Παπανδρέου-Σαμαράς. Οι πολιτικοί νάνοι που τόλμησαν να προβάλουν ανάστημα…

Του συνεργάτη μας Σωκράτη Γούλιου

(Από την έντυπη έκδοση του ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟΥ)

 

  …και γελοιοποιήθηκαν, παρασύροντας στο χλευασμό κι έναν τόσο υπερήφανο λαό, τον ελληνικό. Ποτέ άλλοτε η λέξη Ελλάδα δεν προξένησε διεθνώς τόσο αρνητικές σκέψεις, δεν στιγματίσθηκε ο Έλληνας για τόσο ασυνεπής. 

  Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, που ευθύνονται προσωπικά αλλά και σαν αρχηγοί κομμάτων για τη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας, συνέχισαν επί μια εβδομάδα να αλληλοτρώγονται στο φως των τηλεοπτικών καναλιών και των πρώτων σελίδων των εφημερίδων όλου του κόσμου. Τα καμώματά τους εξάντλησαν κάθε υπομονή, επειδή ο πρώτος δεν ήταν έτοιμος να παραδώσει την πρωθυπουργία και ο δεύτερος νόμιζε ότι «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστεί» επί του θρόνου, ενώ όλοι, εκτός ίσως τον ίδιο, γνωρίζουν ότι εν προκειμένω θαύματα για ανάσταση της οικονομίας μας συνορεύουν στον τυχοδιωκτισμό.

  Ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε λίγες μέρες μετά την υπογραφή του για τη νέα δανειακή συμφωνία ότι θα διεξάγει δημοψήφισμα, απειλώντας έμμεσα πλην σαφώς, ότι αυτό συνδέεται και με την παραμονή μας στη Ευρωζώνη. Πήγε να παίξει κορώνα-γράμμα μια από τις μεγαλύτερες επιτεύξεις της Ελλάδας, όπως τολμηρά υπογράμμισε ο υπουργός οικονομικών, Ε. Βενιζέλος, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του.

  Ο Παπανδρέου προσπάθησε να αυτοχειροτονηθεί σαν ο δημοκρατικότατος απάντων των πρωθυπουργών, ουσιαστικά όμως να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για την ανικανότητα δυο χρόνων κυβέρνησής του να επιβάλει το νόμο και την τάξη, να διαχειριστεί εξυγιαντικά την κατάσταση, όπως άλλωστε κάνει η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, δυο χώρες που δημοσιοοικονομικά βρίσκονται στην ίδια περίπου μοίρα με την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου αποδείχθηκε αδέξιος, αφελής, ονειροπόλος, ότι έγινε πρωθυπουργός μάλλον επειδή τυγχάνει φορέας του μεγάλου ονόματος των Παπανδρέων παρά από προσωπικότητα του ιδίου.

  Την επαύριον της επίσκεψής του στις Κάννες, στη σύνοδο κορυφής των G20, που έγινε στις 3/11/2011, υψηλά ιστάμενοι στην Ε.Ε. υπέδειξαν στον Παπανδρέου την επιπολαιότητά του. Ώρες αργότερα, ανακάλεσε ή μάλλον αναγκάσθηκε να ανακαλέσει το δημοψήφισμα, επειδή η υπόλοιπη Ευρωζώνη δεν πτοήθηκε από κούφιες απειλές. Εκεί άκουσε ο Παπανδρέου ξεκάθαρα ότι η Ευρωζώνη δεν θέλει να χάσει από μέλος της την Ελλάδα, αλλά όμως δεν δέχεται εκβιασμούς, είναι έτοιμη να προχωρήσει και χωρίς αυτή. Επ’ ουδενί λόγο είχε διάθεση να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, πολλώ μάλλον που ο ίδιος ο Παπανδρέου την χαιρέτησε ανεπιφύλακτα, τονίζοντας ότι από αυτή θα αποκομίσει η Ελλάδα ακόμη μεγαλύτερα οφέλη από ότι από τη συμφωνία του Ιουλίου.

