ την αθώα γαλανόλευκη.

  Από τον Κοτζαμάνη, τον Εμμανουηλίδη μέχρι τον Ρουπακιά, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία μας, η Ελληνική Σημαία λειτούργησε σαν «φερετζές» κάθε εγκληματικού στοιχείου, που είχε για επάγγελμα μια μαύρη – μισάνθρωπη ιδεολογία.

  Θα καθαριστεί από κάθε βρωμιά η γαλανόλευκη, όταν φύγει απ’ τα χέρια των εκμεταλλευτών της και μείνει στα καθαρά του σημαιοφόρου –πρώτου στα μαθήματα και το ήθος μαθητού- και τα τίμια του υπερασπιστή των συνόρων μας στρατιώτη.

  Και βέβαια, εκείνη η μοναδικής ομορφιάς εικόνα να κυματίζει περήφανη μέσα στον καταγάλανο Αττικό ουρανό, στο βράχο της Ακρόπολης.

  Τα άλλα είναι θέατρο κακής ποιότητας, σκοπιμότητες και φαρισαϊσμός που βγάζουν μάτι.

  Ζ. Κατέρρευσε ο μύθος της γκλαμουριάρας Ελλάδας.

  Τα χαϊτιλίκια, η μόστρα, η βεντετοσύνη, το Life Style, μιας γύφτισσας Ελλάδας, που έγινε σε 5-10 χρόνια ντίβα – πριμαντόνα της όπερας.

  Ατέλειωτες συνεντεύξεις, δίπλα στην πισίνα, το τζάκι, το σαλόνι του νέου σπιτικού, ξιπασμένα κακοαντιγραμμένο από τις σπιταρώνες των αστέρων του Beverly Hills.

  Χιλιάδες «Μαντόνες» της συμφοράς περιέφεραν την απύθμενη ματαιοδοξία τους, σ’ ένα κόσμο που πίστεψε ότι χωρίς σκληρή δουλειά, υπομονή κι επιμονή, μπορεί με λαμογιές και επικοινωνιακά τρυκ, να γίνεις αναγνωρίσιμος, πλούσιος, όμορφος, πετυχημένος.

  Η κρίση μπορεί να γίνει μια σωτήρια αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα, έναν επανακαθορισμό του ρόλου, των αξιών, των δυνατοτήτων όλων μας, χωρίς τους μεγεθυντικούς και παραμορφωτικούς φακούς του παρελθόντος, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε οικτρά σήμερα (…άτιμε Σόϊμπλε, μας χάλασες το όνειρο, τη παραμύθα μας…).