Υφυπουργός… τηλεοπτικών πάνελ!

 (Γράφει ο Α.Θ.Ρ., στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Σίγουρα «εν σοφία εποιήσας», ο υπερευφυέστατος μας κύριος Κούλης, κοντά στα άλλα θαυμαστά, έκανε και πρωταθλητισμό ιστορικά, στον αριθμό 62(!) Υπουργο – υφυπουργών του, έτσι που –πάντα για το καλό μας- να υπάρχουν, εκτός τν βασικών παικτών –τηλεμαϊντανών τύπου Άδωνι, Πλεύρη, Κυρανάκη, Φλωρίδη- και κάποιοι που να ‘χουν μόνιμο στασίδι σαν να ‘ναι υπάλληλοι των μιντιαρχών, σταθερά στα πρωίνάδικα, της σαβουρο – ελληναράδικης μας TiVi!

   Ο συμπαθής κατά τα άλλα, Γιάννης Λομβέρδος, υφυπουργός εξωτερικών, για τους απόδημους μας, μόνιμα κουρντισμένος σαν κλαρινογαμπρός, από «όρθρου βαθέως» σε κάποιο κανάλι, μας ενημερώνει έγκυρα-όχι για τα του αντικειμένου του, για το οποίο και πληρώνεται- αλλά επί παντός επιστητού, επίκαιρου, επεισοδιακού, ασήμαντου ή σημαντικού πολιτικού γεγονότος, που έκανε παντιέρα αντιπολιτευτικά η αντικυβερνητική πλευρά.

   Κι είναι αλήθεια, σχεδόν καθημερινά, δεν λείπει απ’ το προσκήνιο ένα μικρό ή μέγα σκάνδαλο πολιτικό, οικονομικό, μια υποχώρηση μας σε κάποιο εθνικό μας πρώην κατόρθωμα, με την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Τουρκία… την Αβησσυνία! Μια φυσική καταστροφή από σεισμό, πλημύρα, φωτιά, που φωτογραφίζει ένα κράτος – γυψοσανίδας, στην αντιμετώπιση τους. Κάποιο Μάτι, κάποια Τέμπη, αλλοίμονο με αθώα θύματα που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, ενός αόμματου κράτους!

   Ακρίβεια, νοίκια στα ύψη, ανασφάλεια, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, ετεροαπασχόληση, για τους πολλούς και ευκαιρία για αρπαχτές, γι’ αυτούς με τον ¨μπάρμπα στη Κορώνη», αλλά στο υπόγειο του Μαξίμου!

   Κι ο πανελίστας μας – υπηρεσίας, υφυπουργάκος, πρέπει ολ’ αυτό το πετροβόλημα των πολιτικών του αντιπάλων στο πλατό της TiVi να τα μετατρέψει όλα σε «μέλι και γάλα», σε

«μάνα», όχι εξ ουρανού, αλλά κι αυτό απ’ τους κρουνούς επιδομάτων ενός φιλόστοργου πρωθυπουργού! Θέλει όντως κόπο, προσπάθεια κι επιμονή γαϊδουρινή να κάνεις το «μαύρο – άσπρο», να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα, να λες ότι για το χάλι μας φταίει ο λαϊκισμός της Κωνσταντοπούλου, η… Τουρκοκρατία, ο Λαφαζάνης… κι η Πανεπιστημιακή Αστυνομία!

   Και βέβαια, εκείνος που σε τίποτε δεν φταίει, είναι ο Πρωθυπουργός ο Κούλης! (αυτό όμως είναι και άκρως προσβλητικό, γιατί μόνο κάποιος που έχει το «ακαταλόγιστο», νομικά, σε τίποτε δεν φταίει!)… Όταν σε τραβολογάν στα δικαστήρια, όλο και κάτι νομικά μαθαίνεις…

   Σίγουρα, οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι του Κυριάκου, του σύστησαν να βάλει στο τηλεοπτικό μεϊντάνι, σαν φάρμακο στην υπερεκτόξευση μαύρης χολής, από αστέρες τύπου Άδωνι, Πλεύρη, Βούλτεψη, Λαζαρίδη, Μαρκόπουλο, κάποιον ήπιο, ευγενικό, χαμηλών τόνων Γ. Λομβέρδο. Μια αρσενική… Φαίη Σκορδά, πάντα έχει συμπάθειες κι ας λέει και καμιά ξεκάρφωτη μπαρούφα!

   Άλλωστε, το δοκιμασμένο κτύπημα μεγατόνων, ρουκετών τύπου Άδωνι, δεν έφερε κάποιο πολυπόθητο τριαντάρι, σε ποσοστά της ΝουΔου…

   Μια φυσιογνωμία παλιάς κοπής αριστοκράτη, ο υφυπουργός μας ο πανελίστας, φέρνει κάτι από 19^ο κι αρχές 20^ου αιώνα άρωμα. Τότε, που με το άψογο λινό ανοιχτόχρωμο κοστούμι, τα δίχρωμα σεβρά σκαρπίνια, το ψαθάκι (Παναμά το λεγανε τότε), το μπαστουνάκι με την ασημοσκάλιστη λαβή, το χαμόγελο του χορτασμένου άρχοντα, κυκλοφορούσαν μεταξύ του Ζώναρς στην Πανεπιστημίου, το Κολωνάκι, την πλατεία της Κηφισιάς, το Ζάππειο και στο πιο μοντέρνο και λαϊκότερο στης Φωκίωνος Νέγρη τα καφέ και τις πάνινες πολυθρόνες της πλατείας του αρχαιολογικού Μουσείου.

