Η Ελλάδα που αλλάζει, η Ελλάδα που καλπάζει, η Ελλάδα που βουλιάζει!

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Από προχωρημένο, υπερώριμο καταρράκτη άμφω, που χρειάζεται άμεσα χειρουργείο, μάλλον πάσχει –και διόλου βοηθάει σ’ αυτόν- η αλλαγή των φτηνιάρικων κινέζικων γυαλιών, του, όποιος δε βλέπει καθαρά την ραγδαία μεταμόρφωση που συντελείται τα τελευταία χρόνια, στην… Μητσοτακο/κάτοχη πατρίδα μας!

   Όχι, δεν εξασφάλισα κάποιο χοντρό πακέτο σε ευρώ και κάνω σπέκουλα στην Μητσοτακο-οικογένεια, σαν αυτό των 4 Ευρώ της …θεούσας αριστερής(!) κας Λινού, που αποκάλυψε ο ασυγκράτητος Κρητήκαρος Πολάκης για το ίδρυμα Prolepsis, που χρόνια τώρα χρηματοδοτείται γερά, να σώσει τη νέα γενιά από κάθε νόσο και κάθε μακακία!

   Φούντωσε λοιπόν, σαν ακραίο φυσικό φαινόμενο, η «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας, ο τουρισμός, κι η αγορά ακινήτων, από παραλήδες ξένους.

   Έπεσε ξαφνικά ζεστό, γερό, μαύρο ή νόμιμο συνάλλαγμα, που εκτός απ’ το χαρτοφυλάκιο Τραπεζών και μεγαλοπαραγόντων της αγοράς, φτάνει κι ως το διψασμένο περίγυρο της πιάτσας, δίνει δουλειά (έστω εξοντωτική) στην άνεργη νεολαία, αυξάνει τη μαφιόζικη εγκληματικότητα, τινάζει στα ύψη τις τιμές, για εμάς τους ιθαγενείς, κι αλλάζει το χρώμα, την ομορφιά, το ήθος, την αγνότητα, την γοητεία μιας μέχρι πριν λίγο γραφικής, προσφιλούς, προσιτής στους πάντες, Ελλάδα.

   Εγώ, καταγράφω, έστω ερασιτεχνικά, τον «καλπασμό» μιας ασύμμετρα αναπτυσσόμενης Ελλάδας, που ρολάρει πρωτόγνωρα σ’ ένα – δύο τομείς της αγοράς και της ανάπτυξης…

   Είναι σ’ όλους μας γνωστό, ότι η βροχή είναι δώρο θεϊκό και πηγή ζωής, όταν πέφτει άφθονη και στο χρόνο και το ρυθμό της, κι όχι όταν γίνεται καταρράκτης, που βυθίζει στη καταστροφή, το πέρασμα της.

   Είναι χρήσιμο, μέχρι σωτήριο, το φρέσκο συνάλλαγμα του τουρισμού και το Real Estate, ιδίως σε χώρες σαν τη δική μας, μονίμως καταχρεωμένη κι ελλειμματική σε πόρους και διαθέσιμα.

   Όταν όμως αυτό γίνεται πέρα από κάποιο μέτρο, τότε, αντί για κάποια λύση, γίνεται πρόβλημα ανυπέρβλητο για τη μεγάλη μερίδα του πολίτη, που εκ των πραγμάτων, είναι πέρα κι έξω απ’ το οικονομικό αυτό αλισβερίσι…

   Η χώρα, χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και ακριβότερη. Τα βασικά προϊόντα διατροφής, τα ενοίκια, τα ναύλα, ενέργεια, το νερό, όλο κι ακριβαίνουν και θα ακριβαίνουν, για τον πιο ευάλωτο πολίτη της χώρας του.

   Το χρήμα χάνει την αξία του, για τους πολλούς, όταν υπάρχει υπερπροσφορά χρήματος απ’ την πλουτοκρατία.

   Η πρώην προσιτή του οικογενειακή ταβέρνα, που σύχναζε οικογενειακά κάθε Σαββατόβραδο, έγινε πλέον ακριβό, επώνυμο, γνωστό βραβευμένο (από κάποιο σύστημα) Restaurant, γκουρμεδιάρικο, όλο ύφος και σηκωμένη μύτη, που δεν πολυγουστάρει τον φτηνιάρη, πρώην τακτικό πελάτη της!

