21η Απριλίου 1967 – 54 χρόνια μετά και τα σχετικά τους παρελκόμενα…

 (Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Χαλάω βέβαια λίγο τον εθνικο – πατριωτικό οίστρο, που προσπαθεί εν μέσω πανδημίας να εμφυσήσει, με την φετινή επέτειο των 200 χρόνων, απ’ τη (δοτή) ανεξαρτησία μας, η εθνική μας οργανώτρια μεγάλων ατραξιόν (Ολυμπιακοί αγώνες), η …αρυτίδωτη και φρεσκοσιδερωμένη, Γιάννα Αγγελοπούλου, ντυμένη …βλαχοπούλα! Αλλά αυτά τα τρωτά έχει η αφιλότιμη η Δημοκρατία, που δεν σέβεται αξίες και εθνικούς ευεργέτες (πούντοι αλήθεια;)…

  Τώρα βέβαια, ν’ αναφέρεσαι στην περιφρονημένη σήμερα, απ’ την πλειονότητα των Ελλήνων 21^η Απριλίου, πλην ελάχιστων γραφικών, όταν μάλιστα κι ο πρόεδρος της νεολαίας της Μάκης Βορίδης, ομνύει στ’ αγαθά της Δημοκρατίας απ’ τη θέση του κορυφαίου Υπουργείου Εσωτερικών, είναι, σαν από λάθος μέγα, στο στιφάδο, αντί για αλάτι και μαυροπίπερο να βάλεις ζάχαρη και σταφιδάκια!

  Τέλος πάντων, τουρλουμπούκι γενικώς η κατάσταση –όπως σχεδόν πάντα στο Ελλάντα- και μακάρι να προλάβουμε να εμβολιαστούμε (εμείς των «υποκείμενων νοσημάτων» και της σχετικής ηλικίας), πριν λήξει η ισχύς τους, ή μείνουμε αμανάτι σαν χώρα από …σύριγγες! και, κανονική σύνταξη. Εγώ και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι υποψήφιοι, θα πάρουμε …όταν βγάλει ο ήλιος κέρατα! Από το 1976 – 2017 δούλεψα ρε ξευτίλες και σας πλήρωνα… από 1/5/17 περιμένω! Ούστ ρε! Ούστ!

  Που να τα προλάβει όλα ο Κούλης ο πορφυρογέννητος, ο άριστος Κικίλιας, και έχει και νεογέννητο και να του ζήσει!

  Βέβαια, δεν είναι κακό και κατακριτέο ν’ αλλάζεις απόψεις, ιδέες, κόμμα (καλά, ομάδα κανείς δεν αλλάζει), στην πορεία της ζωής σου. Κι εγώ, Πασόκος φαν ήμουνα και θαύμαζα και Γεννηματά (όχι τη Φώφη) και στη πορεία βρέθηκα ΣΥΡΙΖΑΣ να θαυμάζω τον …Φίλη και τον Πολάκη!

  Ο πολιτικός βέβαια που έχει πίσω του λαό, πρέπει να ‘ναι ξεκάθαρος για την όποια του στην πορεία επιλογή και να εξηγεί και να λογοδοτεί ξεκάθαρα γι’ αυτήν. Γιατί αλλιώς, δικαιούμαστε να τον χαρακτηρίσουμε φτηνό οπορτουνιστή!

  …«Ναίαι, στα νιάτα μου υπήρξα ολίγον φασίστας κι ακροδεξιός και υποστήριζα πραξικοπηματίες, που έβλαψαν και πλήγωσαν την χώρα και πάμπολλους ανθρώπους… Κακώς, πολύ κακώς αυτό, για το οποίο και έμπρακτα, με την μετέπειτα πολιτική μου δράση, δείχνω να μετανοώ!».

  Μόνο έτσι φίλε μου γλυτώνεις τον εξευτελιστικό χαρακτηρισμό του «οπορτούνα», που σαν τον χαμαιλέοντα, αλλάζει χρώμα και προσαρμόζεται στο περιβάλλον, που βρίσκεται τώρα.

