Μπλόκο Νυμφαίου, ημέρα 25η…

   Είχα ένα όνειρο: Τάχα η πληγή που άνοιξαν οι φαγάνες της εταιρίας στο στήθος τού δάσους επουλώθηκε, τα δέντρα ξαναφύτρωσαν και το πηγαινέλα των ζώων επανήλθε στους παλιούς του ρυθμούς.

  Αργότερα, όταν πρωί - πρωί κατεβήκαμε παρέα με τον Παναγιώτη στο μπλόκο κι αφού ανάψαμε την φωτιά και καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας, μάς πλησίασαν δυο ελαφίνες, (η δεύτερη μόλις που διακρίνεται πίσω από την πρώτη).

  Μάς περιεργάστηκαν καλά - καλά κι άρχισαν να βόσκουν αμέριμνα.

  Θα έλεγα με απόλυτη εμπιστοσύνη -αυτό το συστατικό το τόσο απαραίτητο για το δέσιμο των σχέσεων κάθε κοινωνίας- το συστατικό που δίνει νόημα στην ζωή μας· το συστατικό, που, πρώτο, δυστυχώς, προδίδουν οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι.

  Κοιταχτήκαμε άθελά μας.

  Ξάφνου μάς πλημμύρισε μια δύναμη ασυγκράτητη.

  Το προγονικό μας αίμα έτρεχε ξέφρενα βάζοντας φωτιά στις φλέβες μας.

  Όχι, δεν θα το κουνήσουμε από δω, όχι δεν θα παραδώσουμε ούτε εκατοστό!

  Γιατί αυτή η εμπιστοσύνη μάς δικαιώνει.

  Γιατί αξίζει να την τιμήσουμε με τον αγώνα μας μέχρι τέλους.

  Γυρίσαμε προς την άσφαλτο απ’ όπου ήρθαν οι φαγάνες, απ’ όπου θα ‘ρθει το θεριό που προσωρινά λουφάζει και μ’ ένα στόμα, μια φωνή, φωνάξαμε: «Θ’ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ»!!!

Δημ. Νούλης