Πάτελι, Ιούλιος 2013 - Όταν Βορράς συγκρούσθηκε με τον Νότο…

(Του Σωκράτη Γούλιου – Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Στον Άγιο Παντελεήμονα, πρώην Πάτελι, βρεθήκαμε πριν λίγες ημέρες οκτώ άτομα παρέα σε μια παραλίμνια ταβέρνα, όταν ξαφνικά έφτασε ένα μικρό λεωφορείο με δέκα τέσσερις Γερμανούς.

  Είχαν ξεκινήσει από τη Χαλκιδική, τον τόπο των διακοπών τους, κι αφού επισκέφτηκαν τη Βεργίνα - Δίον - Μετέωρα - Καστοριά - Πρέσπες - Φλώρινα προέβλεψαν μια διανυκτέρευση στο Πάτελι, από όπου την άλλη μέρα θα επέστρεφαν στην αφετηρία τους μέσω Παλιάς Πέλλας.

  Οι δυο παρέες καθίσαμε φυσικά χώρια, οι Γερμανοί σε καρέκλες όσες και τα άτομα της ομάδας τους, κι εμείς, μολονότι οκτώ, σε δώδεκα καρέκλες, επειδή κανένας από τους άνδρες της παρέας μας δεν ήθελε να παραιτηθεί από το κεκτημένο δικαίωμα του Έλληνα να κάθεται σε μια καρέκλα και να έχει μια άλλη δίπλα πάνω στην οποία ακουμπάει τον αγκώνα του.

  Η σερβιτόρα μάς στάμπαρε από μακριά. Πήρε μερικούς καταλόγους με φωτογραφίες φαγητών και με αγγλοελληνικό κείμενο και κατευθύνθηκε στο τραπέζι των ξένων, οι οποίοι δεν άργησαν καθόλου με την επιλογή. Παρήγγειλαν τα κλασσικά: 4 μερίδες καλαμαράκια, 3 μπιφτέκια, 3 σνίτσελ και 4 σουβλάκια, καθώς επίσης 2 πιατέλες πατάτες τηγανιτές, 2 τζατζίκια, 2 μαρούλια και 2 χωριάτικες. Σταμάτησαν στα κρασιά κι άρχισαν να σχολιάζουν το «Ξινόμαυρο».

  Σε ένα τραπεζάκι κοντά τους καθόταν τυχαία ένας Έλληνας που είχε ζήσει πέντε φεγγάρια στο Μόναχο και τους εξήγησε ότι αυτό είναι ένα ξακουστό τοπικό κρασί. Δύσπιστοι οι Γερμανοί, άνοιξαν ένα λεξικό και σούφρωσαν τα φρύδια τους, βλέποντας ότι προσφερόταν «ξινό κρασί». Προσωπικά δεν ανακατεύθηκα στη συζήτηση για λόγους ουδετερότητας, όμως, κατάλαβα την αδιαθεσία τους, γιατί οι Γερμανοί τρώνε μεν ξινό λάχανο ακόμη και σε γάμο, αλλά πίνουν κατά προτίμηση άσπρο, μάλλον ημίγλυκο κρασί, σπάνια κόκκινο, ποτέ «ξινό» - με εξαίρεση το άσπρο ξινούτσικο Μόσελ τους, που είναι πράγματι για λίγα λαρύγγια! Τελικά, πήραν απόσταση από κάθε κρασί και παρήγγειλαν 10 πατριωτικές μπίρες Henninger, 2 κόκα κόλες και 2 γκαζόζες. Η σερβιτόρα εξαφανίσθηκε με τις παραγγελίες στην κουζίνα και σε λίγο ήρθε ο ταβερνιάρης στο τραπέζι μας.

  Αντί για καταλόγους άρχισε να αναφέρει τα φαγητά σε ρυθμό καταρράκτη, έτσι που εμείς ακούγοντας το τέταρτο φαγητό είχαμε ξεχάσει το πρώτο – κατά τα άλλα ένα σύνηθες και πάντα ημιτελές προφορικό αράδιασμα της προσφοράς φαγητών στην ελληνική ταβέρνα.

  Ο Θανάσης από την παρέα μας ήξερε τον κατάλογο φαγητών απ’ έξω κι ανακατωτά, ανέλαβε να δώσει τις παραγγελίες κεντρικά. Ο Θανάσης, αν και γεννήθηκε λίγο μετά τον Εμφύλιο, διστάζει ακόμη να χορέψει τον Ησαΐα. Μην υπάρχουσας μήτε πεθεράς μήτε συμβίας, συχνάζει σε εστιατόρια και δικαίως καυχιέται για την πείρα που έχει στη γευσιγνωσία. Τον εμπιστευθήκαμε.

  Κατ’ αρχήν παρήγγειλε: 2 πενηνταράκια γκράπα με τους μεζέδες τους, για να ανοίξει η όρεξη, υπογράμμισε ο Θανάσης. Αλήθεια, γιατί να πηγαίναμε σε ταβέρνα αν δεν είχαμε όρεξη;

  Ο Θανάσης συνέχισε: φέρε μας 2 ταραμοσαλάτες, 2 καφτερές, 3 τζατζίκια (4 συμπλήρωσε ο Παναγιώτης), 2 χόρτα (3 φώναξε η Κατερίνα, 4 αποφάνθηκε ο Γιάννης), βάλε μας 2 πιατέλες χωριάτικη με φέτα και άλλες 2 με τηγανητές πατάτες, μην ξεχάσεις και 2 μελιτζανοσαλάτες. Ο Θανάσης έκλεισε την παραγγελία με 4 μερίδες παϊδάκια και 4 μισά κοτόπουλα. Πού είσαι; Τα κοτόπουλα να είναι ψημένα σήμερα, μην μας φέρεις ξαναζεσταμένα από χθες. Γέλασε ο ταβερνιάρης, γελάσαμε κι εμείς μαζί του.

