Καλά Χριστούγεννα (παιδικά) σε όλους μας!

 (Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Κάποιος διανοούμενος, είπε παλιότερα… «είναι ότι πιο απογοητευτικό, ξημέρωμα Χριστούγεννα και να μην είσαι παιδί»!  Θα μπορούσε κάλλιστα, αφού στην ουσία έτσι αισθανόμαστε τα Χριστούγεννα, να μπούμε στη χορεία των παιδικών γιορτών!

  Κι ίσως αποτελέσει την πιο μέγιστη… άλλωστε, αυτός ο νεογέννητος Χριστούλης, κάτω απ’ τα ζεστά χνώτα καλοκάγαθων ζωντανών, φτωχότερος από φτωχό, κυνηγημένο προσφυγάκι, όμορφο και φωτεινό, ήταν αδύνατο να μην συγκινήσει η παρουσία και η ιστορία του, απ’ τα νήπια μέχρι τα ασπρομάλλικα μεγάλα «παιδιά», που γυρίζουν σε αναμνήσεις δεκάδων χρόνων πίσω αλλοτινά Χριστούγεννα των παιδικών τους χρόνων…

  Κι είναι ωραίο που συγκινεί σχεδόν όλους μας, ένας φτωχούλης Χριστούλης κι όχι ένας πρίγκιπας, βασιλόπουλο, πορφυρογέννητος, λεφτάς, όπως συνήθως θαυμάζουμε βλακωδώς!

  Λυπάμαι πραγματικά, που χρόνο με το χρόνο, κι ιδίως μετά τον εγκλεισμό μας λόγω κορωνοϊού, όλο και λιγοστεύουν τα παιδιά που λένε τα «κάλαντα». Ιδίως εκείνα τα κοκκινομάγουλα, με τη μυτούλα να γυαλίζει υγρή, μικρούλια, που συνόδευαν τόσο αστεία με μισόλογα τραγουδιστά τα μεγαλύτερα, στο πασίγνωστο παραδοσιακό «καλήν ημέρα άρχοντες»…

  Τα χρόνια γύρω στα ’60, σίγουρα και παλιότερα, ποτέ των ποτών δεν συμμετείχαν στα «κάλαντα» κορίτσια! Ήταν αυστηρά αγορίστικη γιορτή και υπόθεση η εκδήλωση αυτή.

  Το αντίθετο με τα «Λάζαρα» της Κυριακής των Βαΐων, που ήταν αποκλειστικά κοριτσίστικη γιορτή, που απέκλειε εξ ορισμού συμμετοχή αγοριών σ’ αυτή! Καθαρά πράγματα και λογικές…

  Σε τέτοια ζητήματα δεν υπήρχαν παρατυπίες τότε. Οι διαφορές των φύλλων είχαν κανόνες απαράβατους, που ξεχώριζαν την ήρα απ’ το σιτάρι, το φουστάνι απ’ το παντελόνι…

  Σωστότερα ή λανθασμένα, είναι δύσκολο ν’ απαντήσει κανείς σήμερα και δυσκολότερα, σίγουρα χθες…

  Αν και μικρούληδες, τα αγόρια τότε φορούσαν… φουστάνι! Στα δε νήπια στο σχολείο, με τη μπλε ποδιά φορεμένη όλοι μας, κρύβονταν το κοντό παντελονάκι που φορούσαμε, κι έτσι πάλι φαίνονταν να φοράμε φουστανάκι!

  Η εξέλιξη στις παραδόσεις, τις αξίες, τον πολιτισμό, τα ήθη, τρέχει με 1000, σ’ έναν πλανήτη, που δικτυωμένος μέσω των ΜΜΕ και ιδίως της εικόνας και το ιντερνέτ, έγινε ένα μεγάλο χωριό, λίγο πολύ γνωστό σε όλους.

  Κι είναι καλό και συνάμα κακό αυτό, με την ομοιογενοποίηση πολιτισμών, ανθρώπων, συνηθειών, εθίμων, σ’ ένα δυτικότροπο πολτό χωρίς ιδιαιτερότητες, που δίναν το χρώμα το ξεχωριστό, τη ταυτότητα του μοναδικού στην ανθρώπινη πανσπερμία.

