Γιατί τα τατουάζ είναι μόνιμα;

(Γράφει ο Βαγγέλης Νάστος - Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

Αγανάκτησα! Κάθε φορά που με ρωτούν με τι ασχολούμαι κι ακούν χημεία, ένα μακρόσυρτο ΙΟΥ εισβάλλει στ' αφτιά μου και ταλαντώνει το ακουστικό νεύρο μου, σε συχνότητα συντονισμού. Ως εδώ! Μια στήλη για haters της χημείας, που ίσως εν τέλει γίνουν fans!

  Βράδυ καλοκαιριού. Το ρολόι στον τοίχο δείχνει μεσάνυχτα. Ένα απαλό αεράκι εισβάλλει μια στο τόσο από τα ανοιχτά παράθυρα φέρνοντας μαζί του άρωμα από αγιόκλημα, ενώ το φεγγάρι -ολόγιομο- επιδρά από απόσταση πάνω στις παλίρροιες του κόσμου.

Τη σιγαλιά της νύχτα διακόπτει με βία ένα τρομακτικό ουρλιαχτό.

«Α! που να σκάσεις, μου ‘κοψες το αίμα».

  Καμία μοντεσσοριανή τακτική δεν συστήνει το βρίσιμο του παιδιού ως την κατάλληλη μέθοδο για την φυσική ψυχολογική ανάπτυξή του, μα ήταν αδύνατο να το ελέγξω.

- «Εσύ βρε δεν φαγώθηκες να δούμε Γκρέμλινς, βραδιάτικα;», ρωτάω και με το δεξί μου χέρι προσπαθώ να πάρω το μαξιλάρι που κρατάει σφιχτά πάνω από το κεφάλι του με κίνδυνο να σκάσει.

- «Άσε μεεεε, ΑΣΕ ΜΕΕΕΕΕΕ»!

  Το τελευταίο βράδυ διαμονής του ανιψιού μου στο σπίτι προβλέπεται δυσοίωνο.

- «Μα ήταν τόσο γλυκό, σαν διασταύρωση πεκινουά με γατάκι, που να ‘ξερα ότι όταν το βρέξουν θα μετατραπεί σε δαίμονα;»

- «Ααααααααα»! Το τελευταίο ουρλιαχτό, τόσο δυνατό και απόκοσμο που με ανάγκασε να κλείσω με τα χέρια τ' αφτιά μου, σίγουρα έπεισε και τους πιο δύσπιστους γείτονες να ειδοποιήσουν την πρόνοια.

- «Ηρέμησε! Πες μου τι θέλεις για να σταματήσεις και θα το κάνω, στον λόγο μου»…

  Ησυχία. Αυτός σκέφτεται κι εγώ προσεύχομαι. Τι να με περιμένει άραγε, Θεέ;

- «Να ξυπνήσεις τον παππού και τη γιαγιά και να κοιμηθούμε όλοι μαζί».

  Πήρε κι άλλους η μπάλα, τελικά! Ξέρω καλά τι θα γίνει αν αρνηθώ, οπότε τους ξυπνάω με τρόπο και μέσα στην παράνοια της ημισυνειδητής τους κατάστασης, τους πείθω να κοιμηθούμε στο σαλόνι.

- «Μαύρο βράδυ πέρασα».

Η μητέρα μου ετοιμάζει πρωινό στην κουζίνα, ο πατέρας μου ξεφυλλίζει ένα παλιό περιοδικό.

- «Εγώ τέλειο ναιαι!», φωνάζει ο μικρός και πηδάει πάνω μου. Όλος ο αέρας βγαίνει από μέσα μου αυτοστιγμεί, συνοδευόμενος από ένα ξέπνοο βογγητό.

- «Τι τέλειο ρε μπουφάκι, δεν άκουγες τα κουνούπια που ζουζούνιζαν όλη την ώρα στο κεφάλι μας;», λέω όταν ξαναβρίσκω την χαμένη ανάσα μου.

- «Τσουκ», απαντάει και μου δίνει μια τσιμπιά.

- «Είχε κουνούπια, ε;», λέει με απορία ο πατέρας μου.

