Πραγματική οικονομία…

Του Α.Θ.Ρ. 
(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

  Όταν ο γατούλης του σπιτιού μας και ο σκύλος μας, εδώ και χρόνια, από εξολοθρευτής των ποντικιών και φύλακας του σπιτιού μας, έγιναν «μπιμπελό» παιχνίδια κι εξαρτήματα του life style μας, ενώ δεν είμαστε ούτε Μαρίες Αντουανέτες, ούτε Λατσο-Βαρδινο-Αγγελόπουλοι, κάτι έπρεπε να μυριστούν, οι τώρα λαλίστατοι καθηγητάδες – οικονομολόγοι, κάτι που δεν μας το ‘παν πριν 10 – 20 – 30 χρόνια…

  Τώρα οι αναλύσεις τους μου θυμίζουν ιατρικοδικαστική διάγνωση θανάτου, μετά από νεκροτομή!

  Πριν τα «κακαρώσω», θέλω τη διάγνωση και την πρόβλεψη για το χάλι της υγείας μου…

  Πότε το μυρίστηκε ο πανέξυπνος Ροκφέλλερ και πούλησε το 1929 όλες τις μετοχές του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης; Όταν τον ρώτησε ο λούστρος που του γυάλιζε τα παπούτσια στην είσοδο της τράπεζας του, τη γνώμη του, για την πορεία της τάδε μετοχής! Αφού μπήκαν και οι λούστροι στο χρηματιστήριο, σημαίνει ότι «φόρτωσε», έφτασε στην κορυφή, θ’ αρχίσει η κατρακύλα σε λίγο…

  Φυσικά, δεν περιμέναμε από τους Γερμανούς που μας πουλάνε εκτός από Μερσεντέ και Μπέμπες τα τελευταία χρόνια και τζιπούρες Πόρσε Καγιέν, αλλά και γατο-σκυλοτροφές και χώμα για τα «κακά» της γάτας και φυλόχωμα για τα λουλούδια, να μας ταρακουνήσουν και να μας ξυπνήσουν, απ’ το νιρβάνα της βλακείας μας.

  Οι δικοί μας όμως, έπρεπε να μας κράξουν, να μας σκουντήσουν, να ξυπνήσουμε απ’ τη μαστούρα του ονείρου, του λαϊκισμού, της λεζάντας, του χαβαλέ, της αφασίας, που χρόνια τώρα κυριαρχούσαν στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας».

  Όταν ο μικροαγρότης έπινε γάλα, έτρωγε τυρί – γιαούρτι, που ερχόταν απ’ την Αθήνα, κοτόπουλα κι αυγά απ’ τη Χαλκίδα, χοιρινό απ’ τα Γιάννενα, μοσχαρίσιο απ’ τη Γαλλία, αχλάδια απ’ την Αργεντινή, σκόρδα απ’ τη Κίνα, δεν χρειάζονταν να ‘σαι Δρ. οικονομίας για να καταλάβεις που θα πήγαινε το πράγμα!

  Όταν δύο υπάλληλοι του δημοσίου, χωρίς master και με ξένη γλώσσα, μόνο λίγα ελληνικά, με δέκα χρόνια δουλειά κι ένα δάνειο στεγαστικό έκτιζαν μονοκατοικία και γκαζόν να βοσκάει ένα κοπάδι πρόβατα.  

  Όταν γιατρο-δικηγορο-καθηγητο-φροντιστές και λοιποί επιστήμονες, με επίσημο δηλωμένο εισόδημα «απόρου κορασίδος», αλλά με κεκτημένο από χρόνια εξοχικό δίπλα στο κύμα και με τσίλικη πισίνα έξτρα.

  Όταν εργαζόμενοι, που μπήκαν μια φεγγαρόλουστη βραδιά μετά την ταβέρνα, ανειδίκευτοι εργάτες σε ΔΕΚΟ, ξεπέρασαν σε αποδοχές σε κάποια χρόνια, Άγγλους – Γάλλους - Πορτογάλους συναδέλφους τους, όταν, όταν κι οπόταν… δεν χρειάζεται «κολαούζο» για να δει κάποιος λογικός παρατηρητής πού θα κατέληγε το οικονομικό μας χάλι, σε κάποια χρόνια…

  Όταν η διαφθορά μας φέρνει μια θέση κάτω απ’ τη Κολομβία, η μίζα, το Γρηγορόσημο, το φακελάκι, τα «μαύρα», έχουν θρονιαστεί χρόνια τώρα και ανεξέλεγκτα γίνονται καταθέσεις, βίλες, Πόρσε, σαν το λογικότερο πράμα στον κόσμο…

  Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε «λογικός» να φωνάξει, να ουρλιάξει, να σιχτιρίσει και να αποκαλύψει τη φούσκα του ευδαιμονισμού και της «ανάπτυξης», με δανεικά που απολαμβάναμε όλα αυτά τα χρόνια, λίγο πολύ όλοι μας.

