Κόμματα κι απo-κόμματα…

Του Α.Θ.Ρ.  
(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Μια πάγια αρχή της πολιτικής επιστήμης λέει ότι, τα κόμματα που έχουν προοπτική στο χρόνο και γράψαν ή θα γράψουν την όποια ιστορία τους, είναι αυτά, που τα γέννησαν οι οικονομικο-κοινωνικές κι εθνικές συνθήκες και ανάγκες της εποχής. 

  Τα κόμματα που έχουν κάτι να πουν και να κάνουν για τον άνθρωπο και τον τόπο.

  Χωρίς ίχνος απαξίωσης στη σκοπιμότητα ύπαρξης και προσφοράς των πολιτικών κομμάτων που είναι βάθρα της Αστικής Δημοκρατίας μας, μια κριτική για τη διαχρονική λειτουργία τους, σήμερα, που όψιμα έγιναν στόχος, ακόμα και των χθεσινών παρακοιμώμενων στα πολιτικά γραφεία, είναι νομίζω χρήσιμη.

  Να ξεκινήσω απ’ το γενικά παραδεκτό, ότι τα τελευταία 30-40 χρόνια άλλαξε η εικόνα και το βιοτικό επίπεδο μιας αλλοτινής περίπου τριτοκοσμικής Ελλάδας, που αγνοούν οι νέοι.

  Δανεικά ξεδανεικά, με λίγη ρέγουλα και λιγότερη ρεμούλα δεν θα φτάναμε στο σημερινό κατάντημα του απένταρου, χρεωμένου και ζήτουλα. Νομίζω συμφωνούμε ως εδώ.

  Άλλωστε η οικονομία, το εμπόριο, η βιομηχανία, με δανεικά κατά το πλείστον κινείται, πάντοτε. Τι έφταιξε τότε και πως διορθώνεται ακόμα και τώρα που το βαρέλι είναι χωρίς πάτο, όπως λέει ο Βενιζέλος.

  Παλιά λέγαμε φταίει ο κοτσαμπασισμός των τζακιών, το παλάτι, ο ξένος παράγων, οι πόλεμοι και οι καταστροφές. Κι ήταν όλα σωστά και κατανοητά.

  Τώρα όμως, χωρίς σχεδόν τίποτε απ’ αυτά τα δεινά, πως γίνεται να βρισκόμαστε ημιθανείς οικονομικά, που ζούμε με την πολυπόθητη «δόση» του ξοφλημένου ναρκομανούς;

  Χωρίς περιττές φιοριτούρες και «σου ‘πα μου ‘πες», νομίζω ότι η κύρια αιτία του καταποντισμού μας είναι ο άμετρος ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ μιας φαύλης κομματοκρατίας, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, τα τελευταία 30-40 χρόνια. Φυσικά, το μεγάλο κομμάτι της φαύλης διαχείρισης που καταπόντισε το «ταμείο» του κράτους, έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα που άσκησαν εξουσία.

  Όμως, ο λαϊκισμός καλλιεργήθηκε κύρια απ’ τα αριστερά, έστω κι αν η αριστερά ποτέ της σχεδόν δεν άσκησε εξουσία.

  Στην παιδεία, από το «πρώτοι στα γράμματα, πρώτοι στον αγώνα» τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, έγινε πάγιο αίτημα το «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», «πρώτοι στις καταλήψεις» στις ατέλειωτες πορείες διαμαρτυρίας, το «κεκτημένο δημοκρατικό πεντάρι» στις εξετάσεις.

  Από δημοκρατικά πανεπιστήμια, πανεπιστήμια αιχμάλωτα στις ορέξεις φοιτητοπατέρων, κομματο-συνδικαλιστών της συμφοράς.

  Ο φαύλος λαϊκισμός οδήγησε σ’ ένα γαργαντούα – παχύσαρκο, ακίνητο κράτος, που τρέφεται με δανεικά και παράγει σχεδόν τίποτε.