  Η ασυνέπεια του Παπανδρέου εξαγρίωσε το σύμπαν. Ακολούθησε ένα χάος στα χρηματιστήρια, ο καθένας υπολόγιζε ότι επίκειται το τέλος της Ευρωζώνης. Οι ηγέτες στην Ευρωζώνη τράβηξαν το χειρόφρενο και δεν άφησαν κανένα περιθώριο για υπονοούμενα. Είπαν «ευγενικά» ότι ένα δημοψήφισμα είναι υπόθεση της Ελλάδας, όμως, μέχρι να έχουμε το αποτέλεσμα, παγώνει η εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου ύψους 8 δις €. Απλά και σταράτα: Κύριε Παπανδρέου, κοιτάξτε πως θα πληρώσετε τους επόμενους μισθούς και συντάξεις, λεφτά από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ δεν υπάρχουν μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεσή σας με το δημοψήφισμα. Στο μεταξύ, συνέχισαν, δεν μπορούμε να λέμε άλλα χθες και να κάνουμε άλλα σήμερα, έχετε λοιπόν κατανόηση, ότι η εμπιστοσύνη μας στους ηγέτες της Ελλάδας κλονίστηκε όσο ποτέ άλλοτε. Για αυτό και αδιάκριτα από την έκβαση του δημοψηφίσματος, ζητούμε τη συναίνεση τουλάχιστον των δυο μεγάλων κομμάτων, μάλιστα με υπογραφή και σφραγίδα.

  Η συναίνεση απαιτεί την εφαρμογή της εν λόγω συμφωνίας, απαιτεί να πάψουν οι τακτικισμοί της κυβέρνησης και η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι έξω από την Ευρωζώνη θα πηγαίναμε καλύτερα. Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν ακόμη πιο επώδυνη για τους Έλληνες από τα διαδοχικά μέτρα λιτότητας που επιβάλει το μνημόνιο στη χώρα μας. Η αντιπολίτευση, που και αυτή χρόνια συνέβαλε στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, θα πρέπει να συμβάλει στη σταθερότητα της χώρας και να πάψει να στηρίζει ακρότητες, γιατί, αν στο εγγύς μέλλον αναλάβει την κυβέρνηση, θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα, θαύματα αλά Σαμαράς είναι εξωπραγματικά.

  Ακολουθούν μερικά κραυγαλέα αποσπάσματα από τον τύπο, που επιβεβαιώνουν τον επιφανειακό χειρισμό της κρίσης των τελευταίων ημερών:

  (…) «Ο τρόπος που επιχείρησε, επενδύοντας στο ρίσκο του δημοψηφίσματος ήταν καταδικαστέος και καταστροφικός. Ξέχασε ο κ. Παπανδρέου τις παγκόσμιες προεκτάσεις των πράξεών του που αποσυντόνισαν και τρόμαξαν ολόκληρη την υφήλιο. Και ξέχασε ότι ο ηγέτης δεν μπορεί να βάζει τον λαό μπροστά για να κρυφτεί, αλλά οφείλει να πείθει και να καθοδηγεί», Μιχάλης Σοφοκλέους, «Καθημερινή» της Κύπρου, 6/11/11.

  (…) «Ότι το δημοψήφισμα ήταν μια κίνηση πέραν κάθε λογικής, είναι περιττό να αναλυθεί πλέον. …Άνοιξε και απενοχοποίησε συζητήσεις σχετικά με το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, τις οποίες έως τώρα δεν τολμούσαμε καν να δεχτούμε ότι υπάρχουν.

  Ας θυμηθούμε τις αντιδράσεις που υπήρξαν για τις δηλώσεις της κ. Δαμανάκη, ότι στην Ε.Ε. κάποιοι έχουν αρχίσει να συζητούν την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη…. Ο Παπανδρέου εξέθεσε τη χώρα και αυτοακυρώθηκε… Το τραγικό είναι ότι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και χρειάστηκε ένας διεθνής εξευτελισμός για να καταλάβουμε…», Ευτύχης Βαρδουλκάκης, «Φιλελεύθερος» της Κύπρου, 6/11/11.