   Είναι καλό να υπάρχουν και τέτοια και να εισπράττουν χοντρά, το κακό είναι, ότι η κρίση, το κράτος, η βλακεία, έκλεισε και αφάνισε και την γνώριμη Ελληνική προσιτή κλασική ταβέρνα!

   Όταν η ομορφιά, η ιδιαιτερότητα, η ποιότητα, η παράδοση της χώρας γίνεται μονόμπαντα, ένα τεράστιο beach bar και χρυσές ξαπλώστρες, όπου γιαλός και ηλιοψημένη παραλία, όπου απλώνει νωχελικά τη ξέχειλη ματαιοδοξία του μια διεθνής κι εγχώρια ύποπτη ή μισο – νόμιμη πλουτοκρατία, που επιδεικνύεται προκλητικά, σίγουρα κάτι στρεβλό γεννιέται, που μετατρέπει τη χώρα σε τριτοκοσμικό τουριστικό παράδεισο.

   Μόνο που η Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ της… Ταϋλάνδη, Σρι Λάνκα, Βιετνάμ, Αίγυπτος, Ζανζιβάρη…

   Μετά 50 χρόνια απ’ την προτροπή του Αντρέα… «Μη γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», η σχεδόν μόνη πρόσβαση στην εργασία (την εξοντωτική), είναι αυτή του… γκαρσονιού και της γκαρσόνας (με σούπερ μίνι!).

   Και τώρα, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της Κίνας, της Ινδίας, της Αμερικής, της Τουρκίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας!

   Χιλιάδες σούπερ Σεφ, σαν αστέρες ενός φωτεινού γαλαξία προέκυψαν απ’ το πουθενά, να μας ζαλίζουν τα ούμπαλα με χίλιες – δυό μισοβλακώδεις κατασκευές, που ποτέ τους δε μας λένε και… «πόσο πάει ρε μεγάλε το μενου;».

   Θυμάμαι εκείνον τον φανταστικό Μαμαλάκη, που πρώτος ξεκίνησε τις εκπομπές γκουρμεδιάρικου φαγητού στην TiVi, σε μια στιγμή ειλικρίνειας, να λέει με νόημα… «υπάρχει πιο νόστιμο, απ’ ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά! Μόνο που το απλό, το «μαμαδίστικο» δεν πουλάει, δεν συμφέρει»!

   Εκείνη η εκπομπή με τον Δούση, που μας ζαλίζει με τα 5/αστερα ξενοδοχεία και τα φοβερά τους πιάτα, ποτέ του δεν αναφέρει… «πόσο κοστίζει ρε φίλε αυτό το 5/αστερο, με τα απίθανα φαγιά του»; Να το απολαύσουμε κι εμείς βρε αδελφέ!

   Κανέναν τελικά δεν αφορούν, το πόσο; Και το ποιος; Απ’ όλους μας, μπορεί να χαρεί αυτή την επιδεικνυόμενη προκλητικά παραδεισένια απλοχεριά;

   Ατελείωτα ρεπορτάζ, πρωινιάτικα, ιδίως Ιούλη – Αύγουστο, στο λιμάνι του Πειραιά, με τις ουρές χαρούμενων νεολαίων, για ξεφάντωμα σε Πάρο, Μύκονο, Σαντορίνη! Σχεδόν ποτέ μου δεν είδα γκριζομάλλη, οικογενειάρχη, με το πανάκριβο εισιτήριο στο χέρι!

   Ούτε ποτέ είδαμε ρεπορτάζ, στην επιστροφή αυτών που φεύγαν για τα νησιά! Σα να μη γύρισαν ποτέ τους…

   Η πραγματική εικόνα, είναι όταν γυρίζεις απ’ την «ονειρική» εκδρομή, όχι όταν πηγαίνεις! Τότε κάνεις ταμείο…

   Όμως μας δείχνουν αυτή που γυαλίζει, που λάμπει, όχι της άλλη την γκρίζα, την μουντρούχα…

   Μόνο που η ζωή των πλείστων, όλο και γκριζάρει, όλο και σκουραίνει, μια τελείως διαφορετική απόχρωση απ’ τη λαμπερή χρυσόσκονη των 5/αστρεων και των γκουρμεδιάρικων, που μας προβάλουν σαν κανονικότητα, πληρωμένα παπαγαλάκια, που βγάζουν το… παντεσπάνι τους!