  Παιδεία, υγεία, ασφάλεια του πολίτη, στο ναδίρ προσφοράς κι αποτελεσματικότητας, με μισθούς όμως υπαλλήλων, έως τα τώρα, που πλησιάζουν αυτόν, πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών.

  Ο φαύλος λαϊκισμός ήταν που έβγαζε συνταξιούχους καλοπληρωμένους 45-50 χρονών απ’ το Βασίλειο του Δημοσίου, όταν ο εργάτης του ιδιωτικού τομέα πάλευε για ένσημα μέχρι να γεράσει.

  Η ρεμούλα στις μίζες των προμηθειών, του γρηγορόσημου, του απλωμένου χεριού του λιγδιάρη υπαλλήλου, που έβλεπε χιλιάδες αυθαίρετα, όχι καλύβια αλλά επαύλεις να κτίζονται κι αυτός να «σφυρίζει κλέφτικα». Φυσικά, όταν καλοτρώει τα ψιλά του ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ο δημοσιοϋπάλληλος, πριν απ’ αυτόν έχουν φάει με σαράντα μασέλες άλλοι φαταούλες, πολιτικοί, μεσάζοντες, μεγαλοεργολάβοι, εισαγωγείς, ψευτοβιομήχανοι, αεριτζίδες, παπατζήδες, περίπου οι μισοί κάτοικοι Ψυχικού, Φιλοθέης, Εκάλης, Κηφισιάς και βάλε…

  Μέσα σ’ αυτό το κλίμα λαφυραγωγίας και ατιμωρησίας, μέχρι κι ο τσομπανάκος της Τσέτινας δήλωνε 100 πρόβατα, ενώ είχε 75!

  Φυσικά είναι ένα ανύπαρκτο σε λειτουργία κράτος να μην μπορεί να μάσει φόρους για να λειτουργήσει… μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, μεγαλο-μέγαλοι με βίλες σε Μύκονο, πλεούμενα, φιγούρα στα περιοδικά, με πάρτυ, με γλέντια και ψευτομαγκιά, δηλώνουν εισόδημα, λίγο περισσότερο απ’ το τσομπανάκο της Τσέτινας.

  Και τώρα, που μέσω ΔΕΗ βάζει φόρο στα ακίνητα ο Βενιζέλος, ανάλογα με τα τετραγωνικά, την αξία της περιοχής, φωνάζουν όλοι και μαζί τους το ΚουΚουΕ, που ως φαίνεται στηρίζει τη μεγάλη ιδιοκτησία!

  Απ’ την Αρχαιότητα, σ’ όλο τον κόσμο, ο πλούσιος έκτιζε και ζούσε σε μεγάλο, πολυτελές σπίτι. Εκεί τον πιάνεις, δεν ξεφεύγει, όσο «μάγκα» λογιστή κι αν έχει! Στην πισίνα, το πλεούμενο, τη Πόρσε Καγιέν…

  Αλλά ο λαϊκισμός πάει χέρι – χέρι με την παράνοια, τις περισσότερες φορές.

  Ο αρχισυνδικαλιστής της ΔΕΗ μπλοκάρει την αποστολή των λογαριασμών της ΔΕΗ, απ’ τα έσοδα των οποίων, εννοείται, καλοπληρώνεται το σινάφι του.

  Νομίζω ότι άνοιξε η πόρτα του ψυχιατρείου κι όποιος θέλει μπαινοβγαίνει μέσα – έξω… Γιατί, μόνο παρανοϊκός θα μπλόκαρε το λιμάνι, να διώχνει κρουαζιερόπλοια με 3000 πλούσιους τουρίστες, που θέλουν να χαρούν και να ξοδέψουν στην πόλη σου!

  Οι αδικημένοι επαγγελματίες των «κλειστών επαγγελμάτων», δικηγόροι, φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, ταξιτζήδες, λιμενεργάτες των 80-100.000 ετησίως εισόδημα, εργαζόμενοι στα κρατικά Πετρέλαια, άλλα τόσα, σαν άλλοι σκλάβοι των Ρωμαίων, με αρχηγό τον Σπάρτακο – Λυμπερόπουλο, δηλώνουν σαρκάζοντας στη ΤiVi …θα χυθεί αίμα! Δεν άκουσα αν δήλωσαν,  ότι… φυλάγουν Θερμοπύλες!