  Στην καρέκλα του ΥΠΕΣ, που πήρε ο Μάκης, κάθονταν ως πριν λίγο άλλος πολιτικός (οπορτούνας;) ο Τάκης Θεοδωρικάκος. Γραμματέας της ΚΝΕ παλιότερα και γιός αντάρτη και αντάρτισσας του εμφυλίου!

  Σίγουρα, έπεσε γερό καθαριστικό και απολυμαντικό –και όχι για τον κορωνοϊό- αλλά για να καθαρίσει το τοπίο γενικώς…

  Καρφί στο μάτι των ακραιφνών δεξιών ο Θεοδωρικάκος, που όμως υπήρξε ο αρχιστράτηγος της πολιτικής ανόδου του Μητσοτάκη. «Πετάχτηκε σαν στυμμένη λεμονόκουπα», για να επαληθευτεί το ρηθέν (απ’ τους προφήτες…) …την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς!

  Απορούσε ο φίλος Σταύρος Μ., βέρος δεξιός αναντάν παπαντάν, όταν διάβασε σε άρθρο μου, τότε με την υπουργοποίηση του Θεοδωρικάκου, ότι ήταν …κομουνιστής!

- «Σοβαρά ρε Άγγελε; Κομμουνιστής;»

- «Ινστρούχτορας, Σταύρο», του είπα, «όχι απλά κομμουνιστής, αρχικομμούνα!».

  Παρασκευή πρωί, δύο μέρες πριν την Κυριακή των Βαΐων και το ραδιόφωνο στο σπίτι παίζει εμβατήρια, σα να ξημερώνει Εθνική γιορτή!

  Στην αυλή του σχολείου, το κουδούνι, που χτυπάει ο χαμογελαστός κυρ Κώστας, ο επιστάτης, αργεί χαρακτηριστικά, προς μεγάλη ικανοποίηση όλων μας, που την επαύριον, του Λαζάρου, θα είχαμε τις 15νθήμερες διακοπές του Πάσχα…

  Παρέες – παρέες, φυσικά σε απόσταση εμφανή τα αρσενικά με τα θυλικά, με την γαλάζια ποδιά και το άσπρο γιακαδάκι αυτά, καθ’ ότι τότε ήταν άλλο να ‘σαι αγόρι κι άλλο κορίτσι! Καθαρά πράγματα… (Η ισότητα στα δύο φύλα, νομοθετικά, έγινε επί ΠΑΣΟΚ! Κοινωνικά, αργότερα!)

  Ακούγονται διάφορα, από πιθανά μέχρι συνομωσιολογία, απ’ τους πιο προχωρημένους μαθητές… «Ξεσηκώθηκαν οι κομουνιστές στην Αθήνα!», «Ο βασιλιάς, ο στρατός, το έθνος, έκανε κίνημα!», «Οι Λαμπράκηδες επιτέθηκαν με πατάτες που είχαν μέσα ξυραφάκια!», (κάτι σαν τους σημερινούς S-400)…

  Όλο αυτό βέβαια το παραλήρημα της τρομολαγνείας, για δύο χρόνια, απ’ το ’65 μέχρι που ξεκίνησαν απ’ το Γουδί τα τανκς του Πατακού, γράφονταν σαν σοβαρά η μικρο – αστεία, σε ακροδεξιές φυλλάδες που φτιάχναν το κλίμα, μαζί με προβοκατόρικες τότε φωτιές, στο κέντρο της Αθήνας, για το επερχόμενο και προετοιμαζόμενο από ετών, πραξικόπημα…

  Και μόνο η διαχρονική αφέλεια και αισιοδοξία της αριστεράς δεν τα ‘βλεπε!

  Το φύλλο της «Αυγής» (δεν υπήρχε τότε «Ριζοσπάστης»), του πρωινού της 21^ης Απριλίου, στο κύριο άρθρο της έγραφε: «Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα! Μια ζωή πιάνουν το στίγμα της στιγμής οι αριστεροί, αφού αυτό έχει περάσει…».

