Δεν έχουμε μόνο πληθωρισμό σε τιμές, αλλά και σε πλεονάζοντες τιτλούχους…

(Γράφει ο πάροικος, στην έντυπη

έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Ενάντια στη γενική θεωρία της οικονομίας, ο πληθωρισμός δεν είναι πάντα κακός, π.χ. στην αγάπη. Μοιράζοντας αγάπη, αυξάνουμε τη χαρά στον άλλον/στην άλλη, χωρίς εμείς να χάσουμε τίποτα.

 Πράγματι, εκτός από την αγάπη τίποτα άλλο δεν κάνει καλό σε πληθωριστική μορφή, κάθε άλλος πληθωρισμός βλάπτει. Το ζούμε ιδιαίτερα στις μέρες μας με τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ΚΤΕΛ και προ πάντων με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Όλοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν ότι οι ίδιοι δεν φταίνε για τις αυξήσεις τιμών που κάνουν, αλλά κάποιος άλλος – το κόστος της επιχείρησης, που ως επί το πλείστον οι ίδιοι δημιουργούν, οι φόροι, που οι ίδιοι σπάνια πληρώνουν, οι απεργίες, που συνήθως οι ίδιοι κάνουν. Λίγο τους νοιάζει αν εμείς τους πιστεύουμε ή όχι, αρκεί να περάσει το δικό τους. Παρόμοιο αποτόλμησε ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο αυστριακό περιοδικό «Profil», όπου ισχυρίσθηκε ότι του φταίνε όλοι, Μέρκελ, Σαρκοζύ, κερδοσκόποι, Καραμανλής, Σαμαράς και ο ελληνικός λαός που δεν τον καταλάβαινε, ενώ και αυτός μέρα νύχτα δούλευε για το καλό του. Οι συντάκτες, ακόμη πιο αφελείς από τον ΓΑΠ, τον πίστεψαν, τύπωσαν τη φωτογραφία του στο εξώφυλλο και τον ανακήρυξαν για τον άνθρωπο της χρονιάς (Mensch des Jahres), υπότιτλος: Γιώργος Παπανδρέου.

  Μολονότι πληθωρισμός και πλεονασμός διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν κάποια συγγένεια μεταξύ τους, δείχνουν μια υπερβολή, επιθυμητή ή όχι. Επιθυμητή θα ήταν αν π.χ. εκφραζόταν σε πλεόνασμα του προϋπολογισμού μας, περιττή όταν συνοδεύει ευκολονόητα. Και υπάρχουν πολλά περιττά πλεονάσματα, λ.χ., για το παραμικρό διαβάζουμε σε πινακίδες «απαγορεύεται αυστηρώς» η είσοδος, το κάπνισμα, το φτύσιμο στο δάπεδο κι άλλα τέτοια. Τι το θέλουμε εκείνο το αυστηρώς; Όταν κάτι απαγορεύεται, τότε δεν χρειάζεται ούτε το αυστηρώς ούτε το ελαφρώς, γιατί ή απαγορεύεται ή δεν απαγορεύεται, όπως ακριβώς λίγο έγκυος δεν υπάρχει.

  Τελικά, λίγοι παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες πινακίδες, οι περισσότεροι τις περιφρονούν. Εγώ προσωπικά διαβάζω επίτηδες ένα έγγραφο στο οποίο αναγράφεται «Άκρως εμπιστευτικό», γιατί τώρα ακριβώς ξυπνάει μέσα μου η περιέργεια να μάθω τι κρύβεται εκεί μέσα.

  Σαν να μην έφτανε η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας, προστέθηκε και η περιττή μετονομασία των υπουργείων. Το φθινόπωρο του 2009, ευθύς μόλις ανέλαβε την κυβέρνηση ο ΓΑΠ θεώρησε για επείγον να μετονομάσει τα υπουργεία. Έκτοτε η σύγχυσή μας είναι πλήρης σε ποιον να αποταθούμε για κάποιο ερώτημα που έχουμε. Μα, δεν είχαμε άλλα σοβαρότερα προβλήματα; Σαφώς είχαμε, αφού δεν χρειάσθηκε να περάσει πολύς καιρός και αποδείχθηκε ότι «Όλα τα είχε η Μαριγώ, μόνο ο φερετζές της έλλειπε». Και τώρα έχουμε ό,τι δεν χρειαζόμασταν:

