Όλοι μαζί μπορούμε!

   Χρόνια πολλά σε όλους! Χρονιάρες μέρες σαν το Δεκαπενταύγουστο -τη γιορτή της Παναγιάς-, η σκέψη των απόμαχων της ζωής γυρίζει στα παλιά αναζητώντας γαλήνη και ψυχική ηρεμία…  Έτσι και η ταπεινότητά μου επιστρέφω για λίγο στη γη των προγόνων μου, που ποτέ δεν έπαψε να είναι η φίλτατη πατρίδα μου.

  Ξαναζωντανεύουν για λίγο μέσα μου αγαπημένα πρόσωπα -συγγενείς και φίλοι που έχουν φύγει εδώ και χρόνια από της ζωή-, εικόνες από την παλιά κοινωνία του χωριού, που έσφυζε από ζωντάνια, πεντακάθαροι δρόμοι και σοκάκια γεμάτα από κόσμο και καθώς κατευθύνομαι προς την πλατεία του χωριού, ακούω τα κλαρίνα που μας προσκαλούν στο χορό…

  Στις μέρες μας –δυστυχώς– έχουν χαθεί όλα αυτά… Κλείνω τα μάτια και περιπλανιέμαι

με μελαγχολία στους έρημους δρόμους του χωριού.

  Η σκέψη μου γυρίζει στα παλιά, στους παλιούς Νεβεσκιώτες, στη λεβεντιά που τους χαρακτήριζε, στην αμεσότητα που είχε ο λόγος τους και στο φιλότιμό τους...

  Ξαναβλέπω μπροστά μου τον αείμνηστο Νίκο Ρόζα με το μυστρί στο χέρι να «μπαλώνει» τους μισογκρεμισμένους τοίχους του κεντρικού δρόμου, τον αείμνηστο Στέργιο Τσικώτη να εγκαθιστά στον ανηφορικό δρόμο προς την εκκλησία τις μεταλλικές κολώνες με τα φωτιστικά σώματα –προσωπική του προσφορά- που είχε ετοιμάσει στο εργαστήριό του στη Θεσσαλονίκη, τις κυράδες να καθαρίζουν τα καλντερίμια μπροστά από τα σπίτια τους και τη

φτωχολογιά του χωριού να σιγομουρμουρίζει μπροστά στα καφενεία…

  Το σημερινό Νυμφαίο είναι τελείως διαφορετικό, γιατί είναι άδειο από κόσμο!

  Οι δρόμοι του χωριού, οι παιδότοποι και οι πλατείες είναι έρημες. Μοναδική ικανοποίηση και καύχησή μας είναι οι όμορφες φωτογραφίες που προβάλλουν μέσα από το διαδίκτυο τις ομορφιές της παλιάς Νέβεσκας, τα δάση και τους υπέροχους αλπικούς λειμώνες που περιβάλλουν τον οικισμό.

  Κάθομαι ολομόναχος σε ένα παγκάκι της πλατείας και ξαναφέρνω για πολλοστή φορά στη μνήμη μου γεγονότα, ευχάριστες και δυσάρεστες μνήμες και κάποιες τραυματικές εμπειρίες, που αποθησαύρισα μέσα μου τα εβδομήντα τόσα καλοκαίρια που πέρασα στη γη των προγόνων μου…

  Αναλογίζομαι με καλόπιστη κριτική διάθεση τη στάση που κρατήσαμε ως σήμερα εμείς οι

Νυμφαιώτες της Διασποράς μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ο τόπος μας, προβληματίζομαι για το μέλλον του χωριού μας, για τη διάσωση και την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω λίγες σκέψεις για το μέλλον αυτού του τόπου.

  Η παλιά Νέβεσκα -το σημερινό Νυμφαίο-, διανύει ήδη τον έβδομο αιώνα του ιστορικού της βίου και παρά τις σκληρές δοκιμασίες που πέρασε τα δύσκολα χρόνια των δύο παγκόσμιων πολέμων και του Εμφυλίου, εξακολουθεί να αποτελεί ένα υπέροχο πολιτιστικό σύμβολο, το οποίο προβάλλει στο Πανελλήνιο τον λαϊκό πολιτισμό και τις αρετές του συλλογικού βίου των προγόνων μας.

