…Και μετά τον Ρέμο, τι;

Ή, όλα τα ‘χε η Μαριωρή, 

ο φερετζές της έλειπε…

Γράφει ο Α.Θ.Ρ.

(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Κόντρα στο γενικότερο κλίμα των τελευταίων χρόνων, που όλο και σφίγγει η θηλιά στο λαιμό μας, ο Δήμος μας, επιμένει να μας εκπλήσσει, με ευτράπελα.

  Κάτι σαν τη τελευταία χάρη –συνήθως τσιγάρο- που τρατάρουν χουβαρντάδικα τον μελλοθάνατο! (Μπρρρρ)…

  Η «λαμέ» εποχή των Βισο-Βανδήδων και των Ρεμο-Πανταζήδων, παραπέμπει στον πρόσφατα απολεσθέντα «παράδεισο» της αλανιάρας, σπάταλης, ανερμάτιστης, φιγουρατζίδικης, νεοπλουτίστικης Ελλάδας, που πίστεψε, ότι βρήκε τη «Λυδία Λίθο» των Αλχημιστών, να πιάνει χώμα και να φτιάχνει χρυσό!

  Μετά χρόνια καταλάβαμε, ότι το χρυσό χώμα, ήταν δανεικό ζεστό χρήμα, που τελευταία έγινε θηλιά στο λαιμό μας.

  Κι άντε ο δικός μας λαιμός και το κεφάλι μας το ξερό, να πληρώσει αφού φταίει και τραγουδούσε σαν τον τζίτζικα χρόνια τώρα, το κακό είναι ότι το σκοινί της θηλιάς, είναι μακρύ και θα πνίξει και τα παιδιά μας…

  Μάσα σ’ αυτό το «γκραν – γκινιόλ» σκηνικό που όλοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο ζούμε, και θα ζούμε για χρόνια, τα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη, τρα-λα-λα του Ρέμου, που πλήρωσε ο Δημότης (23.000€;;;), μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου.

  Πάντοτε βέβαια η εξουσία, κι όχι μόνο ο επαρχιώτικος αρχοντοχωριατισμός, θαμπώνεται και λιγουρεύεται τα στρας των βεντετών, του βεγγαλικού και των ζήτω, ευτυχισμένων κι ανέμελων θεατών.

  Λίγη δοσμένη, χουβαρντάδικα και κιμπάρικα, απ’ τον άρχοντα, γεύση γκλαμουράδικης ευτυχίας, δένει τέλεια με το ξημέρωμα, που έχει μεροκάματο 18!! Ευρώ, μέσα στον καυτό ήλιο, που γίνεται όλο και περισσότερο αφρικάνικος, για να ταιριάζει απόλυτα, τοπίο με αμοιβή!

  Καυτό μεροκάματο, που θα εξαργυρωθεί εν καιρώ, με ψήφο, ελπίδες, υποσχέσεις, για μια άλλη, τελείως άλλη τετραετία…

  Από μια τέτοιου είδους «πολιτιστική ανάπτυξη», έχουμε πάθει όλοι μας, εδώ και είκοσι χρόνια, «over dose».

  Μετρ του είδους ο ανεπανάληπτος κι άφταστος, Γιώργος Λιάνης, που εισήγαγε τη λατρεία των «Πρεσπείων», των 700 εκατομμυρίων παλιών δραχμών, ετησίως…

  Που πάντοτε, με το σβήσιμο των γιορτινών φωτιστικών, έμενε μετέωρο το αμείλικτο ερώτημα – γεγονός …και τώρα τι κάνουμε;;;

  Σε μια Φλώρινα «παγωμένη», άνεργη, απομονωμένη, αποσβολωμένη, χρόνο με το χρόνο, σε καθοδική πορεία…

  Πόσο βοήθησαν, οι μαγικές φεγγαρόλουστες βραδιές, όπου ακουστήκαν, τόσο όμορφα, κολακευτικά, στομφώδικα και ποιητικά λόγια, από τα χείλη Πρωθυπουργών, Υπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων;

  Είναι καλό και χρήσιμο, που ο πολυπράγμων Δήμαρχος μας, αγωνιά και γράφει γράμματα στον Αλμούνια, για την «μεταλιγνιτική εποχή» του τόπου μας.

  Είναι «πιασάρικα» κι εντυπωσιακά όλα αυτά, μόνο που για να φτάσουμε στην «μεταλιγνιτική εποχή», θα πρέπει να επιβιώσουμε, πρώτα στην «λιγνιτική εποχή»!

  Πράγμα, που για πάρα πολλούς Δημότες μας, είναι δύσκολο, πιθανόν, πιθανόν με τα διαδραματιζόμενα, κάτι δεν ξέρουμε εμείς που ξέρουν οι άρχοντες του Δήμου…

  Πιθανόν, …λεφτά υπάρχουν… στο Δήμο μας! Έτσι τότε, εξηγούνται όλα…

ΥΓ. Φυσικά και δεν πρόκειται ν’ απαντήσω, σε τυχόν ποταμο-ανταπάντηση του «Γραφείου τύπου» του Δήμου μας. Ένα γραφείο, που μπλέκει ανενδοίαστα, στις ανακοινώσεις του, ιδιωτικά συμφέροντα (ΓΑΙΑ), με ζητήματα που αφορούν το Δήμο και τους Δημότες, απ’ τους οποίους εννοείται πληρώνεται…