  Λίγο αργότερα, μετά τα εμβατήρια, άρχισαν και τα τσάμικα και τα καλαματιανά, έτσι λίγο για χαλάρωση. Κάτι ύποπτο και μυστήριο πρωϊνιάτικα, μέσα στην Άνοιξη, κρύβει η μέρα… Αυτό φυσικά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, γιατί στην Αθήνα, οι ερπύστριες των τανκς, έχουν ξυπνήσει από νωρίς τους Αθηναίους, που με βήμα γοργό πηγαίνουν στις δουλειές τους.

  Τα περίπτερα, με τις άλλοτε κρεμασμένες στα μανταλάκια εφημερίδες, είναι τώρα γυμνά, στα περίεργα μάτια των περαστικών.

  Κάποτε χτύπησε το κουδούνι, κι ο Λυκειάρχης ο Σάϊλερ, απ’ το μπαλκόνι, είπε κάτι ακαταλαβίστικα που ούτε ο ίδιος καταλάβαινε, με το «γλυκό» όμως ρεφραίν, ότι κλείνουν τα σχολεία από σήμερα. Για τις Πασχαλινές μας διακοπές!

  Φυσικά, μόνο που δεν ζητωκραυγάσαμε τους «καραβανάδες» πραξικοπηματίες για το ρεγάλο που μας φίλευαν ανέλπιστα…

  Στη μικρή μας πόλη, ήδη, εκτός από μια σχετική κινητικότητα στρατιωτικών οχημάτων, βγήκαν στους κεντρικούς δρόμους και πιάσαν άλλοι θέσεις, σε κάποια δημόσια καταστήματα (ΟΤΕ, Ταχυδρομείο, τράπεζα), τριμελή οπλισμένα περίπολα (χωροφύλακας, ΤΕΑτζής, χαμηλόβαθμος στρατιωτικός). Βλοσυροί, σοβαροί, αστείοι περισσότερο παρά φοβεροί, αφού σχεδόν όλοι τους ήταν γνωστοί! Αυτοί πάντως, αν κρίνουμε απ’ το ύφος τους, αισθανόταν το βάρος μιας Ελλάδας στους ώμους τους, μαζί με τη τεράστια ευθύνη να σώσουν πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, από κάποιον απροσδιόριστο κι αόρατο ακόμα πανίσχυρο εχθρό!

  Ακόμα, το ραδιόφωνο, σε μικρές διακοπές απ’ τα εμβατήρια και τα τσάμικα, με κοφτά και γενικόλογα μηνύματα, δεν ξεκαθάριζε, τι έγινε; Ποιος ήταν ο εχθρός; Ποιος ήταν ο νέος αρχηγός; Ποιόν τέλος πάντων να βρίζουμε και ποιόν να κουλαντρίζουμε… 

  Σε συνθήκες, που ξεφεύγουν απ’ την καθημερινή κοινωνική ηρεμία και συμβίωση των ανθρώπων, απελευθερώνονταν κρυμμένα κι απωθημένα, κυρίαρχα στο παρελθόν της ανθρωπότητας, άγριοι, αιμοβόρικα, επιθετικά, αμθρωποβόρα ένστικτα, σίγουρα σε μερίδα των ανθρώπων, που όμως χαρακτηρίζουν με την ωμότητα τους το τοπίο…

  Η αλήθεια είναι, ότι σχεδόν όλοι μας, ιδίως οι άρρενες, κρύβουμε μέσα μας έναν …στρατόκαυλο εαυτό που γοητεύεται απ’ την ισχύ και την κλαγγή των όπλων, την κυριαρχία, την επιβολή, τα εν – δυό - μαρς…

  180 νεοσύλλεκτοι, το ’76, στο ΚΕΝ Κορίνθου σε κάθε θάλαμο, σε διώροφα κρεβάτια, κουρεμένοι γουλί, πέφταμε σαν ζόμπι, ψόφιοι στη κούραση, για ύπνο στις 9 το βράδυ, ήσυχοι σαν κατηχητόπουλα, μ’ έναν δεκανέα μόνο επικεφαλή μας! «Σκασμός μ….πανα», φώναζε!

  Η διάχυτη μυρωδιά του χακί, του λαδωμένου όπλου, της αρβύλας, της ανδρικίλας, μέρα με τη μέρα δρα σαν ναρκωτικό που σε ξεκόβει απ’ το προηγούμενο σου ελεύθερο πολιτικό παρελθόν, την προσωπικότητα, τον εγωισμό, τον ατομικισμό, την ελευθερία. Ένα γρανάζι γίνεσαι, μιας λαδωμένης μηχανής, που πιθανόν τίποτε δεν παράγει εκτός από φόβο στον υποτιθέμενο εχθρό.

  Πετάξαμε τη τσάντα και βρεθήκαμε, όλη η παρέα απίκο, έτοιμοι για ελεύθερες κι ανέμελες γύρες…

  Δε θα επαναλάβω (τα ‘χω ξαναγράψει), για τα τραγελαφικά που ζήσαμε απ’ την πρώτη μέρα της «επανάστασης», που εκ των πραγμάτων μας κάνουν σαν παρέα (δεξιούς και κεντροαριστερούς), όλους, …αντιχουντικούς! (αριστερό δεν είχαμε)

  …«Σταμάτησαν τη προβολή στα «Αστέρια» της ταινίας «Η Στεφανία στο αναμορφωτήριο» με τη θεά Ζωίτσα»!

  …«Μάζεψαν απ’ του Καρίκα όλα τα «καρδιοχτύπια» (το τσοντάδικο περιοδικό της εποχής μας)»…

  …«Απείλησε τον φίλο μας τον Λώλο, με το πιστόλι στον κρόταφο ένας δόκιμος περιπόλου»…

  …«Μας έπιασε αργά περίπολο, να ψιλοβρίζουμε συζητώντας τα καθέκαστα, το νέο καθεστώς και παραλίγο να μας κλείσουν μέσα (αν δεν ήταν ο φίλος μας ο Σώτος, που είχε ο πατέρας του το καφενείο «Η ρόδα» όπου σύχναζαν όλοι οι δεξιο – ακροδεξιοί και χωροφύλακες)»…

  Κι ήταν πολλά ολ’ αυτά για ένα 24ωρο, για μια παρέα φίλων 17ρηδων.

  Το πρωί της επόμενης, στο ξύπνημα, υπήρχε μια εμφανής παγωμάρα και νευρικότητα στο σπίτι, ιδίως στο πρόσωπο του παππού μου Αργύρη. Χωρίς να ζητήσω εξηγήσεις, μισοκατάλαβα κι απ’ τον λόγο ύπαρξης ενός μικρού μπόγου σε μια γωνιά του σαλονιού μας, που δεν υπήρχε προηγουμενα.

  Αργότερα, με έστειλε ο θείος μου ο Νίκος, να παραδώσω το δίκαννο του στην Αστυνομία, όπως απαιτούσε η διαταγή ενός στρατηγού, που ακουγόταν κατά διαστήματα απ’ το ραδιόφωνο.

  Ανεβαίνοντας τα δεκαριά σκαλοπάτια της παλιάς τότε χωροφυλακής που στεγαζόταν σ’ ένα αρχοντικό τούρκικο (στον ίδιο χώρο με την σημερινή), πρόσεξα απ’ τα σιδερόφραχτα παράθυρα του ημιυπόγειου, να ‘ναι γεμάτο από ανθρώπους της περιοχής μας.

  Ο Ενωμοτάρχης Κίτσος (απ’ τη Βασιλειάδα, διορίστηκε πρόεδρος της Κοινότητας εκεί) που κατέγραψε τα στοιχεία του όπλου του θείου μου, μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο, φονικό, με ρώτησε ειρωνικά… «τι κάνει ο μπάρμπα Αργύρης;».

