Υπάρχουν αυτές οι στιγμές στη ζωή, που κάτι σπάει μέσα σου και μια βαθιά απογοήτευση σε πλημμυρίζει.
Που βλέπεις να πηγαίνουν χαμένοι κόποι, ιδρώτας και προσπάθειες ετών και αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει διέξοδος για τα όνειρά σου.
Που δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο κόσμος
μπορεί να είναι τόσο βαθιά αλλοτριωμένος, ώστε να μην καταλαβαίνει τίποτα από
όσα συμβαίνουν γύρω του, παρά μόνο να καταπίνει αμάσητη ό,τι τροφή του
σερβίρεται από την τηλεόραση.
Είναι τότε που σου έρχεται να κλειστείς κι εσύ στο καβούκι σου, να υψώσεις την ασπίδα σου και να αφήσεις την κοινωνία και τους άλλους να τραβήξουν τον δρόμο τους και να ζήσεις την ζωούλα σου.
Και γιατί όχι στο κάτω - κάτω; Δεν μπορείς να τους σώσεις όλους εσύ! Η αδικία άλλωστε, υπήρχε ανέκαθεν και οι νόμοι των ισχυρών, πάντα κυβερνούσαν τον Κόσμο. Ούτε ο πρώτος θα είσαι, ούτε ο τελευταίος που απηυδισμένος ένιψε τας χείρας του και αποτραβήχτηκε στον μικρόκοσμό του.
Ότι και να κάνεις όμως, όπου και να πας, δεν μπορείς να κρυφτείς από τον εαυτό σου και την συνείδησή σου. Η οποία σε κάθε είδηση που αφορά σε βία, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, εμπαιγμό ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, αδικία και εκμετάλλευση, θα χτυπάει την πόρτα του μυαλού και θα το φορτώνει με τύψεις (παράγεται από το ρήμα τύπτω που σημαίνει χτυπώ, καθιερώθηκε να δηλώνει το χτύπημα που δέχεται η συνείδησή μας όταν πράττουμε κάτι που μας κάνει να νιώθουμε ενοχή).
Εξάλλου, και όταν ακόμα κάποιος δεν παίρνει θέση απέναντι σε τέτοια γεγονότα, είναι κι αυτό μια θέση.
Επαναλαμβάνω: το να μην παίρνεις θέση, είναι εν τέλει μια σαφής, σαφέστατη θέση. Κάποιον βοηθάει αυτή σου η στάση κι αυτός δεν είναι ο αδύναμος. Κάτι σαν την λευκή ψήφο, που στην ουσία βοηθάει το κόμμα με το μεγαλύτερο ποσοστό.
Από τη στιγμή που ζεις σε μια κοινωνία, οφείλεις να παίρνεις θέση. Δεν μπορείς να μην κάνεις τίποτα και μετά να κατηγορείς κάποιους άλλους επειδή δεν τα έκαναν όλα!
Είναι αυτό που λέει ο λαός «και με τον χωροφύλακα, και με τον αστυφύλακα».
Κι αν εσύ νομίζεις ότι δεν σε κατάλαβε κανείς επειδή δεν σου το είπε κανείς, κάνεις μεγάλο λάθος και στο τέλος θα καταλήξεις να μη σε εμπιστεύεται ούτε ο χωροφύλακας, ούτε ο αστυφύλακας, πληρώνοντας την κουτοπονηριά σου. Είτε εσύ, είτε τα παιδιά σου. Που υποτίθεται ότι με τη συμπεριφορά σου, ήθελες να τα προστατέψεις από την στοχοποίηση. Κούνια που σε κούναγε.
Ο καθένας μας φαίνεται ποιος είναι και τι πρεσβεύει, σαν ανοιχτό βιβλίο. Άλλο που δεν του το λένε.
Τουρκία, μεταναστευτικό, κολλέγια και ΑΕΙ, εκλογικό σύστημα, ασφαλιστικό, 13η σύνταξη, φορολογικό, απόσπαση αρχαίων Βενιζέλου, Σκουριές Χαλκιδικής, ανεμογεννήτριες, απολιγνιτοποίηση και τόσα άλλα, είναι θέματα που θα καθορίσουν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Πρέπει ο καθένας μας να πάρει ξεκάθαρη θέση επ’ αυτών. Με επιχειρήματα κι όχι με κορώνες και τσιτάτα. Αλλά για να το πράξει, πρέπει πρώτα να το ψάξει.
Φυσικά όχι στις ειδήσεις της ξεφτιλισμένης ελληνικής τηλεόρασης, αλλά μέσα από διασταύρωση πηγών όπως εφημερίδες, ειδησεογραφικά πρακτορεία, ντοκιμαντέρ, να βρει τις λύσεις που έδωσαν άλλες χώρες που αντιμετώπισαν προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας και τα κατάφεραν. Να συγκρίνει, για να μπορεί να κρίνει και να προτείνει.
Να μην εμπιστεύεται ούτε αυτούς που του λένε ότι μπορούν να τα κάνουν αντί γι αυτόν, ούτε όμως κι αυτούς που του λένε ότι όλοι είναι ίδιοι και τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Ειδικά το τελευταίο, είναι η πιο καλή μέθοδος αδρανοποίησης της κοινής γνώμης. Μην το πιστέψετε ποτέ.