  Τα «κάλαντα», τότε παλιά, με κείνους τους βαρείς χειμώνες, άρχιζαν αρκετά πριν το ξημέρωμα.

  Οι ομάδες των παιδιών, που δίναν ραντεβού συνάντησης σ’ ένα σπίτι κάποιου σίγουρα μικρο-αρχηγού της κομπανίας, αποτελούνταν από 4-5 άτομα η κάθε μία τους. Ποτέ ένας – δύο μόνο, γιατί η νύχτα ήταν άγρια, σκοτεινή, παγωμένη, υπήρχαν αγριόσκυλα τότε και κάποιοι μεγαλύτεροι αλητήριοι, που κάναν ρεσάλτο στον γεμάτο τορβά, συνήθως με κάστανα, κάποιου πιτσιρικά.

  Το σημερινό μπούλινγκ, τα σκληρά εκείνα χρόνια, ήταν συνηθισμένη, σχεδόν καθημερινή εκδήλωση ισχύος κάποιου μεγαλύτερου και σίγουρα κακομαθημένου, σε βάρος κάποιου αδύναμου…

  Άλλωστε, το «πάλεμα», ο πετροπόλεμος, η ξιφομαχία, οι σφεντόνες, τα τόξα, που άφηναν πίσω τους ανοιγμένα κεφάλια, κάποια μύτη που αιμορραγούσε, μαύρα σημάδια στο σώμα των πιο αδύναμων, ήταν μέσα στο πλαίσιο σχεδόν καθημερινών «παιχνιδιών» των παιδιών τότε!

  Αλλά και το «ξυλοφόρτωμα» από γονείς, δασκάλους, άσχετους, ήταν μια αποδεκτή γενικά, ηθικά – παιδαγωγικά πρακτική, που είχε σίγουρα τις ρίζες της μέχρι τους Νεάντερνταλ των σπηλαίων…

  Άλμα σε δυσθεώρητο ύψος έχει συντελεστεί, φυσικά χωρίς να λείπει η υπερβολή –υπερπροστασίας στα παιδιά- και ξεπεράστηκαν παθογένειες του μακρινού παρελθόντος. Και είναι αποτέλεσμα ενός καλύτερου γενικά επιπέδου και μόρφωσης, που επιτεύχθηκε σ’ όλο σχεδόν τον πλανήτη, τον τελευταίο μισόν αιώνα.

  Ο «τορβάς» («τόρμπα» στα σλαβομακεδόνικα), όπως και η «σόπα», «τοπούζα» την έλεγαν στον Αγ. Παντελεήμονα (όπως μου λέει ο φίλος Γιώργος Έλκας), στο σπιτικό μας «τσιόγκο» Θρακιώτικα, οι Αρβανίτες, όπως μου λέει ο φίλος Τζέλης «τσιολομπονγκα». Ήταν απαραίτητα «εργαλεία» για τη γιορτή «κάλαντα»!

  Δεκάδες χρόνια φύλαξα τον «τσιογκο» μου και το κεντημένο με νήμα μάλλινο «τορβά» μου, μέχρι που βλακωδώς ο χρόνος τους απέρριψε στην αφάνεια. Ο «τσιογκος» ήταν ξύλινο σφυρί, που έφτιαχναν και πουλούσαν ειδικά και μόνο για «κάλαντα», οι πάμπολλοι τότε μαραγκοί μας!

  Τα «τρίγωνα», τα «καραβάκια», ήταν άγνωστα τότε στην Μακεδονία, όπως και τα σημερινά «κουτιά» για τα κέρματα, που κρατούν στα χέρια τους τα παιδιά που λένε τα «κάλαντα». Αν κάποιος μας έδινε τότε κέρμα, συνήθως συγγενής, το καταχωνιάζαμε βαθειά στη τσέπη, χωρίς να το δείξουμε στην παρέα. Και ψηλαφητά, υπολογίζαμε όλο κρυφή χαρά, τη σιρμαγιά που είχαμε κάνει, μέσα στη παγωμένη νύχτα…

  Ο «τσιογκος» ήταν απαραίτητο μέσο για τη δήλωση της παρουσίας μας, με δυνατά χτυπήματα στις μεγάλες ξύλινες αυλόπορτες, που ήταν είσοδοι σε μαντροτοιχισμένες τότε κλειστές αυλές, ιδίως των αγροτικών νοικοκύρηδων, αλλά και των μικροαστών της μικρόπολης μας.

