Γυναίκα Αγρότισσα: Η γυναίκα που θερίζει ελπίδα, σπέρνοντας κόπο και αξιοπρέπεια!

   Δύναμη, μόχθος και αξιοπρέπεια — ή αλλιώς, η γυναίκα αγρότισσα.

  Η γυναίκα που δεν γνωρίζει ωράριο, που μετρά τις εποχές όχι με μήνες, αλλά με σπορές και θερισμούς. Η γυναίκα που σηκώνει το βάρος της γης, του σπιτιού, των παιδιών και της περιφέρειας. Είναι αγρότισσα, κτηνοτρόφος, εργάτρια, μητέρα, σύντροφος, φροντίστρια — πολλαπλοί ρόλοι σε ένα σώμα και μια ψυχή. Και όμως, συνεχίζει, γιατί έτσι έμαθε: να παλεύει, να αντέχει και να κρατά όρθιο τον τόπο της.

   Η Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας, καθιερωμένη το 2007 από τον ΟΗΕ, τιμά αυτή τη γυναίκα που με τον ιδρώτα της συντηρεί την ύπαιθρο και διασφαλίζει τη διατροφική αυτάρκεια κάθε κοινωνίας. Στην Ελλάδα, η αγρότισσα και η κτηνοτρόφος είναι η ρίζα της υπαίθρου — εκείνη που κράτησε ζωντανό το χωριό, το χωράφι, το κοπάδι, τον πολιτισμό. Από τη μάνα που φρόντιζε τη γη με τα χέρια της, μέχρι τη σύγχρονη γυναίκα που αξιοποιεί τεχνολογία και καινοτομία, ο ρόλος της παραμένει ο ίδιος: να δίνει ζωή εκεί που άλλοι βλέπουν μόνο κόπο.

   Όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι γυναίκες αυτές δοκιμάζονται.

   Οι καθυστερήσεις και οι ατασθαλίες στον ΟΠΕΚΕΠΕ, οι πληρωμές που χάνονται μέσα σε γραφειοκρατικά μονοπάτια και τα σκάνδαλα που αποκαλύπτουν ότι τα χρήματα φτάνουν σε χέρια που δεν έχουν πιάσει ποτέ χώμα, πλήττουν τους πραγματικούς ανθρώπους της γης. Τους τίμιους, σωστούς και ηθικούς αγρότες και αγρότισσες που ζουν από τον κόπο τους και όχι από τα "κόλπα" των επιδοτήσεων. Αυτοί είναι που τελικά «την πληρώνουν» — γιατί δουλεύουν χωρίς φωνή, χωρίς στήριξη, χωρίς δικαίωση. Και την ίδια στιγμή, μια πολιτεία που συχνά δείχνει αδιαφορία για τη γυναίκα αγρότισσα, κλείνει τα μάτια σε εκείνες που κρατούν ζωντανή την περιφέρεια και τη διατροφική αυτάρκεια της χώρας.

   Η ενδυνάμωση της γυναίκας της υπαίθρου δεν είναι πολυτέλεια ούτε επικοινωνιακό σύνθημα. Είναι χρέος μιας πολιτείας που θέλει να λέγεται δίκαιη. Γιατί χωρίς τη γυναίκα αγρότισσα και κτηνοτρόφο, δεν υπάρχει πρωτογενής τομέας, δεν υπάρχει βιώσιμη ανάπτυξη, δεν υπάρχει ελπίδα για την ελληνική ύπαιθρο. Αυτές οι γυναίκες δεν ζητούν προνόμια — ζητούν να αναγνωριστεί η αξία τους, να έχουν ίση πρόσβαση στους πόρους, στη γνώση, στην ευκαιρία.

   Όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης: «Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει».

   Και αν ο άνθρωπος αντέχει, τότε η γυναίκα αγρότισσα είναι το παράδειγμα της αντοχής αυτής. Είναι εκείνη που, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει να θερίζει ελπίδα, σπέρνοντας κόπο, ήθος και αξιοπρέπεια. Γιατί δεν καλλιεργεί μόνο τη γη — καλλιεργεί το μέλλον, το αύριο των παιδιών της, το αύριο της Ελλάδας.

 Και αυτός είναι ο πιο πολύτιμος καρπός που μπορεί να προσφέρει...

 Με εκτίμηση,

 Κρητικού Διαμαντούλα

 Πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου Δήμου Αμυνταίου