Γι' αυτούς που μένουν… (στου Κοντοσώρου)

  Όσοι γνωρίζαμε το Νίκο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα διαχειριστούμε τη θλίψη που αφήνει η απουσία του. Το κενό που αφήνει η παρέα του, η εμπνευσμένη του μαγειρική, η «εμμονή» του να πάει τον τόπο μπροστά. Ήταν σίγουρος πως γίνεται, γι’ αυτόν  ήταν τόσο απλό. Και ήταν απλό, επειδή αυτός το εφάρμοζε ήδη στην κλίμακα της ζωής του. Είχε ήδη σπρώξει ο ίδιος τον τόπο μπροστά.

 

  Όποιος τον γνώρισε, θα θυμάται για πάντα τον ενθουσιασμό με τον οποίο περιέγραφε το καινούριο μανιτάρι που μάζεψε στο βουνό. Ή το καινούριο πιάτο που δοκιμάζει για το νέο κατάλογο. Ή την καινούρια κρασάρα που μόλις απέκτησε για το απολύτως ενημερωμένο παγκόσμιο κελάρι του. Μέχρι και στους αργεντίνικους κράσους μας μύησε, αφού είχαμε εξαντλήσει τις ελληνικές ετικέτες.

  Τα καλοκαίρια κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα στον αμυντιώτικο αμπελώνα. Ήταν σα να είμαστε στον κάμπο της Τοσκάνας, σε ταινία του Μπερτολούτσι. Ήθελε, μέσα από μας, ο μικρός του γιος, ο Γιάννης να μάθει κάθε σπιθαμή γης του τόπου που μας γέννησε. Μαθαίναμε και μείς μαζί του.

  Τα άλλα δύο του παιδιά, τον Κωστή και την Ηλιάνα, τα είχε ήδη ενσωματωμένα στο πρότζεκτ. Εκείνο που με μία ενωμένη με γερούς δεσμούς οικογένεια, εξαιρετικούς συνεργάτες και κάποιους φίλους, με τους οποίους ζυμώνεις το κρασί και τα όνειρα, στο τέλος φτιάχνεις συνταγή που νικάει. Πρώτα παίρνουμε το Ξινό Νερό, μετά το Αμύνταιο, μετά το Μανχάταν και μετά το Βερολίνο φάση.

  Άμα βρεθείς στου Κοντοσώρου, στα μάτια του Παύλου και της Αυγής που σε υποδέχονται και φροντίζουν για ότι χρειαστείς, θα δεις την καλοσύνη, την ευγένεια και τη φιλοξενία του Νίκου. «Σαν τα μούτρα του» τους έχει κάνει… <3

  Ο Ηλίας, όταν δεν τον κοίταγε στα μάτια, έκαμε «καθ΄ εικόνα» μαγικά στην κουζίνα.

  Η Πετρούλα, η δύναμη που κρύβεται πίσω από την επιτυχία και η Λεφτερίτσα, ο φορ σιζον βράχος της Ιστορίας. Έχει και μερικούς αφανείς ήρωες, που χωρίς αυτούς πιάτο στον πάγκο δε θα βγαίνε.

  Ίσως, όλο το παραπάνω δουλεμένο σχέδιο (δικής του συλλήψεως) να ήταν αυτό που τον έκαμε πάντα, μα ΠΑΝΤΑ χαμογελαστό, όποτε σε αντίκριζε. Σου έδινε απλόχερα αυτήν του τη χαρά, αυτήν την ενέργεια, την ακούραστη έμπνευση. Και συ φεύγοντας, τα έπαιρνες μαζί σου και ήθελες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

  Αν λοιπόν η οικογένειά του έχει να διαχειριστεί (εκτός από την απώλεια) όλο το παραπάνω μεγαλείο, την παρακαταθήκη του Νίκου, ίσως να είναι λίγο λιγότερος ο πόνος...

τγ