Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει!

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Τέλεια, περιεκτικότατη, πανέξυπνη λαϊκή σοφία, που δίνει όλο το αξιακό περιεχόμενο της έννοιας «τιμή», αξιοπρέπεια, κιμπαριά, φιλότιμο, ηθική αξία, ανθρώπινη υπεροχή, απ’ τον ανάξιο, τον ανέντιμο, τον ξευτίλα, τον αδιάντροπο άνθρωπο, τον τιποτένιο!

   Σπάνιο, ακριβό είδος, ιδίως σε εποχή αρπαχτής, μόστρας και… ξαπλώστρας, πρώτης στο κύμα!

   Εκτός, αν η τιμή αφορά στην αναγραφόμενη στο καρτελάκι του σούπερ μάρκετ, μπρός στη φέτα, το κρέας, το λάδι, τα μακαρόνια, τα φρούτα και βέβαια εύλογα στα …εξωτικά και πολυτελή σήμερα, κρεμμύδια! (Οι μαυραγορίτες της κατοχής, θα ζήλευαν αν βλέπανε τις σημερινές πλιατσικο – τιμές, μιας χώρας σε αφασική παραλυσία)…

   Καλά, για τα γκουρμεδιάρικα εστιατόρια, με τους αμέτρητους σαχλο – σεφ που προμοτάρει ασύστολα και πληρωμένα η TiVi των εφοπλιστών και των λησταρχών της χώρας, δεν μιλάμε για τιμές εκεί, γιατί υπάρχουν καρδιοπαθείς συμπολίτες και πάμπολλοι που ψάχνουν στα χάλκινα ψιλά του Ευρώ, για ν’ αγοράσουν το φτηνότερο ψωμί…

   Όμως, η Τιμή, που αναφέρω στο άρθρο μου, είναι πέρα και μακριά απ’ τα κέρματα ή τα χαλοκονομίσματα του Ευρώ, του δολαρίου, της λίρας.

   Είναι εκείνη η τόσο ακριβή και πάμφθηνη συγχρόνως αξία, που έχει σχέση με τη ποιότητα, το «ύφασμα», τη τσίπα της ανθρώπινης υπόστασης.

   Το κιμπαριλίκι (Τουρκο – Ελληνικά), το αντριλίκι, (χωρίς ίχνος υποτίμησης των γυναικών, που πάμπολλες είναι … πιο «αντράκια», από κάποιους άντρακλες).

   Είναι η λεβεντιά, η παλληκαριά, η αρχοντιά, με ότι εμπεριέχουν σαν χαρακτηριστικά ανθρώπινα που ορίζουν τον ξεχωριστό, τον έντιμο!

   Άτομο με αρχές, με αξίες, με ήθος, αδιαπραγμάτευτα και ανυποχώρητα, στο βρώμικο δέλεαρ, στη κατοχή μιας Μυρογιαλούρικης θέσης, ενός θρόνου, τη μόστρα και το ύφος, ενός φορτωμένου παράσημα (άκαπνα) στρατιωτικού σακακιού, τις ρεβεράντζες, τις κολακείες σφουγγοκωλάριων, γλειφτών, τα «διατάξτε», τα… «υπουργέ» μου, Δέσποτα μου, «άγιε» πατέρα και ντροπιαστικές εικόνες που παραπέμπουν στον κόσμο της φεουδαρχίας.

   Παλιότερα, με σκοτεινό βάθος χρόνου, η «τιμή» της οικογένειας, του πατέρα – αφέντη, του σκληρού – αδελφού, φώλιαζε στο βρακί μιας βουβής περίπου δούλας, κόρης – αδελφής, που έφερνε το ασήκωτο βάρος ενός τιποτένιου υμένα…

   Η βία, η ανελευθερία, η καταπίεση του σχεδόν δουλοπάροικου πατέρα – αδελφού, απ’ τον αφέντη του τόπου, που τσάκιζε την τιμή και αξιοπρέπεια τους, έβρισκε διέξοδο, δύναμη και εξουσία επιβολής, με σημαία τη «τιμή» στο αδύναμο κοριτσάκι τους!

