Σχόλια, παρατηρήσεις, αντιρρήσεις, αλήθειες…

Σχόλια, παρατηρήσεις, αντιρρήσεις, αλήθειες στο πρόσφατο δημοσίευμα του συμπατριώτη, Ηλία Χασιώτη (ιστορικού ερευνητή Δυτ. Μακεδονίας, κατά δήλωσή του!) Φ. 354 της εφημερίδας ΠΕΡΙΚΟΠΙΟ…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Το δημοσίευμα του σχολίαζε αναφορές, στο πρόσφατο βιβλίο του Νίκου Νικολαϊδη «Δεν μπορώ να σου πω τι γινόταν τότε». Ένα βιβλίο, που έφερε εύλογο ενδιαφέρον και συζητήσεις…

  Εμφανώς ενοχλημένος ο Η. Χασιώτης με το βιβλίο – ντοκουμέντο του φίλου Νίκου, που σήκωσε το «βαρύ καπάκι» ενός βρωμερού καλυμμένου ένοχα ως τα τώρα τοπικού βόθρου, όπου ρίχτηκαν εγκληματικά 28 πατριώτες μας, τον Αύγουστο του 1949, όχι από «κονσερβοκούτι ξενοκίνητου συμμορίτη», αλλά από μία κατ’ επίφαση δικαστική νομιμότητα του αμείλικτου τότε μετα – Βαρκιζικού μας κράτους. Με τα άγρια «έκτακτα Στρατοδικεία»…

  Αλήθεια Ηλία, πόσοι πιστεύεις ότι υπακούοντας σε ξένους, μπορούν ν’ αφήσουν σπίτι, δουλειά, οικογένεια, το ζεστό –αν και φτωχό- κρεβάτι και να ζήσουν για χρόνια, σαν αγρίμια, στα κορφοβούνια και τα ρουμάνια, που ούτε λύκοι δεν λημεριάζουν; (Αυτό για το «ξενοκίνητοι»!).

  Φαντάζομαι ότι δεν κινδυνεύει σε τίποτε η αίγλη σου σαν «ιστορικός», αφού είμαι σίγουρος, ότι ο σοβαρός Νίκος, δεν πρόκειται να κοτσάρει στα άλλα του δυνατά ντοκουμέντα και τον τίτλο του «ιστορικού», με το απρόβλεπτο βιβλίο – ντοκουμέντο, που είναι κατάθεση ψυχής απ’ τον ίδιο και πόνεσε και συνεπήρε ένα πλήθος ανθρώπων…

Κι έρχομαι στο προκείμενο…

Α) Για την αμφισβήτηση του Η.Χ., στο αν είναι «σκευωρία», όπως ισχυρίζεται ο Ν. Νικολαΐδης, το κατηγορητήριο του τότε Στρατοδικείου Φλώρινας και της ανακριτικής αρχής που το χάλκευσε, για τους 112 κατηγορούμενους πατριώτες μας.

  Με δικές του αναφορές, ο ίδιος ο Η.Χ. για συγκεκριμένα πρόσωπα κατηγορούμενους, που κάποιοι όμως ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ(!), (Α. Χασιώτης, Μ. Λεοντίδης, Θ. Χ’’Αθανασίου και οι τραγικοί Μιχάλης Στάϊος, Θεοδόσης Νικολαΐδης), σίγουρα και πάμπολλοι άλλοι, απ’ τους 112 που δεν αναφέρει, λόγω άγνοιας, που σύρθηκαν ΑΔΙΚΑ στο εδώλιο και τον τάφο, καταρρίπτει την ίδια την άρνηση του για «σκευωρία», που ισχυρίζεται στο βιβλίο του ο Ν. Νικολαΐδης!

Β) Για τους δύο άντρες και μια γυναίκα, που όπως γράφει ο Η.Χ., υπήρξαν κατηγορούμενοι με την κατηγορία ότι ήταν της ΕΤΑ (Επιμελητεία στο Αμύνταιο Αντάρτη), δεν μας αναφέρει, με ποια ποινή καταδικάστηκαν…

  Κι αν ο Γ.Μ., για τον οποίο θ’ αναφέρω αληθινό οικογενειακό περιστατικό, ενώ ήταν ουσιαστικά ο αρχηγός της ΕΤΑ στο Αμύνταιο, τελικά αθωώθηκε!!! (πόσα ακόμα θαυμαστικά να βάλω;)

Γ) Για την βαρύτατη κατηγορία αυτού, που με τους τρείς πυροβολισμούς, μέσα από ένα συρματοπλεγμένο στρατο – αστυνομοκρατούμενο και γεμάτο με 15.000 κατοίκους Αμύνταιο, κάποιος από μέσα –σίγουρα υψηλόβαθμος θα ήταν-, έδωσε το σύνθημα επίθεσης των ανταρτών! (Μήπως έριξε και κόκκινη φωτοβολίδα! Τελικά, ούτε αυτός εκτελέστηκε, αφού το 1987, τον έδειρε ένα ορφανό εκτελεσμένου (Ιωσήφ Χ’’Κων/νου)!!!

  Σίγουρα ο συμπατριώτης μας, ο τραγικός Ιωσήφ Χ’’Κων/νου, σαν αόρατο φάντασμα περνούσε μπλόκα, φυλάκια, ενέδρες, συρματοπλέγματα, έβαζε σαν «κύριος» τις νάρκες και γύριζε πριν το χάραμα, στο ακόμα ζεστό κρεβάτι του!

  Τον άλλο, με τις προειδοποιητικές βολές, τον υποπτεύεται ο Η.Χ., για διπλό πράκτορα και μάλιστα και μερακλή στο καλό Αμυνταιώτικο κρασί! Μάλιστα!

  …Και δρούσε σαν κομάντο στα μετόπισθεν, ενός Αμυνταίου, με πάνω από 3.000 ενόπλους στρατιώτες, χωροφύλακες, πολίτες! Δηλαδή, ένας σημερινός …Μπρους Γουίλι, άφοβος, μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι στο ένα χέρι και στ’ άλλο το όπλο!

Δ) …Υπάρχουν και κατηγορούμενοι, των οποίων οι οικογένειες, όπως γράφει ο Η.Χ., είχαν εξοπλιστεί το 1943 – 44, από Ιταλούς, Γερμανούς… κι ο λαός τους ονόμαζε …«Βουλγαρο – κομιτατζήδες»!

  Σωστά τα λες ως εδώ κύριες |ιστορικέ ερευνητή| μας… Τώρα πως γίνεται ο ΕΛΑΣ να δίνει μάχες και παλληκάρια να πείσει κάποια χωριά να παρατήσουν τα Γερμανοδοσμένα όπλα και παράλληλα, να αποκαλεί το τότε, κι αργότερα ακροδεξιό κράτος – παρακράτος ΕΑΜοβούλγαρους; Αυτό μόνο η αθώα ψυχούλα του ακροδεξιού καταλαβαίνει…

   Κάποια χωριά ντόπια του σημερινού δήμου Αμυνταίου, πράγματι, κακώς, πολύ κακώς, εξοπλίστηκαν για να περιφρουρήσουν δήθεν το χωριό τους, απ’ τους τότε «τρομοκράτες, αναρχικούς», όπως τους έλεγαν οι Γερμανοί, οι εφημερίδες και το καθεστώς των δοσίλογων κυβερνήσεων, τους ΗΡΩΪΚΟΥΣ αντάρτες του ΕΛΑΣ… (Περικοπή, Ασπρόγεια, Σκλήθρο, Αετός, Ξινό Νερό).

Κι έδωσε μάχες ο ΕΛΑΣ, όταν δεν έπειθε ο λόγος του, για να παραδίδουν τον οπλισμό τους τα χωριά.

  Φαντάζομαι, ότι δεν ξεφεύγει απ’ την ερευνητική σου γνώση, σαν ιστορικού έστω αυτοδίδακτου, ότι κάποια προσφυγικά – Τουρκόφωνα χωριά του νυν Δήμου μας, ντύθηκαν Γερμανικά, εξοπλίστηκαν, κι είχαν και δράση, ιδίως στο πλιάτσικο και τα γυναικόπαιδα, σε Μεσόβουνο, πύργους, μετά το πογκρόμ των Γερμανών… Μόνο που εγώ –δεν ξέρω εσύ- δε βλέπω να κάθονται στο εδώλιο των 112 τέτοιοι εγκληματίες πρώην δοσίλογοι. Ούτε φυσικά υπάρχει κανείς τους, στους 28 εκτελεσμένους…

  Τώρα, όσο για το έγκλημα, να στείλει κάποιος το παιδί του σε Βουλγάρικο σχολείο – οικοτροφείο στο Μοναστήρι, μέσα στην κατοχική πείνα, την ανασφάλεια, το συγκρίνω με τα χιλιάδες φουλαρίσματα βενζίνης, τα χιλιάδες αφορολόγητα πακέτα τσιγάρα, τα χιλιάδες δόντια που διορθώθηκαν από δεξιούς κι αριστερούς, εθνικιστές και διεθνιστές, τόσα χρόνια στα γειτονικά Μπίτολα. …Και ευτυχώς, κανένας μας δεν εκτελέστηκε γι’ αυτό! Εμένα πραγματικά, μου έλειψε το ευωδιαστό κίτρινο ρακί τους, κι η βόλτα στον πεζόδρομο… 

Ε) Αυτή η αυθόρμητη κατακραυγή της κοινωνίας του Αμυνταίου, όπως γράφεις, που ανάγκασε τον μάρτυρα κατηγορίας Σ. να τα μάσει και να φύγει το 1962-63 οικογενειακώς απ’ τον τόπο του, δεν στοιχειοθετεί τη λαϊκή – τοπική συνείδηση για τη συμμετοχή του στην ΣΚΕΥΩΡΙΑ, που άφησε πίσω της, χήρες, ορφανά, διαλυμένες οικογένειες;

  Σίγουρα στα νιάτα σου θα άκουγες τα ουρλιαχτά, ιδίως μέσα στην ησυχία της νύχτας, του γείτονα σου Α.Χ., βασικού μάρτυρα κατηγορίας, όταν σίγουρα οι εκτελεσμένοι, σαν ερινύες φοβερές, τάραζαν τη συνείδηση του… (Οι μόνοι τιμωροί του εγκλήματος!)

  Όπως σίγουρα θα ‘κουγες και τις κατάρες που εκστόμιζαν οι μαυροφόρες χήρες, όταν περνούσαν απ’ τη γειτονιά σας, έξω απ’ το σπίτι του Α.Χ… («Ντα λαϊς κούτσιε», έκραζαν! «Να ουρλιάζεις σκύλε»!)

ΣΤ) Πουθενά στο βιβλίο του Ν.Ν., δεν υπονοήθηκε κρυφή χαρά για τα σμπαραλιασμένα θύματα απ’ τις νάρκες. Για τα κομμένα πόδια των ηρωικών και σεβαστών αναπήρων μας, για τα θύματα μιας εμφύλιας τραγικής σύρραξης, για την οποία, οι ευθύνες δεν είναι μονόμπαντες…

  Στο βιβλίο του ο Ν.Ν., αποδεικνύει με στοιχεία, εκτός των άλλων, ότι η κατηγορία «ναρκοθέτης», με την οποία στήθηκαν πολλοί πολίτες στον τοίχο, τουλάχιστον σ’ αυτήν του Στρατοδικείου Φλώρινας του ’49, ήταν έωλη. Ήταν προαποφασισμένη, στημένη, ήταν μια «δίκη σκοπιμότητας», όπως και πολλές άλλες, που στόχο είχαν την κατατρομοκράτηση και το Δημοκρατικό φρόνημα του Λαού.

  Και το αποδεικνύει το αποτέλεσμα των εκλογών του ’51, όπου στη Φλώρινα – Καστοριά, όπου παίχτηκε το πιο σκληρό και τελικό επεισόδιο του εμφύλιου, πλειοψήφησαν οι Δημοκρατικοί Σοφ. Βενιζέλου και του Πλαστήρα!