- «Μπα ιδέα σου», λέω αγανακτισμένος. «Ολόκληρο σμήνος. Σε κάποια φάση σκέφτηκα να ανοίξω ένα μπουκαλάκι μελάνι, ώστε μετά από τόσα τσιμπήματα να ξυπνήσω το πρωί με τατουάζ μανίκι».

Γελάει.

- «Έχω κι εγώ τατουάζ στην δεξιά πατούσα, από τα παιχνίδια που άφηνες στο πάτωμα μικρός».

- «Ταουάρζ, θέλω τατουάρζ»! Ξεκινάει πάντα ήπια, σιγανά, αλλά και οι πιο ισχυροί τυφώνες ξεκινούν σαν αεράκι στην αρχή.

- «Δες», του λέω και σηκώνω τα μανίκια, «δεν έχουμε εμείς… να ούτε η γιαγιά έχει», προσθέτω καθώς την βλέπω να μπαίνει στο δωμάτιο με ένα δίσκο στα χέρια.

- «Γιαγιά δεν έχεις τατουάρζ;»

- «Έχω μόνιμο, στην καρδιά μου το όνομά σου», λέει και δαγκώνομαι!

- «Η γιαγιά έχει τατουάρζ, Η ΓΙΑΓΙΑ ΕΧΕΙ ΤΑΤΟΥΑΡΖ»! Τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν απότομα. Μια λύση υπάρχει μόνο. Να του μιλήσω για τα τατουάζ, μήπως και τρομάξει.

- «Θέλεις να μάθεις λίγα πράγματα για τα τατουάζ;», τον ρωτάω και αμέσως με κοιτάει στα χείλη.

- «Το τατουάζ δεν είναι κάτι καινούριο. Διατηρημένα τατουάζ σε αρχαία μουμιοποιημένα ανθρώπινα σώματα, δείχνουν πως η τεχνική εξασκείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το παλαιότερο μάλιστα χρονολογείται στο 3250 πΧ και ανήκει σε έναν άνδρα με το παρατσούκλι Ότζι, που βρέθηκε στις Άλπεις.

  Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν αρχικά ήταν κυρίως ο μόλυβδος, η στάχτη, ο γραφίτης και φλοιοί από δέντρα. Στις μέρες μας, τα μελάνια έχουν εξελιχθεί σε σημείο που να χρησιμοποιούνται τόσες χρωστικές, ώστε αν τυχαίνει να έχεις παραπάνω από 1 τατουάζ στο σώμα σου, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το καθένα να έχει μελάνι από διαφορετικά υλικά.

  Η γενική αρχή παραμένει ίδια. Μια χρωστική διαλύεται σε υγρό, που μπορεί να είναι το νερό, η γλυκερίνη, το προπυλένιο και αλκοόλες, από αιθανόλη μέχρι βότκα ή ακόμα και λίστεριν.

  Υπάρχει μεγάλη ποικιλία από χρωστικές. Υλικά που χρησιμοποιούνται για το μαύρο είναι ο άνθρακας κι οι κρύσταλλοι μαγνητίτη, για το καφέ η ώχρα, κιννάβαρι, οξείδιο του σιδήρου και κάδμιο για το κόκκινο, οξείδιο του χρωμίου και μαλαχίτης για το πράσινο, κοβάλτιο και αζουρίτης για το μπλε, χρώμιο, κάδμιο και κουρκουμάς για το κίτρινο και ανθρακικός μόλυβδος, θειικό βάριο και διοξείδιο του Τιτανίου για το λευκό.

Και ξέρεις κάτι σημαντικό; Τα τατουάζ είναι μόνιμα!».

- «Μόνιμα; Δηλαδή, για πάντα;».

- «Αμέ! Και είναι ακόμα πιο περίεργο αν σκεφτείς ότι τα κύτταρα του δέρματος ζουν περίπου 2-3 εβδομάδες. Το θέμα είναι όμως ότι το μελάνι δεν μένει στην επιδερμίδα μας. Σε κάθε τατουάζ χρησιμοποιούνται βελόνες που τρυπούν το δέρμα περίπου 50 με 3000 φορές το λεπτό. Διαπερνούν την επιδερμίδα και φτάνουν στην εσωτερική στιβάδα, το λεγόμενο κυρίως δέρμα ή χόριο. Εκεί εισάγουν μικροσκοπικές σταγόνες από τη χρωστική.