   Και ξαφνικά, απ’ το πουθενά, η χρυσόσκονη της δηθενιάς, σκορπίζει, όταν χρειαστεί, ο μέχρι πριν λίγο «μαχαραγιάς», γιατρό, στο ψευτο-νοσοκομείο του τουριστικού παραδείσου…

   Όταν το απρόοπτο προκύψει, όταν ο μαφιόζος βγάλει πιστόλι, όταν ο μπουκαδόρος μπουκάρει στο διαμέρισμα σου, όταν, όταν, όταν…

   Όταν, το γλυκό νερό του κατάξερου νησιού, αρχίσει να πιάνει πάτο!

   Όταν ο υπερτουρισμός καταντάει… πατείς με πατώσει και γυρίσεις φορτωμένος covid-19, κοντά στην ξετιναγμένη σου τσέπη.

   Χιλιάδες όταν, κάποια τραγικά, όπως τα τροχαία, στο επικίνδυνο οδικό δίκτυο, με την υπερκυκλοφορία των τουριστικών τόπων.

   Όπως, να πεθαίνεις έξω από κλειστό Αγροτικό Ιατρείο, όπως να εκσφενδονίζεσαι από κάποιο σαράβαλο συγκρότημα λούνα παρκ, που κάνουν την αρπαχτή τους, στην κοσμοπλημύρα των ξέγνοιαστων τουριστών. Ένα ξεχαρβαλωμένο μπάχαλο, η Ελλάδα!

   Η Ελλάδα αλλάζει, κι είναι καλό αλλά και κακό αυτό! Το «μέτρον άριστον» εκείνων των δήθεν προγόνων, απ’ τους οποίους αρμέγουμε φήμη και χιλιάρικα, δυστυχώς σήμερα είναι σε ανυποληψία. Ακόμα και ο Κούλης ανέφερε για… «πληθωρισμό απληστίας»!

   Τώρα ιδίως, αλλά και παλαιότερα, ισχύει σαν δόγμα το «δούλεψε να φας κι άρπαξε να ‘χεις»! Μέχρι να μας μάθουν κι οι τελευταίοι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Γιαπωνέζοι, να μας σιχαθούν, να μας ξεμπροστιάσουν, να μας φτύσουν και να ξαναγυρίσουμε στα παλιά, τα γνωστά μας…

   Τότε που ο μέσος οικογενειάρχης Έλληνας, μονόμισθος, έκαμνε διακοπές το λιγότερο 10 ημέρες, κι έτρωγε κάθε βράδυ στην ταβέρνα, με καρό τραπεζομάντηλο, φρέσκο τηγανισμένο Ελληνικό ψαράκι!

   …Η εποχή που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα; Όχι, η εποχή που υπήρχε ένα στοιχειώδες «μέτρο» και μια ντροπή, κι ένα φιλότιμο! Το οποίο «μετρο», σήμερα, έχει χαθεί εντελώς!

   …Δούλεψε λοιπόν (σκληρά), να φας, κι άρπαξε να ‘χεις, να απολαύσεις την ξαπλώστρα σου, πρώτη στο κύμα και να τη δείχνεις στο Τικ-Τοκ. Και μετά την ολιήμερη ψευτογιορτή, ξαναμπές στο γνώριμο ρυθμό μιας ψευτοζωής!

   Το «πιστοποιητικό λειτουργίας» πλέον ελέγχεται και θεωρείται απαραίτητο, για να λειτουργήσει ένα λούνα παρκ! Κάτι αντίστοιχο χρειάζεται, για τη λειτουργία του λούνα πάρκ «Ελλάς»! «Πιστοποιητικό καλής λειτουργίας» για τα Δημόσια νοσοκομεία, για τα τραίνα και τα λεωφορεία, για τα υπερφορτωμένα πλοία… για την αποφυγή, απ’ το να καούμε από πυρκαγιά, να μας πνίξουν τα νερά, μιας ολιγόωρης νεροποντής.