  Οι άδικα εκτελεσμένοι, χρόνο με το χρόνο, και η σκέψη ότι μπορούσαν να ‘ναι κι αυτοί στην ίδια μοίρα, άλλαξε το φρόνημα του ουδέτερου – αθώου – αμέτοχου πολίτη. Ο φόβος έγινε πλέον μέρος της ζωής του νομοταγούς, αφού εύκολα, όπως οι όμοιοι του, μπορούσε να βρεθεί κι αυτός άσχημα μπλεγμένος…

Ζ) Να προσθέσω κι εγώ, μια ψηφίδα αληθινή, στο πάζλ της μικροϊστορίας που σχετίζεται με το θέμα του βιβλίου του Νίκου Νικολαΐδη.

  Κατ’ αρχάς φίλε Νίκο, τον Χρήστο Καραπαλίδη απ’ τους εκτελεσμένους της υπόθεσης, τον έχεις κάτοικο Αμυνταίου. Ήταν κάτοικος Σκλήθρου, «καταφυγόντας» στο Αμύνταιο τότε. (Ήταν αδελφός του πατέρα της μάνας μου)

  Η κατηγορία του, μια και μόνη… «Ληστοτρόφος»! Νόμος, απ’ την εποχή της ληστοκρατίας, που τιμωρούσε με θάνατο όποιον έδινε τροφή, χρήμα, σε ληστές!

  Και τώρα η ιστορία…

  Αρχές του ’49, ένα απόγευμα, έρχεται επίσκεψη στο σπίτι του συμπέθερου του, Άγγελου, στο πατρικό μας στο Αμύνταιο.

  Ο θείος μου ο Νίκος, παραξενεμένος, παρακολουθεί κρυφά την κουβέντα τους… «Συμπέθερε, μου ζητάνε να δώσω χρυσά για τον αγώνα». (Ποτέ δεν έλεγε κανείς «οι αντάρτες». Ήταν απλά… «οι πάνω». Βέβαια οι «εθνικόφρονες» τους έλεγαν «Συμμορίτες». Μετά 30 – 40 χρόνια, έγινε ο … «συμμοριτοπόλεμος, ΕΜΦΥΛΙΟΣ!). Αυτά, αφού έχουν πιεί το τσίπουρο τους στο μπαλκόνι.

  …«Τι με συμβουλεύεις, εσύ που ξέρεις τους Αμυνταιώτες, να δώσω ή όχι; Τι λες;».

  …«Ποιος στα ζητάει Χρήστο;», ρωτάει ο παππούς μου.

  …«Ο γείτονας σου, ο Γ.Μ.». (Με τον γείτονα τους Γ.Μ. και τις τρείς αδελφές, κόρες του, οι δικοί μου, απ’ το 1943 βρίσκονταν σε «πόλεμο». Αυτές τους κάρφωσαν στους Γερμανούς, ότι στο πλυσταριό του σπιτιού οι δικοί μου, είχαν εντοιχίσει τα όπλα τους, που φεραν μετά την κατάρρευση του μετώπου της Αλβανίας… Πράξη, που τότε σήμαινε …θάνατος!).

  …«Το καλό που σου θέλω συμπέθερε, σήκω και φύγε! Έχεις λεφτά, έχεις δουλειά», (χονδρέμπορος πατάτας ήταν), «πήγαινε για κάμποσο χρόνο στη Σαλονίκη. Κρύψου! Φύγε! Αν τους δώσεις, θα μπλέξεις με τους άλλους, αν δε δώσεις, θα μπλέξεις μ’ αυτούς! Σε βάλαν στο στόχο!».

  Αυτά τα άκουσε και μου τα ‘πε, ο θείος μου ο Νίκος. Τελικά, τα τελευταία χρυσά που δώσανε οι δικοί μας για μιζάρισμα –όπως έλεγε η μάνα μου-, τα πήρε ο τάδε μεσάζων Αμυνταιώτης, κι ενώ είχε εκτελεστεί ο θείος μου, προηγούμενα!!!