  Και βέβαια, κάποιες «κακές Κασσάνδρες» σαν τον αιωνόβιο Μητσοτάκη μ’ εκείνο το μοναδικό, σαρδόνιο χαμόγελό του –χε, χε, χε!, τα έλεγαν από χρόνια …δεν πάει καλά το πράμα… το υπερτροφικό Δημόσιο!

   Ο ίδιος όμως και η οικογένειά του, πολλές δεκάδες χρόνια φούσκωσαν το κακόμοιρο Δημόσιο που κατηγορούσαν, με χιλιάδες ρουσφετο-διορισμούς, στήριξαν δικούς τους επιχειρηματίες με χρυσοφόρες συμβάσεις Δημόσιες, Siemens, Καλτσεστρούτσι, «τζούφια» οπλικά συστήματα, ναυπηγεία Σκαραμαγκά και άλλα γνωστά ή άγνωστα κι άκρως γαργαλιστικά, που τα κατάπιε η παραγραφή, που διαφυλάσσει τους πολιτικούς μας, ζωή να ‘χουν!

  Ο Καραμανλής ο Β’, ενώ ξεκίνησε μαγκιόρικα και λάβρος, εχθρός των «νταβατζήδων» που λυμαίνονται το Δημόσιο, γρήγορα στην πορεία βαρέθηκε; Φοβήθηκε; Άφησε τον Βουλγαράκη, τον Ρουσόπουλο, τον Κοντό, να αλωνίζουν κι άραξε ο ίδιος στην παραλία της Ραφήνας, σαν συνταξιούχος στρατιωτιοτικός απ’ τα σαράντα πέντε του! Ευτυχώς έκανε στη θητεία του χειρουργό την Νατάσσα… Και εδώ και 2-3 χρόνια, το παίζει και «κωφάλαλος».

  Ο Γιωργάκης, έτρεξε σαν μαραθωνοδρόμος, χωρίς όμως σχέδιο, τεχνική, προετοιμασία, έτσι τερμάτισε τελευταίος και μόνος, παρέα με τον Πετσάλνικο! Που θα ‘χαμε πρωθυπουργό από το Μαύροβο!

  Την «καυτή πατάτα» πέταξαν, και πολύ ορθά, οι πολιτικοί μας στον «Προτεστάντη» Παπαδήμο, αφού στη διαδρομή της πέρασε ξυστά από την Έλσα Παπαδημητρίου, Πετσάλνικο, Κακλαμάνη κι έναν συνταξιούχο, τρόφιμο του Γηροκομείου Αθηνών, που ευτυχώς δεν κατάλαβε!

  Κα μετά άρχισαν τα όργανα με Ιταλία, ολίγον από Γαλλία, Βέλγιο μέχρι και χρεοκοπημένη βρέθηκε η Γερμανία.

  Τι γίνεται ρε μεγάλοι; Πως το εννοείτε εσείς το colpo grosso που παίζουν οι αγορές με τα κράτη και τους Λαούς τους;

  Το «κουτί με τα φίδια» άνοιξε διάπλατα με τους ακροδεξιούς – Νεοφιλελεύθερους, Ρήγκαν – Θάτσερ. Εδώ τοποτηρητής ήταν ο Ανδριανόπουλος. Που χάθηκε αλήθεια εκείνη η φατσούλα που μας τα ‘λεγε τόσο όμορφα και απλά παλιότερα; …Αφήστε τις αγορές ελεύθερες …Λιγότερο κράτος …Η αγορά με τον ανταγωνισμό αυτοελέγχεται …Ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων – όχι ανθρώπων. Θεωρίες της «Σχολής του Σικάγο» του Φρήντμαν.

  Οι πολιτικοί παρέδωσαν την εξουσία τους πάνω στην οικονομία, στους τραπεζίτες. Τον Ροκφέλερ, τον Ρότσιλντ, τους διεθνείς κερδοσκόπους Σόρος, Πόλσον και κάθε μεγαλο-τυχοδιώκτη, που ποντάρει –όπως σε καζίνο- τις τύχες, στοχευμένων κρατών με τους Λαούς τους.

  Το πράγμα έφτασε, ιδιωτικές εταιρείες να τσεκάρουν και ν’ αξιολογούν την υπερδύναμη –μαμά τους- τις ΗΠΑ και αυτή να τρέφει την αξιολόγηση! Βρε ούστ!! Μια «Αλ-Καϊντα», «Golden Boys», ανεξέλεγκτη που εξέθρεψε ο Νεοφιλελευθερισμός και η ανυπαρξία αντίπαλου πολιτικο-οικονομικού προτύπου, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ. Που ‘σαι Στάλιν!