   Κάτι έπρεπε να εξουσιάζουν κι οι εξουσιαζόμενοι…

   Σήμερα κάποιοι γίνονται εξουσιαστές – βασανιστές, στα αδύναμα αθώα ζώα, σαν συνέχεια αιώνων, ανθρώπινης εξευτελιστικής καταπίεσης…

   Ο μεγάλος Θανάσης Βαλτινός, στο φοβερό του «Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη», με λόγια του πρωταγωνιστή, που είχε μια περιπετειώδη ζωή απ’ το 1900, περιγράφει σκηνές πολεμικές, εκτός απ’ τις ηρωικές κι άλλες σκοτεινές, ιδίως στην υποχώρηση του στρατού μας, στην Μικρασιατική καταστροφή…

   Εικόνες βρώμικες, όπως συμβαίνει πάντα στους πολέμους, με βιασμούς γυναικών και πυρπολήσεις χωριών της Μικρασίας, απ’ τους στρατιώτες μας και τον ίδιο!

   Οι κακόμοιρες Τουρκάλες, όταν άρπαζαν οι δικοί μας καμία ομορφούλα χανούμισσα, φώναζαν όλες τους… Μη! Μη! Είναι κορίτσι! (παρθένα). Και προσφέρονταν πρόθυμα οι ίδιες, στις ορέξεις τις ανοικονόμητες, νεαρών στρατιωτών…

   Η τιμή του κοριτσιού, της οικογένειας, του σπιτιού της, οριοθετημένη, στη κορυφή αξιακά, μιας απόρθητης – πλην γάμου περιοχής!

   Οι Γιαπωνέζοι, γιορτάζουν κα’ έτος, με γιορτές, εκδρομές, διακοπές, την ανθοφορία των κερασιών! Η αναμενόμενη έναρξη ανθοφορίας, ανακοινώνεται επίσημα απ’ τον επικεφαλή του αντίστοιχου τμήματος του Υπουργείου Γεωργίας τους.

   Πριν 20 χρόνια, ο προϊστάμενος της αντίστοιχης υπηρεσίας, αυτοκτόνησε (χαρακίρι), επειδή έπεσε έξω στην πρόβλεψη του κατά μία εβδομάδα, στην έναρξη ανθοφορίας!

   Με τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου πόλεμου το ’45 και την συνθηκολόγηση (μετά τις εγκληματικές ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι), της Ιαπωνίας, οι Αμερικάνοι για χρόνια ρίχναν με αεροπλάνα τρικάκια στις ζούγκλες νησιών του Ειρηνικού, που κατείχαν οι Ιάπωνες, με το διάγγελμα συνθηκολόγησης του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας.

   Ξεκομμένες μονάδες Ιαπώνων στρατιωτών, ζούσαν στη ζούγκλα, αρνούμενοι να παραδοθούν στους Αμερικάνους, αφού δεν πίστευαν στην αλήθεια της ήττας τους.

   Ένας τελευταίος μαχητής Γιαπωνέζος, (Χίρο Ονόντα), με λιωμένη τη φορεμένη για χρόνια στολή του, βρέθηκε στη ζούγκλα, να υπηρετεί πατρίδα και αυτοκράτορα, μετά 26 χρόνια απ’ την ήττα τους! Ο ορισμός του καθήκοντος, της φιλοπατρίας, της Τιμής!

   Αλλά, και δύο δικοί μας Κρητίκαροι, (Γιώργος Τζομπανάκης και Σπύρος Μπλαζάκης), αντάρτες του εμφυλίου, απομεινάρια ενός αδελφοκτόνου ξεπατώματος, πιστοί κι αυτοί, όχι σε αυτοκράτορα αλλά στο ΚουΚουΕ, κατέβηκαν απ’ τον Ψηλορείτη κι εμφανίστηκαν σαν φαντάσματα, χαμογελαστοί κι όλο ζωή, το ’74, 25 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου!

   Ήταν μια ομάδα 6-7 ανταρτών, που στο μεταξύ πέθαναν κι απόμειναν οι δύο Λεβεντο – κρητικοί, που αρνούνταν να κατέβουν, παρά τα κυνηγητά, την αμνηστία, την αγριάδα του κυνηγημένου θεριού!

   Καλά, αυτά μόνο στην «τρελο»-Κρήτη γίνονται,  μια άλλη χώρα στην επικράτεια της Ελλάδας…

   Με μια υπογραφή σε μια «δήλωση μετάνοιας», γλίτωναν το μαρτύριο της εξορίας, του μπουντρουμιού, οι τοτινοί κομμουνιστές, απ’ τα χρόνια του Μεταξά μέχρι κι αυτά της χούντας. Κι όμως, πάμπολλοι φάγαν τα νιάτα τους, την υγεία, τη ζωή τους, αρνούμενοι την υποταγή, το ντρόπιασμα, την αποκήρυξη της πίστης τους, σαν οσιομάρτυρες Χριστιανοί!

