Το τέρας νικιέται!

   Ονομάζομαι Τάντση Αλεξία και θα ήθελα να σας αναφέρω το χρονικό της ασθένειας  Covid 19 στην προσπάθειά μου να βοηθήσω ανθρώπους που είτε νοσούν είτε φοβούνται μη νοσήσουν.

  Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν στις 18 Αυγούστου, κόπωση, υψηλός, πυρετός βήχας και δύσπνοια, έτσι απότομα… κάνω selftest, βγαίνει θετικό… λέω αποκλείεται κάποιο λάθος έχει γίνει, κάνω δεύτερο και αυτό θετικό. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου…

  Στις 19 Αυγούστου κάνω το μοριακό  τεστ το οποίο βγήκε και αυτό θετικό, στις 20 η δύσπνοια επιδεινώνεται και οι εξετάσεις αίματος δεν ήταν καλές, πηγαίνω στο Νοσοκομείο Φλώρινας με τις εξετάσεις μου και με συμβουλεύουν να πάω στο σπίτι να συνεχίσω εκεί τη θεραπεία, χωρίς καν να γίνει ούτε μια ακτινογραφία και να πάω μόνο αν επιδεινωθεί η κατάσταση. 

  Φεύγω, την επόμενη ημέρα επιδεινώνεται, με κύριο χαρακτηριστικό τη δύσπνοια και με μεγάλη δυσκολία τόσο στο να μιλήσω όσο και στο να μπορώ να μετακινηθώ… Καλώ ασθενοφόρο…

  Απαντούν από το ΕΚΑΒ ΠΕΛΛΑΣ και με καθησυχάζουν λέγοντας ότι θα επικοινωνήσουν με το ΕΚΑΒ ΚΟΖΑΝΗΣ για να γίνει η διακομιδή μου. Όντως σε λίγα λεπτά επικοινωνούν από ΕΚΑΒ ΚΟΖΑΝΗΣ.

  Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνό μου και ήταν ο κύριος από το ΕΚΑΒ ΠΕΛΛΑΣ να ρωτήσει αν επικοινώνησαν μαζί από Κοζάνη… μένω άναυδη… θα μπορούσε να μην ενδιαφερθεί καν.. δεν γνωρίζω το όνομά του θα ήθελα να τον ευχαριστήσω γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ ασφαλής… η ανθρωπιά δεν είχε εκλείψει …

  Την ίδια στιγμή με καλούν από την Πολιτική Προστασία από Γρεβενά, μια γλυκύτατη κυρία η οποία μαθαίνοντας ότι περιμένω ασθενοφόρο και ακούγοντάς με σε κακό χάλι προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο και μου εύχεται περαστικά και με διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά… δεύτερο σοκ… το ελληνικό φιλότιμο, η ανθρωπιά του Έλληνα δεν έχει χαθεί λέω μέσα μου… Δόξα τω Θεώ!!!

  Φτάνω στο Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας, γίνονται οι απαραίτητες εξετάσεις και αξονική τομογραφία. Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω τη γιατρό τη νοσηλεύτρια κ Ά.  αλλά και την κ. Φ. ( την καθαρίστρια της ομάδας υποδοχής covid), η οποία βλέποντας με εκεί για αρκετή ώρα καταβεβλημένη, προσφέρθηκε να μου φέρει νερό… ξέρετε δεν ήταν στις αρμοδιότητές αλλά φέρθηκε ως άνθρωπός και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ… τελικά όλα μπορεί να μας τα πάρουν, ακόμα και την ελευθερία μας αλλά την ανθρωπιά μας ποτέ!!!

  Ακολουθεί η διακομιδή μου στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας που μαζί με το Μαμάτσειο Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης, είναι τα νοσοκομεία  αναφοράς για την Δυτική Μακεδονία.

  Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τον διοικητή του νοσοκομείου κ. Παπασωτηρίου Σταύρο, τους γιατρούς τους νοσηλευτές και το λοιπό βοηθητικό προσωπικό καθώς επίσης και το τμήμα των κοινωνικών λειτουργών που επικοινωνούσε καθημερινά μαζί μας.

