Οι Μοναστηριώτες του Αμυνταίου…

 (Γράφουν οι Κων/νος Μησιάλης και Ηλίας Χασιώτης)

  Σε προηγούμενα άρθρα εξετάσαμε και αναλύσαμε την πληθυσμιακή διαμόρφωση του Αμυνταίου. Όλα τα άρθρα αφορούν την περίοδο από το 1850 μέχρι και τις μέρες μας.

  Τα άρθρα που έχουμε κυκλοφορήσει κατά το παρελθόν είναι «Οι φυλές του Αμυνταίου κατά τον 19^ο αιώνα», «Οι εβραίοι του Αμυνταίου 1890-1940», «Σχετικά με την καταγωγή των Αμυνταιωτών από την Μπέγνα. Μικρό ιστορικό - Συναξάρι ονομάτων», «Η πληθυσμιακή διαμόρφωση του Αμυνταίου κατά το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα».

  Το σημερινό άρθρο αναφέρεται στην πληθυσμιακή ομάδα με καταγωγή από το Μοναστήρι και τη γύρω περιοχή του.

  Η πόλη του Μοναστηρίου είναι χτισμένη κοντά στην αρχαία Ηράκλεια και αποτελεί τη μεγαλύτερη πόλη της ευρύτερης περιοχής της Πελαγονίας.

  Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής της Πελαγονίας πήραν το όνομά τους από τον Πελαγόνα, τον γιο του Αξιού ποταμού.

  Σήμερα, η πόλη βρίσκεται εκτός της Ελληνικής εμβέλειας.

  Η ονομασία Μοναστήρι προέκυψε από την μεγάλη παρουσία καλόγερων στην περιοχή, οι οποίοι είχαν χτίσει εκεί πολλά μοναστήρια.

  Κατά την Οθωμανική περίοδο το Μοναστήρι ήταν η πρωτεύουσα του ομώνυμου βιλαετίου Μοναστηρίου. Αρχικά, η πόλη ήταν μικρή αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε μεγάλο διοικητικό κέντρο.

  Οι Οθωμανοί κατέστησαν το Μοναστήρι έδρα διοικήσεων ολόκληρης της Δυτικής Μακεδονίας.

  Ο πληθυσμός του Μοναστηρίου τον 19^ο αιώνα ήταν κοντά στις 50.000 και ανήκαν σε αυτό διάφορες εθνότητες.

  Σύμφωνα με παλαιότερες στατιστικές, πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ήταν Έλληνες.

  Μετά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο και την ενσωμάτωση της περιοχής στο νεοσύστατο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) η κατάσταση δεν ήταν ευνοϊκή για τους Έλληνες με αποτέλεσμα να εκτοπιστούν κυρίως οι Έλληνες χριστιανοί προς πόλεις όπως η Θεσσαλονίκης, Φλώρινα και το Αμύνταιο.

  H παρουσία των προσφύγων από το Μοναστήρι άρχισε να φαίνεται μετά τη λήξη των βαλκανικών πολέμων και καρφώθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Οι πρώτοι Μοναστηριώτες στο Αμύνταιο έφτασαν το 1913 με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι φιλοξενήθηκαν για λίγους μήνες σε καταυλισμούς στους οθωμανικούς στρατώνες (περιοχή που είναι σήμερα τα ΣΟΑ).

  Για την εγκατάσταση τους στη κωμόπολη του Αμυνταίου έγιναν πολλές συνεδρίες και διαβουλεύσεις μεταξύ των τοπικών αρχόντων και με την αντιπροσωπεία των Μοναστηριωτών.

  Όλες οι οικογένειες που είχαν έρθει τότε ήταν πάνω από 60 και οι οικονομικά εύρωστοι αγόρασαν σπίτια ενώ λίγα χρόνια αργότερα το Ελληνικό Δημόσιο έχτισε τον συνοικισμός Μοναστηριωτών  που βρίσκεται πλησίον του Γυμνασίου Αμυνταίου και με κατεύθυνση προς Φλώρινα.

  Ως Μοναστηριότες του Αμυνταίου αποκαλούμε όλους όσοι έχουν καταγωγή από το Μοναστήρι και τη γύρω περιοχή, όπως το Τσέροβο, το Μεγάροβο, το Κίτσεβο κ.α..

  Οι οικογένειες του Αμυνταίου με καταγωγή από την ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρίου είναι:

1. Αθανασίου Μηνά,

2. Αθανασίου Αλέξία,

3. Αθανασιάδη Θωμά,

4. Γέροντας Αναστάσιος,

5. Εμπόρης Δημήτριος,

6. Ιωάννου Θεόδωρος,

7. Καλίτσας Νικόλαος,

8. Κυορπέσης Ιωάννης,

9. Καραμάνου Μάριου,

10. Μποριάρης Αντώνιος,

11. Μποριάρη Φανή,

12. Ξανθόπουλος Μιχαήλ,

13. Πετράκος Πέτρος,

14. Πετρόπουλος Παύλος,

15. Πασπάλης Βασίλειος,

16. Μανακοίδης Μπόσκος,

17. Ναούμ Λάζαρος,

18. Ναούμ Ιωάννης,

19. Ναούμ Πολυξένη,

20. Πέμας Ευάγγελος,

21. Πέμας Πέτρος,

22. Πέμας Γεώργιος,

23. Ιωαννίδης Λάζαρος,

24. Μπόνας Νικόλαος,

25. Αναστασίου Ζήσης,

26. Τσαπακίδης Ιωάννης,

27. Ταλίδης Ευάγγελος,

28. Κοντέος Γεώργιος,

29. Κορίνας Αναστάσιος,

30. Κορίνας Νικόλαος.

 

  Θερμές ευχαριστίες στον Νίκο Πετράκο για την πολύτιμη βοήθεια του στην καταγραφή των ονομάτων.

 

* Για αναδημοσίευση μέρους ή όλου του άρθρου, παρακαλούμε όπως ερωτηθούν οι συγγραφείς.