   Η τιμή, η πίστη, το καθήκον, η ντροπή, έννοιες που σίγουρα σήμερα φαντάζουν ακατανόητες, βλακώδεις, φανατικές, ακραίες, παρωχημένες…

   Σαφώς, είναι βολικότερο το γλυκερό μπιρι – μπιρι του τίποτε, του γελοίου, του εύκολου κι αδιέξοδου…

   Ο Καζαντζάκης, γράφει στα «Ταξιδιωτικά» του για την προ – επαναστατική Κίνα, ότι ένας που προσβάλλονταν άδικα από κάποιον, μπορούσε να κρεμαστεί στην εξώπορτα του σπιτιού, αυτού που τον πρόσβαλε, έτσι, για να τον τιμωρήσει!

   Συνηθισμένες ήταν στην Ευρώπη οι μονομαχίες, συνήθως ευγενών, με αφορμή κάποια προσβολή της τιμής, κάποιου απ’ τους μονομάχους.

   Είδος σε προφανή ανεπάρκεια σήμερα το είδος που λέγεται «Τιμή» και… που τιμή δεν έχει!

   Θυμάμαι την τραγική εικόνα στη TiVi, στη δίκη για διαφθορά του μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα… Σηκώθηκε ξαφνικά απ’ το εδώλιο, ψέλλισε… «Δεν δύναμαι κύριε πρόεδρε», κι έπεσε στο πάτωμα, με βαρύ θανατηφόρο εγκεφαλικό!

   Ο Μένιος, που δεν φοβήθηκε παρακράτος δεξιό και τη χούντα, σαν υπερασπιστής του Αντρέα και δεκάδων αντιχουντικών αγωνιστών, σε μια κρίση συνειδησιακή για το λάθος (ίσως) να δεχτεί κάποιες χιλιάδες Μάρκα απ’ τον Κοσκωτά, που βρέθηκαν σε λογαριασμό του γιού του που σπούδαζε έξω, έσπασε στην πίεση της ντροπής, εγκεφαλική αρτηρία και τον σκότωσε.

   Η συνείδηση βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τη τιμή! (φυσικά όταν υπάρχουν σε επάρκεια κι επιφυλακή, αυτές οι δύο έννοιες)…

   Κι έρχομαι στο προκείμενο, μετά την 5σέλιδη εισαγωγή…

   2023 μΧ, αδιάψευστα, αυταπόδεικτα αναφέρθηκαν στη Βουλή, στον Τύπο, υπήρξε παραδοχή απ’ τον πρωθυπουργό (έστω μασημένα), ότι παρακολουθούνταν απ’ την ΕΥΠ, τον ίδιο δηλαδή, το Predator, δεκάδες υπουργοί, οι γυναίκες τους(!), ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, κι όλη σχεδόν η ηγεσία του στρατεύματος!!! (απ’ την ΕΥΠ που παρακολουθεί κατασκόπους, μαφιόζους, επικίνδυνα γενικά ανθρώπους).

   Ε; Ε; Πως; Γιατί; Τι έγινε; Δηλαδή; …Το θέμα το ερευνά η Δικαιοσύνη (ΝΔ)…

   Όμως, όμως, οι ίδιοι οι παρακολουθούμενοι (σν επικίνδυνοι για την Ελλάδα άνθρωποι), οι συνεργάτες, οι φίλοι, οι ομοτράπεζοι του πρωθυπουργού (που τους παρακολουθούσε), γιατί κατάπιαν τη γλώσσα τους; Δεν αναρωτιούνται, δεν αγανακτούν, δεν αντιδρούν σαν θιγόμενοι βαριά; Γιατί μας παρακολουθούσες κύριε, φίλε Μητσοτάκη;

   Ο τελευταίος πολίτης, αν μάθαινε επίσημα ότι τον παρακολουθεί η ΕΥΠ, δε θα αντιδρούσε αν ήταν αθώος και δε θα ρωτούσε το γιατί έγινε στόχος; Μόνο στην χούντα δεν μπορούσες να ρωτήσεις γιατί σε παρακολουθεί η τότε ΚΥΠ!

