Όνειρο Χειμερινής Νυκτός…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Χειμώνας αυτόν τον καιρό και ο ύπνος καμιά φορά βαθύς και χωρίς όνειρα. Όχι προχθές όμως. Προχθές είχε όνειρο και μάλιστα πολύ ζωντανό.

  Ήρθανε λέει στο χωριό μου περίπου 100 πρόσφυγες, όλοι οικογένειες. Μάνα με παιδιά, μάνα, πατέρας και παιδιά,

 

 θείοι και θείες με ανιψάκια, μωρά μόλις 1 χρόνου, μπιχλιμπιδάκια με κάτι φατσούλες όλο νάζι.

  Ήρθανε λέει από την Μόρια, τη Σάμο και άλλα hot spot του Αιγαίου. Άθλια μέρη ακόμα και για ενήλικες, όχι για ζουζουνάκια σαν αυτά, που σε κοιτάνε βαθιά μέσα στα μάτια, σου λένε «Γεια σας!» και μαραίνεσαι που δεν μπορείς να τα υιοθετήσεις… ομαδόν!

  Είχανε λέει όλοι περάσει από τις πρώτες επιτροπές ασύλου και ο σκοπός τους ήταν να πάνε στην Ευρώπη, να επανενωθούν με πατεράδες, μανάδες και αδέρφια, μακριά από τον πόλεμο και την βία των εμφύλιων σπαραγμών του Ιράκ και της Συρίας.

  Και τους βάλανε σε ένα ξενοδοχείο εκεί στο χωριό μου, με δωρεάν φαγητό και στέγη, με ένα πρόγραμμα 6μηνο λέει, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης –κονδύλι του ΟΗΕ δηλαδή– με την ελπίδα να φύγουν ακόμα και πριν τελειώσει.

  Δεν ήθελαν να μιλάνε για τη Μόρια. Ούτε κι εγώ φυσικά! Η Μόρια άλλωστε είναι η ντροπή της ΕΕ σήμερα. Εγώ ήθελα μόνο να βλέπω τα παιδάκια να κυλιούνται ευτυχισμένα(!) στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, να κλωτσάνε μπάλες και να μου μιλάνε για τα όνειρα που έκαναν για το μέλλον. Βέβαια, να πω και την αμαρτία μου, σκεφτόμουν με το πίσω μέρος του μυαλού μου και τις μερικές δεκάδες χιλιάδων ξένων ευρώ κάθε μήνα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έρχονταν στον τόπο μου (ξενοδοχείο, προμηθευτές, εργαζόμενοι, super market, τσιγάρα, προσωπικό Οργανισμών και Δομών κλπ), αλλά τότε πάγωσα!  Λέω μέσα μου: «λες να μείνουν και το καλοκαίρι και να μας παίρνουν τις δουλειές όλοι αυτοί, και να μείνουν τα δικά μας τα παιδιά άνεργα;».

  Μα τότε ευτυχώς, Άγγελος Κυρίου τρύπωσε στ’ όνειρό μου και μου λέει: «χάζεψες, άνθρωπέ μου; Αυτοί παίρνουν 4-5 κατοστάρικα τον μήνα ανά οικογένεια από την ΕΕ ενώ ταυτόχρονα περιμένουν από μέρα σε μέρα να φύγουν, θα πάνε να βοτανίζουν; Άσε που είναι – δεν είναι 40 ενήλικες μεταξύ τους κι έχουν 50-60 παιδιά να επιβλέψουν…».

  Να ‘ναι καλά ο άγγελος όπου κι αν είναι, με ηρέμησε και μπόρεσα να συνεχίσω τον ύπνο μου, συγγνώμη, το όνειρό μου ήθελα να πω.

  Έμαθα τότε ότι αρκετοί από αυτούς ήταν μορφωμένοι, και τους φαντάστηκα να πηγαίνουν τελικά στας Ευρώπας, να φτιάχνουν το σπιτικό τους, να τακτοποιούνται και… να έρχονται γέροι πια, με τα παιδιά τους μεγάλα και τα μικρά εγγονάκια τους και να τους λένε: «Να! Εδώ σε αυτό το χωριό, τον Άγιο Παντελεήμονα του Αμυνταίου, περάσαμε τις πιο όμορφες μέρες της προσφυγιάς. Καλά μας φέρθηκαν, να τους αγαπάτε όσο ζείτε».

  Πετάχτηκα πάνω με την εικόνα αυτή, αλλά μετά το πρώτο μούδιασμα, άρχισα ξυπνητός να σκέφτομαι ότι, αφού η πραγματικότητα όπως λένε μπορεί να είναι χειρότερη ακόμα κι απ’ τους χειρότερους εφιάλτες μας, γιατί να μην μπορεί να γίνει καλύτερη ακόμα κι από τα πιο καλά όνειρά μας; 

  Καλές Γιορτές συμπατριώτες της Μακεδονίας, της Ελλάδας της Φιλοξενίας, που η μοίρα της κλήρωσε να στέλνει και να δέχεται πρόσφυγες εις τους αιώνες των αιώνων, με αληθινή Αγάπη στην καρδιά…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός