Παρέλαση…

Του συνεργάτη μας Γιώργου Μπλάγα

(Από την εφημερίδα ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ)

  Πρωτόγνωρες στιγμές ζήσαμε όσοι είχαμε την ευκαιρία να δούμε την παρέλαση της Θεσσαλονίκης να ματαιώνεται, αλλά και όλοι οι Έλληνες από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες.

  Πολλά ειπώθηκαν από τους τηλεαστέρες και ακόμη περισσότερα από τους πολιτικούς που συμμετείχαν στα τηλεοπτικά πάνελ και τα παράθυρα των ειδήσεων. Όλοι τους καταδίκασαν συλλήβδην τους διαδηλωτές, που «τόλμησαν να αμαυρώσουν την Εθνική Επέτειο» και εξαιτίας των οποίων αποχώρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (*1), αυτός ο περίεργος ο Μπεγλίτης (*2) και οι υπόλοιποι επίσημοι (με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους τον Άνθιμο και τον Σαρτζετάκη, που μετά την γραφική του πενταετία στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας συνεχίζει να διατηρεί στρατό σωματοφυλάκων που πληρώνουμε φυσικά εμείς, λες και ασχολείται κανένας τρομοκράτης μαζί του).

  Το να εκφράζουν τις απόψεις τους δεν με ενοχλεί. Με ενοχλούν δύο πράγματα: πρώτον ότι όλοι έχουν την ίδια άποψη αφού, φυσικά δεν τους συμφέρει οποιαδήποτε αναταραχή που τραντάζει τις καρέκλες τους και δεύτερον να λένε ψέματα. Το μεγαλύτερο και αισχρότερο ψέμα που ακούστηκε ήταν αυτό που μιλούσε για μειοψηφίες και δικτατορία των λίγων έναντι των πολλών.

  Το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στον πάτο διότι έχει στηριχτεί σε μία ιδιότυπη δικτατορία των λίγων -πολιτικών και των ανθρώπων τους- έναντι των πολλών που σηκώνουν τα βάρη για να διατηρηθούν οι πολυέξοδοι μηχανισμοί ελέγχου. Δεν δικαιούται να μιλάει για δικτατορίες των ολίγων, δηλαδή των όσων τολμούν να αμφισβητούν και στο τέλος να ξεφτιλίζουν το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

  Για την αποκατάσταση της αλήθειας στην αρχή οι διαδηλωτές ήταν αρκετοί αλλά σχετικά λίγοι, όμως στη συνέχεια ο κόσμος που είχε έρθει να παρακολουθήσει την παρέλαση ενώθηκε μαζί τους και διατράνωσε την αντίδραση. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν άκουσα διαμαρτυρίες του κόσμου έναντι των διαδηλωτών και ακόμη χαρακτηριστικότερο ότι ειδικά μετά την αποχώρηση των πολιτικών οι συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ενώθηκε με τους διαδηλωτές.

  Το δεύτερο μεγάλο ψέμα είναι ότι οι διαδηλωτές ήθελαν να προσβάλουν την εθνική επέτειο. Πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί νακατηγορήσει τους διαδηλωτές για προσβολή της εθνικής επετείου, διότι το συγκλονιστικό ήταν ότι η παρέλαση έγινε! Χωρίς τους πολιτικούς! Μετά την αποχώρησή τους τα σωματεία και οι οργανώσεις της κοινωνίας παρήλασαν κανονικά ή σχεδόν κανονικά και καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο.

  Η συγκίνηση όταν γινόταν η παρέλαση από τους διασώστες, τους προσκόπους, τους Κρήτες, τους Πόντιους και τις άλλες οργανώσεις που έκαναν τελικά παρέλαση, ήταν τόσο μεγάλη που την αισθανόσουν στην ατμόσφαιρα σαν ηλεκτρική ενέργεια. Για πρώτη φορά οι άνθρωποι που πήγαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση ένοιωσαν πραγματικά το νόημα της ημέρας: την αντίσταση και τον αγώνα –έστω αυτό τον χωρίς ιδιαίτερο κίνδυνο και απτό αποτέλεσμα αγώνα- για ένα καλύτερο αύριο.        

