Μια άλλη, ξεχασμένη Ελλάδα…

Γράφει ο Α.Θ.Ρ. 

(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος εχθρός της Ελλάδας μας σήμερα, δεν είναι η Τουρκία, η Βουλγαρία, η …Κιργισία… Ένας εχθρός που σίγουρα ταράζει σαν εφιάλτης τον ύπνο του Παπαδήμου, του Βενιζέλου κι όσων τρέχουν για τη σωτηρία της πατρίδας, είναι ο άνθρωπος που κέρδισε τεράστια περιουσία, ποντάροντας στη ψύχρα, στην κατάρρευση των στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ, πριν 2-3 χρόνια…

Ο μεγαλοεπενδυτής και μέγας σπεκουλαδόρος και ραντιέρης, Τζον Πόλσον! Ξού! Φτού!

  Επιμένει, λοιπόν, αυτό το «ρεμάλι» να ποντάρει στην κατάρρευση της χώρας, εντός λίγων μηνών, στην έξοδο της απ’ την Ευρωζώνη, παρά την συμφωνία των PSI!!

  Κι επειδή, μια οικονομική μας κατάρρευση εκτός της φτώχειας θα έχει κι άλλες παράπλευρες απώλειες για τους πλείστους, θα ‘ταν χρήσιμο να δούμε μια άλλη –ψιλοξεχασμένη- Ελλάδα, όχι πολύ πίσω απ’ το σήμερα.

  Τότε που ο κόσμος όλος μας είχε γυρισμένη την πλάτη και μόνο κάτι «ηγέτες» της Κεντρικής Αφρικής πόζαραν σαν «γύφτικα σκεπάρνια», επίσημοι προσκεκλημένοι, δίπλα στους μαυροκουστουμαρισμένους και με μαύρα γυαλιά στο βλοσυρό τους πρόσωπο, αυτόκλητους εθνοσωτήρες μας.

  Μπορεί η Αλέκα και ο Τσίπρας να οραματίζονται την εξουσία στα χέρια του Λαού –μετά την κατάρρευση μας- και ο Μίκης ν’ αναπολεί «γυναίκες και άντρες με όπλα στους δρόμους», το πιθανότερο όμως είναι, αντί για πρωθυπουργό τον Μάκη Μαϊλη ή τον Λαφαζάνη, να ‘χουμε τον Διοικητή του τάδε σώματος στρατού! Θεός φυλάξει! Μπρρρ!

  Κι επειδή κάποιοι θα πούνε ότι καταστροφολογώ ασύστολα, θα θυμίσω, απ’ την μέρα που οι χουντικοί κατέστρεφαν τα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ» κι έκλειναν όλες οι εφημερίδες, το κύριο άρθρο της «ΑΥΓΗΣ» έγραφε «Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα»!, τέτοια αισιοδοξία οι κομουνιστές! Πάντα αδιόρθωτοι…

  Αλλά, ακόμα και για την ιστορία, είναι καλό να θυμόμαστε τον τόπο μας, γυρνώντας 45 χρόνια πίσω και να τ’ αποθανατίζουμε στο χρόνο, στιγμές, γεγονότα, καταστάσεις, περίεργα, συμπεριφορές. Και μακάρι να ‘χαμε ένα απλό κείμενο, μια ιστοριούλα, που θα αφορούσε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, γραμμένη πριν100-200-500 χρόνια! Δεν συμφωνείτε;

  Το πραξικόπημα των Παπαδοπουλο-Πατακοειδών του ’67, έγινε ξημέρωμα Παρασκευής. Το Σάββατο ήταν του Λαζάρου πριν το Πάσχα.

  Το πρωί ο Γυμνασιάρχης μας, κ. Σάϊλερ, με μια μισομπερδεμένη και ακαταλαβίστικη δικαιολογία, μας ανακοίνωσε απ’ το μπαλκόνι ότι έκλειναν από σήμερα τα σχολεία για τις Πασχαλιάτικες διακοπές, προς άφατη χαρά όλων μας.

  Στην αυλή του σχολείου, με την διάθεση στα ύψη, ακούγονταν τα πιο απίθανα σενάρια απ’ τους μεγαλύτερους μαθητές, για το τι σημαίνει πραξικόπημα. …έκαναν εξέγερση οι κομουνιστές …βρέθηκαν αποθήκες με στολές χωροφυλάκων (για μεταμφίεση κομουνιστών εκτός τριωδείου) …πατάτες με ξυραφάκια (όχι για τηγάνισμα αλλά σαν πετόμενες βολίδες στις διαδηλώσεις εναντίων των αγαθών χωροφυλάκων). Άλλωστε, δυο χρόνια πριν το πραξικόπημα, ο τύπος της ακροδεξιάς της εποχής ήταν γεμάτος τέτοια γαργαλιστικά μεζεδάκια, που προετοίμαζαν την όρεξη για την «έλευση του Μεσσία – εθνοσωτήρα».