   Στη φτωχομάνα Σαλονίκη, το στέκι τους ήταν το ζαχαροπλαστείο Φλόκα στην Τσιμισκή, που πάρκαραν τότε χωρίς πρόβλημα το ΙΧ τους, έξω απ’ το ζαχαροπλαστείο… (Τώρα πρέπει να παρκάρεις στο… Άδενδρο!).

   Ήταν πράγματι όμορφα κι ευτυχισμένα τα χρόνια εκείνα, ιδίως αν ήσουν αριστοκράτης, τσιφλικάς, τραπεζίτης, εργοστασιάρχης, άνθρωπος της σκληρής τότε δεξιάς, κι έτρωγες με 10 μασέλες…

   Πιθανόν σήμερα, το φαγοπότι της ίδιας με τότε φάρας, να γίνεται όχι με 10, αλλά με 110 μασέλες, απλά, έφυγε εκείνο το μπρουταλ χωροφυλακίστικο στυλάκι και οι αλλοτινοί τόποι εξορίας έγιναν τώρα γκλαμουράτοι τουριστικοί προορισμοί… «Όλα αλλάζουν τελικά, κι όλα τα ίδια μένουν»! (Αν δεν χειροτερεύουνε κιόλας).

   Χάθηκε ανεπιστρεπτή (ίσως και καλύτερα), αυτό το στυλ παλιού αριστοκράτη, που ξεχώριζε από χιλιόμετρα μακριά απ’ τη πλέμπα του χιλιομπαλωμένου κοσμάκη!

   Θυμάμαι, γύρω στο ’60, που μας έλεγαν οι μετανάστες συγγενείς, ότι… «στον Καναδά, όταν τρυπήσει η κάλτσα την πετάνε»! Το θεωρούσαμε απορημένοι, σαν το άκρον άωτον της σπατάλης!

   Τότε, σε κάθε γειτονιά, με τη συχνότητα των σημερινών «νυχούδων», ήταν οι «μανταρίστριες» των γυναικείων νάιλον καλσόν! Κι όταν μετά τα ’70 αρχίσαμε να σηκώνουμε κι εμείς κεφάλι (οικονομικά), κυκλοφορούσε το σλόγκαν (κι ενώ είχε αρχίσει η ελάχιστη τότε επικοινωνία με το «σιδηρούν παραπέτασμα», ιδίως στο διχοτομημένο το Βερολίνο, αλλά και στα γειτονικά μας Μπίτολα), που έλεγε μαγκίτικα… «Στη Ρωσία, μ’ ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, βγάζεις γκόμενα»! τέτοια ανεπανάληπτη και λαρτζ εποχή ζήσαμε!

   Τώρα βλέπεις τον μεγαλο - φαρμακο – εργοστασιάρχη Γιαννακόπουλο, να καυγαδίζει και να χειρονομεί μπροστά στις αδηφάγες κάμερες σαν αλητάκος λιμανίσιος, με το σχισμένο μπλου τζην του κι ένα απλό μακό μπλουζάκι φορεμένο! (άλλο αν κοστίζουν τα δικά του κανα 1.000 Ευρώ, τώρα)…

   Βγάζω το καπέλο μου στους αξεπέραστους σ έμπνευση, σε προμοτάρημα, σε κυριαρχία τους παγκόσμια στη μόδα, Αμερικάνους! Κάνανε τους αλλοτινούς γαλαζοαίματους βασιλιάδες, να μοιάζουν σήμερα στην αμφίεση, με αλητάμπουρες της παρανομίας!

   Δίνει λοιπόν ο φίλος μας ο υφυπουργάκος την μάχη του στα πρωϊνάδικα της TiVi, κι από αντικείμενο του, τους απόδημους μας στην αλλοδαπή, αυτός πολεμάει με επιχειρήματα φοβερά, στο γιατί ανέβηκε στα ύψη το αρνί! Τα φρούτα, το τυρί! Και σε κάθε δυό κουβέντες του αποστομωτικές, πετάει κι ένα… «Μητσοτάκης», να μην ξεχνιόμαστε, έτσι; Ότι ο Κούλης είναι ο πρωθυπουργός! Ε! άμα έχεις αξία, κι έχεις δουλέψει σκληρά στη ζωή, πάντα σε ανταμείβει και σε χρυσώνει αυτή!