   Οι στρατηγοί μας, οι φορτωμένοι παράσημα, αυτοί που εμπιστευόμαστε την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας, γιατί κατάπιαν τέτοια προσβολή, να τους παρακολουθεί η δική μας ΕΥΠ;

   Κι άιντε οι πολιτικοί, που σε γενικές γραμμές έχουν χαλαρή σχέση με την αλήθεια, το κύρος, την τιμιότητα (όχι όλοι φυσικά), αλλά οι γαλονάτοι οι στρατηγοί;

   Αν αυτοί δεν έχουν πάνω απ’ όλα τη ΤΙΜΗ, την ευθιξία, τη φιλοπατρία, την ηθική, το καθήκον, τότε ποιος απέμεινε να του πούμε… «γεια σου παλληκαρά μου»!

   Γίνεται… ανέντιμος και δειλός στρατηγός; Λαμόγιο δικαστής; Κλεφτρόνι αστυνομικός; Άθεος θεολόγος; Αγράμματος φιλόλογος; Μισάνθρωπος γιατρός; Ανοικοκύρευτη νοικοκυρά; Φίλες κι αγαπητές, νύφη με πεθερά;

   Ατελείωτα τέτοια που δεν γίνονται… (κι όμως υπάρχουν, δυστυχώς)!

   Πότε λοιπόν και ποιος θα μας το πει; Το πώς; Το τι; Το γιατί; Οι κατηγορούμενοι αυτοί, οι αξιοπρεπείς(!), διόλου δεν αγωνιούν; Δεν ντρέπονται;

   Το πιθανότερο είναι ότι μας έχουν όλους γραμμένους, εκεί που δεν πιάνει η μπογιά! Αφού επιβράβευσαν και δώσαν συγχώρεση σε Μητσοτάκη και Ερντογάν, πρόσφατα, οι όντως βλακωδώς πανέξυπνοι και ξεχωριστοί Λαοί μας, Τούρκοι κι Έλληνες μαζί!

   Μην ψάχνεις φίλε μου, το έτσι, το γιατί! Μη ψάχνεις λογική! Απλά, περαστικά μας πες. Και να ‘μαστε πάντα έτοιμοι και με τα μάτια ανοιχτά, γι’ αυτά που ακόμα δεν έχουμε δει! Βαλκάνια πολιτικά είμαστε, απλά μοστράρουμε με Αρμάνι κουστουμιά!

   ΥΓ 1: Καλό πανηγύρι πατριώτες!

   Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κοινωνικο – οικονομικο – πολιτιστικό γεγονός της πόλης μας, που συνεχίζει αλώβητο, σε μια πόλη κι έναν τόπο που φυτοζωεί!

   ΥΓ 2: Και… «Καλή κάλπη» σε Δημοτικο – Περιφερειακές εκλογές!

   Με μυαλό, με κρίση και με προσοχή! Πάντα υπάρχουν κάποιοι καλοί, ξεχωριστοί (με Τιμή!), μέσα ακόμα και στην πιο «σκοτεινή και βρώμικη εποχή»!

   «Καλή κάλπη» πατριώτες την 8/10/23… Μια και καλή!

   ΥΓ 3: Εντάξει, συμφωνώ ότι ήταν πρωτόγνωρη η βροχόπτωση σε μέγεθος που έπληξε την Κεντρική Ελλάδα. Αλλά, ήταν και πρωτοφανής η απουσία του κράτους στο συμβάν, με όλο τον μηχανισμό του…

   Εκείνη η απουσία του στρατού, με την τεράστια υποδομή (ακριβοπληρωμένη απ’ όλους μας), βγάζει μάτι και βάζει ερωτηματικά ενοχλητικά…

   Δηλαδή, σε περίπτωση (ο μη γένοιτο) πολέμου, να ευχόμαστε να μην βρέχει, να μην καίγεται κανένα δάσος, να μην έχει πλημύρα… για να πολεμήσουμε;

   Να ‘ναι μια ηλιόλουστη, ούτε ζεστή, ούτε κρύα μέρα, όπως συνήθως γίνεται στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου και 28^ης Οκτωβρίου! Κάτι δυστυχώς, δεν πάει καλά… Αλίμονο!

