Η άγνωστη ανατομία ενός κραγιόν…

(Γράφει ο Βαγγέλης Νάστος, στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

Αγανάκτησα! Κάθε φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ εισβάλλει στ' αφτιά μου και ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, σε συχνότητα συντονισμού. Ως εδώ! Μια στήλη για haters της χημείας, που ίσως εν τέλει γίνουν fans!

  Είναι πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει μανιασμένα.

  Γιατί είναι τόσο κρύο το δωμάτιο; Βλέπω το παράθυρο στην ανάκληση. Έξω φυσάει ένας κρύος αέρας ποτισμένος από μια μυρωδιά κάρβουνου.

  Ετοιμάζομαι στα γρήγορα, παίρνω τον χαρτοφύλακα από το δωμάτιο, μα αντί να φύγω τρέχοντας, σταματώ και τη χαζεύω που κοιμάται.

  Ένα αχνό, αφηρημένο χαμόγελο, ρυτιδιάζει τις άκρες των χειλιών μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ παίρνω το κόκκινο κραγιόν από το κομοδίνο της, γράφω στον καθρέφτη «θα σε σκέφτομαι» και φεύγω για την δουλειά!

  Ο ήλιος ανεβαίνει, ξετυλίγοντας την ομιχλώδη πόλη σαν δώρο. Μετράω αντίστροφα για το μήνυμά της. Για την αντίδρασή της στην αυθόρμητη, πρωινή μου έκπληξη. 1.5 ώρα μετά νιώθω το κινητό μου να δονείται.

  Ξέρω πως είναι αυτή.

Το ανοίγω ανυπόμονα! 5 λέξεις μόνο αρκούν: «ΜΕ ΤΟ ΜΑΚ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ;»

  Παίρνω βαθιές ανάσες και κάνω υπομονή μέχρι το μεσημέρι. Τη βρίσκω να κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα και να κοιτάζει αφηρημένα την τηλεόραση.

- «Το κραγιόν σου είναι φτιαγμένο από λέπια ψαριών»!

  Μια μικρή νότα νευρικότητας χρωματίζει την ήρεμη φωνή μου.

  Βλέπω μια σκιά στα μάτια της, αμυδρή σαν τη σκιά μιας σκέψης. Συνεχίζει να κοιτάζει την τηλεόραση, δήθεν αδιάφορα, ξέρω όμως ότι μ’ ακούει με προσοχή.

- «Τα κραγιόν περιέχουν 3 βασικά συστατικά. Κερί, λάδι και χρωστικές ουσίες.

  Οι χρωστικές δίνουν το χρώμα, το κερί δίνει το σχήμα και την υφή, ενώ τα έλαια κρατούν τα χείλη ενυδατωμένα. Αυτά που είναι πραγματικά υπεύθυνα για τη λάμψη τους, όμως, είναι τα λέπια.

  Είναι φτιαγμένα από πουρίνες, που βρίσκονται στα νουκλεϊκά οξέα και αποτελούν δομικό στοιχείο του DNA και του RNA.

  Η διάταξή τους είναι κρυσταλλική. Όταν τοποθετούνται η μια πάνω στην άλλη, ανακλούν ένα μόνο μέρος του φωτός, ενώ το υπόλοιπο συνεχίζει στα επόμενα επίπεδα. Έτσι, καθώς το φως διαχέεται, μοιάζουν να φωτοβολούν από το εσωτερικό τους.

  Όταν δοκιμάστηκε στα κραγιόν, διαπιστώθηκε ότι μπορούσαν να ακτινοβολούν υπό διαφορετικές γωνίες και επίπεδα, κάνοντας τα χείλη να λαμπυρίζουν».

- «Πως θα ξέρω αν υπάρχει στα δικά μου;»

Η φωνή της έτρεμε.

- «Ψάξε στα συστατικά για κρυσταλλική γουανίνη».

  Με ένα σάλτο, πετάχτηκε από την καρέκλα κι όρμησε προς την κρεβατοκάμαρα. Το ουρλιαχτό που έφτασε στ’ αφτιά μου επιβεβαίωσε τις υποψίες μου.

  Δευτερόλεπτα μετά γύρισε στο σαλόνι χλωμή, ψάχνοντας για λέξεις που δεν έρχονταν.

  Τα μάτια της είχαν ανοίξει τόσο, που για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως ο ήλιος εισχωρήσει και της ψήσει τον εγκέφαλο.

- «Πες μου ό,τι άλλο ξέρεις». Το ύφος της ήταν παρακλητικό.

- «Ηρέμησε», της είπα. «Μπορεί να μη μοιάζει ρομαντικό, αλλά τα λέπια είναι διαθέσιμα και μη τοξικά. Σκέψου ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια, τα κραγιόν περιείχαν μόλυβδο».

  Τα χτυπήματα έρχονταν απανωτά. Στο μυαλό της είχε ξεσπάσει τρικυμία. Έμοιαζε να χάνει τον έλεγχο.

- «Ο οξικός μόλυβδος, γνωστός και ως ζάχαρη του μολύβδου, χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην αρχαία Ρώμη ως γλυκαντική ουσία. Τότε δεν ήξεραν βέβαια ότι ήταν τοξικός.

  Μπορεί να μοιάζει απίστευτο, αλλά μέχρι πριν λίγα χρόνια τον χρησιμοποιούσαν στα κραγιόν για να δίνει γλυκιά γεύση. Η εντύπωση πως τα πιο ακριβά κραγιόν θα ήταν πιο ασφαλή διαψεύστηκε, όταν διαπιστώθηκε πως στη λίστα που κυκλοφόρησε υπήρχαν κραγιόν της L’oreal και της Dior.

  Αντιθέτως, μη ανιχνεύσιμος ήταν ο μόλυβδος σε κραγιόν της Revlon και της Clinique. Ο μόλυβδος είναι τοξικός και η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων οδηγεί σε μαθησιακές διαταραχές, προβλήματα στα νεφρά και υπογονιμότητα».

  Έβαλε τα κλάματα! Προσπάθησα να την παρηγορήσω...

- «Καταλαβαίνω γιατί θύμωσες, που χρησιμοποίησα το κόκκινο κραγιόν σου».

 Με κοίταξε δύσπιστη.

- «Έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι άντρες κοιτούν το κόκκινο κραγιόν στις γυναίκες για 7.3 δευτερόλεπτα κατά μέσο όρο, το ροζ για 6,7, ενώ τα γυμνά χείλη για μόνο 2.2».

  Με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί. Τα χείλη μου, βάφτηκαν στο χρώμα του κραγιόν της.

  Είναι βράδυ, πια.

  Σκέφτομαι αν έπρεπε να της μιλήσω για τα κόκκινα σκαθάρια, που εκκρίνουν το καρμινικό οξύ.

  Αυτό, όταν συνδυάζεται με άλατα ασβεστίου σχηματίζει μια κόκκινη χρωστική την καρμίνη, που χρησιμοποιείται κι αυτή στα κραγιόν.   

  Καλύτερα όχι.

  Το μόνο που σκέφτομαι πια, είναι το άγγιγμα των χειλιών της και μια γλυκιά γεύση που έχει μείνει από εκείνη τη στιγμή στον ουρανίσκο μου. Μια γεύση που θυμίζει γλυκαντικό... Μια γεύση που θυμίζει οξικό μόλυβδο!

Ω! να σου…

 

(συνεχίζεται…)