  (…) «Ενόσω η χώρα βίωνε το πρωτοφανές ρεζιλίκι της, μπήκα σε μια ιστοσελίδα που εμφανίζει ενδεικτικά πρωτοσέλιδα απ’ όλο τον πλανήτη. Μακάρι να τα βλέπατε. Την επομένη της ψήφου εμπιστοσύνης, όλες, μα όλες οι εφημερίδες του κόσμου, από την Αργεντινή και τη Βραζιλία, μέχρι την Αυστραλία, την Κορέα και την Ταϊβάν(!) είχαν πρώτο θέμα τον κ. Γ. Παπανδρέου. Χωρίς να μπορώ να τις μεταφράσω ήταν προφανές ότι εξέφραζαν αυτό που αναρωτιόταν και σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος. Τη σχιζοφρενική αξίωση ενός πρωθυπουργού να επιδιώκει ψήφο εμπιστοσύνης για να παραιτηθεί (!), και το πώς μια τόσο μικρή χώρα κατόρθωσε να διακυβεύσει την οικονομία ολόκληρης της γης. Αυτό μάλλον θα καταγραφεί ως το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» του Γ. Παπανδρέου. Ότι για να κρατηθεί στην εξουσία, έφτασε στο σημείο να πει ψέματα στους ομολόγους του, να τους αιφνιδιάσει με την απειλή ενός δημοψηφίσματος για μια συμφωνία που ο ίδιος είχε υπογράψει και να προκαλέσει μια άνευ προηγούμενου διεθνή ταπείνωση της χώρας», Κωνσταντίνος Ζούλας, «Καθημερινή», 11/11/11.

  (…) «H πενθήμερη ιλαροτραγωδία της αναζήτησης Πρωθυπουργού κοινής αποδοχής οδήγησε το πολιτικό μας σύστημα στα όρια του αυτοεξευτελισμού», κύριο άρθρο στα «ΤΑ ΝΕΑ» 11/11/11.

(…) «Η Ζωή στην Ελλάδα, η «κωμική» πλευρά της, έχει γίνει ριάλτι τηλεπαιχνίδι σε βρετανικό τηλεοπτικό σταθμό με τίτλο «Γίνε Έλληνας για μια εβδομάδα» και με στόχο τη γελιοποίηση του ελληνικού λαού, που ταλαιπωρείται ένεκα της ανευθυνότητας μιας αχαρακτήριστης πολιτικής ηγεσίας. Και αποσκοπεί στο να καταδείξει, διδακτικά ομιλούντες, τους τρόπους με τους οποίους οι πολίτες μπορούν να εξαπατήσουν τους κρατικούς μηχανισμούς της χώρας τους ή να εκμεταλλευθούν την αναλγησία των πολιτικών τους, για να επωφεληθούν όσο περισσότερο γίνεται εις βάρος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της πατρίδας τους», Μιχαλάκης Χριστοδουλάκης, «Φιλελεύθερος» της Κύπρου, 10/11/11.

  (…) «Γνωρίζω ότι ακούγονται πολύ αισιόδοξα όλα αυτά. Οι κομματικοί μηχανισμοί θα δώσουν τις δικές τους μάχες για να μην πετύχει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Η Aριστερά θα επανέλθει στο τροπάριό της. Οι αριστεροδεξιοί «σούπερ πατριώτες» θα αρχίσουν πάλι να μιλάνε για την κατοχή του Δ΄ Ράιχ. Οι ιεροκήρυκες του λαϊκισμού και της Ελλάδας της δραχμής θα πιάσουν πάλι δουλειά, αποδομώντας τη λύση Παπαδήμου ως μια ακόμη συνωμοσία του διεθνούς (μασονικού ίσως;) τραπεζικού συστήματος», Αλέξης Παπαχελάς, «Καθημερινή», 11/11/11.