  Αναφέρομαι δε σε αυτές τις αξίες, γιατί, παρόλο που ο Βλαχόφωνος Ελληνισμός έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο, οι πολιτιστικές αξίες που προβάλλει στο πανελλήνιο

αποτελούν ένα πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο, που θα ήταν άδικο να χαθεί εξαιτίας της πολιτιστικής παρακμής και των ξενόφερτων ηθών που αλλοτριώνουν καθημερινά τον κοινωνικό μας βίο…

  Το γεγονός ότι το Νυμφαίο κατάφερε να επιβιώσει και να ξαναβρεί ένα μέρος της χαμένης

αίγλης του, αποτελεί επίτευγμα των λιγοστών μόνιμων κατοίκων του, μερικών επώνυμων και αρκετών ανώνυμων φιλοπάτριδων Νεβεσκιωτών της Διασποράς, που δούλεψαν -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- και το καθιέρωσαν σαν ένα δημοφιλή ορεινό τουριστικό προορισμό.

  Το επίτευγμα αυτό όμως δεν είναι αρκετό, γιατί, παρόλο που ο οικισμός μας παρουσιάζει αξιόλογα σημάδια ανάκαμψης ο κοινωνικός του ιστός παραμένει προβληματικός…

  Επειδή «παροικώ εν Ιερουσαλήμ», πιστεύω, πως εφόσον συνεχίζουν να αναπνέουν οι λιγοστοί εκείνοι Νυμφαιώτες, που κατάφεραν να βγάλουν το Νυμφαίο από την αφάνεια και από το τέλμα της παρακμής, θα αγρυπνούν για την προστασία της πολιτιστικής του φυσιογνωμίας.

  Φοβάμαι όμως, πως όταν εκλείψουν οι τελευταίοι φιλοπάτριδες Νεβεσκιώτες, θα έρθουν δύσκολες μέρες για τα πολιτιστικά πράγματα της ιδιαίτερης πατρίδας μας, γιατί, παρά την παρουσία ανάμεσά μας αξιόλογων ανδρών και γυναικών, που διακρίνονται για τον πατριωτισμό, το ήθος και τις κοινωνικές αρετές τους, οι Νυμφαιώτες της διασποράς φαίνεται να μη διαθέτουμε τις πολιτιστικές αντιστάσεις που θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν να αντιμετωπίζομε με αποτελεσματικότητα τα ισοπεδωτικά των παραδοσιακών αξιών της φυλής μας ρεύματα της παγκοσμιοποίησης, τα οποία προβάλλουν πρότυπα συλλογικού βίου τελείως διαφορετικά προς τα δικά μας παραδοσιακά πρότυπα...

  Είναι ίσως η ύστατη ώρα για όλους τους Νυμφαιώτες να αντιληφθούμε πως θα πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες και ν’ αποδεικνύουμε έμπρακτα τα αισθήματα της φιλοπατρίας μας προς τον γενέθλιο τόπο μας. Διακατέχομαι δε από φιλοπατρία και από αίσθημα ευθύνης για την προστασία των πολιτιστικών αγαθών του τόπου μου (Κοινοτικό Ξενοδοχείο, Λαογραφικό Μουσείο, Παραδοσιακές Κρήνες, Ετήσιο Γιορταστικό Αντάμωμα Νεβεσκιωτών κ.λπ.) σημαίνει, πως αποδέχομαι το μερίδιο των ευθυνών που μου αναλογούν και καλλιεργώ μέσα μου συνεχώς αγαπητικές σχέσεις με την προγονική μου κληρονομιά, προσφέροντας στην κοινή μας υπόθεση «έργο καρδιάς και λογισμού», κρατώντας ταυτόχρονα το βλέμμα μου στραμμένο προς το ιστορικό παρελθόν και προς το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας μου.