  Αυτό είναι το ένα σκέλος. Γιατί υπάρχει κι άλλο για να ‘μαστε ειλικρινείς. Η τεράστια ανάπτυξη, πρωτοφανής σ’ όλη την ιστορία του ανθρώπου, στο βιοτικό του επίπεδο, που συντελέστηκε τα τελευταία 40 – 50 χρόνια! Και που ήταν νομοτελειακά ότι κάποτε θα σταματούσε και θα υποχωρούσε, αφού στο παιχνίδι έμπαιναν τώρα και πρώην καθυστερημένες χώρες με τεράστιους πληθυσμούς (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ινδονησία, Νότιος Αφρική, Βιετνάμ) που διεκδικούν, εύλογα, κομμάτι απ’ την πίτα του πλούτου.

  Το χειρότερο είναι ότι, μεγάλο μέρος αυτής της «ανάπτυξης» έγινε με «πέτσινο» χρήμα, ανύπαρκτο και στηρίχτηκε στον αλόγιστο δανεισμό κρατών – νοικοκυριών, όχι μόνο στην Ελλάδα, που είμαστε η ορατή – δακτυλοδεικτούμενη κορυφή του παγόβουνου, αλλά σ’ όλο το Δυτικό κόσμο.

  Δανεικά και κλεμμένα απ’ τον «τρίτο κόσμο» που άρχισε σιγά – σιγά να ξυπνάει (Ινδία, Βραζιλία, Νότιος Αφρική) και να διεκδικεί τον πλούτο του, είναι το πρόβλημα μας.

  Το «μπουμ» της ανάπτυξης σε μια περιφερειακή χώρα του καπιταλισμού όπως η Ελλάδα και μετά τις γνωστές πολεμικές περιπέτειες, άρχιζε τη δεκαετία του ’60. Από 10.000 χρόνια πριν ο άνθρωπος όργωνε με το βόδι, το άλογο, έσπερνε με το χέρι, θέριζε, έσκαβε με το χέρι. Με το ίδιο ξύλινο ή αργότερα σιδερένιο άροτρο, το ίδιο δρεπάνι, την ίδια τσάπα, τα ίδια εργαλεία, τα ίδια στρέμματα, τις ίδιες περίπου καλλιέργειες.

  Είχε σπίτι από πλιθιά, τούβλα ή πέτρα, το ζέσταινε και μαγείρευε στο τζάκι, σε πυροστιά, σε καπνισμένο τσουκάλι (γκρνε), (φοβερή σλάβικη λέξη!).

  Σε πάμπολλα χωριά, στο ισόγειο ζούσαν τα ζώα και στο ανώγειο κατοικοέδρευαν οι άνθρωποι σε αγαστή συνύπαρξη με τα ζωντανά τους. Κι αυτό, όχι το 5.000 π.Χ., αλλά τη δεκαετία του ‘ 60!!

  Δεν γράφω υπερβολές, ούτε τερατολογίες –αυτό για τους νέους, που σίγουρα θα απορούν- γράφω αλήθειες.

  Μήνες σκάβαν με κασμά και φτυάρια εργάτες σε δημοτικά έργα ύδρευσης, πράγμα που σήμερα θα γίνονταν σε μια μέρα με το «μαγικό» σκαπτικό μηχάνημα.

  Τα θηριώδη σημερινά τρακτέρ όργωσαν και τα βουνά και αύξησαν, μαζί με τα τότε ανύπαρκτα λιπάσματα, την παραγωγή. Τα χρόνια εκείνα, με δυσκολία καλλιεργούνταν ελάχιστη και μόνο εύφορη καλλιεργήσιμη έκταση, ενώ οι αγρότες δούλευαν από ανατολή ως τη δύση του ηλίου, κάθε μέρα.

  Οι δρόμοι φυσικά ήταν άδειοι από αυτοκίνητα…

  Στο Δευτεριάτικο παζάρι μας, οι χωριανοί των διπλανών χωριών, με κάρα φορτωμένο κόσμο, με γαϊδουράκια, με άλογα, έρχονταν και πάρκαραν σε αυλές σπιτιών, στην 5ης Μεραρχίας… Πλήρωναν και παρκινγκ στον ιδιοκτήτη της αυλής για την προστασία του κάρου και του ζώου!

  Ηλεκτρικό είχαν μόνο οι πόλεις από ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής ρεύματος. Εμείς είχαμε την εταιρεία «Μπαλτζή» Το λυχνάρι του Διογένη κι αργότερα του Αλαντίν από πήλινο, που έκαιγε λάδι, τώρα έγινε ένα χρηστικό κι όμορφο τενεκεδένιο δημιούργημα, που έφτιαχναν με τέχνη οι τενεκετζήδες της πόλης, κι έκαιγε πετρέλαιο, αντί λάδι! Φυσικά η γκαζόλαμπα και ιδίως το «λουξ» ήταν τα τοπ της τεχνολογίας στον τομέα «φωτισμός – πολιτισμός», κάτι σαν τις λάμπες LED σήμερα…

  Δίπλα στο πηγάδι με το δροσερό νερό, οι πιο αχαΐρευτοι είχαν το σωρό με την κοπριά των ζώων, που απορροφούσε μέρος της με τις βροχές και το νερό που πίνανε απ’ το πηγάδι γίνονταν «δηλητήριο».

