Παιδιά που… τους έκλεψαν τα όνειρα…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Πάει καιρός που τέλειωσε η νεότητά μας αλλά όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, ευτυχώς βέβαια, δεν μπορείς και να μην θυμάσαι… Η δική μου νεότητα λοιπόν, ήταν στην δεκαετία του ’80.

 

  Όταν έκλεινε η τηλεόραση στις 9 ή το αργότερο στις 10 το βράδυ και μετά από τα απαραίτητα και τετριμμένα θα έλεγε κανείς, παρακάλια, μπορούσες να ονειρευτείς με την ησυχία σου. Ήταν οι ώρες εκείνες που η φαντασία κάλπαζε όπως μόνο αυτή ξέρει. Τι είδα σήμερα, τι έμαθα, ποιος έκανε τι και πότε, γιατί το έκανε, (θα μπορούσε να το κάνει αλλιώς;) τι θα κάνω αύριο, τι θα κάνω μεθαύριο, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, γιατί το ένα, γιατί το άλλο… άπειρα σενάρια για μικρά και μεγάλα πράγματα, μικρών και μεγάλων ανθρώπων.

  Πολλές φορές βέβαια, διάβαζα. Μερικές φορές νομίζω ότι έχω περάσει εκατομμύρια ώρες χαμένος μέσα σε κάποιο βιβλίο, ενίοτε και σε κάποια εγκυκλοπαίδεια.

  Έψαχνα λ.χ. για την Φιλική Εταιρία στις 5 το απόγευμα, και κατέληγα να τελειώσω το γράμμα Ω στις 12 το βράδυ! Τι όμορφα ταξίδια φίλοι μου… Ξεκινούσα ένα μυθιστόρημα «για καμιά ώρα μόνο», και κατέληγα να το τελειώσω 5 ώρες μετά που είχε κοιμηθεί όλο το χωριό. Στάινμπεκ, Χέμινγουέι, Παπαδιαμάντης, Βιζυηνός, Μυριβήλης, Ντοστογιέφσκι, Μίσσιος, Γκεβάρα, Ραφαηλίδης, το Βιβλίο των Σκύλων, συνωμοσιολογικά, φον Ντένικεν, κονικλοτροφία, Τσελεμεντές, Βίπερ, αστυνομικά, μπεστ σέλερ, εφημερίδες με το κιλό εκεί στα τέλη του ’80.

  Φυσικά η κατάστασή μου δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από τότε, το αντίθετο μάλλον. Αλλά πόσα υπέροχα ταξίδια μου έχει χαρίσει το κάθε ανάγνωσμα. Πόσα πράγματα και μέρη τα νιώθω σαν να τα έχω ήδη δει ή ζήσει! Φαντάζομαι ότι στα γεράματα θα λέω στα εγγόνια κουβέντες του στυλ «όταν λοιπόν είχα πάει στην Παταγονία παιδιά μου…» και το δούλεμα στον παππού θα πηγαίνει σύννεφο, αλλά δεν πιστεύω να μου κακοφαίνεται κιόλας. Άλλωστε έχω από καιρού ενστερνιστεί την ρήση  που λέει ότι «τα ταξίδια είναι για όσους δεν έχουν φαντασία…». Στην αρχή εν είδει αστείου και μάλλον επειδή «όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», αλλά μετά από άποψη. Είπα ότι αν δεν δω πρώτα όλη την Ελλαδίτσα μας, δεν μου χρειάζεται να ξαναβγώ έξω κι εδώ και δέκα χρόνια το τηρώ και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου φίλοι μου.

  Κι ερχόμαστε στο σήμερα, ρωτάω παιδιά λυκείου πόσα βιβλία έχουν διαβάσει στην ζωή τους και τα περισσότερα δεν έχουν φτάσει τα τρία (αριθμός: 3)! Μερικά δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα (αριθμός: 1)!!! Δεν ξέρουν ποιον έχουμε πρωθυπουργό, ποια κόμματα είναι στη Βουλή, από ποια ηλικία ψηφίζουν!!! Κι ας έχουν πάει 10 εκδρομές στην Αθήνα και στη Βουλή και παντού. Και φροντιστήρια στην Έκθεση, και τσακάλια στο ίντερνετ, και άριστοι στους βαθμούς.

  Τι να περιμένεις όμως από μια νεολαία που έχει μόνο ένα χέρι για να κάνει τις δουλειές της, πόσα να προλάβει κι αυτό το καημένο. Αφού το άλλο κρατάει μονίμως ένα κινητό (ή ένα τάμπλετ στα πιο μικρά χρόνια) και βομβαρδίζεται το μυαλό του με έτοιμες εικόνες, που να βρει καιρό το παιδί να θρέψει την φαντασία του και να ονειρευτεί;

  Όταν το μυαλό μας δεν μάθει να συναρμολογεί μια εικόνα που του δίνεται με λέξεις, πώς θα μπορέσει να έχει όραμα; Όπως και οι εκ γενετής τυφλοί δεν έχουν εικόνες στα όνειρά τους, έτσι και οι άνθρωποι που δεν καλλιέργησαν ποτέ την φαντασία τους, απλά καταλήγουν πεζοί και προβλέψιμοι. Δημιουργικώς στείροι.

  Δε θα το συνεχίσω γιατί με πονάει και ως πατέρα και ως δάσκαλο αυτό το θέμα αλλά είναι πλέον πεποίθησή μου ότι μεγαλώνουμε παιδιά που …τους έκλεψαν τα όνειρα!

  Ας κάνει λοιπόν ο καθένας μας ό,τι μπορεί για να μάθουν τα παιδιά μας να ονειρεύονται διότι αυτά πρέπει να χτίσουν το μέλλον και θα χρειαστούν όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε να δώσουμε. Τα κινητά θα είναι πάντα εδώ άλλωστε. Και τα βιβλία δεν κοστίζουν πια…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός