Η χημεία του έρωτα…

 Αγανάκτησα! Κάθε φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ εισβάλλει στ' αφτιά μου και ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, σε συχνότητα συντονισμού. Ως εδώ!

Μια στήλη για haters της χημείας, που ίσως εν τέλει γίνουν fans!

(Γράφει ο Βαγγέλης Νάστος – Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Καλοκαίρι. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' το απέναντι βουνό. Τα σωματίδια της ατμόσφαιρας διαθλούν το φως και βάφουν την λίμνη με χρώματα.

  Κάθομαι δίπλα της. Μπορώ να νιώσω το ζεστό της δέρμα, καθώς το χέρι της ακουμπάει το δικό μου την ώρα που σκαλίζει με ένα ξυλαράκι την άμμο, μπορώ να μυρίσω την διακριτική μυρωδιά του αρώματός της.

  Για πόσο ακόμα θα άντεχα να υποδύομαι εκείνους τους ρόλους που μου επέτρεπαν να είμαι δίπλα της, χωρίς να κινδυνεύω να την χάσω; Ένιωθα τις αντοχές μου να μ' έχουν εγκαταλείψει από καιρό.

  «Έχεις ακούσει ποτέ για τα στάδια του έρωτα;» την ρώτησα δειλά. Έγνεψε πως όχι και συνέχισε να κοιτάζει την επιφάνεια της λίμνης, που το βραδινό αεράκι ρυτίδιαζε περιοδικά.

  «Είναι ένα πλήθος χημικών ενώσεων σε συνδυασμό με εξωγενείς παράγοντες, που τα καθορίζουν.

  Η χημική καταιγίδα ξεκινάει με την επιθυμία. Είναι αυτή η πρώτη σπίθα, που μας οδηγεί να επιλέξουμε ένα πρόσωπο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.

  Σημαντικό ρόλο εδώ παίζουν οι φερομόνες. Είναι χημικά μόρια που εκπέμπει το ανθρώπινο σώμα και παρόλο που είναι άοσμες εισέρχονται στον εγκέφαλο μέσω της όσφρησης και καθιστούν τον πομπό τους ελκυστικό.

  Στη συνέχεια, μικρές ποσότητες τεστοστερόνης παράγονται στον εγκέφαλο και μεγαλύτερες στους όρχεις και τις ωοθήκες.

  Στις γυναίκες η τεστοστερόνη μεταβολίζεται άμεσα σε οιστρογόνα και κάπως έτσι έρχεται η έλξη. Η μεθυστική τρέλα. Η μαγεία.

  Ο εγκέφαλος βάζει ένα - ένα τα όπλα του στο παιχνίδι.

  Η κοιλιακή ωχρά σφαίρα, περιοχή του εγκεφάλου που φιλοξενεί συστήματα επιβράβευσης και κινήτρου, πλημμυρίζει από ντοπαμίνη. Η καρδιά χτυπά δυνατά, το στομάχι σφίγγεται, οι παλάμες ιδρώνουν, τα γόνατα λυγίζουν».

  Έστρεψε το κορμί της προς το μέρος μου και με κοίταξε στα μάτια μ' ενδιαφέρον. Ήταν πανέμορφη· μια νεράιδα που ο καλός Θεός είχε φέρει στον δρόμο μου.

  Η σκέψη ότι ήταν κάτι περισσότερο απ' ο,τι θα τολμούσα ποτέ να ονειρευτώ, κυριάρχησε και πάλι στο μυαλό μου.

  «Η ντοπαμίνη δημιουργεί μια αίσθηση εξιδανίκευσης και σχετίζεται με την ερωτική επιθυμία και την ηδονή», συνέχισα με δυσκολία.

  «Το άτομο που ποθούμε μοιάζει συναρπαστικό, μοναδικό και θέλουμε να μιλάμε συνέχεια γι’ αυτό.

  Η ντοπαμίνη έχει την ίδια επίδραση στον εγκέφαλο με την κοκαΐνη. Υπερβολική ενεργητικότητα, απώλεια ύπνου, ευφορική κατάσταση ίσως και άγχος και εμμονή, είναι όσα αισθανόμαστε εξαιτίας της.

  Στο στάδιο αυτό εκκρίνεται και η νορεπινεφρίνη που ανάβει τα αίματα, προκαλεί έκρηξη αδρεναλίνης, αυξάνει την πίεση και την σεξουαλική διέγερση, μας δίνει επιπλέον ενέργεια και μειώνει την επιθυμία για ύπνο.

  Τέλος, η ΡΕΑ (φαινυαιθυλαμίνη) γνωστή κι ως χημική ένωση της αγάπης, είναι μια φυσική αμφεταμίνη που ερεθίζει τον εγκέφαλο και διαστρεβλώνει την αίσθηση της πραγματικότητας.

  Το τελευταίο στάδιο είναι η προσκόλληση. Υπάρχει ένα ένζυμο που λειτουργεί σαν φρένο της ΡΕΑ, καθώς διασπά αυτήν και άλλους νευροδιαβιβαστές και λέγεται ΜΑΟ.

  Μετά από κάποιο διάστημα ο εγκέφαλος φθείρεται από την ευφορία της ΡΕΑ. Είναι η ώρα της ΜΑΟ, που αυξάνεται και το πάθος καταλαγιάζει. Τα κυκλώματα του εγκεφάλου πρέπει να ξεκουραστούν, μιας και είναι αδύνατο να λειτουργούν μονίμως στο ζενίθ.

  Ο έρωτας που δημιουργείται λόγω του ενστίκτου της αναπαραγωγής, διαρκεί από λίγους μήνες μέχρι 4 χρόνια χοντρικά κι ύστερα λήγει.

  Η σεροτονίνη παράγεται στην περιοχή του μεσεγκεφάλου και του εγκεφαλικού στελέχους και δίνει το αίσθημα της ικανοποίησης. Καθώς η σεροτονίνη -που βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα στην αρχή- αυξάνεται, μειώνεται η ντοπαμίνη. Ψιλιαζόμαστε ότι αυτό συμβαίνει, όταν αρχίσουμε να προσέχουμε τις ενοχλητικές συνήθειες του άλλου, που μέχρι τότε αγνοούσαμε.

  Εάν όλα πάνε καλά, η ντοπαμίνη αντικαθίσταται από την οξυτοκίνη και την αγγειοπρεσίνη που δημιουργούν την επιθυμία της δέσμευσης. Οι ορμόνες αυτές παράγονται κατά το αγκάλιασμα ή την παρατεταμένη επαφή των ματιών, ενώ γενετικές μεταλλαγές στον υποδοχέα της αγγειοπρεσίνης, σχετίζονται με την απιστία και τον φόβο δέσμευσης.

  Η οξυτοκίνη, γνωστή και ως ορμόνη της θωπείας, παράγεται από τον υποθάλαμο και εκλύεται κατά το άγγιγμα, τον οργασμό, τον τοκετό και τον θηλασμό και δημιουργεί στενούς δεσμούς, ενώ η βασοπρεσίνη, που έχει αποκαλεστεί και ορμόνη της ανδρικής πίστης, παράγεται στην υπόφυση και οδηγεί σε μονογαμική συμπεριφορά».

  Με κοιτούσε με ύφος που ήταν αδύνατο να αποκρυπτογραφήσω. Χαμήλωσε το βλέμμα της αργά, από τα μάτια στα χείλη μου...

  «Σταμάτα να μιλάς για χημεία και φίλα με», είπε και έγειρε προς το μέρος μου. Την είχα ονειρευτεί πολλές φορές αυτήν την στιγμή.

  Συνήθως όταν κάνεις όνειρα χαμογελάς· είναι όμως και φορές, που τα όνειρα σου ανταποδίδουν το χαμόγελο.

  Το φιλί που ακολούθησε δικαίωσε κάθε στιγμή αναμονής, κάθε πίκρα, κάθε θυσία, κάθε χαμένη ευκαιρία που είχαν προηγηθεί μέχρι τότε. Και ίσως ήταν η πρώτη φορά, που η χημεία έχασε για λίγο την προτεραιότητά της…