  Αυτός που ζητούσε τα χρυσά για την ΕΤΑ και που πιθανόν έδωσε ο θείος ο Χρήστος, έδωσε και τη λίστα χρηματοδοτών, στην ασφάλεια και οι «χρηματοδότες» εκτελέστηκαν, κι ο εισπράκτορας, έζησε μέχρι γύρω το 1965!

  Πολύ πιθανόν, να ‘ταν ένας βαλτός προβοκάτορας, για να στηθεί και να δέσει ένα σενάριο με λίρες, με «ληστοτρόφους», ναρκοθέτες και …μεγάλη επιτυχία της τοπικής ασφάλειας, που ξεσκέπασε το δίκτυο! Και φυσικά, τις εύλογες προαγωγές… Μια φορά ρουφιάνος, πάντα ρουφιάνος! Είναι αξίωμα αυτό…

  Κι άλλο ένα προσωπικό, με την ευκαιρία.

  Σε παλιότερο σου ιστορικό ή «ιστορικό» αφήγημα σου Ηλία, με θέμα το σαμποτάζ το ηρωικό του τραίνου στη Βεύη, την 21/5/1943, που ένα απ’ τα θύματα του ήταν ο Γερμανός υποφρούραρχος Αιμίλιος Μύλλερ του Αμυνταίου, που ξεψύχησε στη διαδρομή από Βεύη μέχρι τον σταθμό του Αμυνταίου, βάζεις μια εικόνα στο σταθμό του Αμυνταίου, με μια Αμυντιώτισα, Ελένη, να ξεμαλλιάζεται με αναφιλητά, στη θέα του σκοτωμένου Μύλλερ…

  Από ακριτομυθίες, παραπέμπεις στη μακαρίτισσα τώρα θεία μου Ελένη, αδελφή του πατέρα μου.

  Μάθε λοιπόν, ότι η ιστορία δεν είναι κουτσομπολιό σε πάνελ πρωινής ξευτιλο – εκπομπής! Όλη η οικογένεια του παππού μου Άγγελου, η γιαγιά, πατέρας μου, θείος Νίκος, Θεία Ελένη, από αρχές Απρίλη του ’43, μέχρι τέλη Μάη του ’43, σέρνονταν σε Γερμανικές φυλακές… Δικάστηκαν σε Γερμανικό Στρατοδικείο της Σαλονίκης για κατοχή όπλων και για λόγους προπαγάνδας (γενέθλια Χίτλερ), αθωώθηκαν! Έχω το αποφυλακιστήριο στα χέρια μου. Ατόφιο!

  Πρόσεξε, αν ξαναγράψεις … «Παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια», θα σε μηνύσω! Και θα σε τσούξει!

  Και μια που πλησιάζει η 21^η Απριλίου, γράψε για κείνη την απίθανη εποχή! Έχεις άλλωστε, από πρώτο χέρι, πρωτόλειο υλικό, ενδιαφέρον, «εθνικό» και γαργαλιστικό!

Μη διστάζεις, άλλωστε ο παλιός χουντικός

και κολλητός στα νιάτα του, του Παπαδόπουλου,

ο Βορίδης, έγινε, στην ανεκτική Δημοκρατία μας,

του Μητσοτάκη, Υπουργός!

  Βιβλίο, μεγαλύτερο απ’ του Νικολαΐδη,

Θα μπορούσες να βγάλεις, Ηλία εσύ,

Με την «Εθνική» τότε, δράση της ΦΕΑΠΘ, (Φοιτητικής Ένωσης Θεσσαλονίκης)

Που γνωρίζεις από πρώτο χέρι και προσωπικά!

  Κι όταν με το καλό το κυκλοφορήσεις, στη παρουσίαση του κάλεσε μας στο πάνελ, εμένα, τον Τζιόλε, τον Γιάννη, Στάϊο, να το χαιρετήσουμε και να το προλογίσουμε! Όπως σου πρέπει!

  Αυτή θα είναι ιστορία πραγματική, ενδιαφέρουσα κι αποκαλυπτική! Κι όχι τα μοχαμπέτια που κάθε τόσο μας σερβίρεις, με ύφος Παπαρηγόπουλου των ισχυρών λιβανιστή!