  Δυο μπουκάλια της οκάς είχαμε σπίτι στο ντουλάπι. Το ένα για το λάδι, το άλλο για το πετρέλαιο… και γλιστρούσαν τα αφιλότιμα στα παιδικά μας χέρια, όταν μας έστελνε η μάνα μας στο διπλανό μπακάλικο να τα γεμίσουμε λάδι ή πετρέλαιο… πρόσεχε, κράτα το γερά, …μην το σπάσεις, αλίμονο σου.

  Το ίδιο ίσχυε με το πιάτο που πηγαίναμε στου Μπάτσιου ή του Καλέα για γιαούρτι, που τότε πουλιόταν χύμα… φόβος και τρόμος μη σπάσουμε το πολύτιμο πιάτο… λες κι ήταν κρύσταλλο Βοημίας και πορσελάνη Κίνας!

  Είχαμε κι ένα μπουκάλι για το ξύδι, που αγοράζαμε απ’ τον παππού Γιώργη Χατζή, μέσα από έναν χαώδες λαβύρινθο με βαρέλια, κιούπια, αμπάρια, εργαλεία αγροτικά από εκατοντάδες χρόνια, που σήμερα θα γέμιζαν ένα λαογραφικό μουσείο. …Το ξύδι έπρεπε να είναι πιο ακριβό, μου έλεγε ο παππού Γιώργης, γιατί, ένα μπουκάλι κρασί μπορείς να το πιείς, ενώ ένα μπουκάλι ξύδι, ποτέ! Λαϊκή σοφία αποσταγμένη σε άμβακα χιλιόχρονο. Κι εγώ άκουγα και θαύμαζα, γιατί τότε θαυμάζαμε κι ακούγαμε τους γέρους, που μετέφεραν τη σοφία τους προφορικά, από αρχαίες γενιές προγόνων!

  Η βιομηχανική επανάσταση του 19ου αιώνα στη Δύση, σε μας έφερε την ανάπτυξη και λόγω των πολεμικών περιπετειών με καθυστέρηση έναν αιώνα. Χονδρικά, μέχρι το τέλος περίπου του 20ου αιώνα υπήρξε μια αληθινή ανάπτυξη, στέρεη, με παραγωγική βάση, με αληθινή αύξηση του βιοτικού επιπέδου και του πλούτου για τη μέση και μη προνομιούχο τάξη. Μετά το ’81 υπήρξε μια σκόπιμη αναδιανομή πλούτου, που στόχευε μια διαχρονική άρση ανισοτήτων που υπήρχε.

  Από κάποιο σημείο και μετά, ξεφεύγει το κουμάντο. Και συνεπικουρούντος του λαϊκισμού, μιας χαλαρότητας γενικής κι ευδαιμονίας ενός τσαμπουκά και μιας εύκολης πρόσβασης σε πρόθυμες τράπεζες για δανεικά, άρχισε ο κατήφορος, που πήρε μορφή χιονοστιβάδας που καταρρέει.

  Η είσοδος μας στην Ε.Ε., χωρίς αυστηρό έλεγχο στις επιδοτήσεις που δόθηκαν για τις απαραίτητες αναπροσαρμογές της οικονομίας, ενός πρώην κλειστού συστήματος, οδήγησε στην αποβιομηχάνιση, την αποδόμηση της οικονομίας που την έκανε παρασιτική, εισαγωγική, με ακριβά προϊόντα εγχώρια, που βρέθηκαν έξω από τις ανοιχτές τώρα αγορές. Απλά πράγματα. Δεν χρειάζεται δοκτορά στην οικονομία για την ανάλυση…

  Χάσαμε το στοίχημα της «πραγματικής οικονομίας» που είναι το αλάτι και το λάδι της ανάπτυξης. Ποντάραμε σχεδόν όλα μας τα λεφτά σε λάθος νούμερο στο καζίνο, τα χάσαμε, και τώρα προσπαθούμε δανειζόμενοι από τοκογλύφους να ρεφάρουμε τη ζημία, συνεχίζοντας το παιχνίδι, μπας και γυρίσει το ζάρι…

  Από παίχτες, πρέπει να γίνουμε παραγωγοί, φτηνοί, αξιόπιστοι, ανταγωνιστικοί, χρήσιμοι και σοβαροί. Προπάντων σοβαροί…