  Μόνον όταν αντιληφθούμε το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογούν για την ανάδειξη και τη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς θα είμαστε σε θέση να αφουγκραζόμαστε τους κινδύνους που απειλούν τον πολιτισμό που μας έχουν κληροδοτήσει οι πρόγονοί μας και μόνον τότε θα μπορέσουμε να πούμε στα παιδιά μας πως διατηρήσαμε απέναντι στην πολιτιστική μας κληρονομιά μια στάση σεβασμού και υπευθυνότητας ανάλογη με εκείνη που διατηρούσε προς τις αξίες του Γένους μας ένας από τους αγνότερους Νεοέλληνες αγωνιστές, ο Μακρυγιάννης...

  Όταν καταφέρουμε να καλλιεργήσουμε μέσα μας ένα τέτοιο πατριωτικό και πολιτιστικό ήθος δεν θα νοθεύουμε για λόγους εφήμερων σκοπιμοτήτων την ιστορική αλήθεια και τη γνησιότητα

της παράδοσης, αλλά σαν τον φωτισμένο καλλιτέχνη, που ιερουργώντας συντηρεί ένα έργο τέχνης, σαν τον αρχιτέκτονα που διακατεχόμενος από τις συγκινήσεις του ιστορικού παρελθόντος συντηρεί με αγωνία ένα ιστορικό μνημείο και σαν τον υπομονητικό ερευνητή που προσπαθεί να χρονολογήσει ένα αρχαιολογικό εύρημα, θα εργασθούμε και εμείς με ιερό ζήλο και με σεβασμό προς την ιστορία του τόπου μας, καταπολεμώντας τους όποιους πειρασμούς ωφελιμιστικών υπολογισμών για προσωπική προβολή ή για άλλης φύσεως απολαβές, σαν αυτές που στους σημερινούς δύσκολους καιρούς της διαπλοκής καραδοκούν να υφαρπάξουν οι ματαιόδοξοι, οι κερδοσκόποι και οι πνευματικά ανώριμοι.

  Τους υψηλούς αυτούς πολιτιστικούς στόχους πιστεύω πως θα μπορέσουμε να τους πραγματοποιήσουμε μέσω μιας προγραμματισμένης κινητοποίησης όλων των Νυμφαιωτών, η οποία θα έχει σαν στόχο τη Διαφύλαξη και την Ανάδειξη της Πολιτιστικής μας

Κληρονομιάς και πρώτα από όλα να κλείσει τις χαίνουσες πληγές μερικών διαπροσωπικών μας σχέσεων που μας πληγώνουν καθημερινά:

α) Να αξιοποιηθεί επί τέλους πολιτιστικά το Κοινοτικό Ξενοδοχείο, που ρημάζει καθημερινά,

β) να συντηρηθεί και να επαναλειτουργήσει το Μουσείο μας,

γ) να συντηρηθεί και να αναδειχθεί το ιστορικό κοιμητήριο του Νυμφαίου,

δ) να συντηρηθούν οι παραδοσιακές μας κρήνες και -το σημαντικότερο-

ε) να καθιερωθεί το ετήσιο γιορταστικό αντάμωμα των Νυμφαιωτών.

   Η πραγματοποίηση των στόχων αυτών δεν νομίζω πως είναι ακατόρθωτη, γιατί μεταξύ των σημερινών Νυμφαιωτών και των φίλων του Νυμφαίου υπάρχουν αξιόλογοι άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι πιστεύω πως είναι σε θέση να στηρίξουν με μεράκι και με αίσθημα ευθύνης τέτοιες προσπάθειες.

  Τα πνευματικά εφόδια, που κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελούν και τα πολυτιμότερα «εργαλεία» των εργατών του πολιτισμού, είναι η γνωστή στην κοινωνία της Νέβεσκας –εδώ και αιώνες- αρετή της φιλοπατρίας, ο μονόδρομος της υπέρβασης, η συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στην προγονική μας κληρονομιά και οι χρυσοί κανόνες της κοινωνικής δημοκρατίας...

Νυμφαίο, 15 Αυγούστου 2022

Αναστάσιος Ν. Τσικώτης