  Μέσα Μαΐου, θα μιλήσει στο λαό της περιοχής μας, ο σωματάρχης της Κοζάνης. Υπεργαμέτη η πλατεία αγοράς, με τα σχολεία σε παράταξη, παρόντα. Τα χωριά όλα με κάθε μέσο, παρόντα, στο …κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός!

  Οι ανελεύθερες εξουσίες, έχουν πάθος και βίτσιο με τις (υποχρεωτικές) λαοσυνάξεις και τα ζήτω! Σίγουρα, έτσι αυτοεπιβεβαιώνονται, γιατί μάλλον ούτε οι ίδιοι πιστεύουν στην αξία τους!

  Ο πατέρας μου έλεγε ότι επί Μεταξά, όταν κάποια Δευτέρα, λόγω παζαριού, ερχόταν ο Νομάρχης Φλώρινας στο Αμύνταιο, τα σχολεία σε παράταξη τον υποδέχονταν στον Σταθμό του τραίνου! (Ο περιβόητος Τσακτσήρας, που άλλαξε όλα τα σλαβοειδή ή τουρκοειδή επώνυμα στο Νομό μας! Εμάς, από Ρακιτζόγλου μας έκανε …χαμουτζήδες, Ρακόπουλους! Τον άλλο παππού μου, από Καρπάλιο, Καραπαλίδη!)

  Μίλησε ο χουντο – στρατηγός απ’ το μπαλκόνι του Βερυκούκη στην πλατεία. Ένας κοντόχοντρος γαλονάς, τέλεια γραφική καραβανάδικη φιγούρα, με ψαλιδισμένο μουστάκι. Με το που άνοιγε το στόμα του να πει τη παρόλα του, ένα πολυβόλο… ζήτωωω! Ακούγονταν απ’ άκρου σε άκρο της λαοσύναξης, ένα ζήτω που ξεκινούσε από ακροβολισμένους κλακαδόρους και παρέσερνε κακήν – κακώς και καλού – κακού, το φιλοθεάμον πλήθος που είτε αυθόρμητα, είτε για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, γέμισε την πλατεία.

  Αυτό το παρανοϊκό παραλήρημα της πλατείας, που θα έδινε άφθονη τροφή για γέλιο μέσω μιας σημερινής εκπομπής του Λαζόπουλου ή της «Ράδιο Αρβύλας», δυστυχώς πλήρωσε, με σύλληψη, ανακρίσεις, στρατοδικείο, η συμμαθήτρια μας, η Ξινονερίτισσα Στεφανή.

  Το έγκλημα της ήταν ότι μουρμούρισε αστειευόμενη κάποια ατάκα, που έθιγε τον στυλοβάτη ομιλητή του Ελληνισμού! Σίγουρα σήμερα, σαν ψυχίατρος που είναι, θα έχει καταλήξει, στη διάγνωση της συγκριμένης «τρελο – ψύχοσης» που βασίλευε στο χώρο της πλατείας αγορά μας και της κάθε, τα χρόνια εκείνα πλατείας και ρούγας, της ελληνο – χριστιανο – χουντικής Ελλάδας…

  Το τραγικό και λυπηρό είναι η συμπεριφορά και η στάση των πνευματικών καθοδηγητών της νεολαίας, σχεδόν στο σύνολο τους, που κράτησε μια ανάξια για το λειτούργημα της στάση απέναντι στη βαρβαρότητα και τη βλακεία ασόβαρων τυρανίσκων…

  Άμεσα, ο σύλλογος καθηγητών του Λυκείου μας, σχεδόν ομόφωνα, προτείνει την αποβολή της μαθήτριας απ’ όλα τα Λύκεια της χώρας! (φαντάζομαι, ότι αυτή είναι και η ανώτερη ποινή, αφού δεν μπορούσαν να προτείνουν φυλακή, εξορία ή θάνατο!).