  Το ραδιόφωνο απ’ τα ξημερώματα έπαιζε εμβατήρια και αραιά και που, έτσι για να κρατάει σε αγωνία και στην άγνοια τους πάντες, ακούγονταν κάποιες γενικόλογες, καθησυχαστικές κοινοτυπίες …«όλοι μαζί οι Έλληνες ενωμένοι, για το καλό όλων» … «τώρα προέχει η σωτηρία της πατρίδας, μπλα, μπλα, μπλα», χωρίς υπογραφή, αρχή ή εξουσία, έτσι σαν να έρχονταν από το υπερπέραν… ή το θεό της Ελλάδας…

  Εμάς, εκείνο που μας μεθούσε ήταν οι επιπλέον δυο ημέρες διακοπές του Πάσχα, αφού όλο το Δημόσιο, τότε, δούλευε και το Σάββατο.

  Το απόγευμα, στην τακτική συνάντηση της παρέας στο σπίτι – γιάφκα του Γιωρίκα, έπεσαν τα πρώτα κανόνια της ανωμαλίας, στο σκοτεινό τούνελ της οποίας μόλις μπαίναμε …κλείσανε τα σινεμά! Φτου! …μάζεψαν απ’ του Καρίκα όλα τα «καρδιοχτύπια»!

  Οι κινηματογράφοι της πόλης μας, «ΟΛΥΜΠΙΟΝ» και «ΑΣΤΕΡΙΑ», άλλαζαν ταινία κάθε Δευτέρα και Πέμπτη. Την Πέμπτη τα «ΑΣΤΕΡΙΑ» έπαιζαν την «Στεφανία στο Αναμορφωτήριο», με τη θεά Λάσκαρη! Η μισή παρέα είχε την πρόνοια να πάει στην πρεμιέρα της Πέμπτης και να απολαύσει την Ζωϊτσα να την κυνηγάει γρυλίζοντας ο Καλογήρου. Το παράπονο έπνιγε εμάς τους υπόλοιπους που χάσαμε την ευκαιρία, αφού, μέσα-έξω, ακούγονταν ότι οι νέοι κουμανταδόροι μας ήταν «θεούσες» και φανατικοί του «Πατρίς – θρησκεία-οικογένεια», πράγματα κρύα για δεκαεπτάρηδες γεμάτους χυμούς και διάθεση για δράση… 

  Το «καρδιοχτύπι» ήταν το αντίστοιχο σημερινό «play Boy», ελληνικής έκδοσης, με ημίγυμνες καλλονές και σέξι ιστοριούλες, όλο υπονοούμενα κι ουσία…, που αγοράζαμε ένας κάθε φορά απ’ την παρέα και γύριζε μέσα στον μήνα, σ’ όλη την κομπανία.

  Τη βαρυθυμία που μας προκάλεσε η κατάσχεση του αγαπημένου μας περιοδικού, έσωσε ο Χρήστος, συνταξιούχος τώρα του ΙΚΑ, πάντα τυπικός, περιποιημένος, με το πιο στολισμένο ποδήλατο κι αργός όπως πάντα στην κουβέντα του, μας είπε συνωμοτικά …έχω φυλαγμένα όλα τα «καρδιοχτύπια» που αγοράζαμε τα χρόνια αυτά! Έτσι ανασάναμε και πήραμε κουράγιο για τον μακρύ δρόμο που μας περίμενε.

  Το διαλύσαμε νωρίς, αφού απαγορευόταν η κυκλοφορία πέραν τις επτά.

  Ήδη από το πρωί κυκλοφορούσαν στην πόλη οπλισμένοι στρατιώτες, μαζί με γραφικούς ΤΕΑτζήδες, όλο αγριάδα και βλοσυρότητα, έτοιμοι για παρεξήγηση. Όλα τα δημόσια κτίρια είχαν φρουρά ενόπλων. Για μήνες, οι γέφυρες του τραίνου είχαν νυχτερινή φρουρά ΤΕΑτζήδων. Μέχρι και ο ενθουσιασμός και των πιο φανατικών χάθηκε και τα παράτησαν στην ησυχία της φύσης. …Μάγκες πιάστε τα γεφύρια, μπάτσοι κλάστε μας τ’ αρχ…, όπως έλεγε το παλιό ρεμπέτικο.

  Τα χρόνια μιας «Δημοκρατικής Άνοιξης» 1963-1967, ακόμα και οι νέοι της επαρχίας, όπως η παρέα μας, είχε πολιτικό υπόβαθρο που ξεκινούσε κατά βάση από την οικογενειακή παράδοση. Τελείως αρμονικά συνυπήρχαμε, από βασιλικοί – ακροδεξιοί, μέχρι κεντροαριστεροί του Ανδρέα.

