Ορεινές διαδρομές - Στο Φαράγγι του Βίκου…

  …«Την Τρίτη Ημέρα, όταν ο Θεός ξεχώρισε τη στεριά από τη θάλασσα και την όργωνε για να την πρασινίσει, έκανε με το αλέτρι Του και μια αυλακιά στα πλευρά της Τύμφης! Έβαλε μέσα της κι ένα ποτάμι, τον Βοϊδομάτη να αποφορτίζει από τις πλαγιές της τα περισσευούμενα νερά. Το ποτάμι άλλοτε φρόνιμο, σχολιαρόπουλο στην αυλή του Σχολείου του και άλλοτε ζωηρός έφηβος στα σοκάκια της γειτονιάς, κυλά τα δροσερά και πεντακάθαρα νερά του στην όμορφη στενωσιά. Λίγο παρακάτω, στην Κλειδωνιά, σμίγει με τον μεγάλο γείτονά του, τον Αώο, που κατηφορίζει από της Κόνιτσας τα βουνά». Αυτά περίπου έλεγα στον Θανάση ένα μεσημεράκι καθώς ανηφορίζαμε για τη Σαμαρόπετρα.

  Ο Γιώργος, που προηγείτο και βέβαια μας άκουγε, σταμάτησε και συμπλήρωσε: «Λένε επίσης και για τη Μεγάλη Έκρηξη, που έγινε πριν εκατομμύρια χρόνια, παππού!»

  Ο Θανάσης για να μην υστερήσει πρόσθεσε: «Η μαμά, όταν πάμε στην Κατερίνη μου δείχνει τον Όλυμπο, όπου ζούσαν οι Δώδεκα Θεοί με τον Δία αρχηγό!»

  Η συζήτηση με τα παιδιά μοιάζει ανοιξιάτικη πεταλούδα, που ομορφοπετάει από πρίμουλα σε πρίμουλα.

  …«Παππού, έχεις πάει σ’ αυτό το ποτάμι;» ρώτησε ο Θανάσης. Ο μικρός είναι πολύ των ερωτήσεων!

  «Ναι», απάντησα και πήρα στα χέρια μου το ειλητάριο της μνήμης.

  Ο σίλλυβός του έγραφε: «Στο Φαράγγι του Βίκου» και ξετύλιξα την εύθραυστη περγαμηνή του…

  …«3 Ιουλίου 2016. Είχαμε αποφασίσει τη διάσχιση του Φαραγγιού του Βίκου. Για τους θιασώτες της πεζοπορίας η διαδρομή αυτή είναι από εκείνες, που δεν πρέπει να λείπει από το ενεργητικό τους, το ορειβατικό palmarès τους.

  Ήταν Κυριακή πρωί όταν κινήσαμε, μια ντουζίνα λάτρεις των βουνών και των λόγγων με προορισμό τα ονομαστά Ζαγοροχώρια.

  Η Εγνατία οδός μίκρυνε τις αποστάσεις και συντόμευσε τα ταξίδια. Οι καλοκαιρινές ημέρες έχουν περισσότερο υφάδι στον αργαλειό τους. Ο ήλιος μόλις είχε καβατζάρει το θερινό ηλιοστάσιό του. Είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας.

  Σε λιγότερο από τρεις ώρες φθάσαμε στο γραφικό Μονοδένδρι στο κεντρικό Ζαγόρι, που τυχαίνει να είναι η δημοφιλέστερη αφετηρία για τη διάσχιση του φαραγγιού.

  Μας καλωσόρισαν τα πλατάνια, που έθαλλαν στην πλακόστρωτη πλατεία με τα φιλόξενα café.

  Απολαύσαμε το πρωινό μας ρόφημα και εμπεδώσαμε τον σχεδιασμό της συνέχειας. Ήταν ώρα, προτού το περπατήσουμε το διάσημο Φαράγγι, να το δούμε από ψηλά.

Πήγαμε με τα αυτοκίνητά μας λίγο πιο πάνω στην τοποθεσία Οξιά, 6-7 χιλιόμετρα από το Μονοδένδρι.

  Στη σύντομη διαδρομή είχαμε την ευκαιρία να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο «Πέτρινο Δάσος», εντυπωσιακούς λίθινους σχηματισμούς, μέσα στο φυλλοβόλο δάσος της περιοχής.