  Μεγάλη απογοήτευση νοιώθαμε, όταν άρχισαν να γίνονται οι μοντέρνες τότε σιδερένιες εξώπορτες, με το κρύσταλλο τζάμι, που απέκλειαν τη χρήση χτυπημάτων με τον «τσιογκο»…

  Ο πάνινος «τορβάς», ή δουλευμένος σε αργαλειό υφαντός, κρέμονταν στον ώμο κι ήταν το μέσο που θα γέμιζε με κάστανα, αμύγδαλα, καρύδια, φιρίκια, ρόδια, κανένα μανταρίνι σπάνια και ξυλοκέρατο εξωτικό! Το ξυλοκέρατο (χαρούπι), το τιμούσαμε πάραυτα, στη θέση… σοκολάτας και πουλιόνταν μόνο για τα «κάλαντα», σαν ξεχωριστό σπάνιο είδος!

  Τη βαριά ξύλινη εξώπορτα, σχεδόν πάντα άνοιγε μια γριά μαυροφορεμένη, με τη μαντήλα μέχρι τη μύτη! Ποτέ νέα γυναίκα και σίγουρα, ποτέ άντρας του σπιτιού.

  Μουρμουρίζοντας μισά Ελληνικά, περισσότερα σλάβικα, σε ευχές και καλωσορίσματα, όλο χαρά και η ίδια, που ζούσε ένα ρόλο ξεχωριστό μαζί μας, αυτή την άγια νύχτα, με το λυχνάρι στο ένα χέρι και το «ρασιέτο» (λαμαρινένιο κόσκινο) στηριγμένο στη μέση της, γεμάτο κάστανα, αμύγδαλα, καρύδια, κάποιο μανταρίνι και μερικά ξυλοκέρατα (χαρούπια).

  Ποτέ δε θυμάμαι, γριούλα να μας τράταρε κάποιο κέρμα… Τότε οι ηλικιωμένοι ήταν απόλυτα απένταροι, χωρίς σύνταξη, στηριγμένοι μόνο στη χουβαρντοσύνη των μεγάλων παιδιών τους, που σίγουρα κι αυτονών δεν περίσσευαν… Κάποιο μικρό κέρμα φύλαγαν για κερί στην εκκλησία οι απόμαχοι, ιδίως οι αγρότες, ούτε καν για κουλούρι στο εγγονάκι, που περίμενε σαν ζήτουλας.

  Οι μικρο -  επαγγελματο – βιοτέχνες, που τότε ήταν πάμπολλοι στη πόλη μας, είχαν εξασφαλισμένη τη σύνταξη τους, έστω μια πενιχρή σύνταξη, που εξασφάλιζε περισσότερη άνεση κι ανεξαρτησία. Σύνταξη, έστω μικρή, έδωσε το ’65 στους αγρότες ο Γέρος Παπανδρέου!

  Πάντα οι πονηρούληδες είχαμε την έγνοια να βλέπουμε να βγαίνει το χέρι της γριούλας απ’ το τορβά μας, άδειο, γιατί είχαμε ακούσει ιστορίες σατανικές, για γριούλες πονηρές, που αντί να βάζουν στο τορβά καλούδια, έβγαζαν απ’ αυτόν!

  Η νύχτα, το κρύο, η μαγεία της νύχτας, το λυχνάρι που αχνοφώτιζε κι αγρίευε τα πρόσωπα, η μανδηλοφορεμένη στα μαύρα γριούλα, αν υπήρχε στο σκηνικό και μια σκούπα με σκουπόξυλο να καβαλικεύει, ίδια μάγισσα παραμυθιού θα έμοιαζε! Και μείς να το βάζουμε στα πόδια αλαφιασμένοι, όλα δέναν με μαγεία την άγια εκείνη νύχτα!