   Σίγουρα, κάποιος συμμαθητής του στο Γυμνάσιο, στο Δημοτικό, θα σιγολέει σκεπτικός… «Ο Κούλης φίλε μου, άκου να δεις, έγινε πρωθυπουργός»! «Κοίτα φίλε μου, να δεις πράματα»!

   Δίνει λοιπόν τη μάχη του ο υφυπουργός μας των Εξωτερικών, για κάθε γκάφα, κάθε οφ σαϊτ, κάθε γκολ στα δίχτυα της κυβέρνησης, αληθινό ή ψεύτικο, τελείως όμως άσχετο με το αντικείμενο για το οποίο πληρώνεται απ’ τον φορολογούμενο Λαό!

   Κι όταν ο φίλος μας ο Αλ Σίσι, αλλάζει το καθεστώς 1.500 χρόνων ύπαρξης ενός κορυφαίου Μοναστηριού, της αγίας Αικατερίνης στο Σινά, ο φίλος μας στα πρωινάδικα ξελαρυγγίζεται σαν ιεροκήρυκας, όχι για το χουνέρι που μας προέκυψε με τον Σίσι, ξαφνικά, αλλά γιατί ο Κασελάκης, η Ζωή, ο Νατσιός κι ο Βελόπουλος, υποστηρίζουνε (αδιάντροπα), ότι για το έγκλημα στα Τέμπη, έχει ποινική ευθύνη (αν είναι δυνατόν!) ο Μητσοτάκης ο πρωθυπουργός!

   Ένας υφυπουργός λοιπόν, άνευ αντικειμένου (υπάρχουν και πλείστοι άλλοι όμοιοι του), παντός καιρού, που δίνει καθημερινά τη μάχη εκ του συστάδην, για τα αδιαπραγμάτευτα κομματικά (τα λένε κι εθνικά) συμφέροντα, μπλα – μπλα – μπλα και «ζήτω εμείς»!

   Φαντάζομαι λοιπόν, μετά το κοπιαστικό, καθημερινό, τηλε – πρωινιάτικο, για χαλάρωμα, να καταλήγει στο Da Capo του Κολωνακιώτικου στεκιού, ν’ απολαύσει τον espresso του μ φίλους, ομοϊδεάτες, αργόσχολους, βολεμένους σε μυστήριες θέσεις του… μισητού Δημοσίου, εισοδηματίες που νταραβερίζονται με τους γαλακτοφόρους μαστούς του μισητού τους Δημοσίου, λεζαντιάρηδες του αφρού, με ρίζες σε παππούδες που πλούτισαν την κατοχή, μπον βιβέρ ναρκισσευόμενοι, με σπουδές καλοπληρωμένες στην Αμερική, άνθρωποι που σίγουρα απορούν κι εξίστανται, για το πώς υπάρχουν σήμερα υποκείμενα που διαμαρτύρονται και αντιπαλεύουν την κυβέρνηση!

   Άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι… «δεν τα βγάζουν πέρα», ότι έτσι, ότι αλλιώς! Ότι δήθεν… «αρμενίζουμε στραβά»! Πα! Πα! Πα!

   Και συμφωνεί ομόθυμα η ομήγυρης τους, ότι ασφαλώς όλοι αυτοί είναι ή τεμπέληδες, ή ακαμάτες, ή τοξικοί βρωμο – αριστεροί, ή πιθανόν πράκτορες του Ερντογάν, του Πούτιν, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των… Βιετκόνγκ!

   Έτσι κυλάει η πολυάσχολη γεμάτη καθημερινότητα του φίλου μας του υφυπουργού, με εξαίρεση την κοπιώδη, ξεχωριστή μερα του Μεγάλου Σαββάτου, που θα πετάξει με το κρατικό μας αεροπλάνο στην επικίνδυνη Ιερουσαλήμ, να φέρει εδώ, στους ιθαγενείς του, το Άγιο φως, να φωτιστούμε μόνο εμείς απ’ τα 8 δις ανθρώπων του πλανήτη γη!

   Αυτή και μόνο η ιερή αποστολή, νομίζω ότι αξίζει «όλα τα λεφτά» και δικαιολογεί απόλυτα όλη την όποια βόλεψη ενός ολόκληρού του χρόνου!

   Γιατί η ζωή είναι όντως πολύ σκληρή, για κάποιους όντως ξεχωριστούς, κι αξίζουν απόλυτα τα ολόθερμα μας «Εύγε, ζήτω, Ούρα (Ρωσικά)», ακόμα και κάποια… ουστ ρε! (ανάλογα με την αφέλεια, την ευκολοπιστία, την αθωότητα, ή την ενάργεια στο νιο – νιο του καθενός μας)!

   Πέρα από δόγματα κι ιδεολογίες της οκάς, καλλήματα πατρογονικά και κοροίδιλίκια, εκείνο το αυθόρμητο σοφό… «ρε μπας και κάποιοι μας δουλεύουνε χοντρά;», πόσο δύσκολο είναι να ‘ρθει στο μυαλό, να μας ξυπνήσει απ’ τον λήθαργο τον γλυκερό και να τους μουντζώσουμε, ηρωικά κι Ελληνικά!