  Από το parking της τοποθεσίας ακολουθώντας ένα όμορφο πλακόστρωτο μονοπάτι, σε λίγα λεπτά, φθάσαμε στην έπαλξη, όχι κάποιας ηρωικής και νικηφόρας άμυνας αλλά παρατήρησης της συγκλονιστικής χαράδρας. 

  Ο χώρος γραπωμένος στο φρύδι εντυπωσιακής και τρομερής ορθοπλαγιάς είναι επί τούτου διαμορφωμένος για την ασφαλή και άνετη θέαση, από το υψόμετρο των περίπου 1.300 μ. του μοναδικού Φαραγγιού του Βίκου.

  Το ονομαστό Φαράγγι, στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου, είναι το βαθύτερο του κόσμου σε αναλογία με το πλάτος του και είναι καταχωρημένο στο βιβλίο Guinness!

Είναι ένα έκτακτης ομορφιάς φυσικό αξιοθέατο, μια καταπληκτική χαράδρα, μήκους 12 χιλιομέτρων, το τμήμα από το Μονοδένδρι μέχρι το χωριό Βίκος, περιστοιχιζόμενη από ασβεστολιθικές βράχινες ορθοπλαγιές, που σου κόβουν την ανάσα!

  Αλλού φαλακρές κι αλλού κατάφυτες προκαλούν ανατριχίλα. Στην κοίτη του φαραγγιού ρέει ο Βοϊδομάτης, το πιο καθαρό ποτάμι της Ελλάδας.

  Από τις κύριες πηγές του, κάτω από το χωριό Βίκος, μέχρι τη συμβολή του με τον Αώο έχει συνεχή ροή ενώ το υπόλοιπο τμήμα του προς τα νότια, στον άξονα του φαραγγιού είναι ξεροπόταμος με ορμητικά νερά μόνο μετά από βροχές και χιόνια. Τότε μετατρέπεται σε φοβερό και επικίνδυνο χείμαρρο. Με τα χηνόφτερά μας εγγράψαμε στο ειλητάριο της μνήμης μας τα πλάνα της άρρητης ομορφιάς και ονειροπαρμένοι επιστρέψαμε στο Μονοδένδρι.

  Ανυπομονούσαμε να διεισδύσουμε στην ομορφιά, που μας είχε αποκαλυφθεί από τα φτερά του πετρίτη στην Οξιά.

  Ο μίτος της Αριάδνης, με τη μορφή του Εθνικού Μονοπατιού Ο3, μας περίμενε.

  Ζαλωθήκαμε τα σακίδια μας, με κύριο χρειαζούμενο το νερό, κρατήσαμε γερά τα μπατόν στα χέρια μας και με ακμαίο το ηθικό κατηφορίσαμε προς την κοίτη του φαραγγιού. Μετά το αρχικό καλντερίμι, το μονοπάτι, διαρκώς κατηφορικό, ξετυλίγεται ανάμεσα από σφενδάμια, γαύρους και κρανιές και είναι κακότροπο.

  Ξεκούραστοι καθώς ήμασταν, φθάσαμε σύντομα στην ξεροπόταμη, Ιούλιος γαρ, κοίτη του φαραγγιού, όπου τα ίχνη του εποχιακού ξέφρενου καλπασμού των νερών είναι ανεξίτηλα: Πέτρες μικρές, μεγάλες κι ακόμη μεγαλύτερες, αρκετές στο μέγεθος βράχων, λείες, ισιωμένες από το συγχρωτισμό τους με τα χειμαρρώδη νερά και άσπρες, ξέξασπρες και από το χάιδεμα του ήλιου κείτονται διάσπαρτα στην κοίτη.

  Ιππεύσαμε σε μερικές εντυπωσιακές σε σχήμα και μέγεθος και φωτογραφηθήκαμε. «Τα παιδία παίζει» έλεγαν παλιότερα οι δάσκαλοι.

  Πεζοπορούσαμε στην αριστερή όχθη της λεκάνης ροής. Η διαδρομή ήταν εύκολη. Σε δυο σημεία έχουν κατασκευαστεί ξύλινες ράμπες και σκαλοπάτια για τη διευκόλυνση των οδοιπόρων.

  Σ’ όλη τη διαδρομή η ματιά μας περιδιάβαινε στις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, στις βραχοσκεπές των πρανών και στους σχηματισμούς της λεκάνης απορροής. Όλα ήταν μαγικά!

  Στην τοποθεσία «Κλήμα» υπάρχει χώρος για ξεκούραση και πόσιμο νερό. Είναι εκεί, όπου ο Μέγας Λάκκος, χαράδρα της Τύμφης, τέμνει το Φαράγγι του Βίκου.

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη»!

  Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα σε πυκνή βλάστηση μακρύτερα από την κοίτη. Πλησιάζαμε στις κύριες πηγές του Βοϊδομάτη. Το μονοπάτι διακλαδίζεται. Το αριστερό ίχνος οδηγεί ψηλά στο χωριό Βίκος, στον τελικό προορισμό μας. Το δεξιό στις πηγές. Ακολουθήσαμε εκείνο των πηγών και γρήγορα βρεθήκαμε μπροστά στη φάτνη γέννησης του κυρίως Βοϊδομάτη.

  Δεκάδες κυβικά μέτρα νερού αναβλύζουν στο λεπτό από τα βράχια της πλαγιάς και ταυτόχρονα δημιουργούν το ρου του ποταμιού.

  Είναι κάτι το αξιοθαύμαστο. Ένα ποτάμι γεννιέται μπροστά στα μάτια μας και «ευθέως βαδιστικό», εύρωστο, αυθεντικό, καθαρόαιμο ξεκινά το όμορφο ταξίδι του.

  Ξυπολυθήκαμε και μπήκαμε στο τρεχούμενο νερό. Οπισθοχωρήσαμε άτακτα. Το νερό ήταν παγωμένο. Δεν αντεχόταν. «Γάργαρο, κρυστάλλινο, το πίνεις με τις χούφτες σου και χαίρεσαι σαν παιδί!»

  Χαρήκαμε, ξεκουραστήκαμε και προετοιμαστήκαμε για «το τελευταίο μίλι».

  Επιστρέψαμε στη διακλάδωση και πήραμε το μονοπάτι του ανήφορου για το χωριό Βίκος.

Το τμήμα αυτό της διαδρομής της διάσχισης του φαραγγιού είναι το πιο επίπονο, είναι σαν την «ουρά του γαϊδάρου». Όμως σηματοδοτεί το τέλος της υπέροχης διαδρομής.

  Λίγο πριν το νήμα του τερματισμού, μετά έξι ώρες πεζοπορίας, από ένα πεζούλι δίπλα στο μονοπάτι ρίξαμε και πάλι τη ματιά μας στο έξοχο Φαράγγι, που είχαμε αξιωθεί να το περπατήσουμε. Η θέα του φαραγγιού κι από εκεί ήταν μαγευτική.

  Χαμηλά, στο βάθος, ο ζαφειρένιος Βοϊδομάτης συνέθετε μαζί με το ξωκλήσι της Παναγιάς, Καθολικό παλιότερης Μονής, μια νωπογραφία αξιοζήλευτης τελειότητας.

  Στην Ταβέρνα - Εστιατόριο του Χριστόφορου Τσουμάνη, στο Βίκο, αρνάκι λεμονάτο, κοντοσούβλι φιλέτο κοτόπουλου, χορτόπιτες και λευκό κρασί απογείωσαν τη διάθεσή μας.

  Ήμασταν εκεί οι: Γιώργος, Λευτέρης και Νίκος Παρλάνης, Μάκης Τζίτζιος, Νίκος Γεωργιάδης, Θωμάς Τζήγας, Δημήτρης και Τίμης Ιωαννίδης, Στέργιος Τζέλης, Γιάννης Λιάσης, Γιάννης Τραϊανός και εγώ».

  Μάζεψα το ειλητάριο και το φύλαξα και πάλι στη θέση του. Είχαμε φτάσει πια στην κορυφή της Σαμαρόπετρας.

  …«Παππού, πότε θα μας πας και στο Φαράγγι του Βίκου;», ρώτησαν με μια φωνή, Γιώργος και Θανάσης.

  …«Όταν θα είστε στη ΣΤ΄ και Ε΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου!», απάντησα με βεβαιότητα!

Θανάσης Τραϊανός