  Αυτή όμως ήταν η μια πλευρά του Χριστουγεννιάτικου παραμυθιού, που ζούσαμε τη ξεχωριστή εκείνη νύχτα!

  Ακόμη, ας πούμε, θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη, τα «κουλατσίινα» που πάντα μας τράταρε αυτή τη βραδιά η γιαγιά, η Βένα Χατζή, μάνα της θείας μου Νίκης. Ζεστά, μοσχομυριστά, πεντανόστιμα, φάρμακο πανίσχυρο για τα πεινασμένα, κρυωμένα μας παιδικά στομάχια…

  Πάντα θυμάμαι, πάνω από 60 χρόνια, το μακαρίτη Σωτήρη Τρυψάνη, υπάλληλο του Δημόσιου Ταμείου, που κάθε χρονιά, τους πρώτους που του λέγανε τα κάλαντα τους ακριβοπλήρωνε, μ’ ένα ολόκληρο δίφραγκο τον καθένα μας! Και πάντα αξημέρωτα, γύρω στις 4 τα χαράματα, ψάλαμε τα κάλαντα στη γαλαντόμα πόρτα του!

  Τα παιδιά, όπως και τα σκυλιά, θυμούνται δια βίου αυτόν που τα κερνούσε χουβαρδάδικα!

  Την φαρμακοποιό κα Ελένη Κατσούλη, που εκτός απ’ τις ευχές γεμάτες αγάπη, μας χαρτζιλίκωνε με κάποιο νόμισμα. Ποτέ μας δεν ψάλαμε τα κάλαντα στα μαγαζιά της αγοράς μετά το ξημέρωμα. Το θεωρούσαμε κλοπή, αφού μας είχαν δωρίσει, όταν τα ψάλαμε αξημέρωτα στο σπιτικό τους.

  Στις Τράπεζες (Εθνική, Αγροτική), το Δημαρχείο (φυσικά ποτέ στην άγρια τότε Χωροφυλακή), τραγουδούσαμε πρωϊνιάτικα, με τα πόδια βαριά και τα βλέφαρα βαρύτερα…

  Οι πάμπολλοι τότε αξιωματικοί κι οι γυναίκες τους (που όλοι τις λέγαμε αξιωματικίνες), στο Αμύνταιο σίγουρα και παντού στην επαρχία, βρίσκονταν αξιακά, αισθησιακά, σχεδόν στην κορυφή του «Libro doro» της πόλης. Ήταν επόμενο η επίσκεψη μας στα σπίτια τους, και ιδίως στους κατάμεστους «ξενώνες» (οικήματα από λαμαρίνα για στέγαση των οικογενειών αξιωματικών), να γίνεται σε ώρες «ανθρώπινες» κι όχι ξημερώματα!

  Χωρίς χτυπήματα με τον «τσιόγκο» εδώ στην πόρτα, χωρίς αγριοφωνάρες, σεμνά, όπως ξέρουν να μεταμορφώνονται απίθανα τα παιδιά!

  Και με μια ψιλοαγωνία στη καρδιά για την εικόνα που θα είχαμε όταν θ’ άνοιγε η «μαγική» πόρτα… εδώ, ποτέ δεν περιμέναμε γιαγιούλα με μαντήλι, λυχνάρι, μασιέτο και κάστανα μισο-σκουληκιασμένα. Μια «αξιωματικίνα» με μπικουτί στα μαλλιά, με κρέμα στο πρόσωπο, με νυχτικιά μοντέρνα και με κουμπί στο μπούστο ξεκούμπωτο, με χαμόγελο γλυκό, μερωμένο, ναζιάρικο συνήθως, έκαμνε τα γόνατα μας να τρέμουν, όχι απ’ τη νυχτιάτικη κούραση τώρα, αλλά από ένα ανεπαίσθητο ευχάριστο γαργαλητό, σ’ όλο το παιδικό μας είναι! Κι ούτε μας ένοιαζε, αν μας δώριζε δεκάρα ή πενηντάλεπτο!