  Κλείνω τη θλιβερή απαρίθμηση γνωστών σε όλους λογικών, της ελληνικής παράνοιας, που για χρόνια κυβερνάει. Φυσικά, βαρύτατη ευθύνη έχουμε όλοι, από 18 χρονών και άνω, που ψηφίζουμε ελεύθερα και στηρίζουμε, επικροτούμε ή επιζητούμε την ύπαρξη αυτού του κράτους – ντεκόρ, ψευτοσανίδας και λεζάντας, χωρίς διόλου θεμέλια ή δίκτυα υποδομής, που ευτυχώς ή δυστυχώς καταρρέει μπροστά στα μάτια μας…

  Νομίζω ότι ξεκίνησαν οι ωδίνες ενός τοκετού για το νέο στην πολιτική του τόπου μας. Το ξεκαθάρισμα της «Ήρας απ’ το σιτάρι», τώρα που γνωριστήκαμε καλά όλοι στην Ελλάδα. Πολύ σύντομα, είτε ξεπεράσουμε την οικονομική κατάρρευση είτε καταρρεύσουμε, το πολιτικό τοπίο, νομίζω, ότι θα έχει τρείς πολιτικούς πυλώνες, τάσεις. Α) Το κόμμα των κολασμένων – απελπισμένων, Β) των λαϊκιστών – αντιευρωπαϊστών και Γ) των εκσυγχρονιστών – ευρωπαϊστών. Με τις όποιες αμελητέες παραφυάδες τους.

  Η ως τα τώρα πολυσυλλεκτικότητα κι ο αχταρμάς που κάλυπτε κάθε κόμμα και του ‘δινε την ευκαιρία να ‘ναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», θα τελειώσει.

Α. Το κόμμα των φτωχών, των νεόπτωχων, των ανέργων, των πτυχιούχων με διδακτορικό, χωρίς δουλειά, που δουλεύουν γκαρσονάκια, των χαμηλοσυνταξιούχων των 300€, των, με μισθούς Βουλγαρίας, εργαζόμενων στον ιδιώτη, με το κεφάλι κάτω απ’ το φόβο της απόλυσης, του μικροεπαγγελματία που χάνει μέρα με τη μέρα τη δουλειά του, είναι το «κόμμα των κολασμένων». Πως είπε ο Χριστός… δεν γίνεται πλούσιος και παράδεισος!

  Προλετάριος και εισοδηματίας, μοιάζει αταίριαστο, μαζί στον κοινό αγώνα, για τα κοινά τους συμφέροντα! Εκτός αν μιλάμε για ιδεολόγο πλούσιο. Και θα ‘χει όλων των λογικών ανθρώπων τη στήριξη ο αγώνας για δικαιώματα του «κόμματος των κολασμένων». Γιατί, η κοινωνική συνοχή είναι θεμέλιο για την ύπαρξη ενός κράτους. Καθαρά πράγματα, καθαρές κουβέντες.

Β. Το κόμμα των λαϊκιστών – αντιευρωπαϊστών. Το κόμμα της κλάψας, της υπερβολής, το κόμμα του υπερτροφικού «Εγώ»! Το κόμμα των Μαυρογιαλούρων. …Εγώ έχω μόνο δικαιώματα, …εγώ φυλάω Θερμοπύλες, …δεν πληρώνω φόρους, αλλά ζητάω κράτος πρόνοιας!

  Το κόμμα της εθνικιστικής υστερίας, της ξενοφοβίας αλλά και της άκρατης υποκρισίας, με τις κραυγές για εθνική καταστροφή, όταν εργαζόμενοι μόνιμοι, που έχουν παχυλούς μισθούς, χάνουν κάποιο «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης». Λαϊκιστής δεν σημαίνει απαραίτητα φτωχός. Κι ο εργολάβος της αρπαχτής και της μίζας, βρίζει και καταριέται το κράτος το κακό, που κατά τα άλλα χρόνια τώρα, το αρμέγει άγρια και ζει ο ίδιος σαν Λόρδος.