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα αντιδρά και προσπαθεί να μας σώσει από τις μικρές πληγές. Κάθε φορά που η βελόνα κάνει μια τρύπα, φαγοκύτταρα κατευθύνονται εκεί με σκοπό να την επουλώσουν. Επειδή το μελάνι θεωρείται εξωτερικός εισβολέας, τα φαγοκύτταρα το καταπίνουν για να το ξεφορτωθούν. Αντί γι αυτό όμως, παγιδεύονται στο χόριο και μένουν εκεί για πάντα.

  Όταν το τατουάζ είναι καινούριο, το μελάνι βρίσκεται και στην επιδερμίδα και στο χόριο. Καθώς οι ουλές επουλώνονται όμως, οι κατεστραμμένες επιδερμικές φολίδες απομακρύνονται, ενώ η χρωστική εγκλωβίζεται σε ένα στρώμα ανάμεσα στο χόριο και την επιδερμίδα. Η χρωστική μετά από χρόνια τείνει να μετακινείται βαθύτερα γι αυτό και τα παλιά τατουάζ ξεθωριάζουν.

  Και δεν είναι μόνο οι βελόνες που θα πρέπει να φοβάσαι. Τα τατουάζ μπορεί να προκαλέσουν αλλεργικές αντιδράσεις (ειδικά οι κόκκινες, πράσινες, κίτρινες και μπλε χρωστικές), μολύνσεις πχ από σταφυλόκοκκο που μολύνει την πληγή, δερματικά προβλήματα όπως τα κοκκιώματα, που είναι τοπικές συσσωρεύεις κυττάρων του ανοσοποιητικού που προσπαθούν να απομακρύνουν τις χρωστικές, και βεβαίως να μεταδώσουν διάφορα νοσημάτα, αν δεν τηρηθούν οι συνθήκες υγιεινής.

  Έχουν αναφερθεί ακόμα και επιπλοκές στη μαγνητική τομογραφία, καθώς -σπάνια- επηρεάζουν την ποιότητα της εικόνας που λαμβάνεται».

Σκύβει το κεφάλι και παίζει με τα δάχτυλά του.

- «Θέλω τατουαρζ», λέει αβέβαια.

- «Θέλεις ακόμα; Εντάξει, θα σου κάνω εγώ», λέω ξεφυσώντας και πετάγομαι ως το περίπτερο. Λίγα λεπτά μετά του δίνω μία τσίχλα, με περιτύλιγμα τατουάζ νερού. Το ξετυλίγει ενώ τα χεράκια του τρέμουν από συγκίνηση. Σιγά σιγά το σχέδιο αποκαλύπτεται. Στο χαρτί υπάρχει η μικρή γοργόνα.

ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ.

- «Γοργόνα; Εγώ θέλω δεινόσαυρο. ΘΕΛΩ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟ. ΘΕΛΩ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟ».

- «Ξέρεις ότι θέλει νερό για να κολλήσει, ναι;» του λέω με ήρεμη φωνή. «Αν βάλουμε νερό σε δεινόσαυρο θα γίνει σαν τον Γκίσμο, θα μεταμορφωθεί σε τέρας και στο τέλος θα σε φάει».

  Με κοιτάζει έντρομος. Η ανάμνηση της χθεσινής ταινίας, κάνει την καρδούλα του να χτυπάει δυνατά. Τα μάτια του έχουν ανοίξει τόσο, που φοβάμαι μήπως από στιγμή σε στιγμή ξεκολλήσουν και πέσουν στο μαρμάρινο πάτωμα.

- «Καλή κι η γοργόνα», ψελλίζει.

  Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήσυχα. Το μόνο που μένει είναι να τον κάνουμε μπάνιο πριν επιστρέψει η αδερφή μου και μας πάρει όλους στο κυνήγι…