  Εκεί περίπου τελείωνε για τη χρονιά η επιχείρηση «κάλαντα»… Με βαριά πόδια φτάναμε στο σπίτι και αδειάζαμε σαν τρόπαιο τον τορβά, μπροστά στη μάνα μας.

  Τα κέρματα ήταν αυστηρή προσωπική κι απόρρητη υπόθεση και ποτέ δεν κοινοποιούνταν το ακριβές ποσό.

  Σε λίγη ώρα, θα βγαίναμε όλοι και οι αρκετά μεγαλύτεροι, εμείς στη γειτονιά μας, στην αυλή του Γυμνασίου, που τότε χρόνια κτίζονταν, άλλοι στην αλάνα της παλιάς Εφορείας (μετέπειτα ΟΤΕ), άλλοι στην αλάνα στο Ανατ. Αμύνταιο, που ανάβουμε και τώρα τα «τσιριβάρβαρα», για να παίξουμε «Γκιούνγκ»!

  Με σιδερένιες μπίλιες, κυλώντας τες, να ρίξεις από μακριά στημένα στη σειρά κέρματα! (κάτι σαν μπόουλινγκ). Αν έριχνες το πρώτο, ήταν όλα δικά σου! Διαφορετικά, έπαιρνες όσα βρίσκονταν δεξιότερα απ’ αυτό που έριξες!

  Δεν ξέρω πόσο διαδεδομένο ήταν αυτό το παιχνίδι σε άλλα μέρη, αλλά στο Αμύνταιο ήταν ιδιαίτερα αγαπητό! Τα κέρματα, ανάλογα με το βαλάντιο και την ηλικία των παιχτών, ξεκινούσαν από δεκάρες, μέχρι δίφραγκο. Τάλιρο δεν είδα ποτέ να παίζεται… (τεράστιο ποσό τότε). Αλλά 10 δίφραγκα στημένα, ήταν, α χτυπούσε κάποιος το πρώτο, σχεδόν μισό μεροκάματο! Η πιτσιρικαρία φυσικά, έστηνε δεκάρες ή σπάνια πενηνταράκια…

  Τις σιδερένιες μπίλιες τις εφοδιαζόμασταν σπάζοντας ρουλεμάν από στρατιωτικά αυτοκίνητα, που πετούσαν σαν άχρηστα τα συνεργεία έξω απ’ το τεράστιο και πολυάνθρωπο στρατόπεδο μας!

  Για αργότερα, τη νύχτα, ψάχναμε κάποιο προσφερόμενο πόστο, ακόμη και… αχυρώνα, να παίξουμε 21 ή 31! Τα χρόνια εκείνα, η τράπουλα και το κουμάρο ήταν απενοχοποιημένα, μέχρι καταφυγή μικρών μεγάλων, χωρίς κανείς να μπορεί α τους χαρακτηρίσει σε καταστροφικούς χαρτοπαίκτες, τζογαδόρους!

  Χωρίς τηλεόραση, PC, βιβλία, παιδικά παιχνίδια, εύλογη ήταν η καταφυγή, μικρών – μεγάλων, στη γοητεία των… βαλέδων!

  Τα Χριστούγεννα, τα σπίτια μοσχομύριζαν σπιτικό χοιρινό μαγειρεμένο με λάχανο, με πράσο, με σέλινο. Οι τσιγαρήθρες «τζουμπαρλήνες», τα σπιτικά λουκάνικα, ο καβουρμάς, το «σάλο» (λίπος), ήταν οι αποθήκες νόστιμης πρωτεϊνης και λίπους, που ζέσταινε μαζί με τη «μασίνα» τους ανθρώπους, τους τότε σιβηρικούς χειμώνες μας.

  …«Πόσους τενεκέδες «σάλο» βγάλατε εσείς;» Ήταν σύνηθες επίκαιρο ερώτημα εκείνης της εποχής, λίγο πριν τα Χριστούγεννα… Το ζωικό αυτό λίπος, σε μια περιοχή που δεν είχε ελιές και λάδι κι έκαμνε παράλληλα και ψοφόκρυο, ήταν θεϊκή καταφυγή για επιβίωση, τα χρόνια που το «ρευστό» για αγορές στο μπακάλικο έλειπε –ιδίως απ’ τους αγρότες- και το τεφτέρι των μικροεπαγγελματιών δούλευε ολημερίς, σαν τη σημερινή «πιστωτική κάρτα».