  Την ανύπαρκτη τους αξιοπρέπεια, έστω ψήγματα αυτής, έσωσε ο φιλόλογος μας ο Γιώργης Νικολαΐδης (απ’ τον Σωτήρα), που τους έπεισε να μην εξαντλήσουν την τιμωρία τους, πριν την τιμωρήσει το στρατοδικείο! Έτσι κατέληξαν να την αποβάλουν απ’ τα Λύκεια Αμυνταίου – Φλώρινας μόνο!

  Φυσικά, οι φοβεροί στρατοδίκες αθώωσαν τη μαθήτρια κι απέδειξαν ότι είναι πολύ κακό κι αναξιοπρεπές, η εθελοδουλία, ο χατζηαβατισμός και το να προσπαθείς να πείσεις, ότι είσαι …βασιλικότερος του βασιλέως!

  Σίγουρα, θα τους στοίχησε αυτή η απόδειξη της κακομοιριάς τους όταν αθωώθηκε η Στεφανή στο στρατοδικείο. Ίσως, λέω ίσως, αφού λίγο αργότερα και εν μέσω εξετάσεων του Ιούνη, γι’ αυτό θέλησαν να δείξουν την ισχύ και την απολυτότητα τους, όταν μας τιμώρησαν, επτά φίλους, συμμαθητές, με 8ήμερη αποβολή, γιατί λέει… παραβιάσαμε το ωράριο κυκλοφορίας κατά 30 λεπτά! Και για να βαρύνουν το κατηγορητήριο, ότι… ειρωνευτήκαμε τον καθηγητή που μας παρατήρησε για το ωράριο!

  Εννέα το βράδυ, καλοκαίρι, μας είδε στον κάτω δρόμο (Ε’ Μεραρχίας) να βολτάρουμε, σ’ ένα διάλειμμα απ’ το κοινό διάβασμα μαθηματικών, που κάναμε στο σπίτι ενός φίλου μας! Ευτυχώς, δεν ξέρω με ποιανού παρέμβαση στον επιθεωρητή, μπορούσαμε να εξεταστούμε αργότερα σε 2 – 3 μαθήματα, κι ενώ είχαν τελειώσει για τους άλλους οι εξετάσεις και δεν χάσαμε χρονιά!

  Μια σκιαγράφηση του κλίματος, των συμπεριφορών, της πρακτικής, επιχειρώ, μια παρανυχίδα της βίας, της αλητείας, της βλακείας, όταν η Δημοκρατία μπαίνει στην κατάψυξη κι αναλαμβάνουν …εθνοσωτήρες να μας σώσουν…

  Και για να χαιρόμαστε και ν’ απολαμβάνουμε τη Δημοκρατία, ακόμη και με τον Μητσοταρχέα, είναι θεραπευτικό να θυμόμαστε την χουντο – δημοκρατία του …καραβανέα!

  Όλ’ αυτά τα «φαιδρά» για τους νεολαίους μας, μοιάζουν με παρωχημένες αναμνήσεις απ’ το μακρινό παρελθόν ενός ηλικιωμένου… Όμως, όμως, πάμπολλοι απ’ αυτούς πιθανόν ψιλοθαύμαζαν την ισχύ, τη δράση, τα μπράτσα με τατουάζ αγκυλωτό σταυρό των Κασιδιάρηδων. Κάποιο 5-6% μάλιστα Ελλήνων, τους ψήφισε να μας κυβερνήσουν, να σώσουν την Ελλάδα απ’ τους …ιθαγενείς! Κάποιοι πιθανόν να ντύθηκαν Μακεδονομάχοι με περικεφαλαίες και σάρισες, έτοιμοι να πολεμήσουν για την Μακεδονία που «ξεπουλούσε» ο ΣΥΡΙΖΑΣ… στους «γυφτοσκοπιανούς»!