  Σήμερα, στην πρωτοφανή ομολογουμένως οικονομική κρίση, εκείνοι που δείχνουν να έχουν φτάσει στον πάτο και πρωτοστατούν στις διαμαρτυρίες, δεν είναι ούτε οι άνεργοι, ούτε οι χαμηλοσυνταξιούχοι, ούτε οι ιδιοκτήτες που έχασαν το μαγαζί τους. Τα υψηλά αμειβόμενα κρατικά, χαμηλά και μεσαία στελέχη, είναι που φωνάζουν.

  Ο λαϊκισμός πάει γάντι με τον μικροαστισμό. Έχει «κατινιά» μέσα του, κλάψα, γκρίνια, ζήλια, φθόνο. Φυσικά, για ιδανικά, για πατρίδα, για το μέλλον, καρφάκι δεν δίνει! Εγώ, ο εαυτούλης, τα παιδιά, η γυναίκα μου, το σπίτι μου και οι υπόλοιποι, «γαία πυρί μειχθήτω»…

Γ. Το κόμμα των εκσυγχρονιστών - ευρωπαϊστών. Είναι το κόμμα της «κοινής λογικής». Γιατί εδώ και χρόνια, η κοινή λογική έχει κόψει σχέσεις με την άσκηση πολιτικής στην Ελλάδα.

  Το κόμμα που στοχεύει στο μέλλον με σχέδιο, χωρίς ψεύτικα μεγάλα λόγια και υπεσχημένους «λαγούς με πετραχήλια». Το κόμμα οδηγός, όχι οδηγούμενο. Το κόμμα που θα διακηρύξει ότι, χωρίς δουλειά – σκληρή δουλειά, δεν υπάρχει ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδος.

  Το κόμμα που θα εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει.

  Το κόμμα, που θα χτυπήσει σαν κύριο εχθρό του τη φοροδιαφυγή που κατατρώει τα σωθικά του. Που θα στηρίξει τον αδύνατο και θα αμείψει τον εργατικό και προοδευτικό πολίτη του. Ο χρόνος τρέχει αμείλικτα. Στην Ανατολή, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, γίνεται μια ειρηνική αναπτυξιακή επανάσταση που, αν δεν ξυπνήσουμε απ’ τον γλυκό λήθαργο του «Ελληνοκεντρισμού» και δεν συνέλθουμε έγκαιρα και το ψωμί που θα τρώμε θα είναι Κινέζικο… αν έχουμε να τρώμε…

  Κι επειδή μπορεί να εκληφθεί το γραπτό μου σαν γραμμένο από θιασώτη του Φουκογιάμα που πιστεύει στο «τέλος της ιστορίας των ιδεολογιών», εγώ αντίθετα, θεωρώ ότι οι ιδεολογίες στην πολιτική υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο θα υφίστανται φτωχοί και πλούσιοι, δυνάστες και δυναστευόμενοι.

  Και δεν είναι διόλου «απολιτίκ» η θέση, όταν καταρρέει η πατρίδα σου, να βάζεις πρώτο στόχο τη σωτηρία της κι όχι τον ταξικό αγώνα. Ή να επιζητάς την κατάρρευση της.

  Και σίγουρα δεν ήταν λιγότερο επαναστάτης και κομουνιστής ο Νίκος Ζαχαριάδης, που μέσα απ’ τις φυλακές έστειλε τη γνωστή επιστολή του στις εφημερίδες, που καλούσε τους κομουνιστές να υπερασπιστούν την πατρίδα τους – Ελλάδα, συστρατευόμενοι με όλους τους άλλους στο ΟΧΙ που είπε ο ακροδεξιός δικτάτορας Μεταξάς, το 1940.