  Τίποτε δεν έμενε για πέταμα απ’ το χρησιμότατο αυτό τετράποδο, που μούγκριζε ατέλειωτα, που μετέτρεπε οικολογικά, σχεδόν τα απόβλητα τους τότε, σε μοσχομύριστη θρεπτική πρωτεΐνη και λίπος.

  Η «γουρουνοχαρά», τη μέρα λίγο πριν τα «κάλαντα» που γίνονταν η σφαγή του γουρουνιού, ήταν μια ιδιαίτερα χαρούμενη, δραστήρια, γελαστή μέρα ευτυχίας και δουλειάς για τους μεγάλους.

  Οι  μικροί απολάμβαναν το παιχνίδι με τη «φούσκα» του γουρουνιού (ουροδόχο κύστη του), που φουσκώναμε (κι ας μύριζε ούρα) και παίζαμε μπάλα, χωρίς κάποιος απ’ τους μεγάλους να μας αποτρέπει! Αυτοί άλλωστε, οι άντρες μετά τον τεμαχισμό του γουρουνιού, επιδίδονταν σε ιερή οινο – τσιπουροποσία, με συνοδά τηγανητά εντόσθια, τουρσιά, τζιουμπαρλίγκες, που απέκλειε κάθε άλλο τους ενδιαφέρον.

  Οι γυναίκες, ανασκουμπωμένες, γέμιζαν λουκάνικα, τσιγάριζαν κομμάτια χοιρινού με περισσό λίπος, χώριζαν κομμάτια για πατσά, για «πηχτή», για καβουρμά… Μια «αποθήκη» πρωτεΐνης για όλο τον χειμώνα… Κανείς, εκτός ίσως από κάποια γιαγιούλα, δεν ασχολούνταν με παιδιά!

  Ένας χαλβάς σιμιγδαλίασιος, θεϊκός, ήταν το …σάλπισμα για τους μισοπιωμένους άντρες, ότι… το πανηγύρι κάποτε τελειώνει!

  Ανήμερα Χριστούγεννα, αν μας είχε απομείνει απ’ το κουμάρο της παραμονής κάποιο δίφραγκο στη τσέπη, θα μελετούσαμε σοβαρά αν θα διατεθεί για σινεμά, όπου το εισιτήριο ήταν 4 δραχμές το μαθητικό, αλλά πάντα με υπόσχεση στον κυρ Βαγγέλη Φιλίππου, ότι θ τα χρωστάμε τα άλλα(!), μπαίναμε στον τοτινό «παράδεισο» «Ολύμπιον» ή «Αστέρια», που μας έστελνε σε ονειρικές εικόνες!

  Η άλλη επιλογή, ήταν μια μυρωδάτη καρυδόπιτα ή Κοπεγχάγη, στο ζαχαροπλαστείο του Τάκη και της Άννας Μπάτσιου.

  Απίθανες, αξέχαστες, ονειρικές αποδράσεις, σε μια εποχή «αξιοπρεπούς φτώχειας» σχεδόν όλων, αλλά και με τραγικές εξωραΐσεις για κάποιους που ζούσαν σε σημερινή αφρικανική φτώχεια.

  Όμως, όμως υπήρχε σιγουρότερη από ποτέ η αίσθηση, ότι το αύριο που έρχονταν, θα ήταν ασύγκριτα καλύτερο, φωτεινότερο, πιο ειρηνικό, πιο Δημοκρατικό, πιο ανθρώπινο… Κι αυτή η πανθομολογούμενη αίσθηση, ήταν κινητήρια δύναμη και ούριος άνεμος στα πανιά της ζωής, πολύ φτωχότερων Ελλήνων απ’ ότι σήμερα… «Καλά Χριστούγεννα» σε όλους!