   ΛΟΚ, κομάντος, ΟΥΚ, πεζοναύτες, φοβήθηκαν έναν πλημυρισμένο κάμπο, με εγκλωβισμένους για μέρες αθώους πολίτες; Ντροπή! Εκτός αν μέσα στη γενική παραλυσία του «επιτελικού» μας κράτους, ξεχάστηκε η δυνατότητα που έχει ο στρατός σε καταστάσεις μεγάλης καταστροφής…

   Η πλημύρα της Θεσσαλίας, ήταν μια αποκαλυπτική εικόνα που ανέδειξε, εκτός απ’ τη δύναμη της φύσης και την ανικανότητα ενός ψευτοκράτους, που μοστράρει σαν δήθεν Ευρωπαϊκό… Καλά, ο Κούλης κάθεται θρονιασμένος στο αψυχολόγητο 41%, ενός έξυπνου και ψευτοβολεμένου Λαού… Μέχρι να βουλιάξουμε (ο Λαός, όχι η πλουτοκρατία0, μέχρι το λαιμό στα βοθρολύματα… Περίπου, φωτίστηκε αποκαλυπτικά, η ύπαρξη ενός «νάιλον» φιγουρατζίδικου ψευτοκράτους, με τους γυμνούς βασιλιάδες του!

   ΥΓ 4: Άμεσα ο πρωθυπουργός θ’ ανακοινώσει ίδρυση νέου «Υπέρ - υπουργείου καταστροφών», με 2-3 υπουργο – υφυπουργάρες, που θα μας προστατεύει όλους, έλληνες, πρόβατα, κοτόπουλα και χοιρινά, μέχρι την επόμενη καταστροφή!

   Τότε θα ιδρυθεί νέο Υπέρ – υπουργείο, μέχρι να φτάσουν τους 100(!) οι υπουργο – υφυπουργοί και να λυθεί το θέμα, μέχρι την επόμενη καταστροφή…

   Η Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνει! (αφού 200 χρόνια τώρα ζει με δάνεια, με φόρους, με ΕΝΦΙΑ, με ΦΠΑ, με σου – ξου – μου, με αρπαχτή και λαμόγια, πράγματα που ξέρει από πρώτο χέρι ο Μητσοτάκης, ο Κούλης, αφού ο προπάππος του ο Κυριάκος είναι στη πολιτική απ’ το 1848 μΧ!

   Νταλαβέρι και δουλειές για τα αρπακτικά ανοίγουν πάντα οι καταστροφές. Η σύγχρονη Ελλάδα, το «αφαν γκατε» των πλουσίων της, είναι οι απόγονοι των μαυραγοριτών της κατοχής! Τίποτε δεν είναι τυχαίο…

   Και έπεσε ένας «βράχος», ο εγκέφαλος Μιλτ. Βαρβιτσιώτης, γόνος της παλαιότερης πολιτικής οικογένειας στην Ελλάδα! Ο προπάππους του Πέτρος, εκλέχτηκε το 1844! Λίγο πριν απ’ τον προπάππου του… Μητσοτάρχη (1848!). αλίμονο μας… κλονίζεται η οικογενειοκρατία! Θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι!

   ΥΓ 5: Η τιμή, τιμή δεν έχει… Αυτή η όλο και μειούμενη σε ποσότητα και ποιότητα «αξία – τιμή» π[ου διαχέεται απ’ τους πολιτικούς και απλώνεται στον ψηφοφόρο και φουσκώνει το μηδενιστικό… «δεν βαριέσαι», «τι να κάνουμε», είναι ότι πιο φτηνιάρικο κι εξευτελιστικό που φωτογραφίζει την ποιότητα μιας ψευτοχώρας.

   Εκείνο το μοναδικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ που καμαρώναμε σαν (δήθεν) μοναδικό Ελληνικό προσόν, έχει εξαϋλωθεί!

   Η Φιλοξενία, η Κιμπαριά, η Μαγκιά, η Ντροπή, η Ευθύνη, έγιναν προϊστορία…

   Το χουλιγκανικο – φασιστικο –απολίτικο τέρας όλο και θεριεύει, θα δαγκώνει, θα σκοτάωνει!

   Μια νέα ψευτο-Ελλάδα δυστυχώς γεννιέται, σαν ζιζάνιο που πνίγει ότι καλό ακόμα φυτρώνει στον τόπο…

   Η «θεά» επικοινωνία, όταν πλέον θα ξεχειλίσει ο βόθρος, όσο κολόνια κι αν ψεκάσει, δε θα πετύχει να καλύψει την… σκατίλα που θα καλύψει όλη τη χώρα! Ίσως, μόνο τότε κάτι θ’ αλλάξει…