  Αν και ενεργοί και φανατικοί πρόσκοποι όλοι μας, ποτέ μας δεν μας ασκήθηκε πολιτική δεξιά προπαγάνδα! Ούτε καν επί χούντας. Σίγουρα σ’ αυτό συνετέλεσε ο αρχηγός, ο παλιόφιλος ΘΩΜΑΣ. Πιθανόν πάλι, οι Πρόσκοποι, που είναι εγγλέζικο δημιούργημα, ήταν πιο πολιτισμένοι και έξυπνοι στην προπαγάνδα των νέων, και ήταν πολύ καλό αυτό.

  Στην παρέα δεν είχαμε κομμουνιστή ή αριστερό. Άλλωστε το είδος ήταν σε έλλειψη, γενικότερα στο Αμύνταιο.

  Όλοι μας είχαμε ακούσει πριν τη χούντα για σατανικές «Λαμπράκησες» με μαύρα καλσόν, που ξεμυαλίζουν αθώα εθνικόφρονα βλαστάρια και τα παρασέρνουν μετά στους αιμοδιψείς κύκλους της αριστεράς! Όμως, όσο κι αν φοβόμασταν όλο κι επιθυμούσαμε ένα τέτοιο σατανικό μπλέξιμο, με «μαύρα καλσόν» και πάρτυ με Βερμούτ, που κάναν οι φοιτητές! …κι αποθανέτω η ψυχή μας, μετά των αλλοφύλων!

  Εμείς, τον Αντώνη τον φοιτητή, τον Νίκο τον φοιτητή, τον μακαρίτη τώρα Θωμά τον φοιτητή, αυτούς ξέραμε για αριστερούς και μας φαινόταν μια χαρά και πολύ λεβέντες άνθρωποι!

  Στην τάξη μας από το Ξινό Νερό είχαμε τέσσερις συμμαθήτριες, απ’ τις οποίες μόνο η μία ήταν «εθνικόφρων»! Έτσι τις βλέπαμε με μισό μάτι, άσχετο αν η μία απ’ αυτές ήταν και η απουσιολόγος μας!

  Ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, μίλησε ο σωματάρχης της Κοζάνης στην πλατεία Αγοράς της πόλης. Χαλασμός κόσμου σ’ όλη την περιοχή μας! Αυτοκίνητα, κάρα, σχολεία, στρατός, λαός, γέμισε την πλατεία. Ένας κοντόχοντρος με στολή βγήκε στο μπαλκόνι του Βερυκούκη και, πριν ανοίξει το στόμα του, έγινε το «έλα να δεις» από ζητωκραυγές κι ενθουσιασμό και χαρούλες, λες και θα τραγουδούσε ο Έλβις Πρίσλεϋ!

  Μόλις έκανε να αρθρώσει κάτι το ανθρωπάκι, κλακαδόροι διασκορπισμένοι στο πλήθος, ούρλιαζαν ζητωκραυγάζοντας, σαν να κέρδισαν στο LOTTO. Στην ουσία δεν είπε τίποτε ο γίγαντας αυτός της εθνοσωτήριου επανάστασης, είπαν όμως κάποιες συμμαθήτριες της Στεφανής της Ξινονερίτισσας, ότι ειρωνεύτηκε τον «άγιο» αυτόν άνθρωπο …πω, πω, πω! Το θέμα ήταν ούτως ή άλλως για χοντρά γέλια!

  Κι άρχισε το γαϊτανάκι το αγκάθινο. Ανακρίσεις, αστυνομίες, κυπίτες, ρουφιάνοι… Γρήγορα- γρήγορα να προκάνουν οι σεβαστοί μας καθηγητές, συνεδρίασαν εκτάκτως και σχεδόν ομόφωνα πρότειναν την αποβολή της μαθήτριας απ’ όλα τα σχολεία της Ελλάδας, …όχι της υφηλίου όμως! Όχι, να λέμε το δίκιο…

  Έσωσε την κατάσταση και την τιμή των «δασκάλων» μας αυτών ο μακαρίτης ο φιλόλογος ο ΓΙΩΡΓΗΣ ο ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, που ήταν χρόνια μπροστά απ’ όλους τους και το ‘λεγε η καρδούλα του! …Ας περιμένουμε να την δικάσει πρώτα το στρατοδικείο και μετά αποφασίζουμε για αποβολή απ’ όλα τα λύκεια της χώρας… Έτσι, προσωρινά, αποφάσισαν αποβολή απ’ τα λύκεια της Φλώρινας.

  Φυσικά, οι φοβεροί στρατοδίκες που είχαν πιο αθώα καρδιά απ’ τους φοβισμένους καθηγητές μας, απάλλαξαν ένα 17χρονο κορίτσι, που πιθανόν είπε ένα αστείο σε μια συγκέντρωση αφιονισμένων, μισο-παρανοϊκών, εθελόδουλων και γελοίων.