- Από το απλό Υπουργείο Γεωργίας έγινε το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Προηγουμένως δεν φρόντιζε το Υπουργείο Γεωργίας για ανάπτυξη και τρόφιμα;

- Το ευκολονόητο Υπουργείο Δικαιοσύνης μετονομάσθηκε στο μακαρονοειδές Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μήπως προηγουμένως το Υπουργείο Δικαιοσύνης εργαζόταν για τον σκοταδισμό και αδιάφορο για τα ανθρώπινα δικαιώματα;

- Ποιος δεν γνώριζε το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων; Προς τι εκείνο το πρόσθετο Δια Βίου Μάθησης για να καταλήξει σε Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων;

- Ορίστε κι ένας άλλος πλεονασμός στο μεγαλείο του περιττού. Το πρώην Υπουργείο Μεταφορών επεκτάθηκε (λεκτικά) στο Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Υπάρχει υπουργείο που να μην φροντίζει για τις υποδομές του; 

  Αναγκαστικό επακόλουθο του χάους που δημιούργησε η πληθωριστική μετονομασία είναι ότι έπρεπε συγχρόνως να φτιαχτούν χιλιάδες νέες σφραγίδες, ακόμη περισσότερες πινακίδες και να τυπωθούν εκατομμύρια επιστολόχαρτα για να δείξουν τι; Το ήδη αποδεδειγμένο! Ναι, δόθηκε δουλειά στα τυπογραφία, αλλά ήταν αυτός ο σκοπός στη μιζέρια που ζούμε;

  Εκτός από τους υπουργούς και υφυπουργούς που καμαρώνουν με τους πηχυαίους τίτλους τους, οι άλλοι περιφρονούν δικαίως τέτοιες πολυτέλειες πλεονασμού.  

  Όντως, στην καθημερινή ζωή δεν συμπαθούμε τους μεγάλους τίτλους, μας επαρκεί η ουσία τους, όπως αποδείχνει το σύντομο ρεπορτάζ από την «Καθημερινή» της 13/09/2011: «Στη συνεδρίαση συμμετείχαν οι υπουργοί: Ανάπτυξης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Εξωτερικών, Σταύρος Λαμπρινίδης, Περιβάλλοντος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Μεταφορών, Γιάννης Ραγκούσης, και Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος. Απλά, σύντομα, καταλαβίστικα, ακριβώς επειδή αναιρεθήκαν οι πληθωρικοί τίτλοι.

  Προφανώς, ο Δήμαρχος Αμυνταίου, Μάκης Ιωσηφίδης, θέλησε να αποφύγει να χαρακτηριστεί ο δήμος μας για αναχρονιστικός, μόνο και μόνο επειδή απέχει 500 χλμ. από το μεγάλο χωριό. Θεώρησε για αναγκαίο να προσπεράσει ακόμη και τον ΓΑΠ, όταν πριν λίγες μέρες μοίρασε αρμοδιότητες και τίτλους στους νέους αντιδημάρχους:

- Γιώργος Ψαλλίδας, αντιδήμαρχος Διοικητικών & Οικονομικών Υπηρεσιών, Προγραμματισμού, Οργάνωσης και Διαφάνειας.

- Αργύρης Βολιώτης, αντιδήμαρχος Διοικητικών & Οικονομικών Υπηρεσιών.

- Στάθης Δεληγιαννίδης, αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Συντηρήσεων και Εύρυθμης Λειτουργίας Οικισμών.

- Τρύφων Γεώργου, αντιδήμαρχος Συντήρησης Υποδομών, Εύρυθμης Λειτουργίας Οικισμών και Ποιότητας Ζωής.

- Ιορδάνης Μπάντης, αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας, Παιδείας και Τουρισμού.

 Σίγουρα, οι κ. Ψαλίδας και Βολιώτης θα πρέπει να καταναλώνουν πολύ καιρό και υπομονή μέχρι που να ξεκαθαρίσουν ποιος και πόσο αρμόδιος θα είναι για διοικητικά και οικονομικά. Τόσο ο κ. Δεληγιαννίδης όσο και ο κ. Γιώργου είναι αρμόδιοι για τεχνικά έργα, συντήρηση και εύρυθμη λειτουργία. Το μάλωμα μεταξύ τους για το κάθε φορά ποιος και πόσο μπήκε στο χωράφι του άλλου είναι προγραμματισμένο. Ασυναγώνιστος παραμένει ο κ. Μπάντης, ευτυχία του!