Καθαρά Δευτέρα…

 Λίγες σκέψεις εμπνευσμένες από τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη,

 «Γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸν χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο,

 ἀκόμη κι ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει…» (Ὁ Μικρός Ναυτίλος, 1985)

   Βλέποντας τους χαρταετούς στον ασημένιο ουρανό, στον Άγιο Παντελεήμονα Αμυνταίου, η σκέψη μου συναντιέται με το άνωθεν ποιητικό απόσπασμα από τον Μικρό Ναυτίλο και προσπαθώ να στοχαστώ τι θέλει να πει μέσα από το συγκεκριμένο στίχο ο ποιητής· αυτή η βαθύπλουτη, ταξιδιάρα ψυχή που ακούει στ’ όνομα Οδυσσέας και παραπέμπει αυτόκλητα στον θαλασσοδαρμένο τρωικό ήρωα και στο θρυλικό Ταξίδι του προς την Ιθάκη.

   Ωστόσο, μεγαλύτερη σημασία, από αυτό που παρακίνησε τον νομπελίστα ποιητή να μεταφέρει την έμπνευσή του στο άψυχο χαρτί, έχει η καθαυτή αντανάκλαση του στίχου στον αναγνώστη.

 Συλλογιέμαι λοιπόν…

   Ο «Άνεμος» θα μπορούσε να συμβολίζει τη ζωογόνα, ανανεωτική και δυναμική «Ατμόσφαιρα ζωής» την οποία έχει ιδιαιτέρως δημιουργήσει και μέσα στην οποία κινείται, στροβιλίζεται και αναπνέει ο κάθε Άνθρωπος.

   Ο «Άνεμος» που εξυψώνει, στοιχειοθετεί τους υψηλούς στόχους που θέτουμε, ενστερνιζόμενοι ιδανικά και αληθινές αξίες, σε μία αταλάντευτη πορεία ήθους, συνέπειας και αξιοπρέπειας. Οι υψηλοί αυτοί στόχοι, νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας και συνταιριάζουν με μια απλή αλλά βασική θεώρηση ζωής που θα πρέπει όλους να μάς συνοδεύει· να γίνουμε και να παραμείνουμε Χρήσιμοι Άνθρωποι.

   Η ποιότητα των προσωπικών στόχων είναι αυτή που εξυψώνει τον άνθρωπο - χαρταετό σε ύψη δυσθεώρητα, επιδρώντας στη ζωή του διττώς. Από τη μια, ομορφαίνοντάς την μέσα από το περιπετειώδες και συνάμα συναρπαστικό ταξίδι προς την… Ιθάκη, την επίτευξη κάθε υψηλού και ωραίου στόχου.

   Από την άλλη, προάγοντας τον άνθρωπο στην… αληθινή, την αιώνια ζωή μέσα από το δύσβατο μονοπάτι της αρετής που δεν μπορεί παρά να είναι «οδός στενή και τεθλιμμένη» κατά το αγιογραφικό χωρίο. Ένα ταξίδι, που επιφυλάσσει «καιρικές» δυσκολίες. Ένα ευλογημένο ταξίδι που φωτίζει τον νου, οδηγεί στην αυτογνωσία, ελευθερώνει από τα πάθη και καλλιεργεί την υπομονή, την πραότητα, την αγάπη, την αίσθηση του καθήκοντος, την ανάληψη ευθύνης, τη συμπόρευση λόγων και πράξεων. Αλλά και ένα οδύσσειο ταξίδι μέσα στην αμείλικτη αρένα του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι...

   Ωστόσο, υπηρετώντας με σθένος το δόγμα του «χρήσιμου ανθρώπου» και θέτοντας τον «πήχη ψηλά», νιώθεις διαφορετικά, αναπνέεις. Η άχαρη και βαρετή ζωή γίνεται χαριτωμένη και ενδιαφέρουσα. Αρχίζεις να την αγαπάς, τη ζεις από τα μέσα σου, γεύεσαι το μεδούλι της, την ερωτεύεσαι όντας ταγμένος στην εκπλήρωση των στόχων σου, με επίκεντρο την προσφορά στην κοινωνία, στον συνάνθρωπο.

   Γίνεσαι έτσι ο χαρταετός που ξέφυγε της «βλαπτικής» βαρυτικής επίδρασης, γίνεσαι ο υψιπετής αετός που έμαθε να φιλοσοφεί, να ανέχεται, να μακροθυμεί, να συγχωράει, να πετά άφοβα με τα φτερά ορθάνοιχτα, χωρίς να τον αγγίζει η μικρότητα του κόσμου...

   Έτσι σιγά-σιγά ο (χαρτ)αετός γίνεται ένα με τον άνεμο και ανεβαίνει, ολοένα πιο ψηλά «ακόμη κι όταν ουρανός δεν υπάρχει», και σε «πείσμα των χαλεπών καιρών» συνεχίζει την ανοδική πορεία του, την αδιάλειπτη αιθέρια πτήση του επί παντός καιρού, έχοντας φορέσει την άτρωτη τριπλή πανοπλία του.

   Την Πίστη στον υψηλό στόχο, την Ελπίδα στην επίτευξη του στόχου, την Αγάπη μέσα από τον δρόμο του καθήκοντος και της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.

   Οι υψηλοί στόχοι στη ζωή (άνεμος) και οι άξιοι άνθρωποι (χαρταετός) αλληλεπιδρούν, συμπορεύονται, συνυπάρχουν· τελικά γίνονται Ένα σε μια προσπάθεια προσέγγισης και ανιδιοτελούς προσφοράς στην Κοινωνία-Άνθρωπο, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες (όταν ουρανός δεν υπάρχει).

 Καλή Σαρακοστή!

 Μαρίνα Κάγκα

 Επιμελήτρια συγγραμμάτων