  Κάποιοι πιθανόν, να θαύμασαν εκείνους τους γελοίους εισβολείς στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον της «δημοκρατικής» μας Αμερικής! Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι εθνικο – βαρεμένοι σήμερα και δεν ακούγονται; Σε χειμερία νάρκη, σαν τα φίδια βρίσκονται. Δεν χάθηκαν, δεν εξαφανίστηκαν…

  Εφόσον δεν παραδειγματίζει η ιστορία τους ανθρώπους κι επαναλαμβάνεται, έστω και σαν φάρσα, κάθε φορά (Μαρξ).

  Και δυστυχώς και βιολογικά το φίδι γεννά αβγουλάκια, που βγάζουν φιδάκια… Κι η ζωή διαιωνίζεται, φυσικά! Μέχρι την άλλη εισβολή, σε κάποια εκλεγμένη δημοκρατικά Βουλή! Κι αυτό δυστυχώς… αφού η ιστορία ένα μόνο μας διδάσκει, ότι δηλαδή, κανείς δεν διδάσκεται απ’ αυτήν, όπως είπε ένας σοφός!

  Κι η Δημοκρατία, μπορεί με πονηρό σχέδιο, ύπουλα, σιγά – σιγά να μεταμορφωθεί σε «δημοκρατική αστυνομοκρατία», αν, χρόνο με το χρόνο χάνουμε τις αντιστάσεις μας στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την αληθινή Δημοκρατία (που μέχρι και οι βιαστές αρχιχουντικοί περηφανεύονταν –χωρίς ντροπή- ότι ήταν ανακάλυψη Ελληνική!).

  Καλά, για την …ανεξαρτησία μας, που γιορτάσαμε φέτος τα 200 χρόνια της, με επίσκεψη τη μέρα της γιορτής, του Μητσοτάκη, στο Αμερικάνικο αεροπλανοφόρο, σε μια κίνηση γεμάτη συμβολισμό, μάλλον προς υποτέλεια δυστυχώς θυμίζει, με προσκύνηση στην τωρινή κυρίαρχη, σύγχρονη… Οθωμανοκρατία… Μία προσκύνηση, που δυστυχώς ούτε ο Παπαδόπουλος αποτόλμησε. Κι άντε ν’ ανέβαινε σε Αγγλικό, Ρώσικο, Γαλλικό καράβι, που στο κάτω της γραφής αυτοί μας ελευθέρωσαν, αλλά σε Γιάνκηδων!!!

  Κι αυτή η κίνηση, κι όλη εν γένει Αμερικανο – Νατοϊκή «θρησκοληψία» μας, τώρα που με τον Μπάϊντεν τον ψευτο – τσαμπουκαλή, που σπρώχνει την Ουκρανία να απειλεί σαν σκανδαλιάρικο κανίς το μαντρόσκυλο Ρωσία, μπορεί κι εμείς (άλλο σκανδαλιάρικο κανίς), να συστρατευτούμε με τους αρειμάνιους συμμάχους, σ’ ένα εγκληματικό αντι – Ρωσικό μέτωπο.

  Έχουμε στην ιστορία μας κι άλλη βλακώδη εισβολή, τον 19^ο αιώνα στην Ουκρανία, να την σώσουμε τότε απ’ τους …μπολσεβίκου! Τον 20^ο αιώνα, πήγαμε Κορέα, να τη σώσουμε κι αυτή απ’ τους κομμούνες! Κι άντε παλιότερα οι δεξιοί Αμερικανο – Ευρωπαίοι, εχθρεύονταν την κομμουνιστική, άθεη. Επικίνδυνη για την Δημοκρατία Σοβιετική Ένωση, τώρα που η Ρωσία έγινε δεξιότερη και χριστιανικότερη απ’ αυτούς, πως δικαιολογούν το μίσος τους και την επιθετικότητα τους;

  Κι άντε αυτοί οι Καθολικο – Προτεστάντες, μισούν την Ορθόδοξη Ρωσία, εμείς (οι ρεζίληδες) πως δικαιολογούμε τη συστράτευση εναντίον του παραδοσιακά φίλου Ρωσικού ομόδοξου λαού;

  Θυμάμαι τον παππού τον Ράϊκο στο Ξινό Νερό, που μου έλεγε ότι όταν τους πιασαν αιχμαλώτους τους δικούς μας στην εισβολή τους στην Ουκρανία, οι μπολσεβίκοι τους ξεχώρισαν και φέρθηκαν καλά στους δικούς μας, που ήταν ομόδοξοί τους!