  Για πρώτη ίσως φορά οι παρακολουθούντες ένοιωσαν συμμετέχοντες στην παρέλαση! Το βαθύτερο νόημα του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου είναι ότι οι ανίσχυροι τα έβαλαν με τους κραταιούς.

  Πράγματι, η οργή των ανίσχυρων, του λαού, για πρώτη φορά φάνηκε ξεκάθαρα. Ανοργάνωτα, ασυντόνιστα, περιστασιακά, αλλά ξεκάθαρα. Ήταν το πρώτο ταρακούνημα. Λίγο ακόμη χρειάζεται και θα τρίξουν τα θεμέλια του σάπιου συστήματος που έχει στηθεί, τελικά, ερήμην μας.

  Όσο για το μήνυμα της ημέρας, μέχρι και πέρυσι παρήλασαν τα στρατεύματά μας με τα Γερμανικά άρματα μάχης τύπου Leopard που μας είχαν δανείσει χρήματα οι Γερμανοί για να αγοράσουμε και τους Ελληνικούς ουρανούς έσκιζαν υπερήφανα τα Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη τύπου Mirage που μας είχαν δανείσει οι Γάλλοι για να αγοράσουμε. Ευτυχώς δεν μπορούσαν να κάνουν παρέλαση τα γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν λίγο, αλλά τα πληρώσαμε κανονικά στους εταίρους και συμμάχους μας Γερμανούς. Τα δανεικά που μας έδωσαν και συνεχίζουν να μας δίνουν για να αγοράζουμε τα οπλικά τους συστήματα πληρώνουμε εν πολλοίς σήμερα, αλλά δεν το πολυφωνάζουν οι τηλεοράσεις, ούτε καν το ψιθυρίζουν. Προφανώς όλοι έχουν πάρει το κομμάτι τους από τη μοιρασιά!

  Όσο για μας, επιτέλους, αρνηθήκαμε να καταλάβουμε το νόημα της εθνικής επετείου, όπως μας το σερβίρουν όσοι πήραν μίζες για να αγοράσουμε υπερτιμημένα συμμαχικά όπλα.

  Επιτέλους, νοιώσαμε την εθνική επέτειο ως αφορμή να δείξουμε ότι δεν τρώμε κουτόχορτο και όσοι μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση πρέπει να νοιώθουν τουλάχιστον άβολα…

  Επιτέλους, νοιώσαμε έστω για λίγο εθνικά υπερήφανοι κι ας ζούμε σε μία χώρα που διαθέτει κράτος 24 καρατίων.

(*1) Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνεχίζει να είναι πρόσωπο ταμπού. Παλιότερα που η Δημοκρατία μας δεν στεκόταν καλά στα ποδάρια της θεσπίστηκε κοινωνικά ο «ιερός» ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σήμερα, δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν θεσμοί και πρόσωπα ταμπού, ειδικά όταν βρίσκονται στην κορυφή ενός πολιτικού συστήματος που αποδείχθηκε ότι είναι σάπιο.

  Ο Κάρολος Παπούλιας είχε την ευκαιρία του να αλλάξει τον εντελώς διακοσμητικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, εάν είχε αρνηθεί να επικυρώσει τις συμφωνίες που επιβάλουν οι «εταίροι» μας, που ταυτοχρόνως είναι και δανειστές μας με τοκογλυφικούς όρους.

  Επίσης, είχε τη λαμπρή ευκαιρία να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, καθώς μας κυβερνά μία μειοψηφία, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις. Μία ανέντιμη μειοψηφία που άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα πράττει σήμερα.

  Η δικαιολογία ότι δεν ήξεραν έχει από καιρό πέσει στο πάτωμα και μάλιστα με πάταγο: ήξεραν και παραήξεραν, αλλά έταζαν λαγούς με πετραχήλια.

(* 2) Αυτός που πουλούσε τσαμπουκά στους συγκεντρωμένους έξω από τον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης, ανήμερα της γιορτής. Φυσικά πουλούσε τσαμπουκά πλαισιωμένος από αστυνομικούς, ο Υπουργός που μέχρι προχθές δεν τον ξέραμε και μας τον φύτεψε για Υπουργό, όπως τόσους άλλους με αμφισβητήσιμες ικανότητες, ο Γ.Α. Παπανδρέου.