  Η Στεφανή, που είναι σήμερα Ψυχίατρος στην Αθήνα, θα γνωρίζει καλύτερα τη συμπεριφορά του ατόμου όταν του λείπει η λογική, η σωφροσύνη, η αντοχή, η αξιοπρέπεια, η ντροπή πάνω απ’ όλα!

  Το Σάββατο του Λαζάρου όταν ξύπνησα, βρήκα τον παππού μου τον Αργύρη ξενυχτισμένο και φοβισμένο. Πρόσεξα έναν μπόγο δεμένο με σκοινί στην άκρη της κουζίνας. Κουβέντα δεν μου κάνανε, παππούς, γιαγιά! Οι γονείς μου βρίσκονταν στην ξενιτιά. Από μισόλογα κατάλαβα το λόγο της αναστάτωσης. Ο αστυνόμος της πόλης ο Αρβανίτης, έμενε 50 μέτρα από το σπίτι μας, και όλη νύχτα στρατιωτικά τζιπάκια πηγαινοέρχονταν στο σπίτι του.

  Ο παππούς, 10 χρόνια μόνο αποφυλακισμένος, με ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, έτρεμε στην ιδέα μιας νέας σύλληψης. Δέκα χρόνια τώρα πολεμούσε, με Θεοχαρίδη, με δικηγόρους, με παράγοντες, να βγάλει ένα διαβατήριο να πάει στην Αμερική, στα παιδιά του. Πράγμα αδύνατο για κάποιον που δεν είχε «ταυτότητα», δεν ψήφιζε, ήταν ανύπαρκτος για το κράτος.

  Η άγρια χούντα, που κάποιες φορές είχε περισσότερο μυαλό απ’ τη δημοκρατία την κουτσή, τον Αύγουστο του ’67 του ‘δωσε ένα «απλό χαρτί» για ένα ταξίδι, να δει τα παιδιά του στην Αμερική. Το μάγκωσε σαν σε όνειρο και πέταξε οριστικά κι αμετάκλητα, μέχρι τον θάνατο του, στο Νέο Κόσμο.

  Το ίδιο πρωινό, ο θείος μου ο Νίκος, με έστειλε να παραδώσω το κυνηγετικό όπλο στην αστυνομία, όπως δόθηκε εντολή για όλους τους κατόχους όπλων.

  Στην παλιά αστυνομία, ένα τούρκικο παλιό αρχοντικό, είχε κίνηση ατελείωτη και μεγάλο σούρτα – φέρτα. Στο ημιυπόγειο, που ήταν τα κρατητήρια, απ’ τα μικρά παράθυρα είδα κόσμο πολύ κλεισμένο. Άνθρωποι γνωστοί, όλοι της περιοχής μας. Κανένας απ’ το Αμύνταιο. Κύρια, Ξινό, Άγιος, Φιλώτας, Σκλήθρο. Ο μακαρίτης ο Γιώργης Μπουρδούκης απ’ το Σκλήθρο, διαμαρτυρήθηκε στον Αρβανίτη για τη σύλληψη τους χωρίς καμιά αιτία. Η απάντηση του μοίραρχου ήταν χειροπρακτική, με γροθιές του έσπασε τα δόντια. Φρίκη, ελληνικό «εξπρές του μεσονυκτίου».

  Τη Μεγάλη Πέμπτη ξαναπήγα στην αστυνομία. Με έστειλε πάλι ο θείος μου, αφού μου είπε να περάσω πρώτα απ’ το χασάπικο των Αφών Παπαϊωάννου να μου δώσουν ένα αρνί. Το πήγα και το απίθωσα σε ένα δωμάτιο που μπορεί να ‘χε άλλα 20-30 αρνιά – πεσκέσια, απ’ τους εμπόρους της πόλης μας… τώρα πλέον δεν υπήρχαν κρατούμενοι, μόνο αρνιά σφαγμένα…

  Αξιωματικός υπηρεσίας ήταν ο νωματάρχης ο Κίτσος απ’ την Βασιλειάδα, αργότερα χουντικός πρόεδρος της κοινότητας τους. …Τι κάνει ο μπαρμπ’ Αργύρης; Με ρώτησε με σαρδώνειο γέλιο, που θ’ ανατρίχιαζε χαμάλη, όχι μαθητή σχολείου…

  Θυμάμαι ακόμα το επίγραμμα σε κορνίζα που υπήρχε στον τοίχο, στο γραφείο του Αρβανίτη: «Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν, μύθον ακούσεις».

  Καημένοι αρχαίοι Έλληνες, έχετε κάποια σχέση εσείς μ’ όλη αυτή τη νεοελληνική φαρσοκωμωδία;