  Όταν ήρθε η ώρα για τα ποτά, ο καθένας άρπαξε την ευκαιρία να πει το μακρύ και το κοντό του. Τα φαγητά, μολονότι ήμασταν οκτώ άτομα ήρθαν για μια δωδεκαριά στόματα, γέμισαν τα τραπέζια μας. Αρχίσαμε να βάζουμε μπουκάλια στο δάπεδο για να χωρέσουν πιάτα και πιατάκια. Ξαφνιάστηκαν οι Γερμανοί βλέποντας και σίγουρα αναρωτήθηκαν ποιος θα τα φάει όλα αυτά.

  Ενώ οι Γερμανοί είχαν αδειάσει πιάτα και ποτήρια, αποδείχνοντας ότι είναι γνήσιοι απόγονοι γονέων που έζησαν την πείνα στον πόλεμο, στο δικό μας τραπέζι στοιβάζονταν αν όχι τα μισά οπωσδήποτε το ένα τρίτο από τις παραγγελίες μας σαν αποφάγια.

  Ήπιαμε τσίπουρα, μπίρες, κρασιά άσπρο και «ξινόμαυρο», αναψυκτικά και νερά, αφήσαμε μισογεμάτα μπουκάλια, μερικά κλωτσήσαμε άθελα για να βγούμε από τα στενά που σχημάτιζαν τραπέζι και καρέκλες.

  Η ώρα του λογαριασμού εξελίχθηκε σε κωμωδία. Οι Γερμανοί ήθελαν να πληρώσουν α λα γερμανικά, δηλ. ο καθένας χώρια, πράγμα λογικό. Οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν άλλοι να τρώνε κι άλλοι να πληρώνουν, άλλοι να σπάνε κι άλλοι να αποζημιώνουν. Επιθυμούν να βλέπουν να επιβαρύνεται αυτός που κατανάλωσε ή που προκάλεσε τη ζημιά. Αλλά η εμμονή τους στο δίκαιο ακόμη και για το παραμικρό τους κάνει δύσκολους σε παρέες.

  Η σερβιτόρα τα έχασε όταν άκουσε από έναν ότι έφαγε μόνο το μαρούλι που είχε παραγγείλει και ούτε καν πείραξε τη χωριάτικη μπροστά του. Άλλη πάλι αρνείτο να συμμετάσχει στον λογαριασμό για το τζατζίκι της παρέας, αφού αποδεδειγμένα δεν τρώει σκόρδο. Στη σκέψη της η σερβιτόρα ότι οι Γερμανοί δυνατόν να επιμείνουν να χωριστούν οι πατάτες σε πιρουνιές, έκανε ένα νεύμα αβοήθητου στο αφεντικό. Αυτός κατέφθασε αμέσως.

  Ατάραχος και με πεπειραμένο ύφος τούς πρότεινε με τη βοήθεια του διερμηνέα από το διπλανό τραπέζι να τα βρούνε μόνοι τους κι ότι δεν θα τον πείραζε αν στο τέλος λείψει κάποιο δίφραγκο – όπερ και εγένετο!

  Και ενόσω οι Γερμανοί πάλευαν να ξεμπλέξουν, μεταφέροντας δεκάρες από την πίστωση του ενός στη χρέωση του άλλου και τανάπαλι, έφτασαν δυο πιατέλες με καρπούζι, σταφύλια και ροδάκινα με 14 κενά πιατάκια - όλα από το μαγαζί. Άστραψαν μάτια και χύθηκαν σάλια!

  Άρχισε το δεύτερο μέρος του σκηνικού με πρωταγωνιστές εμάς. Όλα μαζί, είπε ο Θανάσης στη σερβιτόρα. 187 ευρώ, απάντησε η σερβιτόρα, εμφανώς ξαλαφρωμένη.

  Από 25 συμπλήρωσε ο Θανάσης, ο οποίος από τη στιγμή που καθίσαμε έκανε γλυκά μάτια στη σερβιτόρα. Ο καθένας έριξε τον οβολό του, άλλοι μονό και άλλοι διπλό για τη συμμετοχή της συμβίας.

  Τα μάζεψε ο Θανάσης και πριν τα παραδώσει μαζί με το μπουρμπουάρ στα χέρια της σερβιτόρας παρατήρησε: Τόσο ωραία χέρια κι ακόμη δεν φορούν βέρα! Δεν βρέθηκε ακόμη ο κατάλληλος, του χαμογέλασε πονηρά η σερβιτόρα. Ο Θανάσης άρπαξε το κομπλιμέντο, πήρε βαθιά ανάσα, φούσκωσαν τα στήθη του από υπερηφάνεια και για μια στιγμή τον είδαμε να αιωρείται πάνω από την καρέκλα του!

  Εμείς δεν είμαστε Γερμανοί, κι ούτε οι Γερμανοί είναι όπως εμείς, μα και δεν χρειάζεται. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποδεχθούμε τη διαφοροποίηση, χωρίς να τη θεωρούμε για ανωτερότητα κι ούτε να την εκλαμβάνουμε για κατωτερότητα. Τότε και μόνο τότε έχουμε πλούτο πολιτισμού από τους δυο μας για τους δυο μας.