  Φτηνιάρηδες και εθελόδουλοι μια ζωή, με μόνο λίγες ιστορικές εξάρσεις, πουλάμε ύφος κι αέρα κοπανιστό, γλύφοντας κι έρποντας, αμετροεπείς κι αχάριστοι, σαν ψευτο – νεόπλουτοι… ιθαγενείς! Που εκμεταλλεύονται αδιάντροπα την αίγλη και τα κατορθώματα άξιων προγόνων και καταπίνουν αμάσητη, έτοιμη τροφή! Κι άιντε με τους τουρκαλάδες (τους εχθρούς μας) μαζί, να εισβάλουμε ξανά, υπάκουα, σαν αδελφάκια, να πολεμήσουμε τους Ρώσους στις Ουκρανίας τη γη! Και να δοκιμάσουμε κι οι δύο στα μούτρα μας τη Ρώσικη πυγμή…

  «Καλό Πάσχα» πατριώτες! (παρ’ όλ’ αυτά)

  Μοναδικό, Ελληνικό, ανοιξιάτικο και γραφικό και με όσο το δυνατόν λιγότερο… κορωνοϊό!

  Το δεύτερο αυτό το ιδιαίτερο Πάσχα μας, να μην τρυπώσει… και μας αποτελειώσει…

  «Καλό Πάσχα» σε όλους! Κι αγνοώ, σήμερα που γράφω το άρθρο αυτό, αν θα ‘ναι «ανοιχτό», αγκαλιά με τα παιδιά μας, τα εγγόνια, ή θα ψήνω στην αυλή σε σχάρα, μπριζόλες και λουκάνικα, αντί για σουβλιστό αρνί, κατάμονοι, εγώ κιη Ρούλα, η σκύλα μας και το γατί. Με μόνη συντροφιά τα λαϊκά του «Ράδιο Αμύνταιο» κι απ’ το «Ράδιο Λέχοβο» τα μηνύματα και τις ευχές της ζωντανής του εκπομπής!

  Και πάντα με γεμάτο το ποτήρι μας, τσίπουρο Πατελιώτικο κι Αμυνταιώτικο κρασί!

  «Χρόνια Πολλά» σε όλους και τουλάχιστον, ας είμαστε γεροί! ΚΙ άφοβα, κι ανεπηρέαστα όλοι μας, να τρέξουμε να εμβολιαστούμε, κι απ’ την «χολέρα» αυτή, γρήγορα ν’ απαλλαγούμε!

  Τα εμβόλια κατά βάση, κι οι καλύτερες υγειονομικές συνθήκες, είναι κατά βάση αυτά που αύξησαν θεαματικά τον 20^ο αιώνα το προσδόκιμο επιβίωσης του ανθρώπου στη ζωή.

  Καλή είναι η αμφισβήτηση κι ο φόβος και τα συνομωσιολογικά, αλλά καλύτερο είναι ν’ ακούμε τους επιστήμονες κι όχι τους …παπαρολόγους, τους ψεκασμένους και τους αδαείς! Κι επειδή δεν είμαι ένας …γερογκρινιάρης, εμένα η στάση κι οι θέσεις του Δένδια, του υπουργού, όπως τις διατύπωσε έξυπνα και καθαρά στην συνάντηση του με τον Τσαβούσογλου τον Τουρκαλά, μου άρεσε και την ξεχώρισα ειλικρινά!

  Μέσα στην μαυρίλα του εγκλεισμού του Κούλη και του χαμού, έφερε ένα χαμόγελο αισιόδοξο, ελπίδας και …απεγκλωβισμού!