  ΥΓ1: Κι επειδή δυστυχώς η ζωή δεν είναι στη διαδρομή της μόνο… «παιδικά Χριστούγεννα», ιδίως για κάποιους – πάμπολλους συνανθρώπους μας, αλλά και δύσκολα και «μαύρα», θα θυμίσω ότι…

  …Πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας μας, μπαίνουν «αντικλεπτικά» στα κουτιά βρεφικού γάλακτος που πουλάνε κάποια σούπερ μάρκετ, κι αυτό το προφανές, λέει, αν δεν κραυγάζει πολλά!!!

  …Πρώτη φορά, αξημέρωτα, κόβουν με πριόνι τη πόρτα μιας φτωχής συνταξιούχου, για ένα χρέος της 10 – 15 χιλ. € (σίγουρα φουσκωμένα σαν μπαλόνι, με τα ληστρικά επιτόκια), για να της πάρει το σπίτι, το «κοράκι» που αγόρασε στη ξευτίλα το δάνειο της!!!

  …Πρώτη φορά παρακολουθούνταν το τηλέφωνο του Υπουργού Εξωτερικών της χώρας μας! Και αλήθεια η ψέμα, εμείς και οι κυβερνόντες… σφυρίζουν κλέφτικα!!!

  …Πρώτη φορά αγαπάμε παράφορα, σχεδόν όλοι μας τον Κούλη! (Ιδίως οι δημοσκόποι)!!!

  …Πρώτη φορά αυτό! Πρώτη φορά το άλλο! Πρώτη φορά το τρίτο! Ατελείωτα «πρώτη φορά»!!!

  Σίγουρα, κάτι πρωτοφανές ζούμε στις μέρες μας και μακάρι να ξυπνήσουμε ζωντανοί απ’ τον φρικτό αυτόν εφιάλτη που ζει η χώρα…

  ΥΓ 2: Εσείς δηλαδή, πιστεύετε σοβαρά ότι η ΕΥΠ του κυρίου Κοντολέοντα, με 25 χιλ. παρακολουθήσεις ετησίως (νόμιμες βεβαίως – βεβαίως), δεν είχε πάρει χαμπάρι τα περί της «Κιβωτού του Κόσμου»; Τον παπά Αντώνη και της συμβίας του, που κυκλοφορούσαν με Πόρσε Καγιέν 3.000 κυβικών; Τα έσοδα της «κιβωτού», που όπως μας ενημερώνουν τώρα τα βοθροκάναλα, φτάνουν τα  10 εκατομυριόπουλα ετησίως, μέχρι τώρα δεν είχαν πάρει χαμπάρι; Τα της διαβίωσης και διαχείρισης εκατοντάδων παιδιών στις δομές ανά την Ελλάδα της «Κιβωτού»;

  Αν δεν πήρε χαμπάρι η ΕΥΠ, τότε κάτι συμβαίνει…

  Εγώ, ο ασχετίδης, πιστεύω ότι στη κατάλληλη στιγμή και μόλις γίνονται «στριμόκωλα» τα πράγματα, πετιέται η μπάλα στην εξέδρα(!) για να προσπερνιούνται τα ουσιαστικότερα που χαλούν τη μόστρα των «αρίστων»!

  Το σήριαλ «Πισπιρίγγου», του «Μπάμπη του αεροπόρου», του Τράγκα, παίξανε για μήνες μέχρι ν’ ανέβει καινούργιο έργο που έχουν στα συρτάρια τους οι… ευαγείς κομματο – κρατικές υπηρεσίες! Ήδη αναβλύζει πετρέλαιο και αέριο δικό μας! Που θα σώσει την Ευρώπη!

  Βέβαια, που και που ξεπηδάνε απρόσκλητα και κάποια απ’ τα πολλά, από σύμπτωση… ένας Μίχας παιδοβιαστής (δικός μας), ένας Πάτσης μεγαλο-κοράκι (πιο δικός μας), ένας άλλος δικός μας (Κοκλώνης, Μαραβέγιας), που με κεφάλαιο 4 χιλ. € παίρνει δάνειο 10 εκατομμύρια απ’ τον «αναπτυξιακό»!!! Ψιλοπράγματα δηλαδή…

  Ε! Δεν γίνεται να τα ‘χει όλα ενορχηστρωμένα στον πόντο, υπέρ της, η Μητσοτακο – οικογένεια… Είναι βλέπεις κι εκείνη η κληρονομημένη η γκαντεμιά, που όλο και της βάζει στο ίσιωμα… τρικλοποδιά! Φτού!