Κλείνοντας, ας ακούσουμε και κάποιον για τον οποίο όλοι καυχιόμαστε πως γεννήθηκε από την ίδια γη με μας: «Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου», Γιάννης Ρίτσος
Είναι τότε που σου έρχεται να κλειστείς κι εσύ στο καβούκι σου, να υψώσεις την ασπίδα σου και να αφήσεις την κοινωνία και τους άλλους να τραβήξουν τον δρόμο τους και να ζήσεις την ζωούλα σου.
Και γιατί όχι στο κάτω - κάτω; Δεν μπορείς να τους σώσεις όλους εσύ! Η αδικία άλλωστε, υπήρχε ανέκαθεν και οι νόμοι των ισχυρών, πάντα κυβερνούσαν τον Κόσμο. Ούτε ο πρώτος θα είσαι, ούτε ο τελευταίος που απηυδισμένος ένιψε τας χείρας του και αποτραβήχτηκε στον μικρόκοσμό του.
Ότι και να κάνεις όμως, όπου και να πας, δεν μπορείς να κρυφτείς από τον εαυτό σου και την συνείδησή σου. Η οποία σε κάθε είδηση που αφορά σε βία, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, εμπαιγμό ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, αδικία και εκμετάλλευση, θα χτυπάει την πόρτα του μυαλού και θα το φορτώνει με τύψεις (παράγεται από το ρήμα τύπτω που σημαίνει χτυπώ, καθιερώθηκε να δηλώνει το χτύπημα που δέχεται η συνείδησή μας όταν πράττουμε κάτι που μας κάνει να νιώθουμε ενοχή).
Εξάλλου, και όταν ακόμα κάποιος δεν παίρνει θέση απέναντι σε τέτοια γεγονότα, είναι κι αυτό μια θέση.
Επαναλαμβάνω: το να μην παίρνεις θέση, είναι εν τέλει μια σαφής, σαφέστατη θέση. Κάποιον βοηθάει αυτή σου η στάση κι αυτός δεν είναι ο αδύναμος. Κάτι σαν την λευκή ψήφο, που στην ουσία βοηθάει το κόμμα με το μεγαλύτερο ποσοστό.
Από τη στιγμή που ζεις σε μια κοινωνία, οφείλεις να παίρνεις θέση. Δεν μπορείς να μην κάνεις τίποτα και μετά να κατηγορείς κάποιους άλλους επειδή δεν τα έκαναν όλα!
Είναι αυτό που λέει ο λαός «και με τον χωροφύλακα, και με τον αστυφύλακα».
Κι αν εσύ νομίζεις ότι δεν σε κατάλαβε κανείς επειδή δεν σου το είπε κανείς, κάνεις μεγάλο λάθος και στο τέλος θα καταλήξεις να μη σε εμπιστεύεται ούτε ο χωροφύλακας, ούτε ο αστυφύλακας, πληρώνοντας την κουτοπονηριά σου. Είτε εσύ, είτε τα παιδιά σου. Που υποτίθεται ότι με τη συμπεριφορά σου, ήθελες να τα προστατέψεις από την στοχοποίηση. Κούνια που σε κούναγε.
Ο καθένας μας φαίνεται ποιος είναι και τι πρεσβεύει, σαν ανοιχτό βιβλίο. Άλλο που δεν του το λένε.
Τουρκία, μεταναστευτικό, κολλέγια και ΑΕΙ, εκλογικό σύστημα, ασφαλιστικό, 13η σύνταξη, φορολογικό, απόσπαση αρχαίων Βενιζέλου, Σκουριές Χαλκιδικής, ανεμογεννήτριες, απολιγνιτοποίηση και τόσα άλλα, είναι θέματα που θα καθορίσουν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Πρέπει ο καθένας μας να πάρει ξεκάθαρη θέση επ’ αυτών. Με επιχειρήματα κι όχι με κορώνες και τσιτάτα. Αλλά για να το πράξει, πρέπει πρώτα να το ψάξει.
Φυσικά όχι στις ειδήσεις της ξεφτιλισμένης ελληνικής τηλεόρασης, αλλά μέσα από διασταύρωση πηγών όπως εφημερίδες, ειδησεογραφικά πρακτορεία, ντοκιμαντέρ, να βρει τις λύσεις που έδωσαν άλλες χώρες που αντιμετώπισαν προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας και τα κατάφεραν. Να συγκρίνει, για να μπορεί να κρίνει και να προτείνει.
Να μην εμπιστεύεται ούτε αυτούς που του λένε ότι μπορούν να τα κάνουν αντί γι αυτόν, ούτε όμως κι αυτούς που του λένε ότι όλοι είναι ίδιοι και τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Ειδικά το τελευταίο, είναι η πιο καλή μέθοδος αδρανοποίησης της κοινής γνώμης. Μην το πιστέψετε ποτέ.
Κλείνοντας, ας ακούσουμε και κάποιον για τον οποίο όλοι καυχιόμαστε πως γεννήθηκε από την ίδια γη με μας: «Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου», Γιάννης Ρίτσος
Γ. Μ.
παραΕκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.