  Νοσηλεύτηκα από τις 20 Αυγούστου έως τις 4 Σεπτεμβρίου, σε όλο αυτό το διάστημα είδα ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονταν εκεί αρκετές ημέρες αλλά ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, έλαμπαν χωρίς κατακλίσεις τους είχαν σε πολύ καλή κατάσταση, είδα τη μάχη των γιατρών να κρατήσουν στη ζωή ασθενείς, έβλεπα την αγωνία στα πρόσωπά τους το ενδιαφέρον τους για τους ασθενείς τους αλλά και την τρομακτική εμπειρία την οποία είχαν αποκτήσει όλο αυτό τα διάστημα και αντιμετώπιζαν με σιγουριά ακόμα και τις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

  Αισθανόμουν απόλυτα ασφαλής, δόξαζα καθημερινά τον Θεό, πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι για τους γιατρούς μας αλλά και για το στολίδι της Δυτικής Μακεδονίας,  το Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας.

  Τέλος σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι η μοναξιά αυτής της νόσου εξαφανίστηκε από την παρουσία άλλων ασθενών… δεν θα ξεχάσω την  κ. Κούλα, την κ. Μαρία, την κ. Αγγελική, την κ. Γιώτα, την κ. Πόπη, την κ. Κατερίνα.

  Δεν είχαμε κοντά μας τους δικούς ανθρώπους αλλά αποκτήσαμε μέσα από την εμπειρία αυτή πραγματικούς φίλους, το «Αλλήλων τα βάρη ¬βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ.ς΄2).

  Είχε πλήρη εφαρμογή… μικρά βήματα κάθε φορά, ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλο και δύναμη και όλοι μαζί με βοηθό τη πίστη μας και το βλέμμα στον Θεό βγήκαμε νικητές. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους επικοινώνησαν μαζί μου όλο αυτό το διάστημα, τα μηνύματά τους μου έδωσαν μεγάλη χαρά τις δύσκολες αυτές ώρες.

  Αγαπητοί μου, το τέρας που λέγεται κορωναϊός νικιέται, έχετε πίστη. Το νίκησα… ανεμβολίαστη, με δυο υποκείμενα νοσήματα και δυο αυτοάνοσα… αφού μπόρεσα εγώ μπορείτε και εσείς… Αντιμετωπίστε το με αποφασιστικότητα και με τη βεβαιότητα ότι θα βγείτε νικητές. Παρόλα αυτά κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν τα κατάφεραν… λίγοι μεν, αλλά σημαντικοί, αγαπημένοι και μοναδικοί ο καθένας τους… πενθούμε για αυτούς… Κύριος ἔγνω.

  Το τέρας του κόβιντ νικιέται, αλλά το πραγματικό και φρικτότερο τέρας που πρέπει να νικήσουμε είναι άλλο: Γιατί το χειρότερο όλο αυτό τον καιρό δεν ήταν η αρρώστια που πέρασα… αλλά ήταν αυτή η πανδημία του φόβου, του ψεύδους, του παραλογισμού, της ολιγοπιστίας, της κοινωνικής τρομοκράτησης, του διχασμού, των εγκλεισμών, του στιγματισμού των ανθρώπων, της διάρρηξης των ανθρωπίνων σχέσεων, της κατάρρευσης των θεσμών, του διαχωρισμού και της αποξένωσης… βδέλυγμα ερημώσεως!

  Μόνο ενωμένοι εν Αληθεία, όλοι μαζί θα αντιμετωπίσουμε και αυτή την πρόκληση όπως και όλες τις άλλες που θα ακολουθήσουν. Ας αφήσουμε στην άκρη εγωϊσμούς και φιλαρέσκειες, και ας ενδιαφερθούμε για τον διπλανό μας…η αλυσίδα ανθρωπιάς να γίνει ακόμα μεγαλύτερη.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραται¬οῦσθε» (1 Κορ. 16.13).    

Καλή δύναμη! Η Παναγιά μαζί μας!