  Πάντως, αν αποδειχτούνε τελικά αληθινά για την «Κιβωτό του Κόσμου», που 25 χρόνια βραβεύονταν και ήταν πρότυπο θαυμαστό, η δραστηριότητα της κι ο παπα Αντώνης, όχι μόνο στη χώρα, αλλά και βραβευμένος «Πρώτος πολίτης της Ευρώπης» από την Ε.Ε., εγώ χάνω κάθε εμπιστοσύνη για τα πάντα και τους πάντες! Και πάνω απ’ όλα, για τις δομές αυτού του κράτους μας, που μπορεί ένας μισο – αγράμματος παπάς, να το υποκαθιστά, σε δομές «Κοινωνικής μέριμνας», παιδιών και να κοροϊδεύει 25 χρόνια τους πάντες! Κράτος, πολίτες, εκκλησία, δημοσιογράφους κι …αστυνόμους! Είμαστε για σκότωμα όλοι! Και δεν χρειάζονται γι’ αυτό οι …Τούρκοι! Αρκούμε εμείς…

  Κατά τα άλλα, «Καλά Χριστούγεννα» σε όλους που ταξιδεύουν αμέριμνοι κι ωραίοι στο σαπιοκάραβο «Ελλάς»! Μέχρι να σκάσει το επόμενο, απίστευτο, πρωτόγνωρο γεγονός, που θα βάλει στην άκρη και στα συρτάρια τα’ αραχνιασμένα της Δικαιοσύνης μας, σημερινά η παλιότερα, απίστευτα και απίθανα, αλλά αληθινά τα πλείστα!

  Εγώ περιμένω στα σίγουρα το επόμενο εκκωφαντικό «μπαμ», που ίσως μας ξυπνήσει όλους! (εκτός βέβαια από τους δημοσκόπους, που εξηγούν αναλυτικά, πάντα μετά τις εκλογές, γιατί πέσανε έξω απ’ τις διατυμπανιζόμενες προεκλογικά, απόλυτες προβλέψεις τους!).

  ΥΓ 3: Οι πάμπολλοι Έλληνες μεγαλοεφοπλιστές «τρίβουν τα χέρια» με ανέλπιστες κονόμες, τώρα που φέρνουν LNG από Αμερική σε Ευρώπη!

  Το ίδιο οι Τραπεζίτες Έλληνες, με επιτόκιο καταθέσεων 0% και επιτόκιο δανεισμού 4 – 5%.

  Οι «επενδυτές – καρτέλια» τύπου Πάτση, Μαραβέγια, Κοκλώνη και πλείστων άλλων, κάνουν πάρτυ!!!

  Οι «Πάροχοι ενέργειας», οι μεγαλο – σουπερμαρκετάδες, ψάλουν «ωσανά»!!!

  Οι μιντιάρχες δεν προλαβαίνουν να σκουπίσουν τα σάλια τους στο γλείψιμο του Κούλη, με τις «πετσωμένες» παροχές τους!

  Εμείς οι συνταξιούχοι, με την αύξηση 7,5% απ’ το 2023, κόβουμε εισιτήρια για… Μαλβίδες!

  Οι φτωχούληδες, άνεργοι, ΑΜεΑ, θα πάρουν το ασήκωτο 250άρι € για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι τους!

  Όλοι μας, πολύ σύντομα, θα έχουμε πάμφθηνο πετρέλαιο, αέριο, βενζίνη, ίσως και ουίσκι, απ’ τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ μας!

  Οι άστεγοι, που ξεπαγιάζουν στα παγκάκια σε Σαλονίκη, Αθήνα, θα έχουν πλουσιοπάροχο Χριστουγεννιάτικο γεύμα!

  Τι άλλο θέλει επιτέλους ο αχάριστος λαός, από μια οικογένεια Μητσοτάκηδων; Έλεος!

  …Με βλέπω σύντομα, στο πάνελ του Αφτιά, πρώτο τραπέζι!