   «Πιστοποιητικό καλής λειτουργίας» για τις αποφάσεις τις σωστές, στις μεγάλες δίκες των μεγαλόσχημων, κι όχι μόνο στις μικρές.

   «Πιστοποιητικό καλής λειτουργίας» για την ασφάλεια της περιουσίας, της ζωής του κάθε πολίτη που κινδυνεύει άδικα, ενώ πληρώνει φόρους.

   «Πιστοποιητικό καλής λειτουργίας» των τραπεζών, που αναπτυξιακά εργαλεία έγιναν νόμιμοι τοκογλύφοι, που διαφεντεύουν την περιουσία καθενός που πίστεψε στις προσφορές τους, αφελώς…

   Χιλιάδες «πιστοποιητικά» χρειάζονται, αλλά το κυριότερο, το «πιστοποιητικό καλής λειτουργίας» του ίδιου του κράτους μας! Το πρόβλημα είναι… ποιος θα ελέγξει αποτελεσματικά την χαρτούρα με τα «πιστοποιητικά»; Υπάρχει κάποιος αδέκαστος; Ποιος; Αφού έχει χαθεί κάθε εμπιστοσύνη, κάθε σιγουριά, κάθε εγγύηση, για το ποιος τελικά είναι ο ψεύτης, ο κλέφτης κι ο φονιάς!

 ΥΓ 1: Έναν Γ. Πρετεντέρη, με κείνη την ευρωλάγνα, ξινή στιφάδα του είχαμε για εθνικό σχολιαστή και έγκυρο αναλυτή, της κακοδαιμονίας μας… (του κακομαθημένου λαού) και τον έκανε «πατσαβούρα» με ανάρτηση της, εκείνη η φαρμακωμένη μάνα, η κυρία Καριστινού! Μια σύγχρονη Μπουμπουλίνα, αδάμαστη, άφοβη! Μια σπάνια, ζωντανή φωτεινή αστραπή, σ’ έναν σκοτεινό, μουντό ουρανό! Που σηματοδοτεί έναν δρόμο αντίστασης του αγώνα. Πέρα απ’ την αδιαφορία, την απόσυρση, την απογοήτευση, την ιδιώτευση, πρακτικές που πριμοδοτούν μια νεοκαισαρική εξουσία της Μητσοτακοοικογένειας…

 ΥΓ 2: Ο «Κασελακικός ΣΥΡΙΖΑΣ, ένα κακέκτυπο ενός πρώην ζωντανού, ελπιδοφόρου αριστερού κινήματος… βράζει στο ζουμί του, σε συνθήκες αποσύνθεσης, απογοήτευσης, αμηχανίας, όπως εξ αρχής έδειχνε ότι θα καταλήξει… Το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη, το θυμάστε;

   Το κενό που αφήνει στον χώρο του, σύντομα θα καλυφτεί από το νέο, το υγιές αριστερόστροφο μόρφωμα, που θα καλύψει πολιτικά, συναισθηματικά, μεγάλη μερίδα απογοητευμένων σήμερα πολιτών… «Το μοναστήρι να ‘ναι καλά, κι από καλόγερους δεν χάνεται»!

   Τα «καραγκιοζηλίκια» σύντομα γίνονται βαρετά, ανούσια κι απωθητικά, ακόμα και για τον αθώο πρώην οπαδό τους…

   Μεγάλος χορηγός της εξουσίας Μητσοτάκη, θα ανακηρυχτεί σύντομα, ο ολετήρας Κασελάκης!

 …Γκαντέμη λέγανε παλιότερα τον Μητσοτάκη,

 @@λοφαρδος αποδείχθηκε, με «αντίπαλο» τον Κασελάκη!

 Πλημύρες, φωτιές, παρακολουθήσεις, Τέμπη, ακρίβεια κι ανέλεγκτοι μαφιόζοι,

 όλα γίναν πταίσματα, απ’ τα λαμογιάρικα ΜΜΕ,

 μπροστά στο έγκλημα, με την πισίνα Κασελάκη!

 Μόνο που «η αχλάδα έχει πίσω την ουρά»

 και όχι πολύ αργά, θ’ ακούει Μητσοτάκη ο κόσμος, και θα γελά!