Είμαστε δισεκατομμυρίων ετών…

 (Γράφει ο Βαγγέλης Νάστος, στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

Αγανάκτησα! Κάθε φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, 

ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ

εισβάλλει στ' αφτιά μου και

ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, 

σε συχνότητα συντονισμού.

Ως εδώ!

Μια στήλη για haters της χημείας, που ίσως εν τέλει γίνουν fans!

 

  Είναι μια νύχτα γεμάτη μάσκες. Μουσική από φλογέρες ξύλινες απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Στους τοίχους σαλεύουν φτερωτές σκιές. Ξάφνου, μια από αυτές αντιλαμβάνεται την παρουσία μου κι αρχίζει να βαδίζει προς το μέρος μου.

  Κουνάω τα δάχτυλά μου, ελπίζοντας πως αδιόρατα νήματα θα διακόψουν την κίνησή της. Το παιχνίδι της μαριονέτας δεν δείχνει να την συγκινεί.

  Το φεγγάρι γλιστρά μέσα απ’ τα πυκνά σύννεφα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός ασημένιου μονοπατιού. Θέλω να το διαβώ χωρίς να ρωτήσω που οδηγεί. Μου αρκεί να βρεθώ μακριά της. Σ' ένα άλλο μέρος, σε μια άλλη ζωή.

  Είναι όμως αργά. Έχει ήδη φτάσει μπροστά μου κι η λεπτή σιλουέτα της φράζει το δρόμο μου. Την ακούω να σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι. Το τραγούδι μας! Το ηχόχρωμα της φωνής της, δεν μοιάζει σε τίποτα με όσα έχω ακούσει στη ζωή μου.

  Σαν μελωδία που γράφτηκε κάποτε σε παλιά βιβλία που χάθηκαν στον χρόνο. Σαν να έχουν αποκτήσει ήχο τα όνειρά μου.

  Καθώς το μυαλό μου αρχίζει σταδιακά να λειτουργεί, θυμάμαι πόσο την μισώ. Απόλυτα, αδιαμφισβήτητα, καθολικά! Την μισώ όσο δεν έχω μισήσει κανέναν, ποτέ.

  Αν δεν μου είχε δείξει πώς είναι η ευτυχία, δεν θα μου έλειπε τώρα τόσο πολύ!

- «Απ’ όλα όσα έχεις κάποια στιγμή ονειρευτεί, υπάρχουν μόνο όσα έζησες», ψιθυρίζει στ’ αφτί μου κι η βελούδινη φωνή της μουδιάζει τους νευρώνες μου.

- «Μην μετανιώνεις για τίποτα. Ο πόνος δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να βιώσει κανείς. Όπου υπάρχει πόνος, άλλωστε υπάρχει και ζωή. Κι εσύ θα μπορείς να επαίρεσαι, πως δεν γεύτηκες ποτέ την ασχημότερη γεύση στο στόμα σου: αυτό το πικρό άρωμα του τι - θα-γινόταν –αν»…

- «Τι θέλεις από μένα;» Η φωνή μου τρέμει από πόθο κι οργή.

Η υποβόσκουσα θυμηδία της πλαταίνει σ’ ένα χαμόγελο.

- «Με σκέφτεσαι ακόμα. Το ξέρω καλά».

- «Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που εισέβαλες απρόσκλητη στις σκέψεις μου. Και μάλλον ήρθε η ώρα να σου πω, πως η κοπέλα μου έχει τα μισά σου χρόνια», είπα και αυτομάτως αποκάλεσα τον εαυτό μου ψεύτη.

  Συνέχισε να με κοιτάζει ατάραχη.

- «Πόσο θα με έκανες, αν δεν με ήξερες;» Στο βλέμμα της δεν διέκρινα καμία αναστάτωση, μόνο αγνή, απροσποίητη απορία. Είχα αποτύχει να την κάνω να ζηλέψει, ξανά.

- «Μερικών δισεκατομμυρίων ετών», απάντησα. Σοβάρεψε…

- «Αλλιώς θυμόμουν το χιούμορ σου», είπε αποκαρδιωμένη.

- «Αλλιώς θυμόσουν πολλά», απάντησα με πικρία.

- «Δεν ήταν χιούμορ, ωστόσο. Το 67% του σώματός μας είναι υδρογόνο και το υδρογόνο δημιουργήθηκε όταν γεννήθηκε το σύμπαν, πριν από περίπου 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια».

- «Αυτό μας κάνει συνομήλικους!», είπε και μου έκλεισε περιπαικτικά το μάτι. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ο μόνος τρόπος για να κρατήσω στοιχειωδώς τον έλεγχο της συζήτησης, ήταν να μιλήσω για χημεία. Η απόφαση πάρθηκε αυτοστιγμεί.

- «Το σώμα ενός ανθρώπου αποτελείται από άτομα. Ένα σώμα 70 κιλών, το μισό από το δικό σου δηλαδή, αποτελείται από 7000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα. Καταλαβαίνεις για πόσο υδρογόνο μιλάμε! Μα και τα υπόλοιπα στοιχεία που βρίσκονται στο σώμα μας, στα φυτά και τα λουλούδια, προέκυψαν από πυρηνικές αντιδράσεις και αστρικές εκρήξεις. Τα κύτταρα στο αίμα μας, είναι απόγονοι του πρώτου ζωντανού κυττάρου που εμφανίστηκε πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια.

  Αναπνέουμε μόρια που ίσως να είχαν εισπνεύσει στο παρελθόν ο Αριστοτέλης, ο Ντοστογιέφσκι, ο Αϊνστάιν, γιατί όχι κι ο Χριστός! Κάποιους ίσως να είχες την τύχη να τους γνωρίσεις κι από κοντά».

  Το κρυστάλλινο ποτήρι έσπασε στο χέρι της. Η θέα του αίματος, που κάλυψε σχεδόν ακαριαία τον δείκτη της, διέκοψε το λογύδριό μου.

- «Άσε με να δω», της είπα και πάτησα με δύναμη το δάχτυλό της, που στάλαζε.

  Τραβήχτηκε βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή. «Δεν είναι τίποτα», είπε. «Πριν ένα μήνα έκοψα κατά λάθος με το μαχαίρι το πόδι μου και δεν έχει μείνει η παραμικρή ουλή».

- «Ακόμα ένα σαφές σημάδι γήρατος», είπα καγχάζοντας.

  Βρισκόμουν σε ντελίριο. Το μίσος μου φούντωνε διαρκώς και το ξύλο που ανασκάλευε τη φωτιά, ήταν η θλιβερή διαπίστωση ότι δεν είχα καταφέρει να την ξεπεράσω ακόμα.

Καθώς τύλιγε το κομμένο της δάχτυλο με μια πετσέτα, ξέφυγε από τα χείλη της μια βρισιά. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν για τον πόνο ή για τα λόγια μου. Δεν με ένοιαζε πια. Συνέχισα απτόητος.

- «Είναι κοινός τόπος στην επιστημονική κοινότητα, ότι η επούλωση του δέρματος είναι γρηγορότερη σε νεανικές επιδερμίδες. Στους γηραιότερους, καλή ώρα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Φαίνεται πως στους νέους, η ποιότητα της επούλωσης θυσιάζεται έναντι της ταχύτητας και έτσι δημιουργούνται δύσμορφες ουλές.

  Υπάρχει στο σώμα μας μια πρωτεΐνη που ανήκει στις χημειοκίνες, η SDF1. Το γονίδιο που την κωδικοποιεί βρίσκεται στο χρωμόσωμα 10. Ο ρόλος της είναι πολυδιάστατος. Είναι σημαντική για την ομαλή λειτουργία πολλών οργάνων μας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες, ο εγκέφαλος, οι μυς και τα νεφρά. Κρίσιμος είναι η συνεισφορά της και κατά τη διάρκεια της εμβρυογένεσης, καθώς κατευθύνει τα κύτταρα του αιμοποιητικού συστήματος από το ήπαρ του εμβρύου στο μυελό των οστών και βοηθάει στο σχηματισμό των μεγάλων αιμοφόρων αγγείων.

  Πειράματα έχουν γίνει σε ποντίκια,  μιας κι η συγκεκριμένη πρωτεΐνη είναι κατά 99% ίδια με την ανθρώπινη και διαπιστώθηκε πως χωρίς αυτήν τα έμβρυα πέθαιναν πριν την γέννηση ή μέσα στην πρώτη ώρα της ζωής τους.

  Η SDF1, όμως, αποδεικνύεται πως ρυθμίζει και την αναγέννηση του ιστού στο δέρμα. Μια άλλη πρωτεΐνη, η ΕΖΗ2, όταν συνυπάρχει μαζί της σταματάει τη δράση της. Οι ηλικιωμένοι έχουν αυξημένα επίπεδα ΕΖΗ2, γι’ αυτό και η SDF1 αδυνατεί να επουλώσει γρήγορα τις πληγές, κι έτσι επιτυγχάνεται ποιοτικότερο αποτέλεσμα.

  Ήδη δοκιμάζονται φάρμακα που θα είναι σε θέση να μπλοκάρουν την SDF1. Έτσι, άνθρωποι με ακμή, εγκαύματα ή σοβαρές γενετικές ασθένειες, όπως η πομφολυγώδης επιδερμόλυση, θα μπορέσουν να δουν βελτίωση, που δεν είχαν ποτέ φανταστεί».

- «Ότι και να λες, εγώ μοιάζω ακόμα 25».

- «Και το αλάτι μοιάζει με ζάχαρη, το θέμα είναι να είσαι σε θέση να τα διακρίνεις».

  Ήξερε πως αν έφευγε εκνευρισμένη θα είχε ηττηθεί. Πήρε μια βαθιά ανάσα και την κράτησε. Στιγμές μετά, οι μύες του προσώπου της χαλάρωσαν και σαν να φάνηκε ένα μικρό χαμόγελο να επιχειρεί να διώξει τον θυμό της μακριά. Χωρίς να πει γεια, βηματίζοντας αργά και τραγουδώντας, έγινε ένα με τις σκιές και άρχισε να χάνεται στο σκοτάδι.

  Στο τέλος έμεινε μόνο μια φωνή. Και η μονοσύλλαβη μονοτονία των τακουνιών της στο ξύλινο πάτωμα.

  Ένιωθα βαθιά μες στο κεφάλι μου κάτι σαν σφυροκόπημα και στο κενό του στομαχιού μου ένα κουβάρι σπάγκο. Βουβός κι ακίνητος, συνέχισα να κοιτάζω το κενό, βέβαιος για ένα και μόνο πράγμα.

  Για τα επόμενα 13 δισεκατομμύρια